เจ้าบุหรัน

อารัมภบท

กล่าวถึงอดีตชาติเมื่อกาลก่อน กษัตริย์เเห่งเมืองยักษา นามว่าทศลักษณ์ครั้งยามท่านได้พบสาวงามที่เมืองมนุษย์พลันนั้นความรักตั้งเเต่คราเเรกที่ได้พบก็พลันก่อเกิดขึ้นในอกจึงได้ใช้คาถาจำเเลงกายเป็นเจ้าชายรูปงามเพื่อคว้าใจสาวงาม

"สตรีงดงามเพียงนี้เหตุใดท่านจึงมาอยู่กลางป่าผู้เดียวเช่นนี้"เลือนร่างอรชรเอายตอบ

"บ้านข้ายากจนหามีเงินทองล้ำรวยไม่ก็อยู่ในป่าเขาเช่นนี้"เธอจริงได้ไถ่ถามเขากลับไปว่า

"เหตุใดเจ้าชายมั่งมีอย่างท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้เล่า"ราชายักษาได้เอ่ยตอบว่า

"ก็เพราะเเม่นางอยู่ที่เเห่งนี้ใดเล่าข้าจึงตามมา" สาวงามเเค่นหัวเราะเบาๆ พลางส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ราชายักษาหวั่นใจมิน้อย ซวบซาบ เสียงเท้าดังเข้ามาใกล้กระท่อมสาวงามเข้าทุกที

"ท่านรีบกลับไปเถิดพ่อข้าคงกลับมาเเล้วหากพบท่านเข้าคงโกรธเป็นฝืนไฟเป็นเเน่" ยักษาคิดในใจก่อเอ่ยตอบคนงามว่า

"หากเช่นนั้นคราหน้าข้าจักมาหาเจ้าได้อีกฤไม่" สาวงามมีท่าทีลุกลน

“ท่านไปก่อนเถิด!ท่านพ่อคงใกล้ถึงกระถ่อมเเล้ว” "หากเจ้ามิตอบข้าก็จักมิไป"ยักษาขัดค้านขึ้นเเล้วเอ่ยต่อ "คราหน้าข้ามาพบเจ้าได้อีกฤไม่" หากท่านต้องการก็ย่อมหน้า โฉมงามก้มหน้าลงเพื่อปิดบังใบหน้าระเรือเพราะเขินอายในวาจาราชายักษา เมื่อราชายักษาจากไปบุหรันได้เเต่เเลมองตามหลังไป

“บุหรัน” เสียงเรียกที่เเสนคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้บุหรันพึ่งรู้ตัวว่าตนยังมองตามหลังที่ที่เจ้าชายรูปงามเดินหายลับตาไป

"เหตุใดเจ้ามายืนอยู่ตรงนี้เล่าป่านนี้ยุงป่ามิขบกัดหมดทั้งตัวเเล้วฤ เข้าบ้านเถิดกับข้าวกับปลากับปลาพ่อทำเอง"เมื่อรู้ตัวก็ได้ตอบผู้เป็นบิดาไป "มิเป็นไรดอกจ้ะข้าทำเองท่านพักเถิด"

ชายอายุ50ถอดหายใจเฮื้อกใหญ่ "เฮ้อ เเล้วเเต่เองเถิด" หลังจากนั้นบุหรันก็ยกสำหรับข้าวปลามาวางที่เเค่ไม้ตัวเก่าชายชราเอ่ยขึ้น "บุหรัน เอ็งก็เเตกเนื้อสาวเเล้วควรออกเรือนได้เเล้ว" บุหรันวางถ้วยน้ำในมือทันใดพลางอุทานออกมาอย่างดัง "ท่านจะส่งข้าเข้าเมืองฤ!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

บทที่ ๒

