เทรนด์เนอร์จากสไปค์ทาวน์

รุ่งอรุณในป่าพระอาทิตย์ตกเงียบสงบ เพราะแทบจะไม่เห็นโปเกมอนนกให้เห็นเลย

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของการก้าวขึ้นบันไดไม้ในขณะนี้ดูรุนแรงเป็นพิเศษซารุโนริที่ไวต่อเสียงรีบลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่ามีคนแปลกหน้าอยู่แถวนั้น มันรีบสะกิดซัมเมอร์ที่ยังคงหลับอยู่

“หะ เกิดอะไรขึ้น ซารุโนริ” ซัมเมอร์ลุกขึ้นนั่งและขยี้ตา เขายังปรับตัวให้ ชินกับการตื่นเช้าไม่ได้ดีนัก

ประตูไม้ถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหันซารุโนริรู้สึกกลัวเล็กน้อยใน ตอนแรก แต่เมื่อนึกถึงความใจดีของซัมเมอร์ มันก็รวบรวมความ กล้าและดึงไม้ที่ติดหัวออก ทำท่าตั้งรับ

หญิงสาวที่ผลักประตูไม้เปิดออกและซัมเมอร์ที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง ต่างมองหน้ากัน และฉากก็ดูอึดอัดไปชั่วขณะ

เด็กสาวมีใบหน้าไร้ความรู้สึก มีความสับสนเล็กน้อยในดวงตา เธอสวมชุดเดรสสีชมพูน่ารัก จับคู่กับแจ็คเก็ตสีดำสไตล์พังก์ ทำให้เธอมีเสน่ห์เฉพาะตัวที่ยากจะบรรยาย

จู่ๆ ซัมเมอร์ก็ตื่นตัวขึ้น เขาจำหญิงสาวตรงหน้าได้ เธอคือเทรนเนอร์จากสไปค์ทาวน์ แมรี ไอดอลชื่อดังของสไปค์ทาวน์เช่นกัน โดยมีแฟน คลับชื่อแก๊งแยล

แมรีกระแอมในลำคออย่างสุภาพและถามว่า "คุณเป็นใคร แล้ว ทำไมคุณถึงมานอนที่นี่ คุณเป็นเทรนด์เนอร์ที่ผ่านใช่ไหม"

เพื่อพิสูจน์ความชอบธรรมของเขา ซัมเมอร์ตอบอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันชื่อซัมเมอร์ ลีฟ เจ้าหน้าที่ป่าไม้คนใหม่ในป่าพระอาทิตย์ตก"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาได้ลุกขึ้น หยิบเสื้อแจ็คเก็ตจากเก้าอี้ และถอด ป้ายออก

“ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ฉันมีบัตรอยู่ที่นี่เพื่อพิสูจน์ตัวตน”

“เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าเหรอ การเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าในป่าที่ห่าง ไกลเช่นนี้คงลำบากไม่น้อย"

แต่เดี๋ยวก่อน ฉันเองเหรอที่ได้รับการปลอบใจ แต่ในเมื่อเธอรับรู้ถึง ตัวตนของฉันแล้ว ก็ไม่น่าจะเกิดความเข้าใจผิดกัน

“ฉันชื่อแมรี เป็นเทรนเนอร์จากสไปค์ทาวน์ ขอโทษที่รบกวนนะคะ คุณเรนเจอร์ป่า"

แมรีโค้งคำนับขอโทษ ในขณะนั้นโมรุเปโกะก็โผล่หัวออกมาจาก กระเป๋าเป้ของเธอ กินผลไม้จากต้นไม้ทีละผลอย่างมีความสุข

“โดยรวมแล้วเป็นเพราะเจ้าตัวน้อยตัวนี้” แมรีลูบหัวโมรุเปโกะ “ฉันมาที่ป่าแห่งนี้เพื่อตามหาผลไม้จากต้นไม้ และแล้วก็เจอกระท่อมหลังนี้ ฉันจึงใช้มันเป็นฐานทัพลับของฉัน"

"ผลไม้จากต้นไม้เหรอ สามารถก้าวร้าวได้เมื่อหิวโมรุเปโกะ" ซัมเมอร์พูดขณะมองไปที่โมรุเปโกะ ตอนนี้เขามีความรู้เกี่ยวกับ โปเกมอนทุกตัวที่อาศัยอยู่ในป่าเป็นอย่างดี

“ใช่แล้ว แต่ก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งด้วย” แมรีพูดด้วยแววตาที่เปี่ยม ไปด้วยความรักและรอยยิ้มที่หายากบนริมฝีปากของเธอ

“ถ้าอย่างนั้น เธอต้องเป็นเจ้าของหนังสือเหล่านั้น” ซัมเมอร์พูดขึ้น อย่างกะทันหัน

โปเกเด็กซ์สำหรับโปเกมอนประเภทมืด วิธีสื่อสารกับผู้คน ความรู้ที่ จำเป็นสำหรับเทรนเนอร์ ทั้งหมดนี้ตรงกับความสนใจของแมรี ซัมเมอร์รู้สึกโล่งใจ โชคดีที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีกิจกรรมลึกลับเกิดขึ้น

แก้มของแมรีแดงก่ำทันที เธอรีบวิ่งไปที่ชั้นหนังสือ ใส่หนังสือสาม เล่มลงในกระเป๋าเป้ และเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าซัมเมอร์กำลังเห็น ช่วงเวลาหายากของเธอโมรุเปโกะก็ยิ้มและโบกมือเล็กๆ ของมัน

“คุณเห็นไหม” แมรีถามเบาๆ

“ฉันพลิกดูไปเรื่อยๆ สักพัก ฉันต้องตรวจสอบว่าภายในห้องมีอะไรอยู่บ้าง"

แมรีหน้าแดงมากขึ้นเพราะรู้สึกว่างานอดิเรก ของเธอถูกเปิดเผย เธอหวังว่าตัวเองจะหายตัวไปในตอนนี้

ไม่นะแมรีเธอไม่ได้ขี้แงอีกต่อไปแล้ว เธอกำหมัดแน่นเพื่อให้ กำลังใจตัวเอง แล้วไงถ้าเขาเห็นล่ะ ยอมรับมันอย่างกล้าหาญเถอะ

แมรีสูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติ แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับ ซัมเมอร์อย่างจริงจัง

“ใช่แล้ว ฉันชอบโปเกมอนธาตุมืดและชอบการต่อสู้ ฉันชอบมัน มากๆ มากจนฉันรับมือมันไม่ได้เลย"

ไม่สนใจเรื่องการสื่อสารกับคนอื่นเหรอ เอาล่ะ ควรบอกเธอตอนนี้ ดีกว่า

“โอ้ นั่นเป็นงานอดิเรกที่ดี" ซัมเมอร์ตอบ

เมื่อได้ยินคำตอบของซัมเมอร์ แมรีก็เม้มริมฝีปากของเธอ โดยยัง คงหน้าแดงเล็กน้อย ดวงตาสีดำของเธอจ้องไปที่พื้น เงียบไปชั่ว ขณะ จากนั้นก็พึมพำเบาๆ:

“ส่วนเนื้อหาหนังสือเล่มล่าสุดขอเก็บเป็นความลับนะคะคุณ ซัมเมอร์"

“แน่นอน ฉันจะเก็บมันเป็นความลับ” ซัมเมอร์ตอบอย่างใจเย็น เพราะคิดว่าการปฏิเสธอาจทำให้ทีมเยลตามล่าได้

ด้วยการตอบสนองเชิงบวก แมรีจึงค่อยๆ กลับมามีสีหน้าปกติ เหมือนเดิม เธอยังคงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับการระเบิดอารมณ์ ของเธอ และถามขึ้นอย่างกะทันหันว่า

“คุณซัมเมอร์ เจ้าหน้าที่ป่าไม้ทำอะไรคะ"

"พูดอย่างง่ายๆ ก็คือ เราปกป้องป่าและโปเกมอนที่อยู่ในนั้น"

ซัมเมอร์แต่งตัวเรียบร้อย ยื่นแขนออกไป และซารุโนริก็กระโดดขึ้นบน ไหล่ของเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็นั่งลงบนขอบเตียงและเริ่ม อธิบายให้มาร์นีฟัง

“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นการเก็บผลไม้จากต้นไม้ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาใช่ไหม”

ซัมเมอร์โบกมือเพื่อบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

“ตราบใดที่เธอไม่ทำลายทรัพยากรป่าไม้ มันก็ไม่ผิดกฎหมาย อ้อ พูด ถึงผลไม้ป่า คุณแมรี เธอหาผลไม้ป่าในป่านี้ยังไง”

ในช่วงนี้ผลไม้จะห้อยลงมาจากกิ่ง แต่แปลกที่ไม่พบผลไม้สักผลเดียว

“เพราะว่าฉันอาศัยอยู่กับโมรุเปโกะมาตั้งแต่เด็ก ฉันจึงเก่งมากใน การหาผลไม้จากต้นไม้” แมรีแสดงสีหน้าภาคภูมิใจ “แต่ในระยะ หลังนี้ การจะหาผลไม้จากต้นไม้เหล่านี้กลับยากขึ้นเรื่อยๆ เป็นไปได้ ไหมว่ามิสเตอร์ซัมเมอร์จะรู้บางอย่าง"

“โมรุเปโกะ...” จู่ๆ ซัมเมอร์ก็คิดอะไรบางอย่างได้ “คุณแมรี มีโมรุเปโกะเยอะไหมในป่านี้"

“ใช่แล้ว โมรุเปโกะหลายตัวถูกปล่อยเข้าไปในป่าแห่งนี้โดย ฉันรับผิดชอบเรื่องนี้เอง"

การรวมตัวของแมรีและโมรุเปโกะมีแฟนๆ มากมายในสไปค์ทาวน์ พวกเขาเลียนแบบไอดอลของตนและพยายามเลี้ยงโมรุเปโกะเอง แต่กลับพบว่าโมรุเปโกะน่ารักน้อยกว่า อันดับแรก พวกมันกินเยอะ มาก และเมื่อหิว พวกมันจะก้าวร้าวและจัดการยาก เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนทนไม่ได้และปล่อยพวกมันไปที่ป่าที่อยู่ใกล้เคียงทำให้ประชากรของโมรุเปโกะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

"การเพิ่มขึ้นของโมรุเปโกะนั้นเป็นภัยคุกคามต่อโปเกมอนประเภทนก ดังนั้นโปเกมอนประเภทแมลงจึงสามารถเจริญเติบโตได้โดย ไม่มีภัยคุกคามใดๆ" ซัมเมอร์ไม่คาดคิดว่าจะเห็นการรุกรานสาย พันธุ์ต่างๆ ในโลกโปเกมอน

หากเป็นเช่นนี้ ระบบนิเวศของป่าจะพังทลายลงเร็ว ๆ นี้ และต้นไม้ก็ จะไม่สามารถทนต่อการถูกโปเกมอนประเภทแมลงมาแทะกินได้อีกต่อไป

“ตอนนี้ป่าอยู่ในสภาพแย่ไหม” แมรีถาม

"ใช่แล้ว เราต้องหาทางออก"

แมรีรู้สึกผิด เธอไม่อยากให้ป่าพระอาทิตย์ตกเสื่อมโทรมลงเพราะ เธอ เธอถือว่าที่นี่เป็นส่วนหนึ่งของสไปค์ทาวน์ บ้านเกิดที่เธอรักที่สุด อยู่แล้ว

[การปกป้องป่าเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า การเข้าถึงข้อมูล ของป่าพระอาทิตย์ตก]

เสียงที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ในใจของซัมเมอร์ในขณะที่แผนที่สามมิติ ของป่าพระอาทิตย์ตกปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

[การกระจายพันธุ์และชนิดของต้นไม้: ต้นโอ๊กเขียว 56%, ต้นสนดำ 23%, ต้นออแรน 11%, ต้นส้มโอ 6%, ต้นทับทิมมีหนาม 4%]

[รับทักษะการเติบโตรวดเร็วของเรนเจอร์ผล: ช่วยให้ต้น กล้าเติบโตอย่างรวดเร็ว จำกัดเพียงวันละครั้ง]

[รับทักษะเรนเจอร์ การปรับปรุงความหลากหลาย ผลลัพธ์: ปรับปรุงคุณภาพของต้นไม้ จำกัดเพียงสัปดาห์ละครั้ง]

[รับทักษะช่างไม้ฝึกหัดของเรนเจอร์ป่า ผลลัพธ์: ทักษะช่างไม้ของ คุณถึงระดับเชี่ยวชาญ]

[รับอุปกรณ์ประกอบฉากต้นกล้าโคบาเบอร์รี่และผลไม้หลาย ๆ ผล โคบาเบอร์รี่ ผลไม้ที่เหล่าโปเกม่อนนกชื่นชอบ]

เสียงที่ดังก้องไปทั่วทำให้ซัมเมอร์ประหลาดใจ เจ้าหน้าที่ป่าไม้เป็น อาชีพที่รอบด้านจริงฯ

แต่คำพูดเหล่านี้ก็ทำให้ซัมเมอร์มีความคิดขึ้นมา คำพูดในหัวของ เขาทำให้ทักษะทั้งหมดของเขาสามารถชี้ไปที่จุดหนึ่งได้ นั่นก็คือการ แนะนำโปเกมอนนก

“คุณซัมเมอร์ ฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันจะจับโมรุเปโกะพวกนี้” นี่คือวิธีแก้ปัญหาโดยตรงที่สุดที่แมรีคิดได้ หากไม่มีโมรุเปโกะโปเกมอนนกก็จะกลับมา

ซัมเมอร์เงยหน้าขึ้นมองมาร์นี่แล้วพูดอย่างมั่นใจ:

“ไม่หรอก เรื่องนี้ฉันจะจัดการเองในฐานะเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า ถ้ามี ปัญหาอะไรกับระบบนิเวศของโปเกมอน ก็ดึงมันกลับมาที่เดิมซะ"

(จบบทนี้)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***