ใต้ผืนฟ้าคือหญิงเดียวผู้ถือปาฏิหาริย์
ตอนที่ ๒: ชาร์ลอตต์แห่งหมู่บ้านอัสซาเลีย
สิบแปดปีต่อมา
เสียงระฆังในหมู่บ้านอัสซาเลียดังแว่วรับยามเช้า แสงแดดอุ่นสาดส่องผ่านผืนผ้าสีจางที่แขวนอยู่หน้ากระท่อมหลังเล็ก ณ ริมป่า สตรีนางหนึ่งกำลังนั่งถักตะกร้าไม้ไผ่ ดวงตาเป็นประกาย เจือรอยซุกซนไม่ต่างจากวันที่ถือกำเนิด
ลูก้า แม่นมนอ.
ชาร์ลอตต์! อย่าลืมเก็บน้ำจากลำธารก่อนเที่ยงนะลูก เดี๋ยวฝนตกอีก
ชาร์ลอตต์ นอ. (สามัญชน)
เจ้าค่ะ! ข้าเก็บเสร็จจะกลับมาช่วยตากสมุนไพรด้วย
หญิงสาววัยสิบแปดเอ่ยตอบพลางคว้าไหใบเล็กและเดินออกไปทางเส้นทางในป่า แววตานางสะท้อนความอยากรู้อยากเห็นในโลกกว้าง แต่ยังไม่รู้เลยว่าชะตาชีวิตที่แท้จริงกำลังใกล้เข้ามา…
???
(ชาวบ้านผู้หนึ่งกระซิบกับอีกคน)
เด็กนั่น... ลูก้าเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ ไม่รู้เป็นลูกใครกันแน่
???
(อีกคน)
ข้าเคยเห็นดวงตาแบบนั้นในวัง... สีอำพันแปลกนัก ไม่เหมือนคนธรรมดาเลย
คืนนั้น... ขณะชาร์ลอตต์นั่งมองดาว เงาเงียบงันของใครบางคนก็ยืนอยู่ที่เนินเขา มองลงมาอย่างเฝ้ารอ
???
(บุรุษปริศนา พูดเบา ๆ กับตัวเอง)
ถึงเวลาแล้ว... นางโตพอจะรู้แล้วว่านางคือใคร
Comments