แค่เธอ...ก็เกินพอ เด็กผู้ชายคนนั้น

เสียงเครื่องยนต์ของรถตู้ประจำทางดังเบา ๆ ขิมนั่งประจำที่เดิม มุมใกล้หน้าต่างที่เธอชอบเพราะได้มองท้องฟ้าและหลบสายตาผู้คน

แต่เช้านี้เธอไม่ได้มองท้องฟ้าเหมือนทุกวัน… สายตาเธอเลื่อนผ่านเบาะหน้าหนึ่งที่นั่งว่างไป ก่อนจะหยุดที่ใครบางคน—"ภูมิ" เด็กผู้ชายผิวคล้ำแดด ใส่เสื้อซับในกับกางเกงวอร์มโรงเรียนที่เหมือนจะใส่ยังไงก็ไม่เรียบร้อย ขิมเคยคิดว่าเขาดูซน ๆ กวน ๆ …และไม่สุภาพ

แต่เมื่อได้เห็นบ่อย ๆ ทุกวัน มันก็เริ่มกลายเป็นความคุ้นเคยแบบแปลก ๆ ที่เธอไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่

ขิม

ขิม (คิดในใจ): เขากับพี่ผู้หญิงคนนั้นที่ลงรถด้วยกัน…เป็นแฟนกันหรือเปล่านะ? เขาไม่เคยมองใครเลย นอกจากจ้องมือถือกับหลับตาพิงกระจก

ขิม

ขิมเบือนหน้าออกหน้าต่าง พลางพ่นลมหายใจแผ่วเบา "จะคิดถึงเขาทำไมกันนะ…เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย"

เสียงข้อความเด้งเข้ามาในโทรศัพท์

จ๋า

วันนี้เห็นเด็กที่แกมองประจำลงพร้อมผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว 555

ขิมรีบพิมพ์กลับ

ขิม

จ๋า! ไม่ได้มองนะ ก็แค่…แค่เห็นบ่อย

จ๋า

อืมมม แน่ใจ๊~

ขิมกลอกตา ก่อนวางโทรศัพท์ลงบนตักอย่างเบื่อหน่าย แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

หลังเลิกเรียน บนรถรับส่ง

ขิมขึ้นรถมาเร็วกว่าปกติ เลือกที่นั่งติดหน้าต่างด้านหลัง ภูมิเดินขึ้นรถตามมาเงียบ ๆ เขานั่งตรงกลางตามเคย ไม่ได้ทักใคร ขิมแอบมองจากด้านข้างในจังหวะที่เขาหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามเย็นสะท้อนในดวงตาเขา

ขิม

ขิม (คิดในใจ): เขาดูเงียบ ๆ นะ ไม่ค่อยยุ่งกับใคร…แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่คิด

ทันใดนั้น ภูมิหันมา — ขิมรีบเบือนหน้าออกหน้าต่าง แสร้งทำเป็นมองวิวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หัวใจเต้นตึกตัก มือที่ถือกระเป๋านักเรียนสั่นเล็กน้อย

เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง

ขิม

เรากำลังเป็นอะไรไปนะ…

เสียงเครื่องยนต์เริ่มเดินรถออกจากหน้าโรงเรียน แดดยามเย็นลอดผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในรถอุ่นนวล

ขิมยังคงนั่งนิ่ง เธอหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบเข้ามือถือ แต่ไม่ได้เปิดเพลง เพราะเธออยากแอบฟังเสียงรอบตัว...โดยเฉพาะเสียงของใครบางคน

ภูมิเปิดขนมถุงหนึ่งออก เสียงพลาสติกกรอบ ๆ ดังขึ้น เขานั่งห่างจากเธอประมาณสองที่นั่ง ขิมแอบมองผ่านกระจกบานเล็กข้างรถ

แล้วจู่ ๆ เสียงนั้นก็ดังขึ้นใกล้กว่าที่คิด

ภูมิ

พี่เอาไหมครับ?

ขิมสะดุ้ง เธอหันไปมองเขาช้า ๆ เห็นภูมิยื่นขนมมาให้ ซองมันฝรั่งทอดธรรมดา แต่ในตอนนั้นเหมือนเป็นของล้ำค่า

ขิม

หะ...หือ?

ภูมิ

ขนมไง จะเอาไหมผมให้?

ขิม

(หน้าแดงเล็กน้อย) ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ

ภูมิพยักหน้าเบา ๆ แล้วก็หันกลับไปกินเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ขิมยังคงนั่งนิ่ง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หูฟังยังคาหูแต่ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมา เธอหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

ขิม

ขิม (คิดในใจ): ทำไมใจเต้นแบบนี้นะ...ก็แค่ขนมเองนี่นา

เธอกัดริมฝีปากยิ้มเบา ๆ กับตัวเอง ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้บางส่วน ขิมรู้สึกเหมือนลมหายใจตัวเองเบาขึ้น

และเธอเริ่มรู้ตัว... ว่าเด็กผู้ชายคนนั้น กำลังทำให้โลกของเธอเปลี่ยนไปทีละนิด

ถึงบ้าน ขิมกำลังนั่งบนเตียงในห้องนอน เปิดมือถือขึ้นมาดูแชต

เสียงแจ้งเตือนเด้งขึ้น ขิมกดเข้าไปดู เป็นข้อความจาก จ๋า เพื่อนสนิทที่เหมือนจะรอคุยเรื่อง "ใครบางคน" อยู่เหมือนกัน

จ๋า

เฮ้ยย ขิมมมมวันนี้แกเป็นไร เหม่อทั้งวันเลยนะ

ขิม

หรออออก็แค่...ไม่มีไรป่ะ

จ๋า

โกหกอะดิ๊ฉันเห็นตอนขึ้นรถรับส่ง แกแอบมองเด็กคนนึงด้วยแหละ!

ขิม

ก็แบบ…แค่รู้สึกว่าเขาหน้าเหมือนคนในซีรีส์เฉย ๆ

จ๋า

หึหึ

จ๋า

แค่หน้าเหมือนอะนะ

จ๋า

แล้วแกมองทุกวันทำไมมมม

ขิม

ไม่ทุกวันป่ะะะะ

ขิม

ก็แค่แบบบ…

ขิม

บางทีเขาก็เงียบ ๆ ดีอะ แล้วก็ชอบยิ้มมุมปากด้วย อห เขินไรไม่รู้

จ๋า

อุ๊ยยยยยยยยยยย แกรรรรรรรรร

จ๋า

มันเริ่มแล้วป่ะเนี่ย หัวใจแกอ่ะ!

ขิม

ไม่รู้เหมือนกัน

ขิม

แต่พอไม่เห็นเขาแล้วเหมือนขาดอะไรไปแปลก ๆบ้าชะมัดดด

จ๋า

อาการมันออกเว้ย

จ๋า

ฉันขอเรียกเขาว่า "ภูมิ" ละกันนะ! ขิมกับภูมิ แอบน่ารักอะ

ขิม

บ้าอย่าตั้งชื่อมั่วนะจ๋าาเขาอาจไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้…

จ๋า

แต่แกคิดแล้วไง! ฮ่าๆๆๆๆเขินอยู่ใช่ม้าา

ขิม

เงียบไปเลยยยถ้าเขารู้ ฉันมุดแผ่นดินแน่

ทันใดนั้นเสียงแม่ก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง

แม่แพร

ขิม! ลงมากินข้าวลูก!

ขิม

ค่าาาา!

เธอวางโทรศัพท์ลง หยิบผ้าคาดผมแล้วเดินลงบันไดไปยังโต๊ะอาหาร

โต๊ะอาหาร

พ่อ แม่ และ ข้าวหอม น้องสาววัย 15 กำลังตักข้าวใส่จานอยู่

แม่แพร

วันนี้กลับมาดูเงียบ ๆ นะลูก เหนื่อยเหรอ?

ขิม

(ยิ้มฝืน ๆ) นิดหน่อยค่ะ

พ่อเอ๋

ช่วงนี้อากาศก็ร้อน ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก

แม่แพร

ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็บอกแม่นะลูก อย่าเก็บไว้คนเดียว

ข้าวหอม

(แกล้งกระซิบเสียงดัง)สงสัยจะแอบรักใครแล้วโดนเมินแน่เลย

ขิม

ข้าวหอม!

ข้าวหอม

(ยักคิ้ว ยิ้มกวน)ข้าวแค่เดานี่นา~

แม่กับพ่อหัวเราะเบา ๆ กับความขี้แกล้งของลูกคนเล็ก

แม่แพร

ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนะลูก จำไว้ว่าบ้านคือที่ที่ขิมกลับมาได้เสมอ แม่กับพ่ออยู่ตรงนี้นะ

ขิมมองหน้าทุกคนในครอบครัว แล้วหัวใจก็อุ่นวาบขึ้นมา เธอยิ้มบาง ๆ

ขิม

ขอบคุณนะคะ

กลิ่นอาหารคลุกเคล้ากับความอบอุ่นของคำพูด ครอบครัวเล็ก ๆ ของเธอยังคงอยู่เคียงข้าง... แม้บางความรู้สึกในใจจะยังวุ่นวายก็ตาม

23:46 น.

ห้องนอนของขิม

ห้องนอนเงียบสงบ มีเพียงเสียงพัดลมหมุนวนเบา ๆ และแสงไฟหัวเตียงสลัว ขิมนอนตะแคงข้าง มองเพดานนิ่ง ๆ ด้วยหัวใจที่ยังสั่นคลอน

ขิม

ขิม (คิดในใจ)ทำไมเราต้องหันไปมองเขาทุกวันด้วยนะ… ก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง...แต่รอยยิ้มนั่น มันติดอยู่ในหัวเลย

ขิมพลิกตัวไปมา จนต้องคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูแชตกับจ๋า

จ๋า

แก๊ ทำไมวันนี้มองเขาทั้งวันเลยอะ ยอมรับเหอะ

ขิม

ไม่ได้ชอบสักหน่อย

จ๋า

ไม่ชอบแต่หน้าแดงตอนไม่ได้มองนี่นะ :)

ขิม

บ้าเอ๊ย จ๋า!!!

จ๋า

แกกำลังตกหลุมรักอยู่ ชัดเจนมากเว่อร์

ขิม

ไม่รู้…สับสน

จ๋า

ใจเย็น ๆ มันเพิ่งเริ่มต้นเอง :)

ขิมวางโทรศัพท์ลง แต่คำของจ๋ายังก้องอยู่ในหัว

“แกกำลังตกหลุมรักอยู่”

ขิมถอนหายใจเบา ๆ แล้วค่อย ๆ หลับตา

ภูมิ

พี่ขิม...พี่มองผมทำไมเหรอครับ?

ขิมหันไปตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเรียกชื่อเธอ

ขิม

ก็...เธอยิ้มแปลกดี

ภูมิ

แปลก...แต่พี่จำได้ใช่มั้ยครับ

เขาก้าวเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ขิมไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วตื่นขึ้นมาในความเงียบ

ขิม

ฝันอะไรเนี่ยย

ขิม

แต่แปลกจริง ๆ …รอยยิ้มนั่น ฉันจำได้ขึ้นใจเลย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ