หนูกอดแมลงสาบ?

“เมืองแห่งนี้ยังคงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา”

ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข หรือบางคนที่ต้องก้มหน้ารับความทุกข์ระทม บ้างอยู่ท่ามกลางครอบครัว บ้างก็โดดเดี่ยว...

เหมือนกับฉัน

ที่ดาดฟ้าของตึกสูงกลางมหานคร มีชายคนหนึ่งยืนอยู่เงียบ ๆ เสียงลมพัดผ่านผมของเขาเบา ๆ พร้อมเสียงถอนหายใจหนักหน่วง

“เฮ้อออ…”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“ถอนหายใจซะแรง มีอะไรให้คิดมากหรือเปล่า ไคโตะ?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

ไคโตะ หันไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรไปเรื่อย... แล้วช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้างล่ะ ซาโต้?”

ซาโต้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบ

“แย่เลยล่ะ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ต้องเตรียมแถลงเรื่องนั้นน่ะ”

ไคโตะเลิกคิ้ว ก่อนจะพูดออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“นายหมายถึงข่าวฉาวนั่น? เรื่องที่มีคนเจอ หนูกอดแมลงสาบ อยู่ในอาหารกระป๋องของเราน่ะเหรอ...”

เขาสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง

“เออ ใช่เลย บอกตามตรง ฝ่าย PR(ประชาสัมพันธ์) หัวแทบระเบิดแล้ว” ซาโต้ถอนหายใจระลอกที่สอง

“แต่มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน? ฉันนึกว่าเราคุมเข้มเรื่องนี้สุด ๆ แล้วนะ” ไคโตะขมวดคิ้ว

“QC(คัดกรอง) บอกว่า... คนที่คัดกรองดันหลับกลางกะน่ะสิ”

“แต่บริษัทเราก็ไม่ได้ผลิตกลางคืนไม่ใช่เหรอ?” เขายิ่งงงหนัก

ซาโต้หัวเราะแห้ง ๆ “ก็ใช่... แต่พนักงานคนนั้นทำหลายงานจนร่างพังแล้วมั้ง”

ไคโตะพูดเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “ยังไงมันก็ไม่ควรมีทั้งหนูทั้งแมลงสาบโผล่มาได้อยู่ดี!”

ซาโต้พยักหน้าแล้วลดเสียงลง

“ก็เลยสาวไปเรื่อย จนไปโยงถึงคนจัดซื้อเครื่องจักร... สุดท้ายก็เจอว่า มีคนอมงบตอนสร้างโรงงาน นี่แหละผลลัพธ์ของมัน”

“ให้ตายสิ...” ไคโตะยกมือขึ้นกุมขมับ

“ใช่ไหมล่ะ? ปวดหัวกันทั้งแผนก ฮ่าฮ่า...” เสียงหัวเราะแบบหมดแรงของซาโต้ดังก้องในความเงียบ

“งั้นเหรอ... ฉันกลับไปทำงานก่อนละ” ไคโตะพูดขณะเดินไปทางลิฟต์

“อา... โชคดี” ซาโต้พยักหน้าให้

“เช่นกัน”

ไคโตะตอบพลางกดปุ่มเรียกลิฟต์ และก้าวเข้าไป

ติ้ง

ลิฟต์ปิดลงอย่างช้า ๆ และเริ่มเคลื่อนตัวลงสู่ชั้นสาม

เวลาผ่านไป...

สิบนาที

...แต่ลิฟต์ก็ยังไม่ถึงปลายทาง

“นี่มันนานเกินไปแล้วนะ... ทำไมยังไม่ถึงชั้นสามอีก? ตึกนี้มีแค่สิบชั้นเองไม่ใช่รึไง...”

ไคโตะเริ่มรู้สึกผิดปกติ

จู่ ๆ... ไฟภายในลิฟต์ก็ดับวูบลง!

ความเงียบโรยตัวเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะตามมาด้วยเสียง...

แกร๊ก... แกร๊ก... ปึง!!

เสียงคล้ายสายเคเบิลบางอย่างขาดลงมาจากเพดาน!

“เกิดอะไรขึ้น!? ทำไมไฟดับ!? แล้วเสียงนั่น—!”

ไคโตะตั้งสติอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดปุ่มฉุกเฉินเพื่อหยุดลิฟต์จากการร่วง

“ชิ... ได้ผลแล้ว! ดีล่ะ ต่อไปก็แค—”

เสียงในหัวเขาหยุดลงทันที

ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท...

ตุ้บ!!

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่โกโจ ไคโตะจำได้ ก่อนทุกอย่างจะจางหาย

วันนั้นเอง... วันที่ชายหนุ่มวัย 35 ปี เสียชีวิตลงจากอุบัติเหตุ สลิงลิฟต์ขาด

ปุ่มฉุกเฉินไม่ทำงานจากการขาดการบำรุงรักษา

...แต่มันจะจบแค่นั้นจริงหรือ?

ติ้ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง

ไคโตะรู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมความงุนงงสุดขีด

“โอ้ย... เจ็บเป็นบ้า...” เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง

“นี่เรายังอยู่ในลิฟต์อีกเหรอ... เราน่าจะตายไปแล้วนี่นา? หรือว่านอนไม่พอจนเกิดภาพหลอน...?”

ไคโตะกดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ทันที

แสงสว่างจ้า

พุ่งเข้าใส่จนต้องยกแขนขึ้นมาบังแสงนั้นไว้

“อึก... แสงอะไรของมัน...”

เขาหลับตาลงเพราะทนไม่ไหว ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา

ทุ่งหญ้ากว้าง ป่าสีเขียว และท้องฟ้าสดใส

ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา แทนที่กำแพงเหล็กแคบ ๆ ของลิฟต์

“ที่นี่... ที่ไหนกันแน่?”

ไคโตะพึมพำ ก่อนจะก้าวออกไปอย่างช้า ๆ

[To be continued…]

___________________________________________

เกร็ดน่ารู้ (ชื่อ โกโจ ไคโตะ (五条 海翔 / 五條 海翔) สามารถแปลความหมายได้ตามตัวอักษรคันจิที่ใช้ โดยทั่วไปอาจมีความหมายดังนี้:

五条 / 五條 (Gojo) – แปลว่า "ห้าถนน" หรือ "ห้าข้อกำหนดหรือห้ากฎ" (อาจเป็นนามสกุลที่สืบทอดมา)

海 (Kai) – แปลว่า "ทะเล"

翔 (Tō / Shō) – แปลว่า "บิน", "ทะยาน"

ความหมายรวมกัน

โกโจ ไคโตะ (五条 海翔) อาจมีความหมายว่า

"บุคคลจากตระกูลโกโจ ผู้บินทะยานเหนือท้องทะเล" หรือ "ผู้ที่เดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ดั่งทะเลและท้องฟ้า"

เป็นชื่อที่ให้ความรู้สึกอิสระ แข็งแกร่ง และมีความทะเยอทะยาน!)

___________________________________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***