ตอนที่ 1: คืนรำบวงสรวงและมนต์ดำที่แฝงเร้น

แสงสุดท้ายของวันค่อยๆ ลับหายไปจากขอบฟ้า ทิ้งไว้เพียงสีส้มอมม่วงที่แต่งแต้มท้องนภาเหนือหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขา เสียงจักจั่นเรไรประสานเสียงราวกับวงดนตรีธรรมชาติ บ่งบอกถึงช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน แต่สำหรับชาวบ้านที่นี่ ค่ำคืนนี้เป็นคืนพิเศษ คืนแห่งการรำบวงสรวงบูชาพญาศรีสุทโธนาคราช เทพผู้ปกปักษ์รักษาแหล่งน้ำและความอุดมสมบูรณ์ของแผ่นดิน ลดาในชุดรำสีขาวบริสุทธิ์ที่ตัดเย็บด้วยผ้าไหมเนื้อดี ปักลายดอกบัวสีชมพูอ่อน เดินออกจากบ้านไม้สองชั้นที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูดี ภายในบ้านอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และเครื่องหอมต่างๆ ที่คุณแม่ของเขาจัดเตรียมไว้ด้วยความตั้งใจ สร้อยข้อมือเงินลายดอกพิกุลที่คุณยายมอบให้ส่องประกายวับวาวเมื่อต้องกับแสงตะเกียงที่ประดับประดาอยู่ตามทางเดิน ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มของลดามีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่ ดวงตากลมโตสดใสเป็นประกายแห่งความศรัทธาและความตื่นเต้น วันนี้เป็นวันที่เขารอคอยมานาน ปีนี้เขาได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในนักรำบวงสรวง ซึ่งถือเป็นเกียรติและความภาคภูมิใจอย่างยิ่งสำหรับครอบครัว

ลดาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ทั้งสองเดินเคียงกันไปยังลานพิธีที่อยู่ไม่ไกลนัก ตลอดทางมินตราก็พูดคุยอย่างสนุกสนานถึงความตื่นเต้นที่จะได้ชมการรำบวงสรวงในค่ำคืนนี้ ครอบครัวของลดาเป็นที่รักใคร่ของคนในหมู่บ้าน ด้วยความมีน้ำใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และฐานะทางเศรษฐกิจที่ดีกว่าหลายๆ ครอบครัวในละแวกนั้น คุณพ่อของเขามีธุรกิจค้าขายของป่าที่เจริญก้าวหน้า ทำให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวสุขสบาย ไม่ขัดสน มินตราเองก็ชื่นชมในความอบอุ่นและความสามัคคีของครอบครัวลดาอยู่เสมอ แต่ในความสุขสงบนั้น กลับมีเงาแห่งความอิจฉาริษยาซ่อนเร้นอยู่ สันต์ ลูกพี่ลูกน้องของลดา ที่มีศักดิ์เป็นหลานชายของป้าสะใภ้ มักจะแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่เห็นลดาได้รับการชื่นชม หรือเมื่อเปรียบเทียบฐานะทางครอบครัว สันต์จะเก็บงำความขุ่นเคืองไว้ในใจ คืนนี้ก็เช่นกัน สันต์ยืนซุ่มอยู่ในเงามืดของต้นไม้ใหญ่ มองไปยังลดาที่กำลังเดินไปยังลานพิธีกับมินตราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความริษยา ความสำเร็จและความสุขของลดาเปรียบเสมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจของเขาอยู่ตลอดเวลา เขาเชื่อว่าลดาได้รับการเอาอกเอาใจและมีชีวิตที่ดีกว่าเพียงเพราะโชคช่วย และความอิจฉานี้เองที่บ่มเพาะความคิดอันดำมืดในจิตใจของสันต์ ลานพิธีถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากสี ธูปเทียนส่งกลิ่นหอมอบอวล เสียงดนตรีพื้นเมืองบรรเลงอย่างไพเราะ นักรำในชุดสวยงามทยอยกันออกมาตั้งแถวเตรียมพร้อมสำหรับการแสดง ลดาอยู่ในตำแหน่งแถวหน้า ข้างๆ เขาคือมินตราที่ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยในการร่ายรำ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้น การร่ายรำก็เริ่มต้นขึ้น ท่วงท่าที่อ่อนช้อย งดงาม ราวกับเทพธิดาที่ลงมาจากสรวงสวรรค์ ลดาเคลื่อนไหวไปตามจังหวะดนตรีอย่างพริ้วไหว สร้อยข้อมือเงินลายดอกพิกุลกระทบกันเบาๆ เป็นจังหวะ ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังแท่นบูชาด้วยความศรัทธา รอยยิ้มหวานประดับอยู่บนใบหน้าใส ทำให้ผู้ที่ได้ชมต่างรู้สึกเคลิบเคลิ้มและอิ่มเอมใจ มินตราเองก็ร่ายรำได้อย่างงดงามไม่แพ้กัน ทั้งสองหนุ่มสาวประสานท่วงท่ากันได้อย่างลงตัว ในขณะที่การร่ายรำดำเนินไปอย่างราบรื่น สันต์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดก็เริ่มกระทำการบางอย่าง เขาหยิบเครื่องรางเล็กๆ ที่พันด้วยด้ายสีดำออกมาจากย่าม พึมพำบทสวดที่ฟังดูน่าขนลุก ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปยังร่างของลดาที่กำลังร่ายรำอยู่กลางลานพิธี ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและความมุ่งร้าย เขาตั้งใจที่จะทำลายความสุขและความภาคภูมิใจของลดาให้ย่อยยับ พลังงานดำมืดค่อยๆ ก่อตัวขึ้นรอบตัวของสันต์ ก่อนจะพุ่งตรงไปยังร่างของลดาอย่างเงียบเชียบ ราวกับงูร้ายที่ฉกกัดเหยื่อโดยไม่ทันตั้งตัว ทันใดนั้นเอง ขณะที่ลดาหมุนตัวจบการรำในช่วงหนึ่ง เขาก็รู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กๆ นับร้อยเล่มทิ่มแทงเข้ามาที่กลางหลัง ความรู้สึกชาเริ่มลามไปทั่วร่างกาย ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่ ใบหน้าหวานเริ่มซีดเผือด เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นตามไรผม ดวงตากลมโตเริ่มสั่นระริก ภาพทุกอย่างรอบตัวเริ่มพร่าเลือน ความเจ็บปวดราวกับมีใครเอามีดมากรีดแทงแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย

เสียงตกใจของผู้เป็นแม่ที่ยืนชมอยู่ด้านหน้าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของการแสดงที่หยุดชะงัก นักรำคนอื่นๆ ต่างหยุดชะงักและหันมามองด้วยความตกใจ มินตราเองก็รีบประคองลดาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ใครจะทันได้เข้าช่วยเหลือ ร่างของลดาก็โอนเอนและทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันที ผู้คนต่างแตกตื่นและเข้ามามุงดูด้วยความเป็นห่วง มินตราร้องเรียกชื่อลดาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ท่ามกลางความอลหม่าน ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มผิวสีแทนในชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มก็ก้าวเข้ามาในวงล้อมของผู้คน ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังร่างที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นด้วยความกังวล คิม อัลฟ่าหนุ่มเจ้าของที่ดินผืนใหญ่ไพศาลและยังเป็นพ่อหมอไสยศาสตร์ขาวผู้มีชื่อเสียงของจังหวัด สัมผัสได้ถึงพลังงานด้านมืดที่ผิดปกติซึ่งปกคลุมร่างของลดา คิ้วเข้มของคิมขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจเมื่อสัมผัสได้ถึงร่องรอยของมนต์ดำ เขาไม่รอช้าที่จะคุกเข่าลงข้างๆ ร่างของลดา มือแกร่งแตะลงบนข้อมือเล็กอย่างเบามือ เพื่อตรวจดูอาการและพลังงานที่แฝงอยู่

เสียงทุ้มต่ำของคิมดังขึ้นอย่างหนักแน่น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขากวาดมองไปยังกลุ่มคนที่ยืนอยู่ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังด้วยท่าทางมีพิรุธ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายบนใบหน้าซีดเซียวของสันต์อย่างเห็นได้ชัด

น้ำเสียงของคิมราบเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจ ทำให้สันต์สะดุ้งโหยงและหน้าซีดเผือดยิ่งกว่าเดิม

คิมตอบสั้นๆ โดยไม่ละสายตาจากสันต์ ความเงียบปกคลุมไปทั่วลานพิธี ทุกสายตาจับจ้องไปยังสันต์ที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ในเงามืด ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องร้ายเช่นนี้จะเกิดขึ้นในพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ คิมอุ้มร่างของลดาขึ้นมาอย่างนุ่มนวล ท่าทางทะมัดทะแมงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน สร้างความประหลาดใจให้กับผู้ที่ได้เห็น มินตรามองตามลดาด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่ง ภาคินเดินเข้ามาใกล้ มองดูลดาด้วยความสงสาร

คิมตอบกลับเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปสั่งคนใกล้ชิดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

แล้วร่างสูงสง่าของคิมก็เดินฝ่าวงล้อมของผู้คนที่แตกตื่น อุ้มร่างของโอเมก้าหนุ่มที่หมดสติจากไป โดยมีมินตราเดินตามไปด้วยด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่ง เดชามองตามหลังน้องชายด้วยความกังวล ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับบรรยากาศที่ตึงเครียดในลานพิธี... คืนที่มนต์ดำได้แผลงฤทธิ์ และเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่คาดไม่ถึงระหว่างพ่อหมอหนุ่มกับโอเมก้าหน้าหวานผู้เคราะห์ร้าย โดยมีเงาของความอิจฉาริษยาคืบคลานเข้ามาใกล้...