นครฟ้าเบื้องล่าง

ตอนที่ 1. เธอจากเมืองที่ไม่มีใครมองเห็น

เสียงเครื่องยนต์ของรถขนขยะดังลั่นทั่วตรอกซอกซอยเขต 17 ในโลกเบื้องล่าง กลิ่นเหม็นไหม้จากขยะเน่าเสียลอยอบอวลปะปนกับฝุ่นดำ และละอองน้ำเน่าในอากาศ ไม่มีใครสนใจจะหลบกลิ่นนั้น เพราะกลิ่นมันคือชีวิตที่ชินชา มันเป็นสิ่งเดียวที่เตือนว่าพวกเขายังอยู่…ยังหายใจอยู่

ลินยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าที่เอียงกระเท่เร่ ราวกับจะพังลงมาทุกวินาที บ้านหลังเล็กนี้ตั้งอยู่ปลายสุดของตรอกมืด ไม่มีแม้แต่แสงจากหลอดไฟพลังงานแสงอาทิตย์ที่ใช้กันตามบ้านเรือนทั่วไป เพราะไฟที่นี่จ่ายไม่พอแม้กระทั่งให้โรงพยาบาลท้องถิ่นหนึ่งแห่ง

เธอก้าวเข้าไปข้างใน ชำเลืองมองร่างของหญิงชราที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม้เก่า ลมหายใจของมารดาเบาจนแทบไม่ได้ยิน ดวงตาปิดสนิท ใบหน้าซูบซีดไร้สีเลือด แค่หายใจยังดูเหมือนเจ็บปวด

“แม่…” ลินนั่งลงข้างเตียง เอื้อมมือไปแตะมือผอมบางของมารดาเบา ๆ

มือเย็นเฉียบ

โรคปอดเสื่อมเฉียบพลันสายพันธุ์ X-39 — โรคที่เกิดจากฝุ่นพิษตกค้างในเขตชั้นล่าง แพร่กระจายมานานนับสิบปี ถูกจัดอยู่ในกลุ่ม “โรคที่ไม่ควรค่าแก่การรักษา” โดยนครฟ้า ซึ่งควบคุมเทคโนโลยีและทรัพยากรทั้งหมดของมนุษยชาติในยุคนี้

“วันนี้พวกขนยามาไหม?” ลินหันไปถามน้าของเธอ ซึ่งกำลังต้มน้ำจากแหล่งกรองแบบเก่าที่ใช้พลังงานถ่าน

“ยังเลย เขต 15 บอกว่าโดนกักขนส่งต่อ…พวกเขาบอกอาจจะเลื่อนอีกสองอาทิตย์” น้ำเสียงของน้าเธอฟังดูสิ้นหวังเกินกว่าที่ลินจะทนฟังไหว

ลินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นความรู้สึกที่ตีกันอยู่ในอกทั้งแค้น เจ็บ และเศร้า เธอลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดที่หน้าต่างไม้บานเล็ก แล้วมองขึ้นไปยังท้องฟ้าซึ่งไม่มีดวงดาว มีเพียงแสงสว่างสีน้ำเงินอ่อน ๆ ที่กระพริบแผ่วลงมาจากเบื้องบน

แสงนั้น…ไม่ใช่ดวงดาว แต่มาจาก “นครฟ้า” เมืองลอยฟ้าเหนือเมฆที่สร้างขึ้นบนโครงสร้างลอยขนาดยักษ์ นครฟ้าไม่ได้เป็นแค่เมือง แต่มันเป็นโลกอีกโลกหนึ่ง โลกของคนร่ำรวย ทรงอำนาจ และควบคุมทุกอย่าง

พวกเขาคือคนที่มีสิทธิ์รักษาตัวได้ทันทีที่ป่วย

พวกเขาคือคนที่ไม่เคยสัมผัสฝุ่น

พวกเขาคือคนที่ไม่เคยหิว ไม่เคยเจ็บปวด

และพวกเขาคือคนที่ “ลืม” ว่ามีโลกเบื้องล่างอยู่จริง

แต่ลินไม่ลืม

เธอจำได้ดีว่าเมื่อนานมาแล้ว เธอเคยเห็นพ่อถูกลากตัวขึ้นไปยังนครฟ้าเพื่อ “ทดลองระบบใหม่ของพลังงานชีวภาพ” แล้วเขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

เธอเคยเชื่อว่าข้างบนนั้นอาจมีใครบางคนที่ใจดี

จนกระทั่งโตพอจะเข้าใจว่าโลกนี้ไม่ได้สร้างมาให้พวกเธอมีสิทธิ์ฝัน

เธอหันกลับไปมองแม่อีกครั้ง ก่อนเอื้อมมือไปแตะสร้อยเส้นหนึ่งที่ห้อยอยู่ตรงอก สร้อยเส้นนั้นมีจี้วงกลมเหล็กแปลกตา ซึ่งแท้จริงแล้วมันคือ “รหัสพนักงานจัดส่งของนครฟ้า” รุ่นเก่า — ของที่เธอได้มาจากตลาดมืด ด้วยราคาแพงที่สุดในชีวิตของเธอ

คืนนี้…เธอจะขึ้นไปบนนั้น

ไม่ใช่เพื่อฝัน

ไม่ใช่เพื่ออ้อนวอน

แต่เพื่อขโมย “ยารักษา” ให้แม่ของเธอ…ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

————————————————————————————————————————————————

“ลิน! นั่นเธอจะไปไหน?” น้าเธอร้องตามมาเมื่อเห็นลินสะพายกระเป๋าเล็ก ๆ และสวมชุดพนักงานปลอมที่เธอเก็บซ่อนไว้

“ฉันจะกลับมาก่อนเช้า…” ลินพูดเสียงเบา ไม่หันกลับ

“บ้าแล้ว! เธอรู้ไหมว่าคนที่ขึ้นไปจากที่นี่…ไม่มีใครได้กลับลงมาอีกเลย!”

“ฉันไม่ใช่คนพวกนั้น…” ลินตอบ

ก่อนเดินหายเข้าไปในเงามืดของซอกตึก

————————————————————————————————————————————————

ระบบส่งของจากนครฟ้าลงมายังเขตล่างมีชื่อว่า “รางส่ง” — เป็นท่อเหล็กขนาดใหญ่ที่ขนวัสดุ เสบียง และขยะกลับขึ้นไปบนนั้นโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครเคยใช้มันเดินทางขึ้นหรือลง เพราะระบบจะตรวจจับรหัสชีวภาพและระบุสถานะบุคคลทันที

แต่คืนนี้ ลินมีรหัสพนักงานปลอม

และหัวใจที่ไม่มีอะไรจะเสีย

เธอมาถึงศูนย์ส่งของของเขต 17 ซึ่งเงียบและมืดมากกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

เธอสแกนรหัสที่ฝังไว้ในสร้อยเหล็ก

ติ๊ด…

เสียงเครื่องกลทำงาน

ไฟสีแดงวาบขึ้น จากนั้นเปลี่ยนเป็นสีเขียว

ช่องเปิดของรางส่งเปิดออกพร้อมเสียงลมหายใจแรกของนครฟ้าที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

กลิ่นของอากาศบริสุทธิ์ผสมกับความกลัวแล่นเข้าไปในปอดของเธอ

เธอก้าวเข้าไปในราง

ไม่มีทางกลับหลัง

แรงลมพัดร่างเธอลอยขึ้นอย่างรวดเร็ว ภายในท่อมืดสนิท เว้นแต่แสงจากระบบนำทางสีฟ้าสว่างสลัวที่เคลื่อนตามตัวเธอ

หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ความกลัว ความคาดหวัง และความรู้สึกผิดที่ทิ้งแม่ไว้เบื้องหลังผสมปนเปกันไปหมด

แต่เธอไม่มีเวลาสงสัยหรือกลัวอีกแล้ว

เมื่อเธอเปิดตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็เห็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง

————————————————————————————————————————————————

แสงสว่างจ้า

ตึกสูงสีขาวแวววาว

ถนนสะอาดจนน่าแสบตา

ผู้คนในชุดเรียบหรูเดินอย่างไม่รีบร้อน บางคนมีหุ่นยนต์ติดตามข้างตัว บ้างลอยอยู่กลางอากาศด้วยอุปกรณ์พยุงน้ำหนัก

ท้องฟ้าที่นี่ไม่ใช่ของจริง แต่จำลองไว้ให้เหมือนฟ้าแท้

แม้แต่แสงอาทิตย์ยังมีการตั้งเวลาเปิด-ปิด

ลินหายใจลึก…มันคือโลกที่ต่างจากของเธอโดยสิ้นเชิง

เธอกำลังยืนอยู่บน “นครฟ้า”

————————————————————————————————————————————————

แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินต่อ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เธอไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม?”

เธอสะดุ้ง หันกลับไป

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า — ผมสีเงินอ่อน ดวงตาสีเทาเงินลึกแบบที่เธอไม่เคยเห็นจากใครมาก่อน เขาไม่ได้สวมชุดพนักงานหรือเจ้าหน้าที่ แต่กลับมีรัศมีบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างเว้นระยะ

เธออึกอัก พยายามตั้งคำโกหกในใจ

แต่เขากลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้นว่า…

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่แจ้งใครหรอก”

เขายื่นมือมา

“ฉันชื่อเอเดน… แล้วเธอล่ะ?”

——————————————————————————————————————————————

…

“ฉันชื่อเอเดน… แล้วเธอล่ะ?” เขาพูดอีกครั้ง

ลินมองมือที่ยื่นมาของเขา แล้วก็มองตาเขา ดวงตาสีเทาเงินแบบนั้นมีบางอย่างแฝงอยู่ ไม่ใช่ความระแวดระวังหรือความหวาดกลัวแบบที่คนชั้นบนมักมีต่อคนเบื้องล่าง แต่เป็น…ความอยากรู้ ความจริงใจที่แปลกเกินไปสำหรับเมืองที่ผู้คนไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน

“ลิน” เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาอย่างลังเล

มือของเอเดนอุ่นมาก

และจับอย่างอ่อนโยน ราวกับกลัวเธอจะบาดเจ็บ

ในใจลินเต้นแรงขึ้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงช่วยเธอ ทำไมถึงไม่เรียกเจ้าหน้าที่ แต่สิ่งที่เธอรู้แน่ชัดคือ…เธอต้องรีบหาทางไปยังศูนย์การแพทย์กลาง และขโมยยารักษาให้แม่ให้ได้ ก่อนที่พวกเขาจะจับเธอได้

“เอ่อ…ขอบคุณ” เธอเอ่ย

แล้วรีบเบือนสายตาออกไปมองถนน

เอเดนกลับไม่ปล่อยมือเธอ

“เธอมาจากเขตล่างใช่ไหม?”

คำถามนั้นทำให้หัวใจของลินแทบหยุดเต้น

“ฉัน…” เธอเริ่มปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่เขายกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม

“ไม่ต้องโกหก” เอเดนพูดเสียงเบา “ฉัน…เคยลงไปที่นั่นมาเหมือนกัน”

ลินเงียบ

คำพูดนั้นเกือบจะฟังดูเป็นเรื่องโกหก เพราะชาวนครฟ้าแทบไม่มีใครลงไปยังเบื้องล่าง เว้นแต่เป็นนักวิจัย หรือเจ้าหน้าที่ระดับสูงมาก และต่อให้ลงไป…พวกเขาก็มักจะใส่ชุดกรองพิษหนาเกินกว่าจะรู้จักอะไรจากที่นั่นได้จริง

“ทำไม?” เธอถามเสียงเบา

เอเดนเงยหน้ามองท้องฟ้าจำลองเหนือหัว มันกำลังสาดแสงเย็นลงมาเหมือนดวงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ ๆ แต่มันไม่มีความอบอุ่น ไม่มีไอแดด ไม่มีแม้แต่เสียงนก

“เพราะฉันอยากรู้ว่า…พวกเขาโกหกอะไรเราบ้าง”

คำพูดนั้นทำให้ลินเงียบไปอีกครั้ง เธอมองเขาอย่างไม่แน่ใจ

“นายหมายถึงอะไร?”

เอเดนหันกลับมามองเธอ ดวงตานั้นวาววับขึ้นชั่วขณะ

“เธอจะเชื่อไหม ถ้าฉันบอกว่า ที่นครฟ้านี้ มีห้องทดลองที่เก็บคนไว้เป็น ‘แหล่งพลังงาน’?”

“หรือว่าพวกเขาสร้างไวรัสบางชนิด เพื่อควบคุมจำนวนประชากรโลกเบื้องล่าง?”

ลินรู้สึกหนาววาบทั้งร่าง

คำที่เขาพูดนั้น…ราวกับเขารู้ในสิ่งเดียวกับที่เธอสงสัยมาตลอดชีวิต

“ทำไมถึงเล่าให้ฉันฟัง?” เธอถาม

เอเดนยิ้มบาง ๆ

“เพราะฉันเห็นเธอกำลังจะพังทลาย…แต่ยังฝืนยืนอยู่”

“และคนแบบนั้น…คือคนที่ฉันเลือกจะไว้ใจ”

ลินไม่เข้าใจว่าเขาเป็นใคร แต่คำพูดนั้นทำให้บางอย่างในอกเธอคล้ายจะละลาย

เธอไม่เคยถูกเชื่อใจ ไม่เคยถูกไว้ใจ

โลกของเธอคือการดิ้นรน เอาตัวรอด และซ่อนหัวใจจากทุกคน

————————————————————————————————————————————————

หลังจากนั้นไม่นาน

เอเดนพาเธอไปยังอาคารหลังหนึ่ง ซึ่งหน้าตาเหมือนสำนักงานทั่วไป แต่ภายในคือศูนย์กลางวิจัยพลังงานชีวภาพของนครฟ้า

“นายแน่ใจนะ?” ลินถามเบา ๆ

“ถ้าฉันยังเป็นคนของตระกูลไคลน์…พวกเขาจะไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก” เขาตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะยื่นบัตรเข้าสแกนที่ประตู

ตระกูลไคลน์…

ชื่อนั้นลินเคยได้ยินบ้างจากข่าวใต้ดิน พวกเขาเป็นหนึ่งในตระกูลปกครองนครฟ้า ผู้บุกเบิกเทคโนโลยี ‘การสกัดพลังงานจากสมองมนุษย์’ แต่ข้อมูลถูกปกปิดมานานหลายสิบปี

ถ้าเอเดนเป็นคนในตระกูลนั้นจริง…

แล้วทำไมเขาถึงช่วยเธอ?

————————————————————————————————————————————————

ภายในอาคาร เย็นจัดราวกับมีอะไรบางอย่างต้องการถูกเก็บรักษาอย่างถาวร พนักงานในชุดขาวเดินผ่านไปมาโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น

เอเดนพาเธอไปยังห้องด้านในสุด เปิดตู้เย็นขนาดใหญ่ และหยิบหลอดยาเล็ก ๆ สีใสที่มีป้ายติดไว้ว่า “TR-Z9 – EXPERIMENTAL LUNG REPAIR SERUM”

“นี่คือสิ่งที่เธอต้องการใช่ไหม?”

ลินพยักหน้า ช้า ๆ

“มันไม่ได้รับรองจากสภา…” เขาว่า

“แต่เป็นสูตรเดียวที่เคยรักษาอาการปอดพังจากฝุ่นพิษได้ในระดับดีมาก — แค่ยังไม่เคยใช้กับใครนอกนครฟ้า”

ลินรับหลอดยาไว้แน่น เธอไม่มีคำขอบคุณมากพอจะสื่อสิ่งที่อยู่ในใจ

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เสียงไซเรนก็ดังขึ้น

วู้วววววววววววววววว!!!