เมื่อสายลมพัดพาแสง แสงแรกในฤดูใบไม้ผลิ

ฝนเพิ่งหยุดตกเมื่อคืนที่ผ่านมา

ท้องฟ้าถูกชะล้างจนกลายเป็นสีฟ้าจางๆ จนเกือบขาว

ลมเย็นพัดเบาๆ

พาเอากลิ่นดินหลังฝนให้ลอยคลุ้งไปทั่วสวนหย่อมเล็กๆ หน้าอาคารไม้เก่า

สถานสงเคาระห์เด็ก

"บ้านทานตะวัน"

คลาวด์

//นั่งกอดเข่าอยู่บนขอบบันไดไม้

คลาวด์

//หันหน้าไปทางสนามเปียกชื้น

คลาวด์

//มองดอกไม้ที่บานก่อนฤดู

สีเหลืองของมันเตะตา

แม้จะมีเพียงไม่กี่ดอกบนผืนหญ้า

"คลาวด์"

อายุสิบขวบแล้วเมื่อวาน

ไม่มีใครจำได้

นอกจากพี่สาวแม่บ้านที่แอบเอาเค้กกล้วยหอมมาให้กินหลังอาหารเย็น

เขาไม่เสียใจหรอก

ก็แค่รู้สึกชินชาเท่านั้นเอง..

จนกระทั่งวันนี้

มีผู้หญิงคนหนึ่งมาถึง

เธอสวมชุดสีอ่อน

มีหมวกสานปีกกว้าง

และถือกระเป๋าผ้าใบโต

กลิ่นสบู่จากตัวเธอแตะจมูกเขาเบาๆ

//ย่อตัวลง

"ผมชื่อคลาวด์ใช่ไหมครับ"

//น้ำเสียงนุ่มเหมือนผ้าห่มในฤดูหนาว

คลาวด์

//พยักหน้าช้าๆ

คลาวด์

//ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเงยขึ้นมองเธอด้วยความระแวงปนอยากรู้

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

"พี่ชื่อเพิร์ลนะคะ"

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

//ยิ้ม

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

"คลาวด์อาจยังไม่รู้จักพี่"

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

"แต่พี่รู้จักผมจากจดหมายของที่นี่.."

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

"และอยากให้ผมไปอยู่ด้วยกันนะครับ"

ไม่มีพิธีรีตอง

ไม่มีของขวัญ

หรือสายรุ้งบนท้องฟ้า

มีเพียงมือหนึ่งที่ยื่นมา

คลาวด์

//ลังเล

คลาวด์

//ยอมให้จับไว้

วันนั้น

คลาวด์จากบ้านทานตะวันมา

คลาวด์

//เดินช้าๆ ข้างผู้หญิงที่เขาเรียกตั้งแต่บัดนั้นว่า “พี่สาว”

และนั่นคือวันที่แสงแรกของฤดูใบไม้ผลิ

เดินเคียงข้างเด็กชายผู้ไม่เคยรู้จักคำว่า “บ้าน” จริงๆ มาก่อน

ตอนที่ 1

แสงแรกในฤดูใบไม้ผลิ

ฝนตกตั้งแต่เช้ามืด

ละอองน้ำโปรยปรายเบาๆ

เหมือนม่านบางที่ลอยอยู่เหนือหมู่บ้านชนบทสีหม่น

"แปะ.. แปะ.."

บ้านหลังเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมเชิงเขา

บ้านของเพิร์ลและคลาวด์

ก็อบอุ่นกว่าที่ไหนในโลก

สำหรับเด็กชายคนหนึ่ง

คลาวด์

"พี่สาว~"

คลาวด์

"ผมออกไปเล่นฝนนะ!"

คลาวด์

//เสียงใสตะโกนจากหน้าประตู

คลาวด์

//สวมเสื้อกันฝนสีเหลืองสด

คลาวด์

//ใบหน้ามีรอยยิ้มกว้าง

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

"อย่าเล่นนานล่ะ"

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

"เดี๋ยวเป็นหวัด"

เพิร์ล - พี่สาวบุญธรรม

//ตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดูจากในครัว

คลาวด์

//พยักหน้าหงึกหงัก

คลาวด์

//วิ่งออกไป

คลาวด์

//เหยียบแอ่งน้ำอย่างจงใจให้มันกระเด็นใส่ตัวเอง

คลาวด์

//ก้อนเมฆในใจเหมือนเบาลงทุกครั้งที่ได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ

คลาวด์

"แม้จะเปียกก็ไม่เป็นไร"

คลาวด์

//วิ่งไปตามทางดินที่ลื่นเฉอะแฉะ

ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมหมู่บ้าน

ที่ซึ่งเด็กๆ ไม่ค่อยมาเล่นกัน

เพราะมีเสียงลือกันว่ามีงู

คลาวด์

"แต่ฉันชอบที่นี่"

คลาวด์

"เพราะเงียบ"

คลาวด์

"และมีกลิ่นฝนชัดที่สุด"

และวันนี้

เขาเจอเธอ

ลูมีน

//นั่งอยู่บนขอนไม้เปียกๆ

ชุดกระโปรงสีอ่อนเปียกชุ่ม

พอๆ กับเส้นผมสีขาวยาวราวเส้นไหมของเธอ

ลูมีน

//ยิ้ม

และในอ้อมแขนของเธอ..

คลาวด์

"นั่นงูเหรอ!?"

คลาวด์

//อุทานเสียงดัง

คลาวด์

//ลื่นก้นกระแทกกับพื้นดิน

ลูมีน

//หัวเราะเบาๆ

ลูมีน

"ไม่ต้องกลัว"

ลูมีน

"ซิลเวอร์ไม่กัดหรอก"

ลูมีน

//ลูบเกล็ดสีเงินของมันเบาๆ

งูเงยหน้าขึ้นอย่างสง่างาม

จ้องมองคลาวด์ราวกับเข้าใจ

คลาวด์

"เธอชื่ออะไร.."

คลาวด์

//ถามเสียงแผ่ว

คลาวด์

//ยังไม่กล้าเข้าใกล้

ลูมีน

"ลูมีน"

ลูมีน

//เงยหน้ารับละอองฝน

เหมือนมันเป็นดอกไม้โปรยปรายจากฟ้า

ลูมีน

"แล้วนี่คือ.."

ลูมีน

"ซิลเวอร์"

ลูมีน

"เพื่อนของฉัน"

คลาวด์

//ยังไม่เข้าใจ

คลาวด์

//แต่ก็เผลอยิ้มออกมา

ลูมีนเป็นเหมือนแสงแดดที่ซ่อนอยู่หลังม่านฝน

ส่วนซิลเวอร์

แม้จะเป็นงู

กลับให้ความรู้สึกน่าเชื่อถืออย่างบอกไม่ถูก

นั่นคือการพบกันครั้งแรก

ในวันที่ฟ้ายังเทาหม่น

และดินยังเปียกชื้น

ใครจะรู้

ว่าวันธรรมดาๆ ที่ฝนตก

จะกลายเป็นวันพิเศษที่สุดในวัยเด็กของพวกเขา

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ