เส้นทางการเอาชีวิตรอดในโลกใหม่
เกิดใหม่
ในตรอกมืดมิดของเมือง ชายคนหนึ่งนั่งเหยียดขาพิงกำแพง เขาสวมชุดเก่าเหม็นสกปรกขาดไร้การรักษา ร่างกายอ่อนแรง ผมสีดำ,เนื้อหนังซีดเซียว,ดวงตาไร้ชีวิตชีวา
ทันใดนั้น ร่างกายของชายที่นอนพิงกำแพงก็กระตุกขึ้น ดวงตากลับมาชีวิตอีกครั้ง
ก่อนที่เขาจะค่อยพยายามเปล่งเสียงออกมา
เสียงเขานั้นเบามาก เหมือนคนขาดสารอาหารขั้นรุนแรง ที่ต้องการรับความช่วยเหลือ
แม็ก
ที่...นี้....ที่..ไ..ไหน...?
เขาขบับคอหันมองรอบๆอย่างยากลำบาก ซ้าย-ขวา ไร้ซึ่งเเสงที่ให้ความสว่าง มีเพียงแค่ กำแพงอิฐปูนตะไคร่ขึ้น แอ่งน้ำเล็กๆ แมลงและหยูวิ่งยั้วเยี้ยตามพื้นและกำแพง
แม็ก
(แม่งทำไมฉันถึงเกือบที่จะขยับตัวไม่ได้เลยว่ะ?)
แม็ก
(แต่ก่อนหน้านั้นฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!? ฉันจำได้ตัวเองเดินเล่นอยู่ดีๆ แล้วเผื่อสดุดเท้าตัวเองล้ม แล้วจากนั้นก็....)
แม็ก
(อ๊ากกกกกอะไรวะเนี่ย นี้กูตายเพราะสดุดเท้าตัวเองเนี่ยนะ!? อยากน้อยตายก็ขอตายแบบดีๆหน่อยไม่หรือไงว่ะ!)
แม็กเปล่งเสียงคำรามด้วยความโกธร โมโหภายในใจ
แม็ก
(งั้นก็แปลว่าฉันตายแล้วมาเกิดใหม่สินะ แต่ทำไมร่างที่ฉันอยู่มัน....เหมือนคนใกล้ตายแบบนี้ล่ะวะเอ๊ย!! ปกติแล้วคนที่แล้วได้ไปต่างโลกก็ต้องเกิดตระกูลลูกคุณหนู หรือไม่ก็ปราสาทอะไรประมาณนั้นไม่ใช่หรอว่ะ เฮ้อ~~~~ กูล่ะเศร้า)
แม็ก
(อ่ะจริงสิ..ถ้าเกิดใหม่ในต่างโลกก็ต้องมีระบบสิเหมือนกับพวกมังงะ มังฮวาที่ฉันอ่าน)
แม็กใช้แรงในการพยายามขยับปาก
แม็ก
ร..ระ..บบ..ระ...บบ.ร..บบ
ไร้การตอบสนองใดๆ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
แม็ก
(จบสิ้นแล้วสินะชีวิตใหม่ฉันทั้งที่ได้เกิดใหม่อีกครั้งแท้แต่กลับตายอีกรอบ...โคตรโชคดีเลย สัส)
แม็กท้อใจ ไร้ความหวังที่จะมีชีวิตต่อ พร้อมใจตายอีกครั้ง
โทมัส
เห้..เห้..ตายยังเนี้ย..เจ้าหนู
ทันใดนั้นชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นออกมาจากความมืด
เขาสวมชุดปกติเหมือนพลเมืองทั่วไป เรียบง่าย ผมสั้น ผิวสีน้ำตาลอ่อน ตัวใหญ่ คล้ายคนอายุ30ปี ไว้เคลา ดวงตาสีดำ
แม็กลืมตาขึ้นมองบุคคลที่เรีบกเขา
โทมัส
ยังไม่ตายสินะ นายโชคดีมากเจ้าหนูที่เจอฉัน ดูเหมือนนายจะพวกคนไร้บ้านสินะ ถ้างั้นนายก็มาอยู่กับฉันแล้วกันนะ
เมื่อสิ้นประโยคคำกล่าวของบุคคลนั้น แม็กก็ได้สลบไปทันที
Da
นี้คือเรื่องแรกที่แต่งจริงจัง ถ้าข้อความยาว หรืออะไรที่ไม่ถูกใจ ต้องขออภัยด้วย จะพยายามแต่งให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าผู้อ่านจะสนุกกับมันนะ
เกิดใหม่2#
แม็กลืมตาขึ้นมาพบตัวนั้นำกำลังอยู่บนเตียงเก่าๆ
ภายในห้องที่แม็กนอนอยู่นั้นอยู่ในสภาพเก่าฝุ่นเกาะตามสิ่งของ สิ่งของบางอันเก่าจนใช้ไม่ได้หรือไม่ได้ก็พัง มีเพียงกระจกบานเล็กที่คอยให้เเสงสว่างภายในห้อง
โทมัสนั่งอยู่ข้างเตียงที่แม็กนอนพร้อมกับใช้มีดปลอกเปลือกผลไม้
โทมัส
เรียกฉันว่า โทมัสฉันช่วยนายตอนที่อยู่ตรอกมืด
แม็ก
..ขอบ..คุณ..ที่...ช่วยผม..ครับ
โทมัส
ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ขอบคุณ “โชคของนายดีกว่า” เอานี่กินก่อนสิร่างกายนายต้องการสารอาหารเยอะน่าดูเลยนิ
โทมัสยื่น ผลที่ปลอกเปลือกให้แม็ก
แม็กยกแขนขึ้นด้วยอาการสั่น คว้าหยิบผลไม้ออกจากโทมัส และจับยัดเข้าปากเคี้ยวอย่างหิวกระหาย
โทมัส
ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก
แม็ก
(รสชาติห่วยชิบหายเลยโว้ย! แต่ก็ต้องกิน คนในโลกกินเจ้านี้กันปกติหรอว่ะ)
ภายในใจแม็กบ่นถึงรสชาติของผลไม้ที่ห่วยแตกไร้ความหวาน มัน เปรี้ยว แต่ว่ามันกลับมีรสชาติเหมือนอาหารเปียกค้างคืน3วัน
ภายนอกแม็กแสดงสีหน้ามีความสุข กินด้วยความหิวกระหาย บ่งบอกถึงอาหารรสเลิศล้ำค่า
โทมัส
โอ้~~นายคงชอบ “ผลไม้ขยะ” น่าดูเลยนะ
แม็ก ตกใจ ตัวแข็งท้อ เขาหยุดกินในทันที แม็กหันมองโทมัสโดยไม่กระพริบตา
โทมัส
ฮ่าฮ่า...ทุกคนก็เป็นนายหมดนั้นหล่ะ เจ้าหนู นายควรดีใจนะที่ได้กินผลไม้ดีแบบนี้ใน “ตรอกดำ” คนส่วนใหญ่ไม่ได้กินอะไรดีๆแบบนี้หรอกนะ จะบอกให้
แม็ก
(เชี่ยผลไม้เน่ารสชาติสากหมา นี้อะนะของดี นี้มันโลกเหี้ยอะไรเนี่ย?!)
แม้ในใจแม็กไม่อยากจะกินต่อ แต่เพื่อความอยู่รอดเขาก็ต้องกิน แม้รสและที่มาของผลไม้จะแย่แค่ไหนก็ตาม
หลังจากแม็กกิน ผลไม้เสร็จเขามีแรงที่จะสามารถสื่อสารกันได้ปกติ
แม็ก
คุณโทมัส คุณช่วยผมทำไมงั้นหรอครับ
โทมัส
ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉัน..แค่...ไม่อยากเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งต้องมาตกในสภาพแบบนั้น
โทมัสอยู่ท่าทางที่เศร้า ใบหน้าเขาแสดงใบหน้าที่กำลังเศร้าโศก
แม็ก
คือ..ว่า..คุณโทมัสครับ ช่วยเล่าเรื่องต่างๆภายในเมืองนี้ให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ
แม็ก
พอดีว่าผมจำอะไรไม่ได้เลย
โทมัส
อืม..อย่างงั้นหรอ...ถ้างั้นฉันจะเล่าให้ฟัง
โทมัส
เอาล่ะนะ ตั้งใจฟังล่ะ
โทมัส
พื้นที่ที่นี้ถูกเรียกว่า“ตรอกมืด”ส่วนเหตุผลก็เพราะว่าแสงสว่างไม่เคยสอดส่องลงมาในจุดนี้เลยสักครั้งแถมยังเป็นพื้นที่ที่รวมพวกนอกกฎหมาย พวกถูกเนรเทศ พวกอาชญากร พวกไร้บ้าน พวกติดเชื้อโรคระบาด รวมถึงพวกนอกรีต
แม็ก
แล้วนอกจาก“ตรอกดำ”ยังพื้นที่อื่นอีกไหมครับ
โทมัส
อืม~~....มันก็มีพื้นที่อื่นอยู่ เท่าที่ฉันรู้ นอกจาก“ตรอกดำ”ยังมี “เมืองแห่งแสง” “เมืองแห่งการค้า” “เขตที่8,เขตที่1,เขตที่2,เขตที่4” แต่ว่ายังมีพื้นที่อื่นๆอีกมาก แต่ฉันรู้เพียงแค่เท่านี้ล่ะ
โทมัส
แต่โดยรวมแล้วพื้นที่ที่กล่าวมาทั้งหมดและพื้นที่ไม่ได้กล่าว จะถูกเรียกว่า “เดอะ ซีตี้”
แม็กตั้งใจฟังโดยไม่สนอะไรรอบข้าง
โทมัส
ก็มีทั้งหมดแค่นี้ล่ะนะ
โทมัสลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับพูดกัยแม็กว่า
โทมัส
ตามฉันมาเจ้าหนู ต่อไปนี้ฉันจะสอนการเอาชีวิตรอดจากโลก “เหี้ยๆ” นี้กัน เริ่มจากเปลี่ยนชุดของนายกันเลย
เเม็กไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่โทมัสบอก
แม็ก
(เฮ้อ~~~เมื่อไรฉันจะได้มีระบบเทพๆสักทีนะเหมือนพวกแนวต่างโลกอะไรแบบนี้)
3
โทมัส
อืม...ชุดนี้เหมาะกับนายพอดี
ในตอนนี้เเม็กได้ใส่ชุดใหม่แล้วถึงแม้สภาพชุดที่เขาใส่จะไม่ค่อยแตกต่างจากชุดเดิมก็หน้านี้ แต่ว่ามันก็ดีกว่าชุดเดิมมาก
แม็กสำรวจดูชุดไหม่ที่ได้รับเขา
เขากล่าวด้วยเสียงที่เฉยชา
เมื่อแม็กได้ยินคำสั่งโทมัสเขาจึงเดินตามโทมัสอย่างเชื่อฟัง
โทมัสพาออกมาจากอาคารหลังที่พวกอยู่ก่อนหน้านี้ ภายนอกอาคารนั้น ท้องฟ้ามืดมัว มีเพียงแสงสว่างจากกองไฟ หลอดไฟจากเสาถนนและตามอาคารต่างๆ พื้นถนนและทางเดินนั้นสกปรก พื้นแตกร้าว ราขึ้นตามพื้น คราบสีแดงดำเข้มติดตามพื้น ตามจุดต่างๆของพื้นทางเดิน มีกลุ่มคนนั่งรอบกองไฟ บางคนนอนอดตัวด้วยหิวโหย บางคนนั่งเหม่อลอย บางคนกำลังแย่งหรือค้นหาเศษอาหาร
แม็กดูรอบๆ ภายในใจเขาตอนนี้ตกตะลึงกับภาพที่เขาเห็น เขาคิดในใจ
แม็ก
เมืองเหี้ยอะไรว่ะ!? ดูยังไงนี้ก็พื้นที่ทิ้งร้างแหล่งรวมตัวพวกไร้อนาคตทั้งนั้นเลยนี้หว่าา
ขณะที่แม็กตกตะลึงอยู่นั้น โทมัสก็ได้กล่าวขึ้น
โทมัส
แม็กฉันจะเริ่มสอนนายในการเอาชีวิตรอดนับตั้งแต่นี้ไป เริ่มจาก...
โทมัสชี้ไปทางกลุ่มคนที่นั่งรอบกองไฟ
โทมัส
ในที่แห่งนี้หรือที่ไหนก็ตามหากนายไม่มีกลุ่มหรือผู้ที่คอยคุ้มครองนาย นายก็จะไม่อาจจะมีชีวิตรอดในโลกนี้ได้ นายอาจจะหิวตาย ปวดตายหรือไม่ก็ถูกจับกินจากพวกกลุ่มต่างๆ
โทมัส
ก็มนุษย์ด้วยกันเองนี้ล่ะในแห่งนี้การกินเนื้อมนุษย์เป็นเรื่องปกติพอๆกับการเห็นคนตายตามพื้นถนนหรือทางเดินเพราะงั้นคือเหตุผลที่ว่าทำไมผู้คนที่อาศัยในที่แห่งนี้ถึงต้องมีกลุ่ม
โทมัส
ถ้าไม่มีกลุ่มนายก็เป็น เหยื่อ ถ้านายมีกลุ่มก็มีสิทธิ์มีชีวิตรอดขึ้นระดับนึง
แม็กรับฟังคำสอนของโทมัสอย่างเงียบๆ
โทมัส
2.อย่าทำตัวเด่นหรือเป็นที่จับตามอง จงทำอะไรอย่าเด่นหลบตัวไปความมืด
โทมัส
3.ทำทุกอย่างเพื่อมีชีวิตรอด
โทมัส
ข้อสามคือสิ่งที่นายต้องจำให้ขึ้นใจฝังเข้าไปในรากเหง้าของสมองนาย
โทมัส
และอย่างสุดท้ายทักษะต่างๆที่ใช้ในการเอาชีวิตรอด
โทมัส
ไม่ว่าจะเป็นทักษะการต่อสู้ ทักษะการแสดง ทักษะการโกหก ทักษะการค้นหา
โทมัส
ต่อไปฉันจะสอนนายต่อสู้ทักษะที่สำคัญที่สุด
โทมัสพาแม็กไปยังซอกมืดแห่งหนึ่ง
โทมัสหยุดเดินแล้วพูดกับแม็กด้วยเสียงเย็นชาที่เต็มความอันตราย
โทมัสเดินเข้าไปในความมืดจนไม่สามารถมองเห็นได้
ผ่านไปไม่นาน โทมัสก็เดินกลับออกมาภายในมือจับแขนของผู้หญิงคนหนึ่งรากออกมาด้วย
แม็กสงสัยว่าโทมัสคิดจะทำอะไร
แม็ก
ลุงมืดคนนี้บอกว่าจะสอนทักษะการต่อสู้ แต่สิ่งที่ลุงมืดนี้มัน....มันเกี่ยวอะไรกับต่อสู้ว่ะเนี่ย
เขาโวยวายภายในใจ แต่ภายนอกเขากลับนิ่งสงบ
โทมัสปล่อยร่างของผู้คนนั้นลงตรงหน้า
เสียงผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น ด้วยเสียงที่ไร้เรี่ยวแรงแหบหร่า หวาดกลัว
ผู้หญิงผู้โชคร้าย
ปล่อยฉันไปเถอะนะ..ขะขอขร้องล่ะ..อะอย่าทำอะไรฉันเลย...
หญิงสาวร้องวินวอนขอความเมตตา
โทมัสกล่าวขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็น
โทมัส
เจ้าหนู ก่อนที่นายจะเริ่มฝึกการต่อสู้ จิตใจของต้องมั่นคงไร้สั่นคลอนต่อสิ่งใด
เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ
หญิงสาวก็ไม่ต่างกัน เธอพยายามร้องความเห็นใจ หลั่งน้ำตา วินวอนที่วิธีทางเพื่อตัวเองรอด แม้เธออยากจะหนีแต่โทมัสทำไม่สามารถหนีไปไหนได้
เธอทำได้เพียงกรีดร้องและรอเท่านั้น
โทมัส
เจ้าหนูโลกนี้ถ้านายไม่ฆ่านายก็ถูกฆ่า หากนายเห็นใจศัตรูของนายนั้นคือความตายสะท้านเดียว การต่อสู้คือการเอาชีวิตรอดที่เต็มไปด้วยการฆ่า หากจิตใจของนายอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้นายก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดในโลกสวะๆแบบนี้ได้หรอก
โทมัสยื่นมือที่ถือมีดสั้นขึ้นสนิมให้แม็ก
แม็กเขารับมีดด้วยมือที่สั่นอย่างที่ไม่ควบคุมได้
แม็กเดินไปยังหญิงสาวที่เดินนอนรอความตายตรงหน้า
ผู้หญิงผู้โชคร้าย
ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันยอมทำทุกอย่าง ขอร้องอย่าฆ่าฉันเลย
แม็กจองมองมีดและมองหญิงสาวที่หน้าที่สงสาร จิตใจของเขาสั่นคลอนและคิดใจว่า
แม็ก
นี้กูต้องฆ่าคนจริงๆหรอว่ะ แต่จะให้คนมันก็เกินไปไหมว่ะ แต่ว่า....ถ้าไม่ฆ่ากูก็ต้องถูกฆ่าแทน เพื่อที่จะมีชีวิตรอดจากโลกเวรตะไลบัดซบห่านี้กูฆ่า กูต้องไม่หวั่นไหวต่อคนที่กูฆ่าจะฆ่า!!
มือของเเม็กหยุดสั่น จิตใจแม็กของไม่สั่นคลอน เขาแสดงสีหน้าที่แน่วแน่ไร้อารมณ์ความรู้สึก เขาก้มลงพร้อมกับมีดในมือ
ผู้หญิงผู้โชคร้าย
ไม่..อย่านะ..ขอร้อง..อย่าฆ่าเลย
หญิงสาวพยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ความหมาย
แม็กด้วยที่เสียงที่เบาแต่สามารถได้ยินว่า
แม็ก
ฉันจะทำให้เธอไม่รู้สึกเจ็บเพราะงั้นฉันขอโทษ
สิ้นประโยค แม็กใช้มีดที่อยู่ในมือแทงเข้าไปคอหญิงสาวอย่างรวดเร็วหญิงสาวไม่มีสิทธิ์ที่จะกรีดร้อง เลือดสีแดงสดสาดกระเด็นออกจากคือคอหอยอาบใบหน้าของแม็ก
แม็กปล่อยออกมีดที่แทงหญิงสาวเขาเดินถอยหลังเมื่อโทมัสเห็นอย่างนั้นเขาจึงปล่อยร่างที่ไร้วิญญาณของหญิงสาวลงกับที่พื้นที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดของตัวเอง
แม็กได้อ้วกออกมาของที่เขากินเขาไปก่อนหน้านี้ถูกขับออกมาทั้งหมด
โทมัสไม่ได้พูดอะไรเขาปล่อยให้แม็กทำใจ'อยู่เพียงลำพัง เขาก้มตัวดึงมีดออกจากคอหญิงสาวที่ถูกฆ่า
แม็ก
เชี่ยแม่ง...โคตรเหี้ยเลย...ไอ้เวร...
แม็กพูดพร้อมอ้วกไป เขาไม่อยากเชื่อกับตัวเองได้ว่าตัวเองฆ่าคนไปแล้ว
โทมัสเดินมาหาแม็กก่อนหยุดข้างแม็กพูดว่า
โทมัส
ทำใจไว้ซะเจ้าหนูเพราะนายต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกเรื่อยๆไม่รู้จบ
เมื่อแม็กได้ยินสิ่งที่โทมัสพูด เขาหยุดนิ่ง ไม่กล่าวอะไร
แม็ก
อ่าใช่ในอนาคตฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ตลอดถ้าเกิดฉันไม่ชินกับมัน ตัวฉันก็จะไม่สามารถมีชีวิตรอดได้
เมื่อคิดได้อย่างนั้นความหวาดหวั่นภายในใจเขาก็ได้จางหายไป ในตอนนี้แม็กได้ตระหนักรู้ถึงความจริงของโลกนี้อย่างหนึ่งว่าหากไม่ฆ่าก็ถูก หากปล่อยศัตรูก็คือความตายตัวเขาเอง
แม็กเดินตามโทมัสไปอย่างเชื่อฟังโดยที่พวกเขาทิ้งร่างของหญิงสาวที่พึ่งถูกสังหารไปไม่นาน ถูกปล่อยให้ธรรมชาติของโลกใบนี้จัดการ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
