กรุงเทพฯในช่วงปลายปีไม่ได้หนาวเย็นจับใจเหมือนภาคเหนือหรือเมืองในต่างประเทศที่ฉันเคยเห็นจากรูปถ่าย แต่มันก็พอมีสายลมเย็นแผ่วๆ พัดผ่านเป็นครั้งคราว ฉันยืนอยู่บนสะพานลอยหน้าแยกราชประสงค์ มองผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา ท่ามกลางแสงไฟจากห้างสรรพสินค้าและเสียงเพลงจากร้านค้ารอบข้างที่ดังคลอเบาๆ

สองปีแล้ว...

สองปีที่หัวใจของฉันว่างเปล่าราวกับถูกแช่แข็งไว้ในฤดูหนาวที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ฉันยืนอยู่ตรงจุดนี้หลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่ลมพัดผ่านกลับมีแต่ความเงียบเหงาและความคิดถึงที่คอยทิ่มแทงหัวใจ ความทรงจำเกี่ยวกับฝ้ายยังคงชัดเจน เธอคือคนที่ฉันรักหมดหัวใจ แต่เธอกลับหายไปจากชีวิตของฉันอย่างไม่มีคำลา

"นนท์ อย่าร้องไห้เลยนะ" เสียงของเธอยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ

ฉันพยายามลืมเธอ พยายามใช้ชีวิตต่อไป แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ภาพของเธอก็ยังคอยวนเวียนอยู่ในหัว เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และแม้แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่เคยติดเสื้อของเธอก็ยังคงตามหลอกหลอน

สองปีที่ฉันรอคอยการกลับมาของฝ้าย แม้จะรู้ดีว่ามันอาจไม่มีวันเป็นจริง

---

วันนี้ฉันแวะมาที่แยกราชประสงค์เพราะนัดเจอเพื่อนที่ร้านคาเฟ่เล็กๆ ริมถนน เสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ ดังแว่วมาจากในร้าน กลิ่นกาแฟหอมอบอวลไปทั่ว ฉันนั่งมองถนนผ่านกระจกบานใหญ่ เห็นผู้คนเดินสวนกันไปมา แต่จู่ๆ สายตาของฉันก็พลันสะดุดกับบางสิ่งที่ทำให้ลมหายใจของฉันชะงัก

เธอ...

ฝ้าย

ฉันจ้องมองเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เธอสวมเสื้อกันหนาวสีครีม ผมยาวปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้าที่ฉันจำได้ดีนั้นยังคงสวยงามเหมือนเดิม หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

เธอเดินฝ่าฝูงชนมาทางฉัน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นฉัน

ฉันลังเลว่าจะทำยังไงต่อไปดี ควรจะวิ่งเข้าไปหาเธอไหม? คำถามมากมายถาโถมเข้ามาในหัว ความทรงจำเก่าๆ ที่ทั้งหวานและขมขื่นพุ่งเข้ามาเหมือนภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ

แต่แล้วเธอก็หันมา

ดวงตาคู่นั้นสบกับฉันโดยไม่คาดคิด

เวลาราวกับหยุดนิ่ง

---

ฝ้ายเดินเข้ามาใกล้ ฉันยืนนิ่งไม่กล้าขยับ แม้หัวใจจะเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา เธอยิ้มบางๆ และพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่ชัดเจน

“นนท์...”

ฉันพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น "ฝ้าย..."

เธอยืนมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ" ฝ้ายเอ่ยออกมา น้ำเสียงนั้นเจือไปด้วยความรู้สึกผิด

ฉันพยายามยิ้มทั้งที่หัวใจยังสั่นไหว "แค่กลับมาก็ดีแล้ว"

เราสองคนยืนมองหน้ากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ความเงียบงันนี้เต็มไปด้วยความหมายที่ไม่ต้องอธิบาย

ฝ้ายถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น "เราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหม?"

ฉันพยักหน้า และพาเธอเดินเข้าไปในคาเฟ่ที่ฉันนั่งอยู่ก่อนหน้า

---

เรานั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะเล็กๆ มุมหนึ่งของร้าน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟและเสียงดนตรีแจ๊สที่ยังคงบรรเลงอย่างต่อเนื่อง

"เธอหายไปไหนมา?" ฉันถามออกไปในที่สุด แม้จะกลัวคำตอบ แต่ฉันก็ต้องรู้

ฝ้ายก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนกำลังรวบรวมความกล้า "เราต้องไปทำงานต่างประเทศแบบกระทันหัน แล้วก็มีปัญหาบางอย่างที่ทำให้ติดต่อกลับมาไม่ได้"

"แต่สองปีเลยเหรอ?" ฉันถาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

ฝ้ายเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอมีแววเศร้า "ฉันรู้... ฉันผิดเองที่ไม่บอกอะไรเลย ฉันเสียใจจริงๆ นะ"

ฉันนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะพยายามสะกดความรู้สึก "ฉันไม่โกรธเธอหรอก แค่กลับมาก็ดีแล้ว"

ฝ้ายมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อสายตา "นนท์... เธอเป็นคนที่ใจดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก"

"แล้วตอนนี้เธอกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรหรือเปล่า?" ฉันถามด้วยความหวัง

ฝ้ายยิ้มบางๆ "ใช่ ฉันกลับมาอยู่ที่กรุงเทพฯแล้ว และฉันก็อยากเริ่มต้นใหม่"

คำพูดของเธอทำให้หัวใจที่เคยแหลกสลายของฉันกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

---

การพบกันของเราวันนี้เหมือนเป็นสายลมแห่งฤดูหนาวที่พัดมาปลอบโยนหัวใจที่เหน็บหนาว บางทีความรักก็เหมือนสายลม แม้มันจะพัดหายไป แต่ถ้าเราเชื่อมั่น วันหนึ่งมันจะพัดกลับมา... เช่นเดียวกับฝ้ายที่กลับมาในชีวิตของฉัน

และครั้งนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปอีก

เสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ ในร้านคาเฟ่ยังคงบรรเลงต่อไป แต่ภายในใจของฉันกลับดังก้องไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะบรรยาย การปรากฏตัวของฝ้ายเหมือนสายลมที่พัดพาความทรงจำในอดีตกลับมา

“นนท์...” เสียงของฝ้ายทำลายความเงียบที่ปกคลุมระหว่างเรา

“ว่าไง?” ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ให้สงบนิ่ง แม้หัวใจจะยังเต้นรัว

“สองปีที่ผ่านมา เธอเป็นยังไงบ้าง?” น้ำเสียงของฝ้ายเจือไปด้วยความกังวล

ฉันหัวเราะเบาๆ แต่แววตาเจ็บปวด "ก็... ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ทำงาน กลับบ้าน วนลูปเดิมๆ"

ฝ้ายก้มหน้าลงเล็กน้อย “ขอโทษนะ... ที่ฉันหายไปแบบนั้น”

"มันผ่านมาแล้ว" ฉันตอบเรียบๆ แม้ความเจ็บปวดจะยังคงอยู่ "แต่บางครั้งฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอจะกลับมาหรือเปล่า"

ฝ้ายเงียบไป ราวกับกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง

---

สองปีที่ไม่มีฝ้าย โลกของฉันเหมือนขาดสีสันไป ความทรงจำเกี่ยวกับเธอยังคงตามหลอกหลอน ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน เพลงที่เคยฟังด้วยกัน หรือแม้แต่กลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมที่เธอชอบใช้

ฉันจำได้ดีถึงครั้งสุดท้ายที่เรายืนอยู่ด้วยกันที่สนามบิน ฝ้ายหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินผ่านประตูผู้โดยสารขาออกไป

"เดี๋ยวฉันกลับมานะ" นั่นคือคำพูดสุดท้ายของเธอ

แต่เวลาผ่านไปหลายเดือนก็ไม่มีข่าวคราวจากฝ้าย ฉันพยายามติดต่อเธอทุกช่องทาง แต่กลับได้รับความเงียบเป็นคำตอบ

---

“เธอรู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน?” ฉันเอ่ยออกมาโดยไม่ทันคิด

ฝ้ายเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงเรื่อเหมือนกำลังกลั้นน้ำตา "ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันนนท์ แต่ตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ"

ฉันพยายามเข้าใจเธอ แม้จะมีคำถามมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ "แล้วตอนนี้ล่ะ เธอมีแผนยังไง?"

ฝ้ายยิ้มบางๆ "ฉันกลับมาแล้ว และฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ที่นี่"

คำพูดนั้นเหมือนปลดปล่อยความหนักอึ้งที่ฉันแบกรับมานาน

---

เวลาผ่านไปจนกระทั่งกาแฟในแก้วของเราหมดลง แต่บทสนทนาระหว่างฉันกับฝ้ายกลับเพิ่งเริ่มต้น

“นนท์ ไปเดินเล่นกันไหม?” ฝ้ายชวนขึ้นอย่างไม่คาดคิด

ฉันพยักหน้า “ได้สิ”

เราเดินออกจากร้านคาเฟ่ไปด้วยกัน สายลมเย็นในยามค่ำคืนพัดผ่าน ท่ามกลางแสงไฟของเมืองกรุงที่ยังคงสว่างไสว ฝ้ายเดินข้างฉัน ใกล้ชิดจนหัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

“จำตรงนี้ได้ไหม?” ฝ้ายชี้ไปที่มุมหนึ่งของฟุตบาท

ฉันหัวเราะเบาๆ "จำได้สิ ตอนนั้นเธอลื่นแล้วเกือบล้ม ดีที่ฉันจับไว้ทัน"

ฝ้ายหัวเราะตาม "ใช่ ฉันอายแทบแย่เลย"

ความทรงจำดีๆ ค่อยๆ หวนกลับมา เราเดินผ่านร้านค้าริมทางที่เคยแวะซื้อของด้วยกัน ผ่านซอกซอยที่เคยหลบฝนด้วยกัน

ทุกก้าวที่เดินไปเหมือนกับการเยียวยาบาดแผลในใจของฉัน

---

เราหยุดยืนตรงสะพานลอยที่มองเห็นวิวของแยกราชประสงค์ ฝ้ายยืนมองแสงไฟจากรถยนต์ที่วิ่งไปมา

“นนท์...” เธอพูดขึ้นเบาๆ

“ว่าไง?”

“เธอยังรักฉันอยู่ไหม?” คำถามนั้นทำให้หัวใจฉันเต้นแรง

ฉันหันไปมองฝ้าย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความกลัว

“ฝ้าย... ฉันไม่เคยหยุดรักเธอเลย”

น้ำตาคลอที่ดวงตาของฝ้าย เธอยิ้มทั้งน้ำตา "ขอบคุณนะที่ไม่เคยลืมฉัน"

ฉันจับมือเธอไว้แน่น "ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปอีก"

---

ในคืนที่กรุงเทพฯมีสายลมเย็นพัดผ่าน หัวใจของฉันกลับรู้สึกอบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้ง เพราะฝ้ายได้กลับมา และครั้งนี้เราจะเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน

บรรยากาศยามเช้าของกรุงเทพฯเต็มไปด้วยความเร่งรีบ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลงบนท้องถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนและเสียงรถยนต์ แต่สำหรับฉัน ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะช้าลงเมื่อฝ้ายยืนอยู่ข้างๆ

เราเดินไปตามฟุตบาทด้วยกัน รอยยิ้มของเธอสะท้อนแสงแดดจนหัวใจฉันอบอุ่นขึ้น ฝ้ายเหมือนเป็นคนเดิม แต่ในสายตาของฉัน เธอกลับดูแตกต่างไปเล็กน้อย ผมยาวขึ้น สีหน้ามีความมั่นใจมากขึ้น แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคือแววตาที่อบอุ่นซึ่งฉันจดจำได้ดี

"นนท์ วันนี้ไปเดินสวนลุมกันไหม?" ฝ้ายเอ่ยชวน

“สวนลุม? เธอไม่ได้ไปที่นั่นตั้งแต่เรา... เอ่อ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายเลยนะ” ฉันพูดพลางยิ้มจางๆ ความทรงจำเก่าๆ ยังวนเวียนอยู่ในหัว

“ใช่ ฉันรู้สึกว่าเราเริ่มต้นใหม่กันที่นั่นได้” ฝ้ายพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น

ฉันพยักหน้า แม้ในใจจะมีความรู้สึกแปลกๆ ผสมปนเปอยู่

---

สวนลุมพินีในยามสายเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาวิ่งออกกำลังกายและนั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้ เสียงนกร้องแว่วไปตามสายลม ฝ้ายเดินนำหน้าฉันไปบนทางเดินที่ทอดยาว

เราหยุดที่บริเวณม้านั่งตัวหนึ่งซึ่งเคยเป็นจุดที่เราชอบมานั่งด้วยกัน ฝ้ายยิ้มเมื่อมองไปรอบๆ "ยังเหมือนเดิมเลยนะ"

"แต่เราต่างออกไป" ฉันพูดเบาๆ

ฝ้ายหันมามองฉัน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจ "ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอเจ็บมาก แต่ฉันอยากเริ่มต้นใหม่จริงๆ นนท์ ครั้งนี้ฉันจะไม่หายไปไหนอีกแล้ว"

คำพูดของฝ้ายทำให้หัวใจฉันเต้นแรง ความลังเลที่เคยมีเหมือนถูกลบล้างไป

“ฉันดีใจที่เธอกลับมา" ฉันเอ่ยเสียงหนักแน่น "แต่ฉันขอถามได้ไหม ทำไมตอนนั้นเธอถึงไม่ติดต่อฉันเลย?"

ฝ้ายถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ตอนที่ฉันไปทำงานที่ต่างประเทศ มีเรื่องวุ่นวายหลายอย่างเกิดขึ้น ทั้งเรื่องงานและปัญหาครอบครัว ฉันไม่อยากให้เธอต้องมารับรู้ปัญหานั้น เลยเลือกที่จะเงียบไป"

"แล้วคิดว่าฉันจะไม่เป็นอะไรเหรอ?" ฉันถาม น้ำเสียงเจือไปด้วยความเจ็บปวด "ฉันรอเธอทุกวัน คิดถึงเธอทุกเวลา"

ฝ้ายหลบตา น้ำตาเอ่อคลอที่ขอบตา "ฉันผิดเองจริงๆ นนท์ ฉันขอโทษ... แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว และฉันจะไม่ปล่อยให้ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้นอีก"

---

ฉันมองฝ้ายที่กำลังร้องไห้ตรงหน้า แล้วรู้ว่าความโกรธและความเสียใจที่เคยมีมันไม่ได้สำคัญอีกต่อไป สิ่งที่สำคัญคือเรามีโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่

ฉันเอื้อมมือไปจับมือเธอ "ฝ้าย เรามาลองใหม่ด้วยกันนะ"

เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน รอยยิ้มทั้งน้ำตาปรากฏบนใบหน้าของเธอ "ขอบคุณนะนนท์ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไป"

---

สายลมเย็นพัดผ่านสวนลุม หอบเอาความรู้สึกหนักอึ้งที่เคยกดทับหัวใจฉันไปพร้อมกับมัน

การเริ่มต้นใหม่ของเราสองคนไม่ได้หมายความว่าเราจะลืมความเจ็บปวดในอดีต แต่หมายถึงการเรียนรู้และเติบโตไปพร้อมกัน

วันนี้ฉันรู้แล้วว่าบางครั้งปลายทางเดิมที่เคยเป็นความทรงจำเศร้าๆ อาจกลายเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ที่งดงามได้เช่นกัน

และครั้งนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ฝ้ายหายไปจากชีวิตของฉันอีก