กระท่อมกลางป่า

หลังจากทำตามคำแนะนำในแผนที่แล้ว ซัมเมอร์และซารุโนริของเขาก็ พบกระท่อมในป่าได้อย่างรวดเร็ว

กระท่อมไม้หลังนี้ดูค่อนข้างเก่า ทำให้เกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับความ มั่นคงของกระท่อม รอบๆ กระท่อมเป็นพื้นที่ว่างซึ่งแปลกมาก ไม่มี วัชพืชเลย แม้ว่าสวนผักที่อยู่ใกล้เคียงจะถูกทิ้งร้างไปหมดแล้ว ก็ตาม

บ้านส่วนใหญ่สร้างด้วยไม้ ไม่มีการทาสีเพื่อรักษาสีเดิมไว้ และมี การยกพื้นสูงขึ้นเล็กน้อยเพื่อป้องกันความชื้น

ซัมเมอร์เดินขึ้นบันไดไม้ซึ่งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเพราะน้ำหนักตัว ของเขา เมื่อเดินไปใกล้หน้าต่างบานที่ใกล้ที่สุด เขาก็สังเกตเห็น บรรยากาศภายในบ้าน ซึ่งน่าแปลกใจที่กระจกกลับสะอาด และ เฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านก็เรียบง่าย มีเตียง เก้าอี้ โต๊ะ และเตาทำ อาหาร

“ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแล้ว ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก" ซัมเมอร์ปลอบใจซารุโนริ

หลังจากปลอบใจซารุโนริแล้วซัมเมอร์ก็ผลักประตูไม้เปิดออก ได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าเขาจะไม่มีกุญแจ แต่ประตูก็ไม่ได้ล็อค

“เนื่องจากฉันเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจึงไม่ถือว่า เป็นการบุกรุกใช่ไหม น่าแปลกที่ไม่มีกลิ่นฝุ่นเลย"

เมื่อเดินเข้าไปใกล้โต๊ะ เขาก็ลูบโต๊ะเบาๆ แต่กลับพบเพียงฝุ่นบางๆ ปกคลุม

“มีคนเคยอาศัยอยู่ในกระท่อมหลังนี้เมื่อไม่นานนี้เอง เป็นอดีตเจ้า หน้าที่พิทักษ์ป่าไหม"

ซัมเมอร์วางกระเป๋าเป้ของเขาไว้บนเตียงและมองดูเฟอร์นิเจอร์ ภายในห้องต่อไป สิ่งที่แปลกก็คือ มีเพียงเตาที่ใช้ประกอบอาหาร เท่านั้นที่มีฝุ่นหนาขึ้น เจ้าหน้าที่ป่าไม้คงกินอะไรไม่ได้หรอก

“อืม มีอะไรเหรอซารุโนริ”

ตอนนี้ซารุโนริกลัวน้อยลงเล็กน้อยแล้ว เขาคว้าคอเสื้อของซัมเมอร์แล้วชี้ไปที่ชั้นหนังสือใกล้ประตู ซึ่งอยู่ในจุดบอดจาก หน้าต่าง และซัมเมอร์ก็ไม่ได้สังเกตเห็น

“โอ้ ชั้นวางหนังสือ ในป่าไม่มีสิ่งบันเทิงมากนัก การอ่านหนังสือจึง เป็นทางเลือกที่ดี"

มีหนังสืออยู่บนชั้นวางหนังสือเพียงสามเล่ม ซัมเมอร์เดินเข้ามา หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ และเห็นว่าหน้าปกเขียนว่า "สารานุกรมโปเกมอน: ประเภทมืด"

“พวกมืดเหรอ น่าจะพวกหญ้าหรือแมลงไม่ใช่เหรอ"

สายตาของเขาหันไปที่หนังสือเล่มที่สองซึ่งวางราบอยู่ บนปกเขียน ว่า "101 สิ่งที่ควรทราบเมื่อสื่อสารกับผู้อื่น"

“เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจำเป็นต้องสื่อสารกับประชาชนบ่อยไหม"

เพื่อคลี่คลายข้อสงสัย เขาจึงพลิกดูหน้าหนังสือแบบสุ่มไปสองสาม หน้า แต่ละหน้ามีเครื่องหมายระบุว่าหนังสือดังกล่าวถูกอ่านซ้ำ หลายครั้ง

“นี่...มาดูอันต่อไปกัน”

เมื่อหยิบหนังสือเล่มที่สามออกมา หน้าปกก็เขียนว่า "เส้นทาง สำคัญของเทรนเนอร์" ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีการอ่านซ้ำหลายครั้งด้วย

“เข้าใจแล้ว เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าใช้ชีวิตของพวกเขา ในขณะที่เทรนเนอร์ทำตามอุดมคติของพวกเขา นั่นต้องเป็นอย่างนั้น”

ซัมเมอร์จินตนาการถึงเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่อาศัยอยู่ในป่าและเก็บ เงินไว้เดินทางเพื่อฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้นในเวลาว่าง

ติ้งติ้ง~~ จู่ๆ ก็มีเสียงริงโทนแบบเก่าดังขึ้นจากกระเป๋าเป้ของเขา อาจเป็นใครสักคนโทรมาหรือเปล่านะ นี่อาจเป็นโอกาสดีที่จะเข้าใจ สถานการณ์ปัจจุบัน

ซัมเมอร์รีบวิ่งไปที่เตียง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเป้ และกด ปุ่มรับสาย

“อ๋อ ต่อสายแล้วเหรอ ซัมเมอร์ อากาศในป่าเป็นยังไงบ้าง" เสียงผู้ชายอ่อนโยนดังมาจากโทรศัพท์

“นี่ใครเหรอครับ"

“ฉันชื่อไมโล คุณจำไม่ได้เหรอ คุณหาที่พักได้หรือยัง"

ไมโล ซัมเมอร์ได้หวนคืนสู่ความทรงจำ เขาจำคนคนนี้ได้ในฐานะ หัวหน้ายิมของสนามหญ้ากาลาร์ ผู้เชี่ยวชาญการใช้โปเกมอน ประเภทหญ้า เขาไม่คิดว่าเขาจะกลายมาเป็นหัวหน้ายิมของเขาใน ตอนนี้

“มันเป็นกระท่อมไม้เล็กๆ ใช่ไหม?ฃ"

“มาแล้วเหรอ ยังไม่มีใครอยู่เลย รีบทำความสะอาดดีกว่า ฮ่าๆ”

“ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอ” จู่ๆ ซัมเมอร์ก็รู้สึกหนาวๆ เหมือนมีคนเพิ่งจากไปไม่นานนี้เอง

“เกิดอะไรขึ้น คุณฟังดูแปลกๆ นะ ไม่ต้องกังวล ป่าเป็นสถานที่ที่ดี ใช้ เวลาสัปดาห์นี้ปรับตัวให้ชินกับสภาพแวดล้อมก่อนเริ่มทำงาน โทร หาฉันถ้าคุณต้องการอะไร ขอให้โชคดี"

"เอ่อ แต่ว่า..."

ก่อนที่ซัมเมอร์จะพูดจบ โทรศัพท์ก็ปิดลงกะทันหัน เขาวางโทรศัพท์ ลงอย่างช่วยไม่ได้ และคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

"ซารุโนริ นายคิดว่าเราควรทำอย่างไรต่อไปดี"

ซารุโนริส่งเสียงต่ำเพราะขาดความมั่นใจเนื่องจากนิสัยขี้อายของเขา

เมื่อเห็นท่าทางลังเลของซารุโนริ ซัมเมอร์ก็เกิดความคิดขึ้นมา ทันที ใช่แล้ว เขาจะลืมเรื่องนั้นไปได้อย่างไร

“เอาล่ะ ไปหาอะไรสำคัญๆ กันเถอะ" ซัมเมอร์พูดพร้อมรอยยิ้ม เสียง ภายในใจของเขาได้ให้คำตอบกับเขาแล้ว

เมื่อตัดสินใจแล้ว ซัมเมอร์ก็ผลักประตูเปิดออกและเข้าไปในป่าพร้อมกับซารุโนริ เนื่องจากเขาได้เป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าแล้ว เขาจึง ต้องทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในป่าเสียก่อน

“มันแปลกนะ เราเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว เรายังไม่เห็นโปเกมอนนก สักตัวเลย"

ซัมเมอร์มองไปรอบๆ ต้นไม้แทบทุกต้นมีโปเกมอนประเภทแมลงอยู่ ด้วย จากการสังเกตของเขา เขาสามารถระบุตัวได้สี่ชนิด ได้แก่คาเตอร์ปี บีเดิล เคมุตโสะ และบัตเตอร์ฟรี ป่าแห่งนี้เป็นสวรรค์ สำหรับแมลงอย่างแท้จริง

ต้นไม้หลายต้นจึงได้รับความเสียหาย ซึ่งนั่นไม่ใช่สัญญาณที่ดี นอกจากนี้ เขายังแทบไม่เห็นผลไม้บน ต้นไม้เลยตลอดทาง

"ขอโทษนะซารุโนริเราอาจจะหิวคืนนี้"

ซารุโนริก็ส่ายหัวและลูบท้องเพื่อบ่งบอกว่ามันอิ่มแล้ว

“เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ การสูญเสียทุกครั้งก็ย่อมได้กำไร เราพบสิ่ง ดีๆ แล้วซารุโนริ”

ซัมเมอร์ย่อตัวลง หยิบไม้ขึ้นมา และโบกมันสองสามครั้ง พร้อมกับ ยิ้มให้ซารุโนริ

“ดูสิ ซารุโนริไม้นี้ดีจังเลย มีขนาดพอเหมาะ ไม่มีกิ่งก้าน สัมผัสนุ่ม และ ทำจากไม้โอ๊คเขียว"

ซารุโนริดูงุนงง

จากนั้นซัมเมอร์ก็ส่งไม้ให้ซารุโนริแล้วลูบหัวมัน

“นายเป็นซารุโนรินายจะไม่มีไม้กลองได้อย่างไร ไม้โอ๊คสีเขียว มีความทนทานและไม่แตกเป็นเสี้ยน จึงเหมาะมากสำหรับทำไม้กลอง"

ไม้เท้าอันนี้เป็นไม้สำคัญที่ซัมเมอร์พูดถึงก่อนหน้านี้ เมื่อกี้เขาเพิ่ง ถามเสียงภายในของตัวเองโดยเฉพาะ ซึ่งตอบว่าไม้โอ๊คเขียวเป็นไม้ ที่ดีที่สุดในป่านี้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นไม้ที่ค้นพบได้ดี

ดวงตาของซารุโนริพร่ามัวไปด้วยน้ำตา เป็นเวลานานมากแล้วที่ ไม่มีใครใจดีกับมันขนาดนี้ ไม้เท้าอันนี้มันตัดสินใจที่จะเก็บรักษามัน ไว้

ไม้ในมือของมันเปล่งแสงออกมา ซึ่งเหมาะสมกับขนาดของมันมาก ขึ้น นี่คือความสามารถพิเศษของเผ่าพันธุ์ของมัน ตอนนี้ ไม้นี้ได้ กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของซารุโนริแล้ว

เมื่อไม้กลับมาอยู่ในมือของซารุโนริดวงตาของมันก็กลับมาเป็น ประกายอีกครั้ง มันกระโดดลงมาจากร่างของซัมเมอร์อย่าง ระมัดระวังและจ้องไปที่ไม้

“นายแสดงให้ฉันดูหน่อยได้ไหม" ซัมเมอร์ก้มตัวลงแล้วถาม

ซารุโนริฟาดไม้ด้วยความเคร่งขรึม ขณะที่ไม้กระทบพื้น เสียงอันไพเราะ ก็ดังไปทั่วในอากาศ จังหวะนั้นไพเราะและผ่อนคลาย

การตีกลองครั้งนี้ของซารุโนริถือว่าไม่เลวเลย ซัมเมอร์นั่งอยู่บน สนามหญ้า ขณะที่ดนตรีบรรเลง เขาก็อุทานว่าป่าแห่งนี้เป็นสถานที่ ที่ดีจริงๆ

(จบบทนี้)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***