แสงแดดยามสายลอดผ่านหน้าต่างของห้องเรียนวิชาศิลปะ กลิ่นสีและกระดาษลอยอบอวลไปทั่วห้อง เสียงแปรงขูดกับกระดานไม้ดังเป็นจังหวะ ธันย์ยืนอยู่หน้าผืนผ้าใบเปล่า ใจยังว่างเปล่าราวกับไม่มีไอเดียจะเริ่มต้นภาพของตัวเอง
"ทุกคนวาดอะไรก็ได้ที่สื่อถึงสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุข" เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนดังขึ้น
ธันย์เหลือบมองไปที่ปลายห้อง ชายที่พูดนั้นคือ ครูปกรณ์ ครูศิลปะวัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตลายทางพับแขนและกางเกงผ้าสีเข้ม ใบหน้าสุขุมและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเข้าใจดูเหมือนจะอ่านใจนักเรียนทุกคนได้
"นายจะเริ่มวาดไหม?" ฟ้ากระซิบข้าง ๆ ธันย์ เธอนั่งข้างเขาพร้อมสมุดสเก็ตช์เต็มไปด้วยลายเส้นดอกไม้
ธันย์ยังคงนิ่ง
"หรือยังคิดไม่ออก?" ฟ้าถามต่อ
ธันย์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพึมพำ "ไม่รู้จะวาดอะไรดี"
---
ครูปกรณ์เดินเข้ามายืนข้างหลังธันย์โดยไม่ให้รู้ตัว "ติดขัดอะไรหรือเปล่า?"
ธันย์สะดุ้งเล็กน้อย "เอ่อ...ผมแค่คิดไม่ออกครับ"
ครูปกรณ์พยักหน้าเบา ๆ "งั้นลองหลับตาแล้วนึกถึงภาพที่ทำให้นายรู้สึกสงบสิ"
"สงบ?" ธันย์ทวนคำ
"ใช่ บางทีความสุขอาจไม่ได้หมายถึงการหัวเราะเสมอไป แค่ช่วงเวลาที่หัวใจนิ่งสงบก็ถือว่าเป็นความสุขแล้ว"
ธันย์นิ่งคิดตามคำพูดนั้น เขาหลับตาลง ภาพแรกที่ปรากฏในหัวคือท้องฟ้าสีครามใต้ต้นไม้ใหญ่ เสียงหัวเราะของฟ้าและอาทิตย์ รวมถึงสายลมที่พัดผ่านเบา ๆ
เขาเปิดตาขึ้นและเริ่มขีดเส้นแรกลงบนผืนผ้าใบ
---
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ครูปกรณ์ยังคงยืนดูภาพที่ธันย์กำลังวาด มันเป็นภาพต้นไม้ใหญ่ที่มีแสงแดดลอดผ่านกิ่งก้าน ใต้ต้นไม้มีร่างของคนสามคนกำลังนั่งพูดคุยกัน
"วาดได้ดีเลยนี่" ครูปกรณ์พูดขึ้น "นายจับแสงและเงาได้ดีมาก"
ธันย์หันไปมองครูด้วยความประหลาดใจ "จริงเหรอครับ?"
"จริงสิ นายมีพรสวรรค์ในการวาดภาพนะ แต่ดูเหมือนนายยังไม่มั่นใจในตัวเอง"
ธันย์นิ่งไป ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "ผมแค่...ไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งอะไร"
ครูปกรณ์ยิ้มบาง ๆ "บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุด แค่ทำในสิ่งที่ทำแล้วสบายใจก็พอแล้ว"
"คุณครูชอบวาดรูปเหรอครับ?"
"อืม ชอบสิ ฉันวาดภาพตั้งแต่เด็ก มันช่วยให้ฉันผ่านช่วงเวลาที่ลำบากมาได้"
คำพูดนั้นทำให้ธันย์รู้สึกว่าการวาดภาพอาจเป็นเครื่องมือที่ช่วยปลดปล่อยความรู้สึกในใจได้
---
หลังเลิกเรียน ครูปกรณ์เดินมาหาธันย์อีกครั้ง
"ธันย์ ถ้านายสนใจจะฝึกวาดภาพจริงจัง ฉันมีเวลาให้หลังเลิกเรียนเสมอนะ"
"จริงเหรอครับ?"
"แน่นอน ฉันอยากเห็นว่านายจะพัฒนาไปได้ไกลแค่ไหน"
ธันย์ยิ้มเล็กน้อย "ขอบคุณครับครู"
ครูปกรณ์ตบไหล่เขาเบา ๆ "ยินดีเสมอ"
---
วันนั้นธันย์กลับบ้านพร้อมกับความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เขาเริ่มมองภาพวาดในสมุดของตัวเองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง การได้พบครูปกรณ์ไม่ใช่แค่การเจอครูธรรมดา แต่เป็นการได้เจอแรงบันดาลใจที่จะช่วยผลักดันให้เขาเติบโต
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments