แค่เธอ...ก็เกินพอ พื้นที่ปลอดภัยของหัวใจ

เช้าวันที่แสนจะธรรมดา

เวลาพักกลางวัน หน้าโรงอาหาร

ขิมเดินมากับจ๋าในชุดพละสีแดงสีหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาเหมือนกำลังมองหาใครบางคน

จ๋า

(เหลือบมองขิม) ยังจะมองเขาอยู่อีกเหรอ...

ขิม

(สะดุ้งเบา ๆ แล้วเสมองไปทางอื่น) เปล่านี่...แค่...ดูเฉย ๆ

จ๋า

(ถอนหายใจ) ขิม...เธอไม่ต้องโกหกฉันหรอก ฉันรู้ เธอยังรู้สึกอยู่ใช่ไหม

ขิม

(เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา) แค่ยังลืมไม่ลง...แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไปทำอะไรได้นี่...

ขิมหยุดเดิน เห็นภูมิกำลังเดินมาจากสนามพร้อมเต เพื่อนสนิท

สายตาของขิมเผลอมองไปที่ภูมิ แล้วก็รีบเบือนหน้าหนี หัวใจเต้นแรงแต่ต้องแกล้งทำเป็นนิ่งเฉย

เต

(สะกิดภูมิเบา ๆ) เห้ย มองอะไรเนี่ย มองเขาอีกแล้ว?

ภูมิ

(ถอนหายใจเบา ๆ แต่ไม่ตอบ)

เต

จะไม่พูดกันจริงดิ อยู่ดี ๆ พี่ขิมก็เหมือนหายไปเลย พี่เขาเปลี่ยนไปนะเว้ย

ภูมิ

(เสียงเรียบ) ฉันก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่เขาโกรธรึเปล่า

ขิมหันไปมองภูมิอีกครั้ง สายตาสบกันเพียงแว้บเดียว แล้วต่างฝ่ายต่างเบือนหน้าไปคนละทาง

คาบเรียนวิชาสังคม

ขิมนั่งจดเลกเชอร์แต่ใจลอย ไม่ทันรู้ตัวก็เผลอวาดรูปคนเล่นฟุตบอลไว้ข้าง ๆ สมุด

ขิม

(ในใจ) หยุดคิดได้แล้วขิม...เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเรา...แค่มองเฉย ๆ ก็ยังไม่กล้าเลย...

ระหว่างเดินกลับบ้าน

จ๋าเดินข้างขิม แต่คราวนี้ไม่ได้ชวนคุยมากเหมือนเคย

จ๋า

ขิม...จะหนีไปแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เหรอ

ขิม

(หยุดเดิน) ไม่รู้สิ...ฉันกลัว

จ๋า

กลัวอะไร

ขิม

(เงียบ) กลัวว่า ถ้าเข้าไปอีก แล้วมันไม่เหมือนเดิม...ฉันจะเสียทุกอย่างไปเลย

บ้านของขิม

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน

ขิมถอดกระเป๋าวางข้างประตูบ้าน เดินเข้ามาเงียบ ๆ ในบ้าน เธอยิ้มบาง ๆ ทักแม่กับน้อง

แม่แพร

กลับมาแล้วเหรอลูก เป็นไงวันนี้ เหนื่อยไหม?

ขิม

(ฝืนยิ้ม) ก็...ปกติดีค่ะ

ข้าวหอม

(เดินมาจากห้องนั่งเล่น ทำหน้าทะเล้น) ปกติดีแต่หน้าดูเหมือนคนเพิ่งอกหักมาเลยนะพี่

ขิม

(ถอนหายใจแล้วปั้นหน้าไม่พอใจ) จะกวนประสาทไปถึงไหนเนี่ยข้าวหอม

ข้าวหอม

แหนะ เขินแล้วดิ๊~ หรือว่าไปเจอคนที่แอบชอบมากับแฟนเขาอีกแล้ว?

ขิม

(เสียงเบาลง) เลิกพูดเถอะน่า

แม่แพร

(มองหน้าขิมเงียบ ๆ แล้วตักข้าวใส่จานให้) มากินข้าวเถอะลูก บางที...ถ้าอะไรที่มันทำให้เหนื่อย ก็พักบ้างก็ได้นะ

ขิมเงยหน้าขึ้นสบตาแม่ แววตาอบอุ่นของแม่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้

ขิม

(ยิ้มบาง ๆ) ค่ะ ขอบคุณนะคะแม่

ข้าวหอม

(นั่งลงข้าง ๆ แล้วแอบกระซิบ) แต่ถ้าอยากให้หนูไปสืบให้นะ เรื่องผู้หญิงคนนั้น...หนูจัดให้ฟรี

ขิม

(หัวเราะออกมานิดหนึ่ง) ไม่ต้องเลย

เสียงหัวเราะเบา ๆ ในโต๊ะอาหารทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้น แม้ในใจขิมยังคงเศร้า แต่ครอบครัวก็ยังเป็นที่พักพิงที่ดีที่สุดของเธอ

กลางคืน

ห้องนอนของขิม

หลังจากกินข้าว ขิมกลับขึ้นห้องเงียบ ๆ แสงไฟสีอุ่นในห้องทำให้บรรยากาศดูสงบเกินไปสำหรับหัวใจที่กำลังว้าวุ่น

เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัว ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟถนนลอดผ่านม่านมาเล็กน้อย ขิมถอนหายใจยาว เหมือนจะปล่อยความเศร้าออกไปพร้อมลมหายใจนั้น

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น

แม่แพร

ขิม...แม่ขอเข้าไปหน่อยนะลูก

ขิม

(สะดุ้งเล็กน้อยก่อนเดินไปเปิดประตู) ค่ะ แม่

แม่แพร

(เดินเข้ามา นั่งข้าง ๆ ขิมบนเตียง) วันนี้ขิมดูไม่ค่อยเป็นตัวเองเลย แม่สังเกตตอนกินข้าว ตาก็แดง ๆ พูดก็น้อยไปนะ

ขิมเงียบไป หลบสายตา แล้วพยายามยิ้มจาง ๆ

ขิม

ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...แค่เหนื่อยนิดหน่อย

แม่แพร

(จับมือขิมเบา ๆ) แม่เลี้ยงขิมมาจนโตขนาดนี้ แม่ดูออกนะลูก ว่าแค่นี้ไม่ใช่ 'แค่เหนื่อย'

ขิมเม้มปากแน่น กลั้นน้ำตาไว้อย่างสุดความสามารถ แต่สุดท้ายก็ค่อย ๆ ปล่อยหยดน้ำตาไหลลงมาเงียบ ๆ

ขิม

ขิมเจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่ค่ะ แค่เรื่องเล็ก ๆ นิดเดียว...แต่ใจมันเจ็บเหมือนโดนบีบเลยค่ะ

แม่แพร

(กอดขิมไว้แน่น) คนที่ใจดีแบบขิม เวลาเสียใจก็จะเจ็บมากหน่อย...แต่แม่รู้ว่าหนูเข้มแข็งนะ

ขิม

ขิมชอบคน ๆ นึงค่ะ แต่วันนั้นขิมเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงคนนั้นเอาน้ำมาให้เขาตอนแข่งกีฬา เขายิ้มให้เธอด้วย แค่นั้นเอง...แต่ขิมรู้สึกเหมือนถูกผลักออกไปไกล ๆ

แม่ฟังเงียบ ๆ ลูบหลังขิมเบา ๆ

ขิม

หนูไม่ได้เป็นใครสำหรับเขาเลยมั้งแม่ แค่คนที่นั่งรถคันเดียวกัน...หรือบางทีอาจจะไม่ถึงขั้นนั้นด้วยซ้ำ

แม่แพร

(พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก)ความรักมันไม่ใช่เรื่องของการได้มาเป็นเจ้าของหรอกลูก มันคือการได้รู้สึกดี...ได้เห็นเขาแล้วยิ้มได้ ได้คิดถึงเขาแล้วหัวใจเต้นแรง ถึงแม้มันจะเจ็บก็ตาม

ขิม

แต่หนูไม่อยากรู้สึกอะไรกับเขาอีกแล้วค่ะ หนูไม่อยากเจ็บแบบนี้

แม่แพร

งั้นขิมก็แค่ค่อย ๆ ปล่อยมันไป ไม่ต้องฝืนลืม ไม่ต้องรีบตัดใจ ให้เวลาพาไปเอง แม่อยากให้ลูกจำไว้อย่างนึงนะ...ลูกไม่ได้ผิดที่ไปรักใครสักคน ถึงเขาจะไม่รักตอบก็ตาม มันคือสิ่งสวยงามที่ใจเรามี

ขิม

(เสียงเบาหวิว) แล้วถ้าขิมตัดใจไม่ได้ล่ะคะแม่...ขิมควรทำยังไง

แม่แพร

(ยิ้มอย่างอ่อนโยน)ก็แค่ยอมรับว่าใจเรายังรัก แล้วค่อย ๆ วางมันลงบนมือของเวลา เชื่อแม่นะลูก...วันนึง หนูจะหัวเราะกับความรู้สึกในวันนี้ได้ และถึงวันนั้น แม่ก็ยังจะอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม

ขิมโผเข้ากอดแม่แน่น น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ แต่หัวใจเบาลงเล็กน้อย เพราะรู้ว่า...ยังมีที่หนึ่งที่เธอไม่ต้องแกล้งเข้มแข็ง

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ