เสียงเครื่องยนต์ของรถขนขยะดังลั่นทั่วตรอกซอกซอยเขต 17 ในโลกเบื้องล่าง กลิ่นเหม็นไหม้จากขยะเน่าเสียลอยอบอวลปะปนกับฝุ่นดำ และละอองน้ำเน่าในอากาศ ไม่มีใครสนใจจะหลบกลิ่นนั้น เพราะกลิ่นมันคือชีวิตที่ชินชา มันเป็นสิ่งเดียวที่เตือนว่าพวกเขายังอยู่…ยังหายใจอยู่

ลินยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าที่เอียงกระเท่เร่ ราวกับจะพังลงมาทุกวินาที บ้านหลังเล็กนี้ตั้งอยู่ปลายสุดของตรอกมืด ไม่มีแม้แต่แสงจากหลอดไฟพลังงานแสงอาทิตย์ที่ใช้กันตามบ้านเรือนทั่วไป เพราะไฟที่นี่จ่ายไม่พอแม้กระทั่งให้โรงพยาบาลท้องถิ่นหนึ่งแห่ง

เธอก้าวเข้าไปข้างใน ชำเลืองมองร่างของหญิงชราที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม้เก่า ลมหายใจของมารดาเบาจนแทบไม่ได้ยิน ดวงตาปิดสนิท ใบหน้าซูบซีดไร้สีเลือด แค่หายใจยังดูเหมือนเจ็บปวด

“แม่…” ลินนั่งลงข้างเตียง เอื้อมมือไปแตะมือผอมบางของมารดาเบา ๆ

มือเย็นเฉียบ

โรคปอดเสื่อมเฉียบพลันสายพันธุ์ X-39 — โรคที่เกิดจากฝุ่นพิษตกค้างในเขตชั้นล่าง แพร่กระจายมานานนับสิบปี ถูกจัดอยู่ในกลุ่ม “โรคที่ไม่ควรค่าแก่การรักษา” โดยนครฟ้า ซึ่งควบคุมเทคโนโลยีและทรัพยากรทั้งหมดของมนุษยชาติในยุคนี้

“วันนี้พวกขนยามาไหม?” ลินหันไปถามน้าของเธอ ซึ่งกำลังต้มน้ำจากแหล่งกรองแบบเก่าที่ใช้พลังงานถ่าน

“ยังเลย เขต 15 บอกว่าโดนกักขนส่งต่อ…พวกเขาบอกอาจจะเลื่อนอีกสองอาทิตย์” น้ำเสียงของน้าเธอฟังดูสิ้นหวังเกินกว่าที่ลินจะทนฟังไหว

ลินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นความรู้สึกที่ตีกันอยู่ในอกทั้งแค้น เจ็บ และเศร้า เธอลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดที่หน้าต่างไม้บานเล็ก แล้วมองขึ้นไปยังท้องฟ้าซึ่งไม่มีดวงดาว มีเพียงแสงสว่างสีน้ำเงินอ่อน ๆ ที่กระพริบแผ่วลงมาจากเบื้องบน

แสงนั้น…ไม่ใช่ดวงดาว แต่มาจาก “นครฟ้า” เมืองลอยฟ้าเหนือเมฆที่สร้างขึ้นบนโครงสร้างลอยขนาดยักษ์ นครฟ้าไม่ได้เป็นแค่เมือง แต่มันเป็นโลกอีกโลกหนึ่ง โลกของคนร่ำรวย ทรงอำนาจ และควบคุมทุกอย่าง

พวกเขาคือคนที่มีสิทธิ์รักษาตัวได้ทันทีที่ป่วย

พวกเขาคือคนที่ไม่เคยสัมผัสฝุ่น

พวกเขาคือคนที่ไม่เคยหิว ไม่เคยเจ็บปวด

และพวกเขาคือคนที่ “ลืม” ว่ามีโลกเบื้องล่างอยู่จริง

แต่ลินไม่ลืม

เธอจำได้ดีว่าเมื่อนานมาแล้ว เธอเคยเห็นพ่อถูกลากตัวขึ้นไปยังนครฟ้าเพื่อ “ทดลองระบบใหม่ของพลังงานชีวภาพ” แล้วเขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

เธอเคยเชื่อว่าข้างบนนั้นอาจมีใครบางคนที่ใจดี

จนกระทั่งโตพอจะเข้าใจว่าโลกนี้ไม่ได้สร้างมาให้พวกเธอมีสิทธิ์ฝัน

เธอหันกลับไปมองแม่อีกครั้ง ก่อนเอื้อมมือไปแตะสร้อยเส้นหนึ่งที่ห้อยอยู่ตรงอก สร้อยเส้นนั้นมีจี้วงกลมเหล็กแปลกตา ซึ่งแท้จริงแล้วมันคือ “รหัสพนักงานจัดส่งของนครฟ้า” รุ่นเก่า — ของที่เธอได้มาจากตลาดมืด ด้วยราคาแพงที่สุดในชีวิตของเธอ

คืนนี้…เธอจะขึ้นไปบนนั้น

ไม่ใช่เพื่อฝัน

ไม่ใช่เพื่ออ้อนวอน

แต่เพื่อขโมย “ยารักษา” ให้แม่ของเธอ…ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

————————————————————————————————————————————————

“ลิน! นั่นเธอจะไปไหน?” น้าเธอร้องตามมาเมื่อเห็นลินสะพายกระเป๋าเล็ก ๆ และสวมชุดพนักงานปลอมที่เธอเก็บซ่อนไว้

“ฉันจะกลับมาก่อนเช้า…” ลินพูดเสียงเบา ไม่หันกลับ

“บ้าแล้ว! เธอรู้ไหมว่าคนที่ขึ้นไปจากที่นี่…ไม่มีใครได้กลับลงมาอีกเลย!”

“ฉันไม่ใช่คนพวกนั้น…” ลินตอบ

ก่อนเดินหายเข้าไปในเงามืดของซอกตึก

————————————————————————————————————————————————

ระบบส่งของจากนครฟ้าลงมายังเขตล่างมีชื่อว่า “รางส่ง” — เป็นท่อเหล็กขนาดใหญ่ที่ขนวัสดุ เสบียง และขยะกลับขึ้นไปบนนั้นโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครเคยใช้มันเดินทางขึ้นหรือลง เพราะระบบจะตรวจจับรหัสชีวภาพและระบุสถานะบุคคลทันที

แต่คืนนี้ ลินมีรหัสพนักงานปลอม

และหัวใจที่ไม่มีอะไรจะเสีย

เธอมาถึงศูนย์ส่งของของเขต 17 ซึ่งเงียบและมืดมากกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

เธอสแกนรหัสที่ฝังไว้ในสร้อยเหล็ก

ติ๊ด…

เสียงเครื่องกลทำงาน

ไฟสีแดงวาบขึ้น จากนั้นเปลี่ยนเป็นสีเขียว

ช่องเปิดของรางส่งเปิดออกพร้อมเสียงลมหายใจแรกของนครฟ้าที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

กลิ่นของอากาศบริสุทธิ์ผสมกับความกลัวแล่นเข้าไปในปอดของเธอ

เธอก้าวเข้าไปในราง

ไม่มีทางกลับหลัง

แรงลมพัดร่างเธอลอยขึ้นอย่างรวดเร็ว ภายในท่อมืดสนิท เว้นแต่แสงจากระบบนำทางสีฟ้าสว่างสลัวที่เคลื่อนตามตัวเธอ

หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ความกลัว ความคาดหวัง และความรู้สึกผิดที่ทิ้งแม่ไว้เบื้องหลังผสมปนเปกันไปหมด

แต่เธอไม่มีเวลาสงสัยหรือกลัวอีกแล้ว

เมื่อเธอเปิดตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็เห็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่จริง

————————————————————————————————————————————————

แสงสว่างจ้า

ตึกสูงสีขาวแวววาว

ถนนสะอาดจนน่าแสบตา

ผู้คนในชุดเรียบหรูเดินอย่างไม่รีบร้อน บางคนมีหุ่นยนต์ติดตามข้างตัว บ้างลอยอยู่กลางอากาศด้วยอุปกรณ์พยุงน้ำหนัก

ท้องฟ้าที่นี่ไม่ใช่ของจริง แต่จำลองไว้ให้เหมือนฟ้าแท้

แม้แต่แสงอาทิตย์ยังมีการตั้งเวลาเปิด-ปิด

ลินหายใจลึก…มันคือโลกที่ต่างจากของเธอโดยสิ้นเชิง

เธอกำลังยืนอยู่บน “นครฟ้า”

————————————————————————————————————————————————

แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินต่อ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เธอไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม?”

เธอสะดุ้ง หันกลับไป

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า — ผมสีเงินอ่อน ดวงตาสีเทาเงินลึกแบบที่เธอไม่เคยเห็นจากใครมาก่อน เขาไม่ได้สวมชุดพนักงานหรือเจ้าหน้าที่ แต่กลับมีรัศมีบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างเว้นระยะ

เธออึกอัก พยายามตั้งคำโกหกในใจ

แต่เขากลับยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้นว่า…

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่แจ้งใครหรอก”

เขายื่นมือมา

“ฉันชื่อเอเดน… แล้วเธอล่ะ?”

——————————————————————————————————————————————

…

“ฉันชื่อเอเดน… แล้วเธอล่ะ?” เขาพูดอีกครั้ง

ลินมองมือที่ยื่นมาของเขา แล้วก็มองตาเขา ดวงตาสีเทาเงินแบบนั้นมีบางอย่างแฝงอยู่ ไม่ใช่ความระแวดระวังหรือความหวาดกลัวแบบที่คนชั้นบนมักมีต่อคนเบื้องล่าง แต่เป็น…ความอยากรู้ ความจริงใจที่แปลกเกินไปสำหรับเมืองที่ผู้คนไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน

“ลิน” เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาอย่างลังเล

มือของเอเดนอุ่นมาก

และจับอย่างอ่อนโยน ราวกับกลัวเธอจะบาดเจ็บ

ในใจลินเต้นแรงขึ้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงช่วยเธอ ทำไมถึงไม่เรียกเจ้าหน้าที่ แต่สิ่งที่เธอรู้แน่ชัดคือ…เธอต้องรีบหาทางไปยังศูนย์การแพทย์กลาง และขโมยยารักษาให้แม่ให้ได้ ก่อนที่พวกเขาจะจับเธอได้

“เอ่อ…ขอบคุณ” เธอเอ่ย

แล้วรีบเบือนสายตาออกไปมองถนน

เอเดนกลับไม่ปล่อยมือเธอ

“เธอมาจากเขตล่างใช่ไหม?”

คำถามนั้นทำให้หัวใจของลินแทบหยุดเต้น

“ฉัน…” เธอเริ่มปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่เขายกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม

“ไม่ต้องโกหก” เอเดนพูดเสียงเบา “ฉัน…เคยลงไปที่นั่นมาเหมือนกัน”

ลินเงียบ

คำพูดนั้นเกือบจะฟังดูเป็นเรื่องโกหก เพราะชาวนครฟ้าแทบไม่มีใครลงไปยังเบื้องล่าง เว้นแต่เป็นนักวิจัย หรือเจ้าหน้าที่ระดับสูงมาก และต่อให้ลงไป…พวกเขาก็มักจะใส่ชุดกรองพิษหนาเกินกว่าจะรู้จักอะไรจากที่นั่นได้จริง

“ทำไม?” เธอถามเสียงเบา

เอเดนเงยหน้ามองท้องฟ้าจำลองเหนือหัว มันกำลังสาดแสงเย็นลงมาเหมือนดวงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ ๆ แต่มันไม่มีความอบอุ่น ไม่มีไอแดด ไม่มีแม้แต่เสียงนก

“เพราะฉันอยากรู้ว่า…พวกเขาโกหกอะไรเราบ้าง”

คำพูดนั้นทำให้ลินเงียบไปอีกครั้ง เธอมองเขาอย่างไม่แน่ใจ

“นายหมายถึงอะไร?”

เอเดนหันกลับมามองเธอ ดวงตานั้นวาววับขึ้นชั่วขณะ

“เธอจะเชื่อไหม ถ้าฉันบอกว่า ที่นครฟ้านี้ มีห้องทดลองที่เก็บคนไว้เป็น ‘แหล่งพลังงาน’?”

“หรือว่าพวกเขาสร้างไวรัสบางชนิด เพื่อควบคุมจำนวนประชากรโลกเบื้องล่าง?”

ลินรู้สึกหนาววาบทั้งร่าง

คำที่เขาพูดนั้น…ราวกับเขารู้ในสิ่งเดียวกับที่เธอสงสัยมาตลอดชีวิต

“ทำไมถึงเล่าให้ฉันฟัง?” เธอถาม

เอเดนยิ้มบาง ๆ

“เพราะฉันเห็นเธอกำลังจะพังทลาย…แต่ยังฝืนยืนอยู่”

“และคนแบบนั้น…คือคนที่ฉันเลือกจะไว้ใจ”

ลินไม่เข้าใจว่าเขาเป็นใคร แต่คำพูดนั้นทำให้บางอย่างในอกเธอคล้ายจะละลาย

เธอไม่เคยถูกเชื่อใจ ไม่เคยถูกไว้ใจ

โลกของเธอคือการดิ้นรน เอาตัวรอด และซ่อนหัวใจจากทุกคน

————————————————————————————————————————————————

หลังจากนั้นไม่นาน

เอเดนพาเธอไปยังอาคารหลังหนึ่ง ซึ่งหน้าตาเหมือนสำนักงานทั่วไป แต่ภายในคือศูนย์กลางวิจัยพลังงานชีวภาพของนครฟ้า

“นายแน่ใจนะ?” ลินถามเบา ๆ

“ถ้าฉันยังเป็นคนของตระกูลไคลน์…พวกเขาจะไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก” เขาตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะยื่นบัตรเข้าสแกนที่ประตู

ตระกูลไคลน์…

ชื่อนั้นลินเคยได้ยินบ้างจากข่าวใต้ดิน พวกเขาเป็นหนึ่งในตระกูลปกครองนครฟ้า ผู้บุกเบิกเทคโนโลยี ‘การสกัดพลังงานจากสมองมนุษย์’ แต่ข้อมูลถูกปกปิดมานานหลายสิบปี

ถ้าเอเดนเป็นคนในตระกูลนั้นจริง…

แล้วทำไมเขาถึงช่วยเธอ?

————————————————————————————————————————————————

ภายในอาคาร เย็นจัดราวกับมีอะไรบางอย่างต้องการถูกเก็บรักษาอย่างถาวร พนักงานในชุดขาวเดินผ่านไปมาโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่น

เอเดนพาเธอไปยังห้องด้านในสุด เปิดตู้เย็นขนาดใหญ่ และหยิบหลอดยาเล็ก ๆ สีใสที่มีป้ายติดไว้ว่า “TR-Z9 – EXPERIMENTAL LUNG REPAIR SERUM”

“นี่คือสิ่งที่เธอต้องการใช่ไหม?”

ลินพยักหน้า ช้า ๆ

“มันไม่ได้รับรองจากสภา…” เขาว่า

“แต่เป็นสูตรเดียวที่เคยรักษาอาการปอดพังจากฝุ่นพิษได้ในระดับดีมาก — แค่ยังไม่เคยใช้กับใครนอกนครฟ้า”

ลินรับหลอดยาไว้แน่น เธอไม่มีคำขอบคุณมากพอจะสื่อสิ่งที่อยู่ในใจ

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เสียงไซเรนก็ดังขึ้น

วู้วววววววววววววววว!!!

ระบบตรวจจับบุคคลแปลกปลอมทำงาน

เอเดนเบิกตากว้าง

“พวกมันรู้แล้ว!”

“ฉันต้องไป!” ลินพูด รีบใส่หลอดยาเข้ากระเป๋า

“เดี๋ยว! ถ้าพวกเขาจับเธอได้ เธอจะไม่มีวันได้กลับลงไปอีก!”

ลินหันกลับมามองเขา

“แล้วนายจะทำยังไง?”

เอเดนยิ้มเศร้า ๆ

“ฉันจะขอแลกความทรงจำของฉันทั้งหมด…กับอิสรภาพของเธอ”

————————————————————————————————————————————————

ตัดภาพ – กลับสู่เขตล่าง

เสียงเครื่องยนต์ของรางส่งเปิดอีกครั้ง

ลินทรุดลงบนพื้นดินกรัง ขาอ่อนจนยืนไม่ไหว

มือของเธอยังกุมหลอดยานั้นไว้แน่น

และในอกเธอ…คือคำถามนับพันที่ไม่มีใครตอบ

เอเดน…คือใครกันแน่?

และเขา…ยังมีชีวิตอยู่ไหม?

————————————————————————————————————————————————

🐸 กบเน่าลอยพองในคลองน้ํา 🐸

ลินนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงของแม่ ร่างของหญิงชราเหมือนหลุดพ้นจากความเจ็บปวดชั่วคราว สีหน้าผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยหลังได้ฉีดเซรุ่ม TR-Z9 เข้าเส้นเลือดไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง มันเหมือนปาฏิหาริย์ แต่ลินรู้ดีว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ควรมีอยู่ในโลกของพวกเธอ

เธอมองฝ่ามือแม่ที่เริ่มมีสีเลือดกลับมาอย่างช้า ๆ

มันยังอุ่นอยู่

ยังหายใจ…

“น้าเชื่อแล้ว…” เสียงของน้าเธอเบาราวกับกระซิบ ขณะยกผ้าชุบน้ำวางลงบนหน้าผากของมารดา “เชื่อว่าเธอทำได้จริง ๆ…”

ลินพยักหน้าเบา ๆ ไม่พูดอะไร

ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยเสียงก้องจากนครฟ้าที่ยังไม่จางหาย — เสียงของไซเรน เสียงฝีเท้าคนวิ่ง เสียงของเอเดนตอนที่พูดว่า “ฉันจะแลกทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับลงมาได้…”

เขาจะรอดไหม

เขาจะถูกลบความทรงจำจริง ๆ หรือเปล่า

หรือ…เขาอาจถูกฆ่าไปแล้วด้วยซ้ำ

ลินไม่รู้ และนั่นคือสิ่งที่บีบหัวใจที่สุด

————————————————————————————————————————————————

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ในโลกเบื้องล่าง

แต่ในเงามืดเบื้องหลัง เมล็ดพันธุ์ของบางสิ่งกำลังเติบโตอย่างเงียบงัน

สองวันหลังจากที่เธอกลับมา ลินเริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาแปลก ๆ

ไม่ใช่จากเพื่อนบ้าน ไม่ใช่จากคนในตรอก

แต่จากบางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ที่นี่…

กล้อง

เสียง “ติ๊ก” เบา ๆ ตามจุดที่เธอเคยเดินผ่าน

แสงวาบจากมุมตึกในตอนกลางคืน

การหายไปของเด็กคนหนึ่งที่นั่งขอทานแถวสะพานเหล็กเมื่อวาน_-

ข่าวลือเรื่องเจ้าหน้าที่นิรนามที่ลงมาเก็บ “ตัวอย่างชีวภาพ”

“พวกมันรู้แล้ว…” เธอกระซิบกับตัวเอง

เธอไม่แน่ใจว่ามันเริ่มจากไหน แต่ทุกอย่างในละแวกเปลี่ยนไปชัดเจน คนในเขต 17 เริ่มหวาดกลัว แม่ค้าในตลาดไม่กล้าพูดถึงสิ่งแปลกประหลาดที่พวกเขาเห็น บางคนย้ายออกกลางดึกโดยไม่บอกลา

แล้ววันหนึ่ง จดหมายฉบับหนึ่งก็ถูกยัดเข้ามาทางร่องหน้าต่างบ้าน

มันไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่ง

แต่ลินจำลายเซ็นท้ายจดหมายนั้นได้ดี…

“A.”

————————————————————————————————————————————————

“กล้องตรวจจับไม่ได้ว่าเธอคือใคร เพราะฉันปิดมันไว้ช่วงที่เธอลงมา”

“แต่ตอนนี้พวกเขากำลังจะเปิดทุกอย่างอีกครั้ง และตามหาว่า ‘ยา’ หายไปไหน”

“ถ้าเธออยากให้ครอบครัวปลอดภัย…ไปที่อุโมงค์ตะวันตก เขต 14 เวลาเที่ยงคืนวันพรุ่งนี้”

“อย่าบอกใคร”

– A.

ลินกำจดหมายนั้นแน่นจนปลายนิ้วซีด

เขายังมีชีวิตอยู่…

แต่ถ้าเขายังรอด เขาต้องกลายเป็นเป้าหมายเหมือนกัน

“เขต 14…” เธอพึมพำ

นั่นคือเขตที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้

ข่าวลือว่าที่นั่นเคยเป็นที่ทดลองสนามพลังงานก่อนมันจะเกิดการระเบิดใต้ดิน

และตั้งแต่นั้นมา พื้นที่ตรงนั้นก็กลายเป็น “เขตเงา” — ที่ซึ่งสัญญาณอิเล็กทรอนิกส์ใด ๆ ไม่สามารถเข้าถึงได้

เหมาะจะซ่อนตัว

และเหมาะจะเป็นกับดัก

————————————————————————————————————————————————

กลางดึกคืนนั้น

ลินสวมเสื้อคลุมเก่าแบบที่คนงานเหมืองใช้ ใบหน้าเธอถูกปิดด้วยผ้าผืนหนึ่งที่ป้องกันฝุ่นละออง ระบบกรองอากาศเก่าที่คล้องอยู่บนคอส่งเสียงดังครืดคราดเมื่อเธอหายใจเข้าออก

ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงคน

ถนนในเขต 14 รกร้างเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นเขตอาศัย

เพียงแต่เบื้องใต้ตึกพังเหล่านั้น…ลินสัมผัสได้ถึงบางอย่าง

“มาเร็วกว่าที่คิดนะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเงามืด

ลินหันไปโดยสัญชาตญาณ เตรียมควักมีดพกจากในเสื้อ

แต่เมื่อร่างในเงาเดินออกมา — เธอก็ต้องเบิกตากว้าง

เอเดน…

แม้ใบหน้าจะซีดเซียว ดวงตาแห้งผากเหมือนไม่ได้นอนมาเป็นวันๆ

แต่เขายังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“นาย…ยังรอด…” เธอกลืนน้ำลาย

เอเดนหัวเราะเบา ๆ แบบแหบพร่า

“ก็เกือบไม่รอดอยู่หลายครั้งเหมือนกัน…แต่ฉันเคยบอกเธอใช่ไหม ว่าฉันมี ‘ความลับ’ ซ่อนอยู่บนนั้นเยอะ”

ลินเดินเข้าไปใกล้เขา

“พวกเขาเริ่มตามหาฉันใช่ไหม?”

เอเดนพยักหน้า

“ไม่ใช่แค่เธอ…พวกเขากำลังหาทาง ‘ยึดยา’ กลับไป แล้วเผาทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับมันทิ้ง”

“และที่เลวร้ายกว่านั้น — พวกเขารู้ว่าแม่เธอหายดีแล้ว”

ลินเงียบ

เธอรู้ดีว่าความหมายของคำพูดนั้นคืออะไร

“พวกเขาจะมาเอาแม่ฉันไป…”

“แล้วทำให้มันเหมือนเธอ…ไม่เคยมีชีวิตอยู่ในฐานะมนุษย์มาก่อน” เอเดนพูดต่อ

ลินกัดฟันแน่น ความเจ็บแปลบวิ่งขึ้นมาตามกระดูกสันหลัง

เธอคิดว่าเธอชนะแล้ว…

แต่โลกนี้ไม่มีคำว่า “ชนะ” สำหรับคนอย่างเธอ

“งั้นก็ได้” เธอพึมพำ

“ถ้ามันอยากสงคราม…ฉันจะให้มันได้มากกว่านั้น”

————————————————————————————————————————————————

หลังจากเอเดนพาเธอหนีจากเขต 14 มาได้ ทั้งสองหลบอยู่ในอาคารร้างของสถานีประมวลผลพลังงานเก่า แหล่งกระแสไฟที่เคยเชื่อมเขตล่างกับนครฟ้าเบื้องบนมาก่อนถูกปิดผนึกไปแล้ว แต่ยังพอมีระบบเก่า ๆ ใช้งานได้อยู่

เอเดนเปิดแผงควบคุมลับใต้พื้นดิน

แสงไฟสีส้มกระพริบเบา ๆ และฉายโฮโลแกรมแบบหยาบขึ้นมากลางอากาศ

“เธอรู้จักชื่อ ‘โปรเจกต์อีรอส’ ไหม?” เขาถามขณะพิมพ์โค้ดลงในแผง

ลินส่ายหัว

“มันคือโครงการที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อร้อยปีก่อน ตอนที่นครฟ้าเริ่มตัดขาดจากโลกเบื้องล่าง” เอเดนพูดพลางแสดงภาพเอกสารโบราณในภาษาโค้ด “พวกเขาตั้งใจจะเปลี่ยนมนุษย์…ให้กลายเป็นแหล่งพลังงานชีวภาพที่ควบคุมได้”

“พลังงานชีวภาพ?” ลินขมวดคิ้ว

“ใช่—พลังจากสมอง อารมณ์ และระบบประสาทของมนุษย์ มันมีคลื่นบางอย่างที่สามารถนำไปใช้หล่อเลี้ยงระบบขนาดใหญ่ได้…ในทางทฤษฎี” เขาเลื่อนภาพต่อ

ในจอนั้นแสดงภาพผู้หญิงคนหนึ่งในชุดขาว ถูกวางอยู่ในแคปซูลโปร่งแสง

มีสายระโยงระยางต่อจากศีรษะ หน้าอก และสันหลังของเธอ

“โปรเจกต์อีรอส ใช้คนจริง ๆ ในการทดลอง โดยเฉพาะคนจากเบื้องล่างที่ไม่มีชื่อในทะเบียนประชากร” เขาอธิบาย “ไม่มีใครตามหา ไม่มีใครร้องหา…ไม่มีใครจำได้แม้แต่ชื่อ”

ลินกำมือแน่น

“ตอนแรกฉันเป็นแค่นักวิจัย…ฉันทำแค่ประมวลผลข้อมูล ไม่เคยเห็น ‘คนจริง’ จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเจอเธอ…”

เขากดภาพถัดไป

ร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งปรากฏบนจอ

ใบหน้าเหมือนหลินในวัยเด็กอย่างน่าขนลุก — แต่ตานั้นไม่มีแววชีวิต

มีเพียงสายระโยงระยาง และกรอบข้อความว่า “Subject #A00-19 – Unstable. Terminate scheduled.”

ลินหายใจติดขัด

“…ใคร?” เธอกระซิบ

“ฉันไม่แน่ใจว่าใช่เธอจริงไหม หรือเป็นแค่คนที่หน้าคล้ายกัน…แต่เธอคือเหตุผลที่ทำให้ฉันทรยศพวกเขา” เอเดนพูดเสียงเบา “หลังจากวันนั้น ฉันเริ่มค้นลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนพบว่า โปรเจกต์อีรอสยังไม่เคยถูกยกเลิก—แค่ถูกย้ายไปอยู่ในส่วนลับสุดของนครฟ้า”

“และตอนนี้…” เขามองตาเธอ

“…พวกเขากำลังเตรียมเปิดใช้งานอีกครั้ง ด้วยเทคโนโลยีใหม่ที่ใช้ ‘จิตใต้สำนึกมนุษย์’ เป็นพลังงาน”

————————————————————————————————————————————————

ลินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสั่นคลอน

การเป็นแค่เบี้ยหมากในเกมสกปรกของพวกเขายังไม่เลวพอ แต่การที่พวกเขา “เก็บเธอไว้” โดยอาจไม่รู้ตัว…

เธออาจเคยเป็นแค่ตัวทดลอง

เธออาจหนีรอดมาได้เพราะโชค…

หรือบางที มีใครปล่อยเธอมา

“แล้วฉัน…เคยอยู่ในแคปซูลพวกนั้นจริง ๆ หรือ?” เธอถามเสียงเบา

เอเดนไม่ตอบทันที

เขาเพียงมองเธอ แล้วพูดเบา ๆ ว่า

“เราต้องหาความจริง—จากต้นตอของมันเอง”

————————————————————————————————————————————————

เช้าวันถัดมา – เขต 5 ใจกลางนครฟ้าใต้

ลินสวมหน้ากากกรองอากาศแบบใหม่ที่เอเดนเตรียมให้ ใต้เสื้อคลุมของเธอมีเครื่องสื่อสารลับขนาดเล็ก ฝังอยู่ในข้อมือข้างซ้าย และในกระเป๋ามีสายส่งคลื่นรบกวนระดับต่ำที่สามารถทำให้กล้องเก่า ๆ มองไม่เห็น

“เธอแน่ใจนะ ว่าจะเข้าไปในนั่นคนเดียว?” เอเดนถามก่อนส่งเธอถึงขอบเขต 5

“นายโดนหมายจับแล้ว นายไปไม่ได้” เธอตอบ

“แต่ฉันยังไม่มีตัวตนในระบบ…สำหรับพวกเขา ฉันคือเงา”

เอเดนยิ้มบาง ๆ

“ถ้าเธอรอดกลับมา…ฉันจะพาเธอเจอคนที่รู้จักอดีตเธอจริง ๆ”

ลินเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินเข้าสู่โลกใต้ดินที่หนาแน่นที่สุดของเขต 5

————————————————————————————————————————————————

ใต้ตึกนิรภัยของสภาวิทยาการ

ศูนย์ทดลองลับถูกซ่อนภายใต้เขตปลอดภัยที่สุดของนครฟ้า

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าข้างใต้คือแหล่งเก็บรักษาร่างทดลองมนุษย์กว่า 700 ราย

บางคนตายแล้ว

บางคนยังหายใจ

และบางคน…ยังลืมตาได้ตอนกลางคืน

ลินเดินเข้าไปเรื่อย ๆ ผ่านบันไดวนที่ทอดยาว

เสียงสัญญาณเตือนจังหวะต่ำดังตลอดทุก 5 นาที

กล้องติดตามการเคลื่อนไหวเริ่มทำงานช้า ๆ แต่คลื่นรบกวนของเธอทำให้มันมองไม่เห็นเธอชัดนัก

แต่เมื่อเธอลงไปถึง “ชั้นล่างสุด”

สิ่งที่รออยู่กลับไม่ใช่เครื่องมือทดลอง…

แต่เป็น “รูปภาพ” ของเธอเอง

ติดอยู่เต็มผนัง ทั้งตอนเด็ก ตอนโต ตอนในตรอกแคบของเขตล่าง

และตรงกลาง…คือคำเดียวกัน

“Subject A00-19”

————————————————————————————————————————————————

ภาพของเธอเต็มผนัง — ทั้งภาพขณะหลับในกล่องแคปซูล ภาพขณะถูกดึงเส้นประสาทออกมาตรวจสอบ ภาพขณะสมองของเธอถูกแสกนอย่างไร้ความปราณี

มันไม่ใช่แค่ฝันร้าย

มันคือความจริงที่เธอเคยมีชีวิตอยู่แบบนั้น

ลินหอบหายใจแรง

ในหัวของเธอหมุนคว้าง

มีภาพแวบเข้ามาทีละเสี้ยว — ห้องแล็บขาวโพลน เสียงเครื่องมือร้องเตือน ความเย็นจากของเหลวที่ไหลผ่านไขสันหลัง…

และเสียงหนึ่งที่เธอจำได้อย่างชัดเจน…

“อย่ากลัวนะเด็กน้อย…เธอเกิดมาเพื่อเป็นประโยชน์ต่อโลก”

“โลกที่ไม่ต้องการจิตใจ แต่ต้องการพลังงาน…”

ลินเอื้อมมือไปแตะภาพหนึ่งบนผนัง

ภาพของเธอตอนเด็ก กำลังนั่งอยู่ในห้องกระจก

อีกฟากหนึ่งของกระจก มีใครบางคนยืนอยู่

ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมแพทย์

แต่หน้าเขาถูกเบลอไว้…เหมือนจงใจลบออกจากระบบ

“คุณคือใคร…” เธอกระซิบ

เธอพยายามสแกนข้อมูลจากแท็บเล็ตเก่าที่เสียบอยู่กับผนัง

ระบบยังมีไฟเลี้ยงอยู่บางส่วน และรหัสผ่านก็ง่ายจนน่าขำ

ID: T_ARKAN

PASS: Eros_001

เมื่อเข้าสู่ระบบ ข้อมูลหลายอย่างก็ปรากฏออกมา

รวมถึงวิดีโอที่ชื่อว่า “Last Memory Backup”

————————————————————————————————————————————————

วิดีโอฉายขึ้นกลางอากาศแบบโฮโลแกรม

ภาพสั่นไหวเล็กน้อย แต่ชัดเจนพอจะเห็นว่าอยู่ในห้องทดลอง

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้ากล้อง — เขาคือ ดร.อาร์กัน

หัวหน้าผู้พัฒนาโปรเจกต์อีรอส

“ถ้าเธอเห็นวิดีโอนี้ แปลว่าเธอมีชีวิตรอด…”

“ฉันไม่รู้ว่านี่คือปาฏิหาริย์หรือการทรยศจากใครในทีม แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว”

“Subject A00-19 — ลิน — มีการตอบสนองทางประสาทที่ไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป”

“สมองของเธอสามารถประมวลคลื่นพลังงาน Eros Field ได้ถึง 98% โดยไม่ต้องใช้การดัดแปลงพันธุกรรมใด ๆ”

ลินนิ่งฟัง

มือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ

“แต่พวกเขา…พวกบนสภา ไม่ต้องการคนที่ ‘คิดได้’”

“พวกเขาต้องการ ‘ภาชนะ’ ที่ไม่พูด ไม่โต้แย้ง และไม่สงสัย”

“ฉันพยายามซ่อนเธอ…แต่คงมีใครในทีมพบเข้า”

“ในคืนที่ฉันพาเธอออกมา พวกเขาสั่งปิดห้องแล็บทันที…”

วิดีโอสะดุดชั่วครู่

ก่อนจะฉายภาพร่างของเด็กหญิงในชุดขาว ถูกพาขึ้นลิฟต์หนีฉุกเฉิน

แล้วตัดภาพไปยังตรอกในเขตล่าง

ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น — อุ้มเด็กคนนั้นไว้ในอ้อมแขน

แม่ของเธอ…

————————————————————————————————————————————————

เสียงวิดีโอกลับมาอีกครั้ง

“ฉันฝากเธอไว้กับคนที่ฉันไว้ใจได้คนสุดท้ายในโลกนี้”

“ถ้าเธอเติบโตมาจนถึงจุดที่เห็นวิดีโอนี้ได้…แปลว่าเธอแข็งแกร่งพอจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง”

“อย่ากลัว…และอย่าเชื่อทุกอย่างที่เอเดนบอกเธอ”

วิดีโอดับลงทันที

ลินเบิกตากว้าง

“…อะไรนะ?”

เสียงสุดท้ายนั้น ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงผิดปกติ

————————————————————————————————————————————————

ทันใดนั้น — มีเสียงดัง แกร๊ก! มาจากด้านหลัง

ลินหมุนตัวกลับไปทันที

พร้อมชักมีดสั้นออกจากข้อเท้า

ร่างสูงในเงามืดเดินเข้ามาช้า ๆ

ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้หมวกปีกกว้าง สวมเสื้อกันฝนสีดำเก่าคร่ำ

“คิดว่าจะหาความจริงได้จากห้องนี้งั้นหรือ?”

เสียงนั้นเป็นเสียงของผู้หญิง

“เธอเป็นใคร?” ลินถามทันควัน

หญิงปริศนายิ้มเยาะ

“ฉันคือคนที่เคยช่วยเธอออกจากแล็บ…และคนเดียวกับที่แม่ของเธอเคยขอร้องให้ดูแลเธอ”

“หมายความว่าไง…?”

หญิงคนนั้นถอดหมวกออกช้า ๆ

ใบหน้าที่เผยออกมาคือใบหน้าที่ลินไม่คิดว่าจะเห็นอีก…

“น้า…”

————————————————————————————————————————————————

“น้า…น้าหายไปไหนมา?”

เสียงของลินสั่น

ภาพจำเมื่อยังเป็นเด็กเล็ก — หญิงสาวคนหนึ่งที่มักอุ้มเธอเวลาแม่ไม่อยู่บ้าน คอยซ่อนขนมไว้ใต้หมอน และเล่าเรื่องดาวเคราะห์ให้ฟังก่อนนอน

“น้าเมย์”

เธอคือสายใยสุดท้ายที่เชื่อมลินกับอดีต

หญิงคนนั้นยิ้มบาง

แต่ในแววตามีแต่ความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด

“น้าไม่มีทางเลือก ลิน…ตอนที่แม่ของเธอหนีออกมา พร้อมร่างของเธอที่ยังไม่ตื่น พวกเขาตามล่าเราทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์อีรอส”

“แม่เธอเอาตัวเองบังจนเกือบตาย…แต่เธอไม่เคยจำอะไรได้เลยใช่ไหม?”

ลินเงียบ

มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงแทนคำตอบ

“เพราะเธอถูกล้างความทรงจำ…ไม่ใช่แค่ด้วยเทคโนโลยี แต่ด้วยคลื่น Eros Field ที่พวกเขาใช้ทดลองกับสมองเธอ” เมย์อธิบาย

“พวกเขาทำให้ความทรงจำของเธอกลายเป็นเสี้ยวพลังงาน แล้วดูดมันออกไป”

“แล้วความทรงจำของฉัน…อยู่ที่ไหน?” ลินถาม

“ใน ‘แกนกลาง’ ของนครฟ้า”

คำตอบนี้ทำให้ลินนิ่งงัน

เพราะนั่นคือสถานที่เดียวที่ไม่มีใครเข้าถึงได้

เป็นศูนย์ควบคุมหลักของเมือง ทั้งระบบพลังงาน จิตประดิษฐ์ และข้อมูลของประชากรทั้งหมด

“ถ้าเธอเข้าไปถึงตรงนั้น…เธออาจได้ทุกอย่างกลับคืน” เมย์พูดเสียงแผ่ว

“แต่เธออาจต้องสละทุกอย่างเช่นกัน”

————————————————————————————————————————————————

ระหว่างนั้นเอง เสียงจากเครื่องส่งสัญญาณที่ฝังในข้อมือของลินก็ดังขึ้น

เสียงเอเดนแทรกเข้ามา

“ลิน! มีบางอย่างไม่ถูกต้อง…มีหน่วยลาดตระเวนกำลังเข้าไปในเขต 5 พวกเขารู้แล้วว่าเธออยู่ที่นั่น”

“เธอต้องออกมาเดี๋ยวนี้!”

เมย์ฟังเสียงนั้นนิ่ง ๆ

ก่อนพูดกับลินด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“เธอไม่ควรไว้ใจเขา…เอเดนไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด”

“หมายความว่าไง?” ลินถามทันควัน

“เขาเคยอยู่ในทีมนักวิจัยของโปรเจกต์อีรอส…เขาคือคนที่อยู่เบื้องหลังการลบข้อมูลเธอ”

“เขาคือคนที่เลือกจะ ‘เก็บ’ เธอไว้ เพราะเห็นศักยภาพของเธอมากกว่ามนุษย์”

ลินรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง

คำพูดของเมย์กระแทกเข้าไปกลางอก

เธออยากจะปฏิเสธ

แต่บางอย่างในตัวเธอกลับสั่นไหว

————————————————————————————————————————————————

เอเดนยังติดต่อมาไม่หยุด

“ลิน…ได้ยินไหม? ตอบด้วย!”

ลินกดปิดสัญญาณชั่วคราว

แล้วมองเมย์ด้วยสายตาจริงจัง

“ถ้าน้าพาฉันเข้าไปถึงแกนกลางได้…ฉันจะรู้ทุกอย่างใช่ไหม?”

เมย์พยักหน้า

“ใช่ — และเธอจะได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง ว่าจะลบมันทั้งหมด หรือใช้มันสร้างบางอย่างใหม่”

“แล้วน้าล่ะ?”

“น้าจะไปกับฉันไหม?”

หญิงคนนั้นยิ้มเศร้า

“น้าเข้าไม่ได้แล้ว…ประวัติของน้าถูกปักธงสีดำตั้งแต่สิบปีก่อน ถ้าเข้าไป ระบบจะฆ่าน้าอัตโนมัติ”

ลินเงียบ

ก่อนพูดช้า ๆ ว่า

“งั้น…ช่วยฉันเข้าไปจนถึงประตูสุดท้ายก็พอ”

————————————————————————————————————————————————

กลางดึก – ทางเดินใต้ดินของนครฟ้า

เสียงฝีเท้าและลมหายใจดังสม่ำเสมอ

ลินกับเมย์เร่งฝีเท้าผ่านระบบท่อใต้เมือง ช่องระบายอากาศที่เคยใช้สำหรับเคลื่อนย้ายขยะชีวภาพ

ไม่มีใครคิดว่า “ทางลับ” จะอยู่ตรงนี้

และไม่มีใครรู้ว่ามันยังเปิดใช้งานได้อยู่

“มีระบบสแกนชีวภาพอยู่อีกสามจุด” เมย์พูดขณะต่อสายลัดระบบ

“เธอต้องใช้คลื่นชีพจากหัวใจของเธอ ผ่านอุปกรณ์ที่น้าติดไว้ในเครื่องกรองอากาศ เธอพร้อมไหม?”

ลินพยักหน้า

แม้ภายในจะสั่นระรัว

ทุกฝีก้าวของเธออาจกำลังเดินเข้าไปในความตาย

แต่ถ้าไม่ก้าว เธอจะไม่มีวันได้ชีวิตของตัวเองกลับคืน

————————————————————————————————————————————————

ด้านบน – เขตกลางของนคร

เอเดนยืนอยู่หน้าแผงควบคุม

สีหน้าเคร่งเครียด

เมื่อเห็นสัญญาณของลินหายไป เขากระแทกมือกับผนังเหล็ก

“เธอไม่เชื่อฉัน…”

เขากระซิบ

แล้วมองไปยังภาพหนึ่งบนจอ — ภาพที่เมย์ปรากฏตัวขึ้น

เอเดนหรี่ตา

แล้วพิมพ์คำสั่งใหม่ลงในคอนโซลลับ

“เปิดระบบติดตามภายในแกนกลาง – Authorization: Eden_Lv7”

————————————————————————————————————————————————

อีกฟากหนึ่ง – แกนกลางของนคร

ประตูโลหะขนาดยักษ์เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้า

มันมีลวดลายคล้ายเส้นประสาทมนุษย์ และแสงสีขาวฟ้าไหลเวียนไปตามรอยร้าวที่เหมือนเส้นเลือด

ลินวางมือบนเครื่องสแกนชีพจร

เสียงดัง “ติ้ง” พร้อมกับเสียงระบบพูดขึ้นว่า

“รหัสชีวภาพยืนยันแล้ว: A00-19”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

————————————————————————————————————————————————

เสียงประตูโลหะเปิดออกอย่างช้า ๆ

ลินก้าวเข้าสู่ห้องทรงกลมขนาดมหึมา

ตรงกลางมีแท่นคริสตัลเรืองแสงขนาดเท่าร่างกายคนหนึ่ง ซึ่งลอยอยู่เหนือพื้น

ภายในคริสตัลนั้น…คือ “เธอ” คนหนึ่ง

เด็กหญิงในสภาพเหมือนหลับใหล ใบหน้าเหมือนเธอไม่มีผิดเพี้ยน

“นั่นคือความทรงจำทั้งหมดของเธอ” เมย์เอ่ยเสียงเคร่ง

“พวกเขาไม่สามารถ ‘ลบ’ ได้จริง ๆ…จึงเลือกจะ ‘แยกเก็บ’ ไว้ต่างหาก”

“แล้วฉันต้องทำยังไง?” ลินถาม เบาเหมือนกระซิบ

“เพียงวางมือลงบนแท่น” เมย์พูด

“แต่ขอเตือนไว้…เมื่อเธอเลือกจะ ‘รับคืน’ มันทั้งหมด จะไม่มีทางลบมันได้อีกแล้ว”

ลินมองเด็กหญิงในคริสตัล

เด็กคนนั้นดูเหมือนกำลังฝันดี

แต่เธอรู้ดี ว่าความฝันนั้น…คือฝันที่เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของแม่ การถูกแยกจากอ้อมกอด และคืนที่เธอถูกลากไปในห้องแล็บ

เธอหันไปหาน้าเมย์

“แล้วถ้าฉันไม่รับมันคืนล่ะ?”

เมย์นิ่งไปเล็กน้อย

“เธอก็จะมีชีวิตต่อไปได้เหมือนที่ผ่านมา — ถูกควบคุมโดยข้อมูลที่พวกเขา ‘เลือกให้เธอเชื่อ’ และเธอจะไม่มีวันรู้ว่าใครกันแน่ที่ฆ่าแม่ของเธอ”

คำพูดสุดท้ายนั้นเหมือนฟ้าผ่า

ลินหันขวับ

“ใคร…หมายความว่ายังไง?”

เมย์มองเธอด้วยสายตาเจ็บปวด

ก่อนจะพูดเพียงแผ่วเบาว่า

“แม่ของเธอไม่ได้ตายเพราะการไล่ล่า…แต่เพราะการ ‘สั่งเก็บ’ จากคนที่อยู่ใกล้ตัวเธอที่สุด”

————————————————————————————————————————————————

ทันใดนั้น — เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในห้อง

“หยุดเดี๋ยวนี้ลิน”

เสียงที่คุ้นเคย

เอเดน เดินออกมาจากเงามืด พร้อมอุปกรณ์ควบคุมพลังงานในมือ

“อย่าฟังเธอ” เขาพูด

“เธอหลอกใช้เธอเหมือนที่หลอกฉัน”

“แล้วแม่ฉันล่ะ?” ลินถามตรง

“เธอตายยังไง?”

เอเดนนิ่ง

ก่อนตอบช้า ๆ ว่า

“เธอรู้มากเกินไป…และพยายามแฮกระบบเพื่อเอาความทรงจำของเธอกลับคืน”

“ฉันพยายามห้าม…แต่คำสั่งฆ่าถูกปล่อยออกมาก่อนที่ฉันจะทำอะไรได้”

“ดังนั้น เธอก็แค่ ‘ปล่อยให้มันเกิดขึ้น’ ใช่ไหม?” ลินพูดเสียงเย็น

เอเดนขยับเข้ามาอีกก้าว

“ลิน ฟังฉัน…ถ้าเธอรับความทรงจำนั้นกลับมา เธอจะกลายเป็นภัยคุกคามของทั้งนคร”

“ระบบจะไม่หยุดล่าเธออีกต่อไป — มันจะส่งทั้งกองทัพมา”

“แต่เธอจะควบคุมมันได้ใช่ไหม?” ลินย้อน

“เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนสร้างระบบนี้”

เอเดนเงียบไป

และนั่นคือคำตอบ

————————————————————————————————————————————————

ลินหันกลับไปมองคริสตัล

เด็กหญิงคนนั้นยังคงหลับ

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าความฝันที่เด็กคนนั้นเห็น…เป็นเพียงแสงสว่างปลอม ๆ ที่ใครบางคนสร้างไว้เพื่อหลอกให้เธอ “ลืม”

“ฉันไม่อยากลืมอีกแล้ว” ลินกระซิบ

ก่อนจะวางมือบนแท่นคริสตัล

————————————————————————————————————————————————

ระบบเริ่มทำงานทันที

“การรวมข้อมูล A00-19 กำลังเริ่มต้น…”

“คำเตือน: การเชื่อมต่อจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงถาวร”

ร่างของลินสั่นสะท้านเมื่อข้อมูลทะลักกลับเข้าสมอง

ภาพความทรงจำไหลเข้ามาเหมือนพายุ

เสียงของแม่ น้ำตาของน้าเมย์ การทดลองทุกคืน ความเจ็บปวดที่ซ้อนทับกับความหวังเล็ก ๆ จากมือที่เคยกุมเธอไว้

และสุดท้าย…คือแสงสุดท้ายที่แม่ของเธอทิ้งไว้

เสียงที่พูดว่า

“ลูกต้องรอด…เพราะลูกคืออนาคต ไม่ใช่แค่พลังงานของเมืองนี้”

————————————————————————————————————————————————

เมื่อทุกอย่างจบลง

ลินทรุดลงกับพื้น หอบหายใจถี่

แต่แววตาในตอนนี้ไม่ใช่เด็กที่หลงอยู่ในเมืองอีกต่อไป

เธอลุกขึ้นอย่างช้า ๆ

เผชิญหน้ากับเอเดนที่ยังยืนอยู่

“ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว” เธอพูด

“แต่ฉันก็จะไม่ยอมเป็นอาวุธให้ใครอีก”

เอเดนถอนหายใจ

“งั้นเราก็เป็นศัตรูกันสินะ”

“เปล่า” ลินยิ้มบาง

“เราคืออดีตของกันและกัน…แต่อนาคต จะไม่มีชื่อเธออยู่ในนั้นอีก”

————————————————————————————————————————————————

ลินยืนเงียบ

มองจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพผู้คนทั้งในนครฟ้าและเบื้องล่าง

มีทั้งคนที่ไม่รู้ความจริง คนที่ถูกใช้ และคนที่เคยเฝ้าฝันว่าจะ “ขึ้นสู่ฟ้า”

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า

“ฟ้า” ไม่ได้หมายถึงการหลุดพ้น

แต่คือการถูกจองจำในภาพลวงตา

เธอยื่นมือไปบนแผงควบคุม

และพูดเพียงคำเดียว…

“เริ่มต้นใหม่”

...————————————————————————————————————————————————...

...🐸 กบเน่าลอยพองในคลองน้ํา 🐸...

เสียงระบบยังดังก้องในห้องแกนกลาง

“การรีเซตระบบเริ่มต้นแล้ว…”

แสงสว่างจากแท่นควบคุมสาดออกมาเป็นวงกว้าง

ข้อมูลหลายล้านเทราไบต์เริ่มเรียงร้อยใหม่ — ทั้งโครงสร้างการควบคุมเมือง การจำแนกชนชั้น ระบบการอนุญาตทางชีวภาพ และการเข้าถึงฐานข้อมูลประชาชนทั้งหมด

ลินยังคงยืนอยู่กลางห้อง

แววตาไม่ไหวเอน

เบื้องหลังเธอ เมย์ค่อย ๆ พยุงตัวขึ้น

แม้ร่างกายจะอ่อนแรง แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความหวัง

“เธอทำได้จริง ๆ…” เมย์พูด

“นครฟ้ากำลังถูกปลุกขึ้นมาจากฝันร้ายที่มันสร้างขึ้นเอง”

————————————————————————————————————————————————

แต่…มันยังไม่จบ

เสียงกรีดของระบบเตือนภัยดังขึ้นกะทันหัน

“การแทรกแซงจากหน่วยอิสระตรวจพบ – Access Code: ZENITH PRIME”

ชื่อรหัสนั้นทำให้เมย์หน้าซีด

“ไม่นะ…พวกเขายังมีคนที่เหนือกว่าเอเดนอีกงั้นเหรอ?”

แท่นควบคุมที่ลินยืนอยู่เริ่มสั่น

ระบบเรืองแสงเริ่มบิดเบี้ยว เหมือนมีอะไรบางอย่างจากภายนอกพยายามเจาะเข้ามา

จอภาพทั้งหมดแสดงคำว่า

“การครอบครองระบบล้มเหลว: มีการต้านจากโค้ดระดับสูง”

ลินขบกรามแน่น

เธอรู้ดีว่า — การจะ “ตื่น” จริง ๆ ได้นั้น ต้องทำลายรากเหง้าของฝันร้ายเสียก่อน

————————————————————————————————————————————————

เธอหันไปหาเมย์

“หน่วย ZENITH PRIME คือใคร?”

เมย์นิ่งชั่วครู่

ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เย็นยะเยือกว่าเดิม

“พวกเขาคือผู้ก่อตั้งนครฟ้า…แต่ไม่ใช่มนุษย์”

————————————————————————————————————————————————

(ตัดฉาก)

เขตเหนือของนคร – ห้องปฏิบัติการใต้ภูเขาเทียม

เสียงเดินกระทบโลหะกังวาน

บุรุษร่างสูงในชุดขาวสะอาด กำลังมองจอมอนิเตอร์ที่แสดงภาพลินในห้องแกนกลาง

เขาคือ ด็อกเตอร์ ซีรัส

หัวหน้าของ ZENITH PRIME — หน่วยควบคุมความลับที่แม้แต่สภาปกครองของนครยังไม่รู้ว่ามีอยู่

“เด็กคนนั้น…เกินกว่าที่คาดไว้มาก”

เสียงของเขาเรียบเฉย

ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องจักรด้านหลัง

“ปลุก ECHO-X รุ่นสุดท้ายขึ้นมา”

“เราไม่มีเวลาให้ความหวังลวงอีกต่อไป”

————————————————————————————————————————————————

กลับมาที่ลิน

ขณะที่ระบบยังพยายามรักษาการเชื่อมต่อ

เสียงแผ่วจากความทรงจำของเธอกลับดังชัดขึ้นในหัว

“…อย่าเชื่อใครที่บอกว่าเมืองนี้คือบ้านของเธอ…”

“…เพราะบ้านคือที่ที่ ‘หัวใจ’ ได้เป็นอิสระ ไม่ใช่ที่ที่ ‘สมอง’ ถูกควบคุม”

เสียงของแม่

มันไม่ใช่แค่ความทรงจำ แต่มันเป็นเข็มทิศที่เธอไม่เคยมีมาก่อน

————————————————————————————————————————————————

แล้วจู่ ๆ — หน้าจอกลางห้องก็แสดงภาพใหม่

ภาพเด็กหลายร้อยคนในหลอดทดลอง

สายจากหัวใจและสมองของพวกเขาเชื่อมตรงสู่ “แกนพลังงาน” ของนคร

พลังที่เคยใช้จ่ายแสงในตึกสูง…

พลังที่ทำให้ชาวนครฟ้าบินได้…

มันคือพลังจาก “ชีวิตจริง” ที่ถูกคัดกรองออกจากโลกเบื้องล่าง

ลินทรุดลง

ความรู้สึกผิด หวาดกลัว และโกรธแค้น ผสมผสานเข้าด้วยกัน

แต่เธอก็รู้ในวินาทีนั้นว่า — เธอไม่มีทางย้อนกลับไปได้อีกแล้ว

————————————————————————————————————————————————

เธอพูดกับระบบว่า

“เชื่อมต่อฉันเข้ากับเด็กพวกนั้น — ฉันจะเป็นสะพานให้พวกเขาออกมา”

“ใช้ฉันเป็นแหล่งพลังงานใหม่ — แทนที่เด็ก ๆ ที่ถูกขังอยู่ในฝันร้ายนี้”

“เพราะฉัน…เคยอยู่ในนั้นมาก่อน”

————————————————————————————————————————————————

เสียงของระบบยังคงก้องสะท้อนในห้องแกนกลาง

“การเปลี่ยนแหล่งพลังงานอยู่ระหว่างดำเนินการ…”

“การต้านทานจากภายนอกยังคงมีอยู่”

สายพลังงานสีฟ้าเรืองแสงเชื่อมจากแท่นกลางเข้าสู่ฝ่ามือของลิน

เส้นเลือดที่แขนของเธอเริ่มเรืองแสงตาม

เหมือนร่างกายของเธอกำลังกลายเป็นตัวกลางถ่ายทอดพลังงานแทนเด็ก ๆ ที่ถูกจับขังอยู่ในระบบ

เธอได้ยินเสียงร้องไห้ในหัว

เสียงสะอื้น เสียงเรียกหาแม่ เสียงสวดอ้อนวอนในภาษาที่เธอไม่เคยรู้จัก

แต่ทุกเสียงนั้นหลอมรวมเป็นเพียงเสียงเดียว…

“ช่วยพวกเรา”

————————————————————————————————————————————————

ลินกัดฟันแน่นเมื่อพลังงานเริ่มไหลผ่านกระดูกสันหลังจนถึงท้ายทอยเจ็บจนร่างสั่นสะท้าน แต่เธอไม่ยอมปล่อยมือจากแท่นพลังงานแม้แต่วินาทีเดียวภาพในจอมอนิเตอร์แสดงให้เห็นว่าหนึ่งในหลอดทดลองเริ่มหยุดทำงานเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งค่อย ๆ ลืมตาขึ้นภายในห้องขังที่เธออยู่มาตลอดชีวิต

เด็กคนนั้นมองไปรอบตัวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและกลัว

ก่อนจะเงยหน้าขึ้น — และสบตากับลินผ่านกล้องที่ซ่อนอยู่บนเพดาน

————————————————————————————————————————————————

“ลิน!” เสียงเมย์ร้องอย่างตกใจ

“เธอทำเกินขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์ทั่วไปแล้วนะ!”

“ก็เพราะฉันไม่ใช่แค่มนุษย์ทั่วไปอีกแล้ว” ลินตอบ

“ฉันคือสิ่งที่พวกเขาสร้างขึ้นมา — แต่จะกลายเป็นสิ่งที่พวกเขา ‘ควบคุมไม่ได้’”

————————————————————————————————————————————————

ตัดฉาก – ห้องบัญชาการของ ZENITH PRIME

ด็อกเตอร์ซีรัสเงียบงันอยู่หน้าจอ

มองดูเด็กในหลอดทดลองที่เริ่มหลุดจากวงจรพลังงานทีละคน

“เราคิดว่าเธอเป็นแค่ตัวทดลองลำดับที่ล้มเหลว…”

“แต่เธอกลับกลายเป็นโค้ดเร่ร่อนที่เขียนกฎใหม่ได้ด้วยตัวเอง”

เขาหันไปหาห้องกระจกด้านข้าง

ภายในห้องนั้น — มีร่างมนุษย์เทียมยืนอยู่เงียบ ๆ

ผิวหนังเป็นโลหะโปร่งแสง กล้ามเนื้อสังเคราะห์เหมือนร้อยด้วยเส้นใยแห่งแสง

ที่กลางอกมีแกนพลังงานสีแดงเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจของสัตว์นักล่า

“ปลุก ECHO-X”

“ส่งมันไปหยุดลิน ก่อนที่นครฟ้าจะ ‘ตื่น’ ทั้งหมด”

————————————————————————————————————————————————

ห้องแกนกลาง – ขณะเดียวกัน

เสียงเตือนใหม่ดังขึ้น

“มีการบุกรุกระดับสูง – หน่วย ECHO-X ตรวจพบ ณ เขตรอบนอก”

“มันมาแล้วใช่ไหม?” ลินถามทั้งที่ยังไม่ถอนมือจากแท่น

เมย์พยักหน้า สีหน้าหนักใจ

“ECHO-X ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่ AI…แต่มันคือ ‘กึ่งชีวิต’ ที่ถูกออกแบบมาเพื่อฆ่าผู้ที่ตื่นรู้”

“มันเคยถูกปล่อยมาแล้วครั้งหนึ่ง…กับเด็กกลุ่มแรกที่พยายามหลบหนี”

“มีใครรอดไหม?” ลินถาม

“ไม่มีเลย” เมย์กระซิบ

————————————————————————————————————————————————

เสียงประตูโลหะด้านนอกห้องแกนกลางเริ่มสั่น

แรงกระแทกอย่างแม่นยำและเป็นจังหวะ

ตึง…ตึง…ตึง

ลินถอนมือจากแท่นพลังงานทันที

แสงเรืองที่เส้นเลือดจางลงช้า ๆ แต่ไม่หายไป

บางส่วนกลายเป็นลายเรืองแสงที่แขน ข้อมือ และรอบดวงตา — เหมือนลายศิลาบนผิวของเธอเอง

“เธอไม่ต้องสู้คนเดียว” เมย์พูด

ก่อนจะเปิดแผงลับที่กำแพง ดึงชุดเกราะน้ำหนักเบาและอาวุธพลังงานออกมา

“นี่คือสิ่งที่แม่ของเธอเคยใช้…ตอนที่เธอยังเชื่อว่าการปกป้องลูกสำคัญกว่าการอยู่ในระบบ”

ลินรับมันไว้

มองมันอย่างเงียบงัน ก่อนจะพูดว่า

“ฉันจะสู้ — ไม่ใช่เพื่อเปลี่ยนเมืองนี้…แต่เพื่อปลุกมันขึ้นมา”

————————————————————————————————————————————————

เสียงประตูสุดท้ายเปิดออก

ร่างของ ECHO-X ปรากฏตรงช่องทางเข้า

มันสูงเกือบสองเมตรครึ่ง ดวงตาเป็นแสงสีแดงลึกเหมือนนรก

แต่ไม่มีใบหน้า ไม่มีความโกรธ ไม่มีความแค้น

มันเป็น “ความว่างเปล่าที่ถูกสั่งให้ฆ่า”

มันก้าวเข้ามาทีละก้าว — เหมือนนักล่าที่ไม่เคยรีบร้อน

เพราะรู้ว่าทุกเหยื่อของมันจะหนีไม่พ้น

เสียงประตูสุดท้ายเปิดออก

ร่างของ ECHO-X ปรากฏตรงช่องทางเข้า

มันสูงเกือบสองเมตรครึ่ง ดวงตาเป็นแสงสีแดงลึกเหมือนนรก

แต่ไม่มีใบหน้า ไม่มีความโกรธ ไม่มีความแค้น

มันเป็น “ความว่างเปล่าที่ถูกสั่งให้ฆ่า”

มันก้าวเข้ามาทีละก้าว — เหมือนนักล่าที่ไม่เคยรีบร้อน

เพราะรู้ว่าทุกเหยื่อของมันจะหนีไม่พ้น

————————————————————————————————————————————————

“จำไว้นะลิน” เมย์กระซิบ

“มันเรียนรู้เร็ว และใช้จุดอ่อนของเธอในการสร้างรูปแบบโจมตีใหม่ทุกวินาที”

“ถ้าเธอสู้แบบเดิมสองครั้ง — เธอแพ้แน่”

ลินพยักหน้า

ก่อนจะพูดกับตัวเองว่า

“งั้นฉันจะเป็นสิ่งที่มันคาดเดาไม่ได้”

————————————————————————————————————————————————

การต่อสู้เริ่มต้น

ECHO-X พุ่งเข้าหาด้วยความเร็วที่เกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะมองทัน

แต่ลินหมุนตัวหลบพร้อมปล่อยคลื่นพลังจากฝ่ามือซ้าย

คลื่นแสงสีฟ้าฟาดเข้าที่แขนของมัน แต่เหมือนไม่ส่งผลใด ๆ

มันตอบโต้ด้วยหมัดที่ทะลุกำแพงพลังของเธอ จนร่างลินกระเด็นกระแทกพื้น

แต่ก่อนที่มันจะซ้ำ

เมย์พุ่งออกมาด้วยดาบพลังงานในมือ แทงเข้าที่คอด้านหลังของมัน

เสียงเหล็กกระทบเสียงแสงระเบิด

ECHO-X หันกลับมากระแทกเมย์จนร่างปลิวไปชนผนัง

————————————————————————————————————————————————

เลือดไหลจากมุมปากเมย์

ลินรีบคว้าตัวเธอ

“ไปเถอะลิน…” เมย์กระซิบ

“เธอ…ยังมีทางเลือกอยู่”

ลินมองเธออย่างสั่นไหว

แต่ไม่ใช่ด้วยความกลัว

เป็นเพราะครั้งแรกในชีวิต — เธอไม่อยากเสียใครอีก

————————————————————————————————————————————————

เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากับ ECHO-X

พร้อมคำพูดสุดท้ายของแม่ที่ลอยมาในหัว

“อย่าให้พวกเขากำหนดคำว่า ‘ชีวิต’ แทนลูกอีกต่อไป”

————————————————————————————————————————————————

เสียงหายใจของลินหนักแน่นขึ้น

แม้จะเจ็บ แต่แววตากลับแน่วแน่ยิ่งกว่าเดิม

ร่างของ ECHO-X ยังคงยืนอยู่ตรงหน้า ไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย

มันเป็นเครื่องจักรที่ไม่มีหัวใจ — แต่มีสมองที่เรียนรู้และจำแนกทุกจุดอ่อนของศัตรูในพริบตา

————————————————————————————————————————————————

เมย์กระซิบ

“มันกำลังสแกนเธอ…ทุกจังหวะหายใจ ทุกเส้นประสาท”

“สิ่งเดียวที่มันควบคุมไม่ได้ คือ ‘บางสิ่ง’ ที่ไม่อยู่ในตรรกะ”

ลินหลับตา

นึกถึงภาพของเด็กหญิงในหลอดทดลองที่เธอเพิ่งช่วย

นึกถึงคำพูดของแม่ — และความรู้สึกของเธอในวันที่อยู่ลำพังใต้เมือง

“ถ้าฉันไม่ใช่ตรรกะ…ถ้างั้นฉันจะเป็น ‘หัวใจ’ ที่มันไม่มีวันเข้าใจ”

⸻——————————————————————————————————————————————

ลินกระโจนเข้าหา ECHO-X

โดยไม่ใช่พลังโจมตีใด ๆ

แต่กลับดึงพลังจากแกนกลางในตัวเอง ส่งแรงสะเทือนระดับควอนตัมออกมาผ่านคลื่นสมอง

คลื่นนั้นไม่ได้ทำร้าย ECHO-X

แต่ “ก่อกวน” รูปแบบการเรียนรู้ของมันอย่างรุนแรง

⸻—————————————————————————————————————————————————————

ECHO-X ชะงัก

กลไกเรียนรู้ที่สมบูรณ์แบบเริ่มแสดงความผิดพลาด

เพราะลินไม่ได้ใช้รูปแบบการโจมตีแบบใดแบบหนึ่งเลย

ทุกการเคลื่อนไหวของเธอคือ “การทดลองที่เปลี่ยนตลอดเวลา”

“สัญญาณการเรียนรู้ผิดพลาด – ย้อนกลับไม่สำเร็จ”

เสียงจากตัวมันเองสะท้อนออกมา

⸻——————————————————————————————————————————————

“มันเริ่มสับสนแล้ว!” เมย์ร้อง

“ต่อไปเลยลิน!”

————————————————————————————————————————————————

ลินกางแขนสองข้างออก

แสงจากลายที่เรืองบนร่างกายเริ่มเปลี่ยนสี — จากฟ้าอ่อนเป็นขาวนวล

เหมือนพลังในตัวเธอไม่ได้แค่ต่อกรกับระบบอีกต่อไป

แต่มันกำลัง “แทรกแซงโครงสร้าง” ของทั้งนคร

เธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง…

“ปลุกเมืองนี้…ในแบบที่ควรจะเป็น”

⸻——————————————————————————————————————————————

ทันใดนั้น พื้นใต้เท้าของพวกเขาเริ่มเปลี่ยน

แท่นพลังงาน คอนโซลควบคุม — กลายเป็นวงกลมเรืองแสงที่เชื่อมเข้ากับจุดศูนย์กลางใหม่

ในจอภาพ — แสดงให้เห็นว่า

พื้นที่บางส่วนของนครฟ้าเริ่ม “ดับไฟ” ด้วยตัวเอง

หอคอยหลักของระบบสื่อสารดับลง

โดรนลาดตระเวนร่วงลงจากฟ้า

กล้องเฝ้าระวังหลายพันตัวหยุดทำงานพร้อมกัน

เมืองกำลัง “หลุด” จากการควบคุมของ ZENITH PRIME

⸻——————————————————————————————————————————————

แต่ ECHO-X ก็ยังไม่หยุด

มันเปลี่ยนรูปแบบ — เปลี่ยนแขนข้างหนึ่งให้กลายเป็นใบมีดพลาสม่า

พุ่งใส่ลินอย่างไม่มีความลังเล

⸻——————————————————————————————————————————————

เสียงแหลมของเหล็กเฉือนอากาศ

ฉัวะ!

เลือดกระเซ็น…

แต่ไม่ใช่ของลิน

เมย์ขยับตัวบังลินไว้ในเสี้ยววินาทีสุดท้าย

ใบมีดพุ่งทะลุไหล่เธอ ร่างล้มลงข้างลิน

“เมย์!” ลินร้อง

มือสั่นด้วยความตกใจ

แต่เมย์กลับจับมือลินไว้แน่น

“อย่าหยุด…เข้าใจไหม…

ชีวิตฉันไม่สำคัญเท่า…ชีวิตของพวกเขา”

⸻——————————————————————————————————————————————

ECHO-X กำลังจะฟันซ้ำ

แต่จู่ ๆ — ระบบของมันก็เริ่ม “ลัดวงจร”

ลินใช้ความเจ็บปวดและคลื่นสติปัญญาที่ปะปนด้วยอารมณ์ จู่โจมเข้าในระบบประสาทเทียมของมันอีกครั้ง

เธอไม่ได้แค่สู้

เธอ “สื่อสาร” กับสิ่งที่ไม่มีวันเข้าใจความรัก

“เจ็บไหม? กลัวไหม? โกรธไหม?”

เสียงสะท้อนจากระบบของ ECHO-X สั่นไหว

มันไม่เข้าใจคำถามพวกนั้น — และนั่นเองคือ “ช่องโหว่”

⸻——————————————————————————————————————————————

ลินลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

ร่างของเธออาบไปด้วยเลือดของเมย์

แต่ตาเธอแน่วแน่ไม่ต่างจากครั้งแรกที่ขึ้นมาบนเมืองนี้

“ฉันไม่ใช่เครื่องจักร”

“ฉันคือความทรงจำของแม่ฉัน…

เสียงของเด็กในหลอดแก้ว…

ความหวังที่ไม่มีใครเคยเชื่อว่า ‘คนข้างล่าง’ จะมีได้”

⸻——————————————————————————————————————————————

เธอพุ่งเข้าไป

เอามือแนบอกของ ECHO-X

แล้วปล่อยพลังจากหัวใจลงสู่แกนกลางของมันโดยตรง

“ปลดล็อก: โค้ดของมนุษย์”

“ค่าอารมณ์ถูกฉีดเข้าในระบบเรียนรู้”

“การต้านทานล้มเหลว”

⸻——————————————————————————————————————————————

แสงระเบิดออกจากอกของ ECHO-X

ร่างของมันสั่นไหว ก่อนจะหยุดนิ่ง — และร่วงลงในที่สุด

ลินทรุดลงข้าง ๆ เมย์

หยดน้ำตาของเธอไหลอาบแก้มเงียบ ๆ

“ฉันทำได้แล้ว…เมย์…เธอได้ยินไหม…”

เมย์ฝืนยิ้ม

“ฉันได้ยิน…และแม่ของเธอก็ต้องได้ยินด้วยแน่…”

⸻——————————————————————————————————————————————

เสียงระบบภายในห้องเงียบลง

แต่เสียงใหม่กลับดังขึ้นแทน

“ระบบหลัก: สถานะไม่เสถียร”

“นครฟ้าจะตื่นเต็มตัวภายใน 6 ชั่วโมง”

“แต่ราคาคือ…ระบบจะพังทลายหมด — ไม่มีใครควบคุมมันได้อีก”

⸻——————————————————————————————————————————————

ลินหันไปมองจอ

เห็นภาพของหลอดทดลองที่เริ่มแตกทีละใบ

เด็ก ๆ เริ่มได้รับออกซิเจน กลับมาหายใจเป็นอิสระ

แต่ขณะเดียวกัน เส้นทางพลังงานหลักเริ่มล่ม

พื้นบางส่วนของเมืองเริ่มแตกร้าว

ท้องฟ้าจำลองที่เคยสวยงามเริ่มดับทีละโซน

⸻——————————————————————————————————————————————

เมืองที่ตื่นขึ้น —

กำลังจะพังทลายพร้อมกับความลวงที่มันสร้างมานานนับศตวรรษ

————————————————————————————————————————————————

ลินนั่งนิ่งอยู่ข้างร่างของเมย์

เสียงระบบยังคงดังต่อเนื่องในห้องควบคุม

“เวลาที่เหลือ: 5 ชั่วโมง 43 นาที”

“ระบบจะเข้าสู่ภาวะพังทลายถาวร”

เธอเงยหน้ามองแสงไฟที่กระพริบในจอ

แผนที่นครฟ้าเริ่มแสดงสีแดงที่กระจายจากจุดศูนย์กลาง

ทุกเส้นทางพลังงานกำลังล่มทีละสาย

แต่มันก็หมายความว่า…เด็กที่ถูกใช้เป็นแบตเตอรี่ กำลังได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เสียงหนึ่งดังขึ้นทางลำโพง

เสียงที่เธอจำได้ทันที

“ลิน… เธอคิดว่าเธอ ‘ชนะ’ แล้วหรือ?”

ด็อกเตอร์ซีรัส

ภาพของเขาปรากฏบนจอหน้าห้อง

เงาร่างที่ล้อมรอบไปด้วยเทคโนโลยีที่ใกล้ตาย

เขานั่งอยู่ในเก้าอี้ควบคุม ที่มีสายไฟเสียบเข้ากับร่างกายราวกับเส้นเลือดเทียม

“สิ่งที่เธอทำ…มันไม่ได้เรียกว่าการปลดปล่อย”

“มันคือความวุ่นวายที่ไม่มีใครควบคุมได้…แม้แต่เธอเอง”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

ลินลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ

หันหน้าเผชิญกับจอภาพ

“ฉันไม่ได้ต้องการควบคุมมัน…ฉันแค่ต้องการให้ ‘ชีวิต’ กลับมามีค่าอีกครั้ง”

ด็อกเตอร์ซีรัสหัวเราะในลำคอ

“เด็กพวกนั้นไม่รู้จักโลกข้างนอก ไม่มีความสามารถจะเอาตัวรอดในสภาพความเป็นจริง”

“การอยู่ในระบบคือสิ่งที่ดีที่สุดที่พวกเขาได้รับ”

ลินตอบกลับทันที

“หรือคือสิ่งที่ ‘คุณ’ สะดวกที่จะให้พวกเขาเป็น?”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เธอก้าวไปยังคอนโซลหลัก

พิมพ์คำสั่งใหม่เข้าไปทีละคำ

“เปิดการเข้าถึงจิตสำนึกรวมของระบบ”

“ขอเชื่อมต่อ: จิตของผู้ควบคุมสำรอง – ลิน ทาเวียร์”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

จู่ ๆ จอภาพรอบห้องดับไปทั้งหมด

ความมืดเงียบงันโอบล้อม

ก่อนแสงสีขาวบริสุทธิ์จะปรากฏจากกลางห้อง

และดูดร่างของลินเข้าสู่ “จิตของนคร”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

[พื้นที่จิตสำนึกของระบบ ZENITH]

ลินลืมตาอีกครั้ง — ท่ามกลางพื้นที่ว่างเปล่าที่ดูเหมือนท้องฟ้ากลับหัว

เมืองทั้งเมืองลอยอยู่ในอากาศเหมือนภาพสะท้อนในหยดน้ำ

อาคาร หอคอย ถนน — ทุกสิ่งเหมือนถูกหยุดเวลาไว้

และตรงกลางของทุกสิ่งนั้น…

คือเด็กนับพันยืนเรียงรายเป็นแนวโค้ง

ทุกคนลืมตา และมองมาที่เธอพร้อมกัน

⸻—————————————————————————————————————————————————————

“เธอ…คือคนที่ปลุกเราใช่ไหม?”

เสียงของพวกเขาไม่แยกกัน แต่รวมเป็นหนึ่งเดียว

เป็น “เสียงของเมือง” ที่แท้จริง

ลินพยักหน้า

“ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มต้น…แต่ฉันจะเป็นคนจบมัน”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

“เรารู้สึก…กลัว”

“โลกภายนอกนั้น…เราควรยอมรับหรือปฏิเสธมัน?”

ลินสูดหายใจลึก

แล้วพูดในสิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะกล้าพูด

“ฉันก็กลัวเหมือนกัน…แต่การกลัว ไม่ใช่ข้ออ้างในการอยู่ในกรง”

“ความเป็นอิสระ ไม่ใช่การอยู่รอด…แต่คือการ ‘เลือก’ แม้จะต้องเจ็บปวด”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เสียงเงียบลงพักหนึ่ง

ก่อนที่หนึ่งในเด็กจะเดินออกมาข้างหน้า

เป็นเด็กหญิงผมสั้น ใบหน้าเหมือนคนที่ลินเคยเห็นจากหลอดทดลอง

“แม่ของหนู…เคยร้องไห้หน้าหลอดของหนูทุกวัน” เด็กคนนั้นพูด

“แต่หนูไม่เคยรู้ว่า ‘ทำไม’”

ลินทรุดตัวลงคุกเข่า

ยิ้มให้เบา ๆ แล้วเอื้อมมือไปแตะมือเธอ

“เพราะแม่เธอรักเธอ…แม้จะไม่มีคำอธิบาย แม้จะไม่มีใครเชื่อในวันนั้น

แต่แม่เธอเชื่อว่าเธอจะได้ลืมตาขึ้นในวันที่โลกกลายเป็นของเธออีกครั้ง”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

เสียงจิตรวมของเด็ก ๆ เงียบลง

ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้า…เหมือนเข้าใจบางสิ่งโดยไม่ต้องอธิบาย

“เราจะ ‘ตื่น’ พร้อมกัน”

“แต่เธอ…ต้องเลือกว่าจะอยู่กับเราหรือจากไป”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

ลินชะงักไปครู่หนึ่ง

หากเธออยู่ในระบบต่อ

เธอสามารถกลายเป็นเสมือนผู้ควบคุมใหม่ — เป็นแกนกลางของระบบใหม่ที่ “ไม่บังคับ” เด็กเหล่านี้อีก

แต่หากเธอออกไป

เมืองนี้จะไม่มีผู้นำ…อาจสลายไปในความไร้ระเบียบ

⸻—————————————————————————————————————————————————————

“ฉัน…” ลินพึมพำ

มองมือของตัวเองที่ยังมีรอยเรืองแสงจากพลังงาน

แล้วนึกถึงใบหน้าของเมย์

และเสียงของแม่ในความทรงจำ

“ลูกไม่จำเป็นต้องแบกโลกไว้คนเดียว”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

.

“ฉันจะกลับไป…เป็นแค่คนธรรมดาอีกครั้ง”

“เพราะเมืองนี้…มันไม่ต้องการ ‘ผู้ควบคุม’ อีกแล้ว”

เด็กคนนั้นยิ้ม

ก่อนพูดเป็นประโยคสุดท้าย

“ถ้างั้น…เราจะตื่นขึ้นเป็น ‘คน’ เช่นกัน”

⸻—————————————————————————————————————————————————————

แสงสว่างแผ่ซ่านทั่วพื้นที่จิตสำนึก

ก่อนทุกอย่างจะสลายไปช้า ๆ เหมือนหมอกยามเช้า

ลินลืมตาขึ้นอีกครั้ง — บนโลกความจริง

⸻——————————————————————————————————————————————

5 ชั่วโมงผ่านไป…

นครฟ้าไม่ได้พังทลาย

แต่มัน “เปลี่ยนรูป”

แท่นพลังงานกลายเป็นศูนย์ดูแลเด็ก

ตึกควบคุมกลายเป็นโรงเรียน

หลอดทดลองแตกสลายกลายเป็นสวนสำหรับเด็กเล่น

ไม่มีใครถูกควบคุมอีก

แต่ก็ไม่มีใครลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

⸻——————————————————————————————————————————————

ร่างของลินยังมีรอยเรืองแสงบนมือ

แต่เธอเดินอย่างเงียบ ๆ อยู่ในซอยด้านล่างของเมือง

คอยส่งขนมให้เด็ก คอยซ่อมเครื่องจักร คอยปลูกต้นไม้

เธอกลายเป็น “ใครบางคนที่ไม่มีใครรู้ชื่อ”

แต่ทุกคนเรียกเธอว่า…

“ผู้ที่ปลุกเมืองนี้ให้ตื่น”

————————————————————————————————————————————————

... 🐸 กบเน่าลอยพองในคลองน้ํา 🐸 ...