ห้องนอนของริวเซย์, คืนวันเสาร์

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดพอเหมาะ ผนังห้องถูกประดับประดาไปด้วยโปสเตอร์อนิเมะฟุตบอล "บลูล็อก" โต๊ะหนังสือรกไปด้วยหนังสือเรียน สมุดสเก็ตช์ภาพ และโมเดลตัวละครอนิเมะ แสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

ริวเซย์ เด็กหนุ่มวัย 17 ปี หน้าตางดงามราวกับหลุดออกมาจากอนิเมะโชโจว ผมสีเงินยาวสลวยถูกรวบไว้ลวกๆ ดวงตากลมโตสีฟ้าใสเป็นประกาย ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากบางได้รูป เขาสวมชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก นั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งอกตั้งใจ ดูอนิเมะบลูล็อกตอนล่าสุด

เสียงพากย์อนิเมะดังขึ้น "—ฉันจะเป็นกองหน้าที่เก่งที่สุดในโลก!"

ริวเซย์พึมพำกับตัวเอง "อิซางิ... นายสุดยอดไปเลย..."

เขาหลงใหลในอนิเมะบลูล็อก ชื่นชอบความเข้มข้นของการแข่งขัน ความมุ่งมั่นของตัวละคร และที่สำคัญ... ความ "หล่อ" ของเหล่าตัวละครชาย (ริวเซย์มีความลับ เขาคือ "ฟุโจชิ" ที่ชื่นชอบเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างชาย-ชาย)

เสียงเคาะประตูดังขึ้น "ริวเซย์! มากินข้าวได้แล้วลูก!"

"ค้าบแม่! เดี๋ยวตามไปนะ!" ริวเซย์ตะโกนตอบ

เขากดหยุดอนิเมะ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"เฮ้อ... อยากหลุดเข้าไปในโลกบลูล็อกบ้างจัง จะได้เจออิซางิตัวเป็น ๆ ...ไม่สิ! ต้องได้เจอทุกคนเลยต่างหาก!" ริวเซย์บ่นพึมพำกับตัวเอง

เขาเดินไปหยิบกระจกบานเล็กบนโต๊ะเครื่องแป้ง ส่องมองเงาสะท้อนของตัวเอง

"ทำไมฉันต้องเกิดมาหน้าสวยขนาดนี้นะ... ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาชอบ..." ริวเซย์ถอนหายใจอีกครั้ง

เขามีปมด้อยเรื่องรูปร่างหน้าตา มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง ทำให้ไม่ค่อยมีความมั่นใจ แม้จะชอบเล่นฟุตบอล แต่ก็มักจะถูกเพื่อน ๆ ล้อเลียน ทำให้ไม่กล้าแสดงออก

โทรศัพท์ดังขึ้น ริวเซย์หยิบขึ้นมาดู หน้าจอแสดงชื่อเพื่อนสนิท "เคนตะ"

"ฮัลโหล?" ริวเซย์รับสาย

"ริวเซย์! พรุ่งนี้ไปเตะบอลกันเปล่า?" เคนตะถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

ริวเซย์ลังเล "เอ่อ... ฉัน..."

"น่า... ไปเถอะ! นะ ๆ ๆ"

"ก็ได้... แต่ฉันขอเล่นเป็นผู้รักษาประตูนะ" ริวเซย์ถอนหายใจ

"โอเค! ไม่มีปัญหา! เจอกันพรุ่งนี้นะ!"

ริวเซย์วางสาย เดินกลับไปนั่งที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จ้องมองภาพอิซางิในอนิเมะ

"ถ้าฉันเก่งเหมือนอิซางิ... ก็คงจะดี..." เขาพึมพำ

ทันใดนั้นเอง แสงสว่างจ้าก็วาบขึ้นรอบตัว สว่างจ้าจนริวเซย์มองอะไรไม่เห็น

"ว้าย! เกิดอะไรขึ้น!?" ริวเซย์ร้อง

แสงสว่างค่อย ๆ จางลง ริวเซย์ลืมตาขึ้น และพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องนอนอีกต่อไป...

เมื่อแสงสว่างจางหายไปจนหมด ริวเซย์พบว่าตัวเองยืนอยู่กลางห้องโถงขนาดใหญ่ เพดานสูง ผนังสีขาวสะอาดตา รอบตัวเขามีเด็กหนุ่มวัยรุ่นหลายสิบคนยืนรวมกันอยู่ ทุกคนสวมชุดยูนิฟอร์มสีดำเหมือนกันหมด บรรยากาศเต็มไปด้วยความสับสนอลหม่าน

"ที่นี่... ที่ไหน?" ริวเซย์พึมพำ มองไปรอบ ๆ อย่างงุนงง

"เกิดอะไรขึ้นวะ?"

"ฉันจำได้ว่ากำลังจะไปอาบน้ำ..."

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!"

เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นรอบตัว ริวเซย์เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี เขาพยายามมองหาใครสักคนที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องรู้ราว แต่ทุกคนก็ดูสับสนไม่แพ้กัน

ทันใดนั้นเอง เสียงทุ้มนุ่มก็ดังขึ้นจากลำโพงที่ติดอยู่บนผนัง

"ยินดีต้อนรับ เหล่าผู้มีพรสวรรค์แห่งวงการลูกหนัง"

ทุกคนเงียบเสียงลง หันไปมองที่มาของเสียง

"ผมคือ จินปาจิ เอโกะ ผู้รับผิดชอบโครงการบลูล็อกแห่งนี้"

ริวเซย์เบิกตากว้าง "จินปาจิ เอโกะ! นี่เรา... อยู่ในบลูล็อกจริง ๆ เหรอเนี่ย!?"

"พวกคุณคือ 300 กองหน้าที่ได้รับการคัดเลือกจากทั่วประเทศญี่ปุ่น เพื่อเข้าร่วมโครงการที่จะปฏิวัติวงการฟุตบอลญี่ปุ่น" เสียงของเอโกะยังคงดังต่อเนื่อง "เป้าหมายของบลูล็อกคือการสร้างกองหน้าที่ 'เห็นแก่ตัว' ที่เก่งที่สุดในโลก!"

ริวเซย์รู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจเต้นรัว นี่มันยิ่งกว่าฝัน! เขาได้เข้ามาอยู่ในโลกของอนิเมะที่เขาคลั่งไคล้ ได้มาเจอกับจินปาจิ เอโกะ ตัวละครที่เขาชื่นชม

แต่แล้ว ความตื่นเต้นก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวล เมื่อเอโกะเริ่มอธิบายถึงกฎกติกาของบลูล็อก

"ในบลูล็อกแห่งนี้ พวกคุณจะต้องแข่งขันกันเอง เพื่อไต่เต้าขึ้นไปสู่จุดสูงสุด จะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะได้เป็นสุดยอดกองหน้า"

"และที่สำคัญ..." เอโกะเว้นจังหวะ "...ผู้ที่พ่ายแพ้ จะต้องออกจากบลูล็อกไปตลอดกาล!"

คำพูดของเอโกะทำให้บรรยากาศในห้องโถงตึงเครียดขึ้นทันที ริวเซย์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาไม่เคยคิดว่าการเข้ามาในโลกบลูล็อกจะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้

"เอาล่ะ... เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะเริ่มการคัดเลือกรอบแรกกันเลย"

สิ้นเสียงของเอโกะ ประตูห้องโถงก็เปิดออก เผยให้เห็นสนามฟุตบอลในร่มขนาดใหญ่

"เกมแรกของเรา..." เอโกะประกาศ "...คือเกม 'จับแปะ'!"

ริวเซย์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมาตรงหน้า "จับแปะเนี่ยนะ!?" นี่มันไม่ใช่การแข่งขันฟุตบอลที่เขาจินตนาการไว้เลยสักนิด!

เขาหันไปมองรอบ ๆ เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาคุ้น ๆ กำลังยืนทำหน้าตื่นอยู่ไม่ไกล

"นั่น... อิซางิ โยอิจิ!" ริวเซย์อุทานในใจ

และแล้ว การผจญภัย(ที่แสนจะวุ่นวาย)ของริวเซย์ในโลกบลูล็อกก็ได้เริ่มต้นขึ้น...

ริวเซย์ยืนตัวแข็งทื่อ มองไปยังสนามฟุตบอลในร่มเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตื่นเต้นที่ได้เจออิซางิ ทั้งกังวลกับเกม "จับแปะ" ที่ดูเหมือนจะไม่เข้ากับทักษะ(ที่ยังไม่รู้ว่ามี)ของเขาเลย

"เอาล่ะ ทุกคนเข้าประจำที่!" เสียงของเอโกะดังขึ้นอีกครั้ง

เหล่าเด็กหนุ่มเริ่มทยอยเดินลงสู่สนาม ริวเซย์จำใจต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาพยายามมองหาอิซางิ แต่ก็คลาดสายตาไปเสียแล้ว

นี่เราจะได้อยู่ทีมเดียวกับอิซางิไหมนะ? ริวเซย์คิดในใจ ถ้าได้อยู่ทีมเดียวกันก็คงดี...

แต่ความคิดของเขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเอโกะอธิบายกติกาของเกมจับแปะ

"กติกาง่าย ๆ ภายในเวลาที่กำหนด ใครที่ถือลูกบอลอยู่ตอนหมดเวลา จะถูกคัดออก!"

สิ้นเสียงของเอโกะ เสียงนกหวีดก็ดังขึ้น เหล่าเด็กหนุ่มเริ่มวิ่งวุ่นไปทั่วสนามเพื่อแย่งลูกบอล ริวเซย์ยืนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามคนอื่น ๆ ไป

"แย่ล่ะสิ! ฉันไม่ถนัดเรื่องวิ่งเร็วเลย!" ริวเซย์บ่นกับตัวเอง

ทันใดนั้นเอง ลูกบอลก็ลอยมาทางเขา ริวเซย์รีบกระโดดรับไว้ได้

"เฮ้ย! ส่งมานี่!" เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา

ริวเซย์ตกใจ รีบโยนลูกบอลไปให้คนอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ

"ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย!" ริวเซย์บ่นอุบ

ในขณะที่ริวเซย์กำลังวิ่งหนีอยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นอิซางิกำลังเลี้ยงลูกบอลหลบหลีกผู้เล่นคนอื่น ๆ อย่างคล่องแคล่ว

สุดยอด... นั่นแหละอิซางิ! ริวเซย์คิดในใจ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

เขาตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาอิซางิ

"อิซางิ! ส่งบอลมาให้ฉัน!" ริวเซย์ตะโกน

อิซางิหันมามองเขาด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยอมส่งบอลให้

ริวเซย์รับบอลมาได้ เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในร่างกาย

นี่มัน... อะไรกัน?

ทันใดนั้นเอง ริวเซย์ก็รู้สึกเหมือนร่างกายของเขาเคลื่อนไหวไปเอง เขาเลี้ยงลูกบอลหลบหลีกผู้เล่นคนอื่น ๆ ได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นคนละคน

นี่มัน... ท่าของอิซางิ! ริวเซย์เบิกตากว้าง

เขาเลี้ยงบอลไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วินาที

"แย่แล้ว!" ริวเซย์อุทาน

เขามองไปรอบ ๆ เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่คนเดียว ไม่มีใครสนใจ

ริวเซย์ตัดสินใจส่งบอลไปให้เด็กหนุ่มคนนั้น

"รับไป!"

เด็กหนุ่มคนนั้นรับบอลไว้ได้ด้วยความงุนงง และในวินาทีนั้นเอง เสียงนกหวีดก็ดังขึ้น

"หมดเวลา!" เสียงของเอโกะประกาศ

เด็กหนุ่มที่รับบอลจากริวเซย์ถูกคัดออก ริวเซย์รอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิด

"เฮ้อ... เกือบไปแล้ว..." ริวเซย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเมื่อครู่นี้

พลังนั่น... มันคืออะไรกันแน่?

หลังจากการคัดเลือกรอบแรกอันแสนวุ่นวายจบลง ผู้รอดชีวิตทั้งหมดถูกนำตัวกลับมายังห้องโถงใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความโล่งใจปะปนกัน

ริวเซย์ยืนหอบหายใจอยู่ข้าง ๆ อิซางิ เขาแอบมองอิซางิอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทักทาย

*จะเข้าไปคุยดีไหมนะ... แต่จะคุยเรื่องอะไรดีล่ะ...* ริวเซย์คิดอย่างหนัก

ในขณะที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น เอโกะก็ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีเล็ก ๆ ที่อยู่กลางห้องโถง

"เอาล่ะ ทุกคน" เอโกะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ "สำหรับการคัดเลือกรอบแรก มีผู้ถูกคัดออกไป..." เอโกะเว้นจังหวะ "...1 คน"

ทุกคนต่างพากันมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

"แค่คนเดียวเองเหรอ?"

"นึกว่าจะโหดกว่านี้ซะอีก..."

เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบตัว

"แต่ไม่ต้องห่วง" เอโกะพูดต่อ "การคัดเลือกรอบต่อไป จะเข้มข้นกว่านี้แน่นอน"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอโกะ

"พวกคุณจะถูกแบ่งออกเป็นทีม ทีมละ 11 คน เพื่อทำการแข่งขันแบบพบกันหมด"

"และทีมที่อยู่อันดับสุดท้าย..." เอโกะเน้นเสียง "...จะต้องถูกคัดออกยกทีม!"

คำพูดของเอโกะทำให้บรรยากาศในห้องโถงกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

"เอาล่ะ... ผมจะประกาศรายชื่อทีมเลยแล้วกัน"

เอโกะเริ่มอ่านรายชื่อทีมทีละทีม ริวเซย์รู้สึกใจเต้นแรง เขาภาวนาขอให้ตัวเองได้อยู่ทีมเดียวกับอิซางิ

"ทีม Z... หมายเลข 1 อิซางิ โยอิจิ..."

*เยส!* ริวเซย์กำหมัดแน่น

"...หมายเลข 2 บาจิระ เมกุรุ..."

"...หมายเลข 3 คุนิงามิ เร็นสุเกะ..."

เอโกะอ่านรายชื่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...

"...และหมายเลข 11 ริวเซย์..."

ริวเซย์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาได้อยู่ทีมเดียวกับอิซางิจริง ๆ!

"เอาล่ะ ทุกทีมแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้เราจะเริ่มการแข่งขัน"

สิ้นเสียงของเอโกะ ผู้เล่นแต่ละทีมก็เริ่มแยกย้ายกันไป ริวเซย์เดินตามหลังอิซางิและคนอื่น ๆ ในทีม Z ไปอย่างเงียบ ๆ

ฉันต้องหาโอกาสคุยกับอิซางิให้ได้!* ริวเซย์ตั้งใจ

แต่ในขณะที่เขากำลังคิดหาวิธีเข้าหาอิซางิอยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองมาที่เขา

ริวเซย์หันไปมอง และก็ต้องตกตะลึง เมื่อพบว่าคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่คือ...

"นางิ เซย์ชิโร่..." ริวเซย์พึมพำ

ริวเซย์ยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ สบตากับนางิ เซย์ชิโร่ ผู้มีเรือนผมสีขาวและดวงตาที่ดูเหม่อลอย ริวเซย์รู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างจากสายตาของนางิ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามอะไร

"นาย..." นางิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ "...คือคนที่ส่งบอลให้หมอนั่นตอนท้ายเกมใช่มั้ย?"

ริวเซย์กลืนน้ำลาย ก่อนจะตอบ "ใช่... ฉันเอง"

นางิเลื่อนสายตาลงมามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของริวเซย์ ก่อนจะพูดต่อ "นาย... ดูไม่เหมือนผู้ชายเลยนะ"

คำพูดของนางิทำให้ริวเซย์สะอึก เขาพยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้แสดงความตื่นตระหนก

"นะ...นาย หมายความว่ายังไง?" ริวเซย์ถามกลับ พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

นางิไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ริวเซย์มากขึ้น จนริวเซย์รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย

"นาย..." นางิยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "...สวย"

คำพูดแผ่วเบาแต่ชัดเจนของนางิ ทำให้ริวเซย์หน้าแดงก่ำ เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น

"บะ...บ้า! พูดอะไรของนาย!" ริวเซย์ผลักนางิออกห่าง

"หืม?" นางิทำหน้างง "ฉันแค่พูดความจริง"

"พอได้แล้ว นางิ" เสียงหนึ่งดังขึ้น

ริวเซย์หันไปมอง ก็พบกับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาพวกเขา เขามีผมสีม่วงและท่าทางที่ดูสุขุมกว่านางิมาก

"มิคาเงะ เรโอะ..." ริวเซย์พึมพำ

"นายทำให้เขาตกใจนะ" เรโอะพูดกับนางิ ก่อนจะหันมามองริวเซย์ "ขอโทษแทนนางิด้วยนะ เขาแค่... พูดตรงไปหน่อย"

ริวเซย์ส่ายหน้า "มะ...ไม่เป็นไร"

"ฉันเรโอะ ส่วนนั่นนางิ" เรโอะแนะนำตัว "พวกเราอยู่ทีม V"

"ฉันริวเซย์... อยู่ทีม Z" ริวเซย์แนะนำตัวกลับ

"ยินดีที่ได้รู้จัก" เรโอะยิ้มให้

บรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อครู่เริ่มผ่อนคลายลง ริวเซย์รู้สึกโล่งอกที่เรโอะเข้ามาช่วย

"แล้วเจอกันนะ ริวเซย์" นางิพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเรโอะ

ริวเซย์มองตามหลังทั้งสองคนไป ก่อนจะถอนหายใจ

เกือบไปแล้ว... เกือบจะถูกจับได้แล้วสิ... ริวเซย์คิดในใจ

เขาหันหลังกลับ เดินไปตามทางเดินที่นำไปสู่ห้องพักของทีม Z

ฉันจะต้องระวังตัวให้มากกว่านี้... ริวเซย์เตือนตัวเอง

เมื่อมาถึงห้องพัก ริวเซย์ก็พบว่าอิซางิและสมาชิกคนอื่น ๆ ในทีม Z กำลังนั่งคุยกันอยู่

"อ้าว ริวเซย์ มาแล้วเหรอ" อิซางิทัก

"อืม..." ริวเซย์ตอบเสียงเบา เดินไปนั่งข้าง ๆ อิซางิ

"นายโอเคไหม?" อิซางิถามด้วยความเป็นห่วง "ดูเหมือนนายจะไม่ค่อยสบายนะ"

"ฉัน... ฉันโอเค" ริวเซย์ตอบ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

"งั้นเหรอ..." อิซางิพยักหน้า ก่อนจะหันไปคุยกับคนอื่น ๆ ต่อ

ริวเซย์แอบถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะเก็บความลับเรื่องนี้ได้อีกนานแค่ไหน...