เส้นทางการเอาชีวิตรอดในโลกใหม่
เกิดใหม่
ในตรอกมืดมิดของเมือง ชายคนหนึ่งนั่งเหยียดขาพิงกำแพง เขาสวมชุดเก่าเหม็นสกปรกขาดไร้การรักษา ร่างกายอ่อนแรง ผมสีดำ,เนื้อหนังซีดเซียว,ดวงตาไร้ชีวิตชีวา
ทันใดนั้น ร่างกายของชายที่นอนพิงกำแพงก็กระตุกขึ้น ดวงตากลับมาชีวิตอีกครั้ง
ก่อนที่เขาจะค่อยพยายามเปล่งเสียงออกมา
เสียงเขานั้นเบามาก เหมือนคนขาดสารอาหารขั้นรุนแรง ที่ต้องการรับความช่วยเหลือ
แม็ก
ที่...นี้....ที่..ไ..ไหน...?
เขาขบับคอหันมองรอบๆอย่างยากลำบาก ซ้าย-ขวา ไร้ซึ่งเเสงที่ให้ความสว่าง มีเพียงแค่ กำแพงอิฐปูนตะไคร่ขึ้น แอ่งน้ำเล็กๆ แมลงและหยูวิ่งยั้วเยี้ยตามพื้นและกำแพง
แม็ก
(แม่งทำไมฉันถึงเกือบที่จะขยับตัวไม่ได้เลยว่ะ?)
แม็ก
(แต่ก่อนหน้านั้นฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!? ฉันจำได้ตัวเองเดินเล่นอยู่ดีๆ แล้วเผื่อสดุดเท้าตัวเองล้ม แล้วจากนั้นก็....)
แม็ก
(อ๊ากกกกกอะไรวะเนี่ย นี้กูตายเพราะสดุดเท้าตัวเองเนี่ยนะ!? อยากน้อยตายก็ขอตายแบบดีๆหน่อยไม่หรือไงว่ะ!)
แม็กเปล่งเสียงคำรามด้วยความโกธร โมโหภายในใจ
แม็ก
(งั้นก็แปลว่าฉันตายแล้วมาเกิดใหม่สินะ แต่ทำไมร่างที่ฉันอยู่มัน....เหมือนคนใกล้ตายแบบนี้ล่ะวะเอ๊ย!! ปกติแล้วคนที่แล้วได้ไปต่างโลกก็ต้องเกิดตระกูลลูกคุณหนู หรือไม่ก็ปราสาทอะไรประมาณนั้นไม่ใช่หรอว่ะ เฮ้อ~~~~ กูล่ะเศร้า)
แม็ก
(อ่ะจริงสิ..ถ้าเกิดใหม่ในต่างโลกก็ต้องมีระบบสิเหมือนกับพวกมังงะ มังฮวาที่ฉันอ่าน)
แม็กใช้แรงในการพยายามขยับปาก
แม็ก
ร..ระ..บบ..ระ...บบ.ร..บบ
ไร้การตอบสนองใดๆ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
แม็ก
(จบสิ้นแล้วสินะชีวิตใหม่ฉันทั้งที่ได้เกิดใหม่อีกครั้งแท้แต่กลับตายอีกรอบ...โคตรโชคดีเลย สัส)
แม็กท้อใจ ไร้ความหวังที่จะมีชีวิตต่อ พร้อมใจตายอีกครั้ง
โทมัส
เห้..เห้..ตายยังเนี้ย..เจ้าหนู
ทันใดนั้นชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นออกมาจากความมืด
เขาสวมชุดปกติเหมือนพลเมืองทั่วไป เรียบง่าย ผมสั้น ผิวสีน้ำตาลอ่อน ตัวใหญ่ คล้ายคนอายุ30ปี ไว้เคลา ดวงตาสีดำ
แม็กลืมตาขึ้นมองบุคคลที่เรีบกเขา
โทมัส
ยังไม่ตายสินะ นายโชคดีมากเจ้าหนูที่เจอฉัน ดูเหมือนนายจะพวกคนไร้บ้านสินะ ถ้างั้นนายก็มาอยู่กับฉันแล้วกันนะ
เมื่อสิ้นประโยคคำกล่าวของบุคคลนั้น แม็กก็ได้สลบไปทันที
Da
นี้คือเรื่องแรกที่แต่งจริงจัง ถ้าข้อความยาว หรืออะไรที่ไม่ถูกใจ ต้องขออภัยด้วย จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าผู้อ่านจะสนุกกับมันนะ
Comments