เถ้าธุลีสลักใจ 1

บทนำ — เถ้าธุลีสลักใจ คืนหนึ่งในฤดูหนาว หิมะโปรยปรายราวกับจะกลบฝังโลกทั้งใบ เด็กน้อยไร้นามถูกลากผ่านตรอกแคบมืดสลัว สองมือเปื้อนโคลน กำขนมปังแข็งกระด้างชิ้นสุดท้ายไว้แน่น รอยตราสลักด้วยเหล็กร้อนบนข้อมือเล็ก ๆ ยังคงแสบร้าว…

เหยียนเอ๋อร์

มะ…ไม่นะ!!!! ปล่อยข้า!!! ฮือ ท่านพ่อ อย่าขายข้า!!

เสียงหวีดร้องสะท้อนก้องในตรอกแคบ แต่ถูกกลบด้วยเสียงฝีเท้าหนักหน่วง และเสียงหัวเราะเหี้ยมเกรียมของพวกค้ามนุษย์ เด็กน้อยดิ้นรนสุดแรงอย่างไม่ยอมแพ้ ร่างเล็ก ๆ ถูกลากไถลไปบนพื้นโคลนเย็นเยียบ ใบหน้าขาวซีดปนเศษดินจนไม่เห็นสีผิวเดิม ดวงตากลมโตเปียกชื้นด้วยหยาดน้ำตา ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่เพราะใจดวงน้อย ๆ นั้นแตกสลาย

ตปก

จำไว้ เจ้ามีค่าแค่ตราบนข้อมือนั่น

ชายค้ามนุษย์เอ่ยเสียงเย็นเฉียบ ก่อนจะเหวี่ยงเด็กน้อยลงในกรงไม้เก่า ๆ ท่ามกลางเด็กอีกหลายสิบชีวิตที่มีชะตาไม่ต่างกัน… คืนหนาวเหน็บเดินทางผ่านไปอย่างไร้ความปรานี ในมุมมืดแห่งโลกนี้ ไม่มีใครสนใจเสียงร้องไห้ของเด็กคนหนึ่งอีกต่อไปแล้ว แต่ใต้เถ้าธุลีของความสิ้นหวัง… หัวใจดวงน้อยยังคงเต้นอยู่เงียบ ๆ สาบานด้วยเถ้าธุลีเหล่านี้… ว่าวันหนึ่ง ข้าจะเป็นผู้เลือกชะตาของตัวเอง

ในถ้ำแห่งหนึ่ง มีทาสมากมาย ทั้งชายหญิง เด็กน้อย คนชรา ทุกคนล้วนเป็นผู้ไร้บ้าน ไร้ที่พึ่ง ถูกจับกุมมาอย่างโหดเหี้ยม ไฟจากคบเพลิงที่ปักอยู่ตามผนังหินส่องแสงสลัว บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นสาบเหงื่อและความสิ้นหวัง เด็กน้อยตัวสั่นเทิ้มในอ้อมแขนผอมบางของตัวเอง เสื้อผ้าที่สวมอยู่ขาดรุ่งริ่งจนแทบปิดกายไม่มิด

ตปก

ไปทำงานของแกซะ ถ้าแกไม่ทำ อย่าหวังจะได้กินข้าว

เสียงตะคอกดังลั่น ก่อนที่ชายร่างกำยำจะผลักเธออย่างแรงจนล้มคว่ำกับพื้นหินเย็นเฉียบ

เหยียนเอ๋อร์

โอ๊ย

เด็กน้อยครางเบา ๆ แต่ไม่กล้าร้องไห้ออกมาอีก น้ำตาไหลพรากเงียบ ๆ ขณะที่เธอค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นด้วยแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด รอบตัวมีแต่ผู้คนที่หม่นหมอง ต่างคนต่างก้มหน้า ไม่มีใครเหลือเรี่ยวแรงจะช่วยเหลือกัน ทุกชีวิตเหมือนถูกลบตัวตนไปแล้ว เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณที่รอวันหมดลมหายใจ เด็กน้อยกัดฟันแน่น กำหมัดเล็ก ๆ จนสั่น เธอค่อย ๆ ลุกเดินไปยังกองหินที่กองทับกันอยู่ด้านในสุดของถ้ำ นั่นคือ ‘งาน’ ที่เธอได้รับ — ขุดหิน ลากหิน และแบกหิน ทั้งที่ตัวเล็กเท่าไม้ขีดไฟ หากไม่ทำ… ก็ไม่มีแม้แต่น้ำข้าวประทังชีวิต แต่ภายในอกเล็ก ๆ นั้น ยังมีบางสิ่งที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าความหวาดกลัว… บางสิ่งที่แม้โลกจะเหยียบย่ำ เธอก็จะปกป้องมันไว้

เหยียนเอ๋อร์

ข้าจะรอด… ข้าจะรอดให้ได้

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความมืดมิดของถ้ำและการใช้งานเยี่ยงสัตว์ เด็กน้อยวันวานเริ่มเติบโตขึ้นทีละน้อย… จากเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ตอนนี้กลายเป็นวัยรุ่นอายุราวสิบสองถึงสิบสามปี การแย่งชิงในหมู่ทาสก็ทวีความรุนแรงมากขึ้น อาหารที่ได้แต่ละวันแทบไม่พอประทังชีวิต ใครอ่อนแอ คือคนที่ต้องตายก่อน เสียงคำสั่งอันดุดันดังขึ้นก้องถ้ำในเช้าวันหนึ่ง

ตปก

ไปเรียกนางมา… ดูเหมือนนางจะหนีออกไปเที่ยวอีกแล้ว!

ตปก

จับนางขัง แล้วฟาดซะ!

เหล่าทาสชายที่ถูกบังคับให้เป็นผู้คุม ต่างหันขวับไปมองเด็กสาวผมยุ่งเหยิงที่กำลังพยายามแอบกลับเข้ามาทางหลังถ้ำ เธอมีรอยแผลถากยาวที่หัวเข่า เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาดวิ่นมากกว่าเดิม แต่ในดวงตาคู่นั้น… ยังมีแววทระนงไม่ยอมแพ้ แม้สภาพจะเหมือนสุนัขเร่ร่อน แต่เธอก็ยังพยายามหาโอกาสออกไปสัมผัส ‘อิสรภาพ’ แม้เพียงเสี้ยวเดียวก็ตาม

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ปล่อยข้า! ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด!

เธอร้องตะโกน ดิ้นรนสุดแรงขณะถูกจับกดกับพื้น แต่เสียงร้องของเธอไม่มีความหมาย เพราะในโลกนี้… ความผิดคือการขัดขืนคำสั่งผู้มีอำนาจ แส้หนังเส้นหนาถูกชูขึ้นสูง พร้อมจะฟาดลงบนแผ่นหลังบาง ๆ ที่มีเพียงเศษผ้าขาด ๆ บางเบาปกปิด

ตปก

จำไว้เจ้าหนู… ใครคิดฝันถึงอิสรภาพ

ตปก

ต้องถูกล่ามตราบจนสิ้นใจ!

ทั้งสองลากเธอไปยังลานกว้างกลางถ้ำ ที่ทาสหลายสิบคนถูกบังคับให้มองดู มือสาก ๆ กดศีรษะเธอลงกับพื้นหินอย่างไร้ปรานี

ตปก

จำไว้!! หากพวกมึงยังอยากมีชีวิตอยู่

ตปก

ถ้ากล้าหนีออกไป จะเป็นแบบนี้!!!

หัวหน้าตะโกนเสียงดังลั่น กวาดตามองเหล่าทาสที่ตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว อีกคนเงื้อแส้ขึ้นสูง ก่อนฟาดลงมาเต็มแรง “เพียะ!!” เสียงแส้กระทบกับแผ่นหลังเล็ก ๆ ดังสนั่นไปทั่วทั้งถ้ำ

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

อ๊ากกกกกก!!

เธอร้องเสียงหลง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งร่าง เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลซึมออกมาตามรอยแผลที่โดนฟาด ร่างเล็กสั่นเทา แต่กลับกำหมัดแน่น ไม่เอ่ยขอความเมตตาสักคำ ดวงตาที่มองลอดเส้นผมยุ่งเหยิง… เต็มไปด้วยไฟแห่งการต่อต้าน แม้ร่างจะอ่อนล้าแทบขาดใจ เสียงหัวเราะเยาะดังจากพวกคุมทาส

ตปก

จำเอาไว้ซะ เจ้าโสโครก

หนึ่งในนั้นกระซิบเสียงเย็นข้างหู ก่อนจะผลักร่างเธอลงกับพื้นอย่างแรงอีกครั้ง รอบตัวไม่มีใครกล้าแม้แต่จะขยับ ทาสทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างก้มหน้าหลบสายตา พวกเขาเรียนรู้แล้วว่า ใครพยายามต่อต้าน… จะถูกทำลายไม่ต่างจากเศษขยะ แต่ในซากปรักหักพังแห่งศักดิ์ศรีนี้… ยังมีหนึ่งดวงใจที่ไม่เคยยอมพ่ายแพ้

ท่ามกลางเสียงซุบซิบ และสายตาเย็นชาของเหล่าทาส ชายชราผอมโซผู้หนึ่งเดินแหวกฝูงชนเข้ามาหาเธอ เด็กสาวนอนฟุบอยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลสด เลือดไหลซึมเปรอะเสื้อผ้าเก่า ๆ ใบหน้าที่เคยดื้อรั้นตอนนี้เปื้อนโคลนและน้ำตา ชายชราทรุดตัวนั่งลงข้างเธอ ชายเสื้อเก่า ๆ สัมผัสกับพื้นหินเย็นเฉียบอย่างไม่สนใจ เขาจ้องมองเด็กสาวด้วยแววตาหม่นเศร้า เสียงของเขาแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าและปลงตก

ตปก

แม่นาง… เจ้าดิ้นรนไปทำไม

น้ำเสียงนั้นเหมือนเป็นทั้งคำถามและการตัดพ้อต่อโชคชะตา เขาเคยดิ้นรน เคยหวัง… และสุดท้ายก็ถูกโลกบีบบังคับให้ยอมแพ้เหมือนกัน เด็กสาวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและน้ำตายังคงส่องประกายแข็งกร้าว

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ข้า…ไม่อยากตาย

เสียงของเธอเบาราวกระซิบ ทว่ามั่นคงยิ่งกว่ากำแพงหินหนา ชายชรานิ่งไปชั่วครู่ มองแววตานั้น — ดวงตาที่เขาเคยมีในอดีต และสูญเสียไปนานแล้ว… สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจยาว เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะรู้ดีว่า… ในสถานที่เช่นนี้ ความหวังจะมีค่าอะไรได้อีก

แม้เลือดจะไหลเปรอะเสื้อผ้า เด็กสาวก็ยังฝืนกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เธอเดินโซเซไปยังมุมถ้ำที่ถูกจัดไว้สำหรับขุดหิน ลากก้อนหิน ร่างกายที่บอบช้ำสั่นเทา แต่ดวงตากลับเด็ดเดี่ยวยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ในใจของเธอ… มีบางอย่างที่ผลักดันให้ต้องก้าวต่อ แม้ร่างกายจะเจ็บปวดจนแทบขยับไม่ได้ก็ตาม เวลาผ่านไปช้า ๆ ค่ำคืนที่ไร้ตะวันยิ่งทำให้ความหนาวเย็นชอนไชเข้าในกระดูก ไฟคบเพลิงที่ปักตามผนังมีเพียงไม่กี่ดวง ลมหนาวกรูเข้ามาในถ้ำจากทางเข้าที่ไม่มีแม้แต่ประตู ณ ตอนนี้ ทั่วทั้งถ้ำเงียบกริบ… เพราะเหล่าผู้คุมได้ออกไปจับทาสจากหมู่บ้านใกล้เคียงเพิ่ม เหลือเพียงยามไม่กี่คนเฝ้าทางออก — คนพวกนั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามีใครบางคน กำลังรอเวลานี้มานานแล้ว เด็กสาวหอบหายใจเบา ๆ ดวงตาเคลื่อนมองไปรอบตัว… ไม่มีใครทันสังเกตเธอที่ค่อย ๆ เลื่อนตัวไปตามเงามืด ใต้ผืนดินเปรอะโคลน มีร่องรอยแปลก ๆ ซ่อนอยู่ — เส้นทางลับที่เธอค่อย ๆ แกะสลักด้วยมือเปล่า วันละนิด วันละน้อย ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เส้นทางนั้นเริ่มต้นจากหลังกองหินใหญ่ ไปยังซอกหลืบของถ้ำที่ไม่มีใครเฝ้า ก่อนจะลัดเลาะผ่านอุโมงค์แคบที่แม้แต่เด็กตัวเล็ก ๆ ก็แทบต้องคลาน และคืนนี้… คือโอกาสเดียว เธอขบฟันแน่น หอบหายใจติดขัดจากบาดแผลทั่วตัว แต่ไม่มีเวลาสงสารตัวเองอีกแล้ว

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

ถ้าพลาดคืนนี้… ข้าอาจไม่มีวันได้เห็นท้องฟ้าอีก

เสียงหัวใจเต้นระรัวไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ ลากตัวเองไปตามรอยทางที่จำได้แม่นยำ

เมื่อรอดพ้นจากการหนีได้ เธอวิ่งตามทางที่เธอทำไว้ แต่ไม่พ้น เสียงธูน ฟิ้ว ปัก!!

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

อึก!!

เธอทรุดลงพื้น ธูนนั้นปักมาตรงแขนข้างซ้ายเธอ เธอ ยันตัวเองขึ้นสุดแรงแล้ววิ่งต่อไป เสียงเท้ามากมายตามเธอมากอย่างรวดเร็ว

ตปก

ไปจับนางบ้านั้นมา!!!!

ตปก

อย่าให้มันตาย!!!

ผู้คุมมากมายวิ่งพร้อมกับธูนในมือ เธอวิ่งมาสุดทางแล้ว หน้าผาที่สูงเกินจนไม่มีใครกล้าโดด ด้านล่างมีเสียงคำรามของแม่น้ำ ที่พร้อมจะพัดไปตลอด แม่น้ำ เชี่ยวแรง เธอหันมองตรงหน้า

แล้วกำมือแน่น แม้จะมีธูนที่ติดอยู่ที่ไหล่แต่สิ่งที่เจ็บที่สุด การที่จะต้องกลับไปที่ความมืดนั้นอีกครั้ง

ตปก

เป็นเพียงแค่ทาสเจ้ากล้าหนีงั้นรึ!!

ตปก

คิดว่ารอบนี้เจ้าจะรอดเหรอห้ะ!!

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

หึ ข้ารอดหรือไม่รอดมันเกี่ยวอะไรกับพวกเจ้ากันเหล่า!!!

ตปก

2:นังเด็กอวดดี ถ้าข้าตัดขาเจ้าตอนนั้นมันคงไม่เป็นแบบนี้

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก

หึ

เหยียนเอ๋อร์ /นางเอก