ความรักสุดแปลกของนายแตม ตอนที่ 2 เด็กใหม่อีกคน

เวลา: 08:05 AM – ห้อง6/9

ครูคานาเอะ

“นักเรียนคะ วันนี้เรามีนักเรียนใหม่อีกคนนะคะ ย้ายมาจากเมืองข้าง ๆ ขอเสียงปรบมือต้อนรับ… นุ้ก ด้วยค่ะ”

(เสียงปรบมือเบา ๆ ดังก้อง)

นุ้ก

//เสียงนุ่ม เย็น แต่มั่นใจ “สวัสดีครับ... เรียกว่านุ้กก็ได้ครับ” //สายตายังไม่ละจากสเตฟาน “หวังว่า...จะได้ ‘สนิท’ กับทุกคนเร็ว ๆ นี้นะครับ”

สเตฟาน

//กระพริบตาเล็กน้อย รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยิ้มตอบ “โอ้ ยินดีต้อนรับนะ เรา สเตฟาน ย้ายมาไม่นานเหมือนกัน”

แตม

//จ้องนุ้กนิ่ง ๆ อยู่ข้างหลัง ใบหน้านิ่งเรียบ แต่ในใจเต้นระรัว “คนคนนี้...ไม่ปกติ”

มิน่า

Hii นุ้กเราชื่อมิน่า ยินดีที่ได้รู้จัก :)

ครูคานาเอะจับให้นุ้กนั่งโต๊ะข้างหลังสเตฟานพอดี

ครูคานาเอะ

“นุ้ก มานั่งโต๊ะข้างหลังสเตฟานนะจ๊ะ”

นุ้ก

//เดินไปนั่งลงเบา ๆ แล้วกระซิบใกล้สเตฟานเบา ๆ “กลิ่นนาย... เหมือนข้าวกล่องเมื่อวานเลยนะ”

สเตฟาน

//หันมาขำ ๆ แต่ รู้สึกแปลกๆ “หืม? ข้าวกล่อง? ฮะๆ นายก็รู้ด้วยเหรอว่าแตมทำมาให้”

นุ้ก

//ยิ้มแปลก ๆ “ใช่... แล้วฉันก็จะทำให้นายไม่ต้องกินของใครอีกเลย”

ช่วงพักกลางวัน

มิน่าเดินมาหาสเตฟานเหมือนเดิม แต่พบว่า...

มิน่า

“หือ? วันนี้ไม่ได้กินข้าวเหรอ?”

สเตฟาน

“เปล่า... มีคนให้มาอีกกล่องน่ะ บอกว่าอยากให้ลองข้าวกล่องของฉันดูบ้าง”

มิน่า

“ใครอ่ะ?”

เปิดฝาออก เผยให้เห็นข้าวกล่องจัดเรียงสวยงาม

สเตฟาน

“นุ้กน่ะ... เขาทำมาให้”

แตม

//ยืนนิ่ง... ไม่พูดอะไร

มิน่า

//สีหน้าเริ่มไม่สบายใจ “เอ่อ... นายจะกินจริงเหรอ?”

สเตฟาน

//หัวเราะ “ก็...ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา?”

[ตัดภาพไปที่ “มุมลับ” ใต้ตึกเรียน] แสงแดดแทบส่องไม่ถึง มุมอับที่เงียบสงัด กล่องข้าวอีกใบวางอยู่ข้างเท้านุ้ก... เขายืนก้มหน้า สองมือกุมหน้าอกตัวเองแน่น สายตาคลั่งไคล้ ริมฝีปากกระซิบเสียงเบา ๆ แทบฟังไม่ออก

นุ้ก

//เสียงเบาเหมือนฝัน แต่ดวงตาหนักแน่นราวกับฝันร้าย “…สเตฟาน... รอยยิ้มนายเมื่อกี้...มันสวยเกินไป…” //ยิ้มเบา ๆ แล้วเลียริมฝีปากอย่างเงียบเชียบ “ข้าวของฉัน... ฉันตั้งใจทำทุกคำด้วยมือ... ล้างอย่างสะอาด ใส่ใจทุกชั้น ทุกวัตถุดิบ...” //เงยหน้าขึ้นช้า ๆ “นายกินแล้วใช่มั้ย... กลืนมันลงไปแล้วใช่มั้ย...?” //หัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา “…งั้นมันก็กลายเป็น ‘ส่วนหนึ่ง’ ของนายไปแล้ว…” //เงียบพักหนึ่ง แล้วจ้องกล่องข้าวอีกกล่อง

นุ้ก

//เสียงพร่าขึ้น แต่ไม่ตะโกน “…ถ้านายชอบมัน...มากกว่า ‘ของไอ้หมอนั่น’…” //แสยะยิ้ม ดวงตาเบิกโพลง “…ฉันจะทำให้แน่ใจว่า...นายจะกินข้าว ‘ของฉัน’ เท่านั้น…ไปตลอดชีวิต…”

นุ้ก

//ก้มหน้าอีกครั้ง พึมพำเบา ๆ เหมือนสวดมนต์ “…สเตฟาน…ของฉัน…ของฉัน…ของฉัน…”

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน – โรงเรียนเซเยโฮ

เสียงระฆังเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนทยอยกลับบ้าน

ตัดภาพมาที่สนามหน้าโรงเรียน สเตฟานเดินล้วงกระเป๋า ไหล่ตกอย่างเหนื่อยล้า

สเตฟาน

“โอย...วันนี้เหนื่อยฉิบหาย... ข้าวกล่องของนุ้กก็อร่อย แต่เรียนก็โคตรเยอะ...” //มองนาฬิกา “เย็นขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย...”

นุ้ก

//เสียงในหัว, คำพูดแผ่ว ๆ “วันนี้...เขาไม่ได้พูดกับฉันเลย... ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ...” //จับสมุดแน่นขึ้น เหมือนจะฉีก “…แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเขา...”

แตม

“เห้! สเตฟาน! รอด้วยสิ!”

สเตฟาน

“อ้าวแตม! นายยังไม่กลับอีกเหรอ?”

แตม

“รอนายไง... ก็ยังไม่มีใครมารับไม่ใช่เหรอ?”

//ทั้งสองเดินคุยกันขำ ๆ ออกไปจากโรงเรียน

**ตัดภาพไปที่นุ้กที่มองตาม ทั้งรอยยิ้มแตม ทั้งเสียงหัวเราะของสเตฟาน) สีหน้าเริ่มเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นเย็นยะเยือก

ภาพสมุดเล่มเล็ก(ของนุ้ก)ที่เปิดอยู่... หน้าในเต็มไปด้วยรูปวาดหน้าสเตฟานในแบบต่าง ๆ—หลับ, ยิ้ม, กินข้าว... และบางหน้ามีภาพแตมถูกขีดฆ่าเป็นรอย)

หลังจากที่สเตฟานกับแตมเดินออกจากโรงเรียน นุ้กที่ยืนใต้ต้นไม้เงียบ ๆ ยังจ้องทางที่สเตฟานเดินจากไป

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง

มิน่า

“เห้ยนุ้ก! นายยังไม่กลับบ้านหรอ?”

นุ้ก

//สะดุ้งเล็กน้อย หันมาแล้วยิ้มฝืน ๆ “อ-อ๊ะ... มิน่า...ยังเลย พอดี...ลืมของไว้ในห้อง เลยว่าจะกลับไปเอา...”

มิน่า

//เดินเข้ามาใกล้ มองหน้าแบบสงสัย “เหรออ~ แต่นี่นายมายืนแอบอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ฉันเดินลงมาแล้วนะ แถมยืนถือสมุดอะไรนั่นอีก…”

มิน่า

//มิน่าพยายามชะโงกดูในมือของนุ้ก “เขียนอะไรน่ะ? รูปวาดเหรอ?”

นุ้ก

//รีบซ่อนสมุดไว้ข้างหลัง ยิ้มกว้างขึ้นแต่แววตาเริ่มเย็น “ของส่วนตัวน่ะ...ไม่สำคัญหรอก”

มิน่า

//ยิ้มแหย ๆ พูดเล่น ๆ “เห~ ไม่ใช่ไดอารี่แอบรักใครอยู่ล่ะ?”

นุ้ก

//ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะเบา ๆ “…ถ้าใช่ล่ะ?”

มิน่า

//หน้าเหวอเล็กน้อย “หะ...จริงดิ? ใครอะ?” //หัวเราะขำ ๆ “อย่าบอกนะว่า…สเตฟาน?”

นุ้ก

//จ้องหน้ามิน่าแบบนิ่ง ๆ – ไม่พูด ไม่ยิ้ม

มิน่า

“…เอ่อ...ขอโทษนะ พูดเล่นน่ะ…

นุ้ก

“…ใครก็ไม่มีสิทธิ์ล้อเลียนความรู้สึกของฉัน…แม้แต่เธอก็เหมือนกัน…มิน่า…” (พูดในใจ)

ลุงโฮ

"เห้ย~ พวกหนูสองคนนั่นอ่ะ! ยังไม่กลับบ้านกันอีกเรอะ?"

นุ้ก

"ครับ กำลังจะกลับแล้ว..."

มิน่า

ค่ะ กำลังจะกลับแล้ว..."

ลุงโฮ

Ok ดี ออกไปจากโรงเรียน เพราะ ลุงจะปิดประตูรั้วแล้วนะ

ทั้ง 2 คนออก จากโรงเรียน

ตัดภาพมายัง นุ้ก ที่กำลังเดินพึมพำ

นุ้ก

"...ใครบางคนอาจจะได้รู้...ว่าความรักของฉันมัน หนักกว่า ที่คิดไว้มาก..."

จบตอนที่ 2

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ