ลั่วชิง ep. 4

╭∩╮เป็นเเค่เรื่องสมมุติที่สร้างขึ้นไม่มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด..╭∩╮

..เพิ่มเติม.. / หรือ + เเละ .... เงียบ - โดนพูดตัด (...) ความคิดในใจ เช่น (คนอ่านน่ารักจัง) ~ เสียงลากยาว ☺ สีหน้า

. .

จิงหลี

//ยืนขวางทางชายเเก่ด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

สาวน้อยเหตุใดเจ้าถึงมายืนขวางข้าเยี่ยงนี่....(นางช่างงดงามยิ่งนัก)

จิงหลี

ข้ามาเอาชีวิตเจ้าอย่างไรหละ!//ชักดาบออกมา+จะเเทกอีกฝ่าย

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

ห๋า...//ตกใจทำอะไรไม่ถูก

ชึบบ..!!

ฟึบบ...!!//เสียงคนล้มลง

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

//ช็อคยืนนิ่งตาเบิกโบกด้วยความตกใจสุดขีด

จิงหลี

//ใช้วิชาตัวเบาเหาะหนีไป

เหยียนอวี๋

ท่านเเม่..!!!!//วิ่งมาดูคนเป็นเเม่ทั้งน้ำตา

ฟางเหลียน

//นอนกองกับพื้น

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

ท่าน..!!ท่านผู้มีพระคุณ!//รีบวิ่งมาดู

ฟางเหลียน

ฝาก...ลูกสาว..ข้าด้.วย//ใช้กำลังเฮือกสุดท้ายใช้ไปทางลูกสาวก่อนจะเเน่นิ่งไป

เหยียนอวี๋

ท่านนเเม่...!!//ร้องไห้อย่างหนัก

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

สาวน้อยต่อจากนี้ข้าจะดูเเลเจ้าเอง..//เอามือลูบหลังหญิงสาวเพื่อปลอบ+รู้สึกผิด

. .

เรือนตะวันตก

จูหวาง

คุณชายเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!//ขวางทางชายหนุ่มไว้

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เพราะเหตุใด

จูหวาง

นายท่านของข้ากำลังอาบน้ำอยู่เจ้าค่ะ

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าเป็นพี่ชายของนายเจ้าเหตุใดเรื่องเเค่นี้ถึงจะเข้าไปไม่ได้!

จูหวาง

เจ้าค่ะ..//หลีกทางให้

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//หยุดเดิน+หันกลับมาหาหญิงสาว

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เจ้าเคยพบดอกบัวสีม่วงหรือไม่..

จูหวาง

เคยพบเจ้าค่ะ...งดงามเเละกล้าหาญยิ่ง//มองชายหนุ่นด้วยสายตาที่เด็ดเดี่ยว

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ทำดีมาก...//พูดก่อนจะเดินเข้าห้องไป

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//นั่งเเช่น้ำพลางคิดเเผนการต่อไป

ตึก...ตึก...ตึก//เสียงเดิน

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

จูหวาง ข้าบอกเจ้าเเล้วข้าอาบน้ำเองได้...//พูดเเบบไม่หันหลังไปดู

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//หยุดมองเเผ่นหลังอีกผ่านพลางข้ามใจตนไม่ให้คิดเกินเลย

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

เหตุใดเจ้ายังไม่ออกไปอีก..//พูดก่อนจะหันมอง

จางหลิงกง :พระเอก🎲

อาเหลียน ไม่พบกันเสียนานเจ้า..โตเป็นหนุ่มเเล้ว//มองอีกฝ่ายพลางยิ้มให้

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//ตกใจ+รีบลุกใส่เสื้อผ้า

จางหลิงกง :พระเอก🎲

(ท่องไว้ๆ...นี่คือน้องชาย น้องชายเเท้ๆของข้า)//มองอีกฝ่ายเเบบไม่กระพริบตา

หลังนอ.สวมเสื้อผ้าเสร็จ

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ท่านเป็นใครเหตุใดถึงเสียมารยาทเช่นนี้..!//มองชายร่างสูงด้วยสีหน้าจริงจัง

จางหลิงกง :พระเอก🎲

อาเหลียนข้าไง..!พี่ชายเจ้าอย่างไรหละ เจ้าลืมสิ้นเเล้วหรือ!

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

(นี่คงจะเป็นพี่ชายของ..จางหลินเฉิน สินะ!ข้าได้เผยพิรุธอะไรออกไปหรือไม่)

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เจ้ามัวนึกอะไรอยู่..?//เอามองโบกไปมาต่อหน้าอีกฝ่าย

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ท่านพี่..!!//โผเข้ากอด

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ท่านหายไปไหนมาเสียนาน(เกือบจะเผยพิรุธอีกเเล้ว)

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าขอโทษเจ้า..ที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า//กอดกลับ+หัวใจเต้นเเรงราวกับเป็นการกอดกันครั้งเเรก

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน..!//ผละกอด+หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

เราออกไปคุยกันข้างนอกดีหรือไม่//ผลักให้พอ.เดินออกไป

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ได้ๆ....

จูหวาง

ชาเจ้าค่ะ..//รินชาให้พระเอก

จางหลิงกง :พระเอก🎲

อืม...

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ท่านพี่...ท่านกลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าพึ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน..ตั้งเเต่มายังไม่พบหน้าเจ้านึกขึ้นได้จึงมาหา

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ข้าอยู่เเต่เรือนในไม่ค่อยจะรู้เรื่องราวภายนอกเท่าไหร่นัก

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าคิดไปเอาหรืไม่ว่าเจ้าดู....ไม่เหมือนเดิม//มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสงสัย

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

...(เหมือนเดิมของเขาคือเเบบไหนกัน)

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เจ้าเป็นใครกันเเน่...//มองคนน้องอย่างจริงจัง

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ข้าก็คือน้องชายของท่านอย่างไรหล่ะ..จะเป็นผู้ใดไปได้//เเกล้งยิ้มกลบเกลื่อน

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เอ่อ.....ข้าก็เเค่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง//ส่งยิ้มให้คนน้อง

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

นี่ก็ดึกมากเเล้วท่านกลับเรือนก่อนเถิด!//ลุกขึ้นจากเก้าอี้

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าตั้งใจว่าจะมานอนกับเจ้าคุย..เรื่องราวของเรา..//😏

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

วันหลังเราค่อยมาพูดคุยกันดีหรือไม่//หลบตาคนพี่

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ทำไมหล่ะ....ตอนนั้นเรายังนอนด้วยกันอยู่เลย ใยโตเป็นหนุ่มจึงลืมพี่คนนี้เสียเเล้ว//เเกล้งทำหน้าเศร้า

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

อย่างนั้นข้าจะให้สาวใช้ไปเอาหมอนมาเพิ่ม..

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//เลิกทำหน้าเศร้า

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

จูหวาง

เจ้าค่ะ..ข้าจะไปเอามาเดี๋ยวนี้

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//ขึ้นไปนอนอยู่ด้านในสุด

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เตียงนี่เล็กเกินไปเเล้ว.. วันรุ่งข้าจะให้คนมาเปลี่ยนให้เจ้า

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//นอนลงข้างคนน้อง

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

(ใจเย็นไว้~ตอนนี้ข้าอยู่ในสถานะจางหลินเฉิน)

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//นอนตะเเคงหันมาหาคนน้อง

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เหตุใดเจ้าถึงได้ไปอยู่ชนบท

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ข้าก็เพียงเเค่... ไปเที่ยวเล่น

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้ารู้หมดเเล้ว

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เจ้าพูดความจริงออกมาเถิด

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ปีนั้น... หลังจากท่านออกจากบ้านไป ข้าโดนเเม่เล็กใส่ร้ายหาว่าข้าจะทำร้ายลูกสาวของนาง ท่านพ่อจึงขับไล้ข้าไปอยู่ชนบท//พูดไปทำทีจะร้องไห้ไป

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าอยู่นี่เเล้ว... ไม่มีใครกล้ารังเเกเจ้าเเล้ว//ขยับเข้าไปกอดคนน้องเเน่น

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//หน้าชุกอกอีกฝ่าย+ตาเบิกขึ้นด้วยความตกใจ

จางหลิงกง :พระเอก🎲

เจ้านอนเถอะ..//ตบหลังกล่อมคนน้องอย่างอบอุ่น

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

(เสียดายที่น้องชายของท่านคนนี้ไม่ใช่ตัวจริง)//ค่อยๆหลับตาลง

. .

รุ่งเช้า🌅彡

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//ลืมตาตื่น+พยายามขยับตัวลุก

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//กอดเอวคนน้องไว้เเน่น

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ท่านพี่....!//เขย่าปลุกคนพี่

จางหลิงกง :พระเอก🎲

อืม.....ขอนอนต่ออีกสักพัก....//กอดคนน้องเเน่นกว่าเดิม

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ข้าจะหายใจไม่ออกอยู่เเล้วว...!ท่านไม่รีบตื่นไปงานเลี้ยงหรือ

จางหลิงกง :พระเอก🎲

ข้าไม่ใช่คนจัดงานไม่จำเป็นต้องทำอะไร..

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

(ขืนไม่ยอมข้าอาจจะโดนสงสัยก็เป็นได้)//ยอมนอน นิ่งๆอย่างไม่มีทางเลือก

. .

ถึงเวลาเปิดงาน

อี้จิงเล่อ :ภรรยารอง🎭

เชิญเจ้าค่ะ.....//ยิ้มเเย้มให้เเขก

เเขกในงาน : ฮูหยินเล็กช่างจัดงานได้ดีเสียจริง!

อี้จิงเล่อ :ภรรยารอง🎭

ท่าน...!ท่านคือผู้ใดกัน

อวิ๋นจื่ออัน🌼

ท่านคงยังไม่ทราบสามีของข้า เจินอวี๋ คือคนที่สอบได้ขุนนางทั้ง3ในการสอบล่าสุด

เจินอวี๋🌪

คารวะฮูหยินเล็กขอรับ

อี้จิงเล่อ :ภรรยารอง🎭

อ่อ..ท่านขุนนางเจินเชิญเจ้าค่ะ...!

. .

v_v

คุณชายใหญ่มาถึงเเล้ววว.....//ประกาศก้อง

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//เดินเข้ามาในงาน

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//เดินตามคนพี่ออกมา

อวิ๋นจื่ออัน🌼

ท่านพี่..!ข้าตาฝาดไปหรือไม่//กระซิบกระซาบกับเจินอวี๋

เจินอวี๋🌪

ไม่ใช่หรอกเจ้าคนโง่นั่นตา.ยไปเเล้ว

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

//เหลือบมองอวิ๋นจื่ออัน

อวิ๋นจื่ออัน🌼

เฮือก..!มะ..ม..เหมือนยิ่งนัก//พึมพับ+ตกใจ

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

ทุกท่าน!!!..

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

นี่คือลูกชายคนโตของข้า"จางหลิง"!

จางหลิงกง :พระเอก🎲

คารวะทุกท่าน

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

ส่วนนี่คือ.จางหลินเฉิน..ลูกชายคนรองของข้า!

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

คารวะทุกท่าน

อวิ๋นจื่ออัน🌼

//สกิดเจินอวี๋

เจินอวี๋🌪

อย่าทำตัววุ่ยวาย!//หันไปดุอวิ๋นจื่ออัน

จางลู่ตง :พ่อพระเอก🏺

มา..!!ทุกท่านดื่มให้เต็มที่!

เเขกในงาน : คุณชายใหญ่จางข้าดื่มให้ท่าน!//ยกเเก้วขึ้นดื่ม

เจินอวี๋🌪

คุณชายรอง...ข้าดื่มให้ท่าน//ยกเเก้วขึ้น+มองนายเอกอย่างเป็นมิตร

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

อืม...//เอาเเก้วไปชนกับอีกฝ่าย

จางหลิงกง :พระเอก🎲

//มองคนน้องกับเจินอวี๋อย่างไม่วางตา

อวิ๋นจื่ออัน🌼

ค..คุณชายรองจาง ท่านคล้ายคนที่ข้ารู้จักนัก//มองหน้านายเอกอย่างสังเกต

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

ฮูหยินเจิน..ข้าดูคล้ายใครหรือ//ส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

เจินอวี๋🌪

ช่วงนี้ฮูหยินของข้าชอบพูดเพ้อเจ้อคุณชายรองอย่าถือสานางเลย//😃

จางหลิงกง :พระเอก🎲

อาเหลียน...หลับไปนั่งได้เเล้ว//จับเเขนคนน้อง

จางหลินเฉิน :นายเอก📿

อย่างนั้น..ท่านทั้งสอง ข้าขอตัวก่อน

. .

. จบตอน .

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ