ตอนที่ 1: ฤดูหนาวที่ไม่เคยหนาว

กรุงเทพฯในช่วงปลายปีไม่ได้หนาวเย็นจับใจเหมือนภาคเหนือหรือเมืองในต่างประเทศที่ฉันเคยเห็นจากรูปถ่าย แต่มันก็พอมีสายลมเย็นแผ่วๆ พัดผ่านเป็นครั้งคราว ฉันยืนอยู่บนสะพานลอยหน้าแยกราชประสงค์ มองผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา ท่ามกลางแสงไฟจากห้างสรรพสินค้าและเสียงเพลงจากร้านค้ารอบข้างที่ดังคลอเบาๆ

สองปีแล้ว...

สองปีที่หัวใจของฉันว่างเปล่าราวกับถูกแช่แข็งไว้ในฤดูหนาวที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ฉันยืนอยู่ตรงจุดนี้หลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่ลมพัดผ่านกลับมีแต่ความเงียบเหงาและความคิดถึงที่คอยทิ่มแทงหัวใจ ความทรงจำเกี่ยวกับฝ้ายยังคงชัดเจน เธอคือคนที่ฉันรักหมดหัวใจ แต่เธอกลับหายไปจากชีวิตของฉันอย่างไม่มีคำลา

"นนท์ อย่าร้องไห้เลยนะ" เสียงของเธอยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ

ฉันพยายามลืมเธอ พยายามใช้ชีวิตต่อไป แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ภาพของเธอก็ยังคอยวนเวียนอยู่ในหัว เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และแม้แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่เคยติดเสื้อของเธอก็ยังคงตามหลอกหลอน

สองปีที่ฉันรอคอยการกลับมาของฝ้าย แม้จะรู้ดีว่ามันอาจไม่มีวันเป็นจริง

---

วันนี้ฉันแวะมาที่แยกราชประสงค์เพราะนัดเจอเพื่อนที่ร้านคาเฟ่เล็กๆ ริมถนน เสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ ดังแว่วมาจากในร้าน กลิ่นกาแฟหอมอบอวลไปทั่ว ฉันนั่งมองถนนผ่านกระจกบานใหญ่ เห็นผู้คนเดินสวนกันไปมา แต่จู่ๆ สายตาของฉันก็พลันสะดุดกับบางสิ่งที่ทำให้ลมหายใจของฉันชะงัก

เธอ...

ฝ้าย

ฉันจ้องมองเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เธอสวมเสื้อกันหนาวสีครีม ผมยาวปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้าที่ฉันจำได้ดีนั้นยังคงสวยงามเหมือนเดิม หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

เธอเดินฝ่าฝูงชนมาทางฉัน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นฉัน

ฉันลังเลว่าจะทำยังไงต่อไปดี ควรจะวิ่งเข้าไปหาเธอไหม? คำถามมากมายถาโถมเข้ามาในหัว ความทรงจำเก่าๆ ที่ทั้งหวานและขมขื่นพุ่งเข้ามาเหมือนภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ

แต่แล้วเธอก็หันมา

ดวงตาคู่นั้นสบกับฉันโดยไม่คาดคิด

เวลาราวกับหยุดนิ่ง

---

ฝ้ายเดินเข้ามาใกล้ ฉันยืนนิ่งไม่กล้าขยับ แม้หัวใจจะเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา เธอยิ้มบางๆ และพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่ชัดเจน

“นนท์...”

ฉันพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น "ฝ้าย..."

เธอยืนมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ" ฝ้ายเอ่ยออกมา น้ำเสียงนั้นเจือไปด้วยความรู้สึกผิด

ฉันพยายามยิ้มทั้งที่หัวใจยังสั่นไหว "แค่กลับมาก็ดีแล้ว"

เราสองคนยืนมองหน้ากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ความเงียบงันนี้เต็มไปด้วยความหมายที่ไม่ต้องอธิบาย

ฝ้ายถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น "เราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหม?"

ฉันพยักหน้า และพาเธอเดินเข้าไปในคาเฟ่ที่ฉันนั่งอยู่ก่อนหน้า

---

เรานั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะเล็กๆ มุมหนึ่งของร้าน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟและเสียงดนตรีแจ๊สที่ยังคงบรรเลงอย่างต่อเนื่อง

"เธอหายไปไหนมา?" ฉันถามออกไปในที่สุด แม้จะกลัวคำตอบ แต่ฉันก็ต้องรู้

ฝ้ายก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนกำลังรวบรวมความกล้า "เราต้องไปทำงานต่างประเทศแบบกระทันหัน แล้วก็มีปัญหาบางอย่างที่ทำให้ติดต่อกลับมาไม่ได้"

"แต่สองปีเลยเหรอ?" ฉันถาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

ฝ้ายเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอมีแววเศร้า "ฉันรู้... ฉันผิดเองที่ไม่บอกอะไรเลย ฉันเสียใจจริงๆ นะ"

ฉันนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะพยายามสะกดความรู้สึก "ฉันไม่โกรธเธอหรอก แค่กลับมาก็ดีแล้ว"

ฝ้ายมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อสายตา "นนท์... เธอเป็นคนที่ใจดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก"

"แล้วตอนนี้เธอกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรหรือเปล่า?" ฉันถามด้วยความหวัง

ฝ้ายยิ้มบางๆ "ใช่ ฉันกลับมาอยู่ที่กรุงเทพฯแล้ว และฉันก็อยากเริ่มต้นใหม่"

คำพูดของเธอทำให้หัวใจที่เคยแหลกสลายของฉันกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

---

การพบกันของเราวันนี้เหมือนเป็นสายลมแห่งฤดูหนาวที่พัดมาปลอบโยนหัวใจที่เหน็บหนาว บางทีความรักก็เหมือนสายลม แม้มันจะพัดหายไป แต่ถ้าเราเชื่อมั่น วันหนึ่งมันจะพัดกลับมา... เช่นเดียวกับฝ้ายที่กลับมาในชีวิตของฉัน

และครั้งนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***