บลูล็อก(ไม่)ลับ ฉบับก็อปปี้ควีน

บทนำ: โลก(สวย)ของริวเซย์

ห้องนอนของริวเซย์, คืนวันเสาร์

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดพอเหมาะ ผนังห้องถูกประดับประดาไปด้วยโปสเตอร์อนิเมะฟุตบอล "บลูล็อก" โต๊ะหนังสือรกไปด้วยหนังสือเรียน สมุดสเก็ตช์ภาพ และโมเดลตัวละครอนิเมะ แสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

ริวเซย์ เด็กหนุ่มวัย 17 ปี หน้าตางดงามราวกับหลุดออกมาจากอนิเมะโชโจว ผมสีเงินยาวสลวยถูกรวบไว้ลวกๆ ดวงตากลมโตสีฟ้าใสเป็นประกาย ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากบางได้รูป เขาสวมชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งอกตั้งใจ ดูอนิเมะบลูล็อกตอนล่าสุด

เสียงพากย์อนิเมะดังขึ้น "—ฉันจะเป็นกองหน้าที่เก่งที่สุดในโลก!"

ริวเซย์พึมพำกับตัวเอง "อิซางิ... นายสุดยอดไปเลย..."

เขาหลงใหลในอนิเมะบลูล็อก ชื่นชอบความเข้มข้นของการแข่งขัน ความมุ่งมั่นของตัวละคร และที่สำคัญ... ความ "หล่อ" ของเหล่าตัวละครชาย (ริวเซย์มีความลับ เขาคือ "ฟุโจชิ" ที่ชื่นชอบเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างชาย-ชาย)

เสียงเคาะประตูดังขึ้น "ริวเซย์! มากินข้าวได้แล้วลูก!"

"ค้าบแม่! เดี๋ยวตามไปนะ!" ริวเซย์ตะโกนตอบ

เขากดหยุดอนิเมะ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"เฮ้อ... อยากหลุดเข้าไปในโลกบลูล็อกบ้างจัง จะได้เจออิซางิตัวเป็น ๆ ...ไม่สิ! ต้องได้เจอทุกคนเลยต่างหาก!" ริวเซย์บ่นพึมพำกับตัวเอง

เขาเดินไปหยิบกระจกบานเล็กบนโต๊ะเครื่องแป้ง ส่องมองเงาสะท้อนของตัวเอง

"ทำไมฉันต้องเกิดมาหน้าสวยขนาดนี้นะ... ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาชอบ..." ริวเซย์ถอนหายใจอีกครั้ง

เขามีปมด้อยเรื่องรูปร่างหน้าตา มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง ทำให้ไม่ค่อยมีความมั่นใจ แม้จะชอบเล่นฟุตบอล แต่ก็มักจะถูกเพื่อน ๆ ล้อเลียน ทำให้ไม่กล้าแสดงออก

โทรศัพท์ดังขึ้น ริวเซย์หยิบขึ้นมาดู หน้าจอแสดงชื่อเพื่อนสนิท "เคนตะ"

"ฮัลโหล?" ริวเซย์รับสาย

"ริวเซย์! พรุ่งนี้ไปเตะบอลกันเปล่า?" เคนตะถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

ริวเซย์ลังเล "เอ่อ... ฉัน..."

"น่า... ไปเถอะ! นะ ๆ ๆ"

"ก็ได้... แต่ฉันขอเล่นเป็นผู้รักษาประตูนะ" ริวเซย์ถอนหายใจ

"โอเค! ไม่มีปัญหา! เจอกันพรุ่งนี้นะ!"

ริวเซย์วางสาย เดินกลับไปนั่งที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จ้องมองภาพอิซางิในอนิเมะ

"ถ้าฉันเก่งเหมือนอิซางิ... ก็คงจะดี..." เขาพึมพำ

ทันใดนั้นเอง แสงสว่างจ้าก็วาบขึ้นรอบตัว สว่างจ้าจนริวเซย์มองอะไรไม่เห็น

"ว้าย! เกิดอะไรขึ้น!?" ริวเซย์ร้อง

แสงสว่างค่อย ๆ จางลง ริวเซย์ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องนอนอีกต่อไป...