รวมตอน 1 - 2

ร้านกาแฟเล็ก ๆ กำลังคึกคักในช่วงเช้า ลูกค้าประจำเริ่มทยอยเข้ามา พร้อมกลิ่นหอมของกาแฟที่ลอยอบอวลในอากาศ

ที่เคาน์เตอร์บาริสต้า ดากุ กำลังง่วนอยู่กับการชงลาเต้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนทุกวัน ในขณะที่ ทามะ ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ตำแหน่งประจำของเธอในฐานะลูกค้าประจำสายป่วน

ลูกค้าคนใหม่ก้าวเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มในชุดสูทดูรีบร้อน เขามองซ้ายมองขวาเหมือนยังไม่เคยมา ทามะที่นั่งถือแก้วกาแฟอยู่ตรงโต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ลุกพรวดขึ้นทันที และเดินไปยืนต้อนรับหน้าประตูแทนพนักงานอย่างแนบเนียน

ทามะ: “ยินดีต้อนรับค่ะ! ร้านนี้ขายกาแฟและความรักในแก้วเดียว คุณลูกค้าชอบแบบเข้ม ๆ หรือหวานละมุนคะ?”

ชายหนุ่มดูตกใจไปนิดหนึ่งก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “เอ่อ… กาแฟครับ ไม่เอาความรัก”

ทามะทำหน้าจริงจังทันที “อ๋อ แต่ความรักฟรีค่ะ แถมให้ทุกแก้ว! วันนี้ขอแค่รอยยิ้มของคุณก็พอค่ะ!”

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “งั้นผมเอาลาเต้ครับ แต่ขอแบบไม่แถมรักได้ไหม?”

ทามะยิ้มทะเล้น “ได้ค่ะ! เดี๋ยวฉันจะบอกบาริสต้าของเราว่าแก้วนี้ห้ามใส่ใจลงไป เดี๋ยวเขาจะลืมตัว!” เธอหันไปตะโกนลั่นร้าน “ดากุ! ลาเต้แก้วนี้ห้ามใส่ใจนะ!”

ดากุ ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินเสียง ทามะ ตะโกน เขาพยายามเพ่งสมาธิกลับมาที่ลาเต้ในมือ แต่ฟองนมดันหกเลอะขอบแก้วเพราะความลนลาน

ดากุ (พึมพำเบา ๆ) : “วันนี้ก็อีกแล้ว…”

ในขณะที่เขากำลังจัดการกับฟองนมให้เรียบร้อย ทามะเดินมาที่เคาน์เตอร์พร้อมแก้วกาแฟของตัวเองในมือ และรอยยิ้มทะเล้นประจำตัว

ทามะ: “โอ๊ะโอ! ฟองนมล้นเหรอ? หรือใส่ความใส่ใจมากไปหน่อย ดากุคุง\~”

ดากุไม่ตอบ เขาหลบสายตาทามะที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามเคาน์เตอร์ มือของเขารีบหยิบแก้วลาเต้ของลูกค้าอีกคนมาวางต่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

ดากุ (พูดเบา ๆ) : “ไม่ได้ใส่…”

ทามะ (เสียงดังลั่น) : “ฮะ!? ว่าไงนะ? พูดดัง ๆ สิ! ลูกค้าคงอยากฟังว่าบาริสต้าคนเก่งพูดอะไร!”

ลูกค้าคนอื่น ๆ ที่อยู่ในร้านหันมามอง ทามะยิ้มกว้างอย่างภูมิใจที่แกล้งดากุได้สำเร็จอีกครั้ง แต่ดากุหน้าแดงก่ำจนดูเหมือนเขาจะระเบิดตัวเองได้

ทันใดนั้น เสียง โอบะ เจ้าของร้านดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

โอบะ: “ทามะ! เธออยากเป็นพนักงานร้านแทนดากุรึไง? ถ้าอยากจริง ฉันยื่นใบสมัครให้เลยนะ!”

ทามะหันไปยิ้มหวานใส่โอบะ พลางยักไหล่ “โอ้ย\~ ไม่เอาหรอกค่ะ งานที่ต้องใส่ใจเยอะ ๆ แบบนี้ ฉันทำไม่ได้หรอก\~ แต่ถ้าเป็นงานแกล้งบาริสต้า ฉันพร้อม!”

โอบะหัวเราะ ขณะที่ดากุส่งสายตาเหมือนจะบอกว่า “ช่วยเอาเธอออกไปที” แต่โอบะทำเป็นไม่เห็น

โอบะ: “เอาน่า ดากุ นายก็คิดซะว่าเธอช่วยให้ร้านดูมีสีสันหน่อย… อย่าซีเรียสไปเลย”

หลังจากทามะสั่งลาเต้แก้วโปรดของเธอ (พร้อมใส่ความแกล้งอีกนิดหน่อย) เธอกลับไปนั่งที่โต๊ะประจำ ปล่อยให้ดากุกลับไปชงกาแฟอย่างสงบ… ชั่วคราว

ดากุถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ในใจก็ยังรู้สึกวุ่นวายเพราะเสียงหัวเราะของเธอยังคงก้องอยู่ในหัว

ดากุ (คิดในใจ) : “ผู้หญิงคนนี้… ทำไมถึงได้วุ่นวายขนาดนี้นะ…”

ตัดภาพไปที่ทามะซึ่งนั่งเขียนนิยายของตัวเอง โดยในสมุดจดของเธอมีประโยคเปิดที่เขียนไว้ว่า…

“วันนี้บาริสต้าคนนั้นโดนฉันแกล้งอีกแล้ว ดูสิว่าจะทนฉันได้อีกนานแค่ไหน…”

หลังจากช่วงเช้าผ่านไป ลูกค้าเริ่มซาลง ดากุ ก็ได้โอกาสพักหายใจ แต่ถึงจะไม่มีลูกค้าใหม่เข้ามา ทามะก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ ใกล้เคาน์เตอร์ไม่ห่าง ราวกับเป็นแมวที่คอยจ้องเหยื่อ

ดากุ แอบเหลือบตามองเธอจากมุมเคาน์เตอร์ เธอกำลังตั้งใจเขียนอะไรบางอย่างในสมุดโน้ตเล่มหนา สีหน้าของเธอจริงจัง แต่ทุกครั้งที่เขามองนานไปหน่อย ทามะก็เหมือนจะรู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นมาและจงใจจ้องตอบกลับ ทำให้ดากุสะดุ้งและรีบหลบตา

ทามะ (ยิ้มเจ้าเล่ห์) : “จ้องฉันแบบนี้ ดากุคุงแอบคิดอะไรอยู่หรือเปล่า\~?”

ดากุ (เสียงเบา) : “เปล่า…”

ทามะ: “เหรอ\~ งั้นดีแล้ว ฉันกลัวนายจะตกหลุมรักฉันน่ะสิ”

ดากุหน้าแดงก่ำ รีบจัดเรียงถ้วยกาแฟบนเคาน์เตอร์เพื่อกลบเกลื่อน เขาไม่ทันสังเกตว่าทามะเดินมาที่เคาน์เตอร์แล้ว และกำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่เธอเพิ่งฉีกจากสมุดโน้ตของเธอ

ทามะ: “นี่ ๆ นายช่วยอ่านนี่ให้หน่อยสิ ฉันเขียนฉากใหม่สำหรับนิยายของฉัน คิดว่านายอาจช่วยให้คำแนะนำได้”

เธอยื่นกระดาษให้ ดากุรับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ เขาอ่านเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชะงักไป

บนกระดาษมีข้อความเขียนไว้ว่า:“ตัวเอกชายในเรื่องเป็นบาริสต้าที่กลัวผู้หญิง แต่กลับโดนลูกค้าสาวขี้แกล้งปั่นหัวทุกวันจนชีวิตวุ่นวาย”

ดากุเงยหน้าขึ้นมามองทามะ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจและงงงวย

ดากุ: “นี่… หมายถึงฉันเหรอ?”

ทามะ (ยิ้มแป้น) : “เอ้า! จะใช่ได้ยังไง นิยายมันก็เรื่องแต่งไง!”

ดากุ: “แต่… มันเหมือนฉันทุกอย่างเลย”

ทามะ (หัวเราะ) : “ถ้ามันเหมือนจริงขนาดนั้น นายก็คงต้องมีแฟนลูกค้าขี้แกล้งแบบในเรื่องด้วยล่ะสิ\~!”

คำพูดของทามะทำให้ดากุอึ้งจนพูดไม่ออก เขารีบคืนกระดาษให้เธอแล้วหลบไปเช็ดเคาน์เตอร์ต่อ ทามะยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่ได้แกล้งเขาอีกครั้ง

โอบะ: “ทามะจัง อย่าทำให้บาริสต้าของฉันเป็นลมตอนกลางวันล่ะ ฉันยังต้องการเขาอยู่”

ทามะ (หันไปตอบ) : “ไม่ต้องห่วงค่ะพี่โอบะ ฉันแค่แกล้งพอหอมปากหอมคอเอง\~”

โอบะส่ายหัวพลางยิ้ม เขาเดินไปช่วยจัดโต๊ะ ในใจอดไม่ได้ที่จะคิดว่าคู่นี้น่าจะมีเรื่องสนุก ๆ ตามมาอีกเยอะ

ดากุ (คิดในใจ) : “เธอคนนี้… ไม่เหมือนคนอื่นเลยจริง ๆ”

ก่อนที่ร้านจะปิด ทามะยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ พร้อมพูดกับดากุที่กำลังเก็บของ

ทามะ: “เจอกันพรุ่งนี้นะ ดากุคุง\~ อย่าคิดถึงฉันมากล่ะ!”

ดากุ: “ผมจะพยายามไม่คิด…”

คำพูดนั้นทำให้ทามะหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากร้าน ทิ้งให้ดากุยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่

เช้าวันถัดมา ร้านกาแฟเริ่มคึกคักตั้งแต่เปิด ทามะเดินเข้ามาด้วยท่าทางสดใสเหมือนเคย เธอหยิบสมุดโน้ตเล่มเดิมติดมือมาด้วย แต่คราวนี้มีกล่องเค้กเล็ก ๆ ในมืออีกกล่อง

เธอก้าวเข้าไปในร้าน ตรงไปที่เคาน์เตอร์ที่ ดากุ กำลังตั้งใจบดเมล็ดกาแฟอยู่

ทามะ: “ดากุคุง\~ เช้านี้ฉันมีอะไรพิเศษมาให้นายด้วยนะ!”

ดากุชะงัก หันมามองเธอด้วยความสงสัย ใบหน้าเขาดูเหมือนกำลังเตรียมใจรับมือกับเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง

ดากุ: “อะไรเหรอครับ?”

ทามะ (ยื่นกล่องเค้กให้) : “เค้ก! ฉันทำเองเลยนะ! ถือว่าเป็นการขอบคุณสำหรับเมื่อวานที่นายช่วยอ่านฉากในนิยายให้”

ดากุรับกล่องมาอย่างลังเล เขาเปิดออกดู เห็นเป็นเค้กชิ้นเล็ก ๆ ที่ดูหน้าตาน่ารัก มีข้อความเขียนด้วยช็อกโกแลตว่า “ขอบคุณมากนะ บาริสต้าคุง”

ดากุหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

ดากุ (พูดเบา ๆ) : “คุณทำเองจริงเหรอครับ?”

ทามะ: “แน่นอน! ฉันลงมือเองทั้งหมดเลย แต่ไม่รับประกันว่ารสชาติจะดีนะ\~”

คำพูดนั้นทำให้ดากุหยุดชะงัก เขามองเค้กในมือ แล้วก็ลังเลว่าจะกินดีไหม แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ทามะก็ยิ้มกว้างและพูดต่อ

ทามะ: “ลองชิมสิ\~! ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้ใส่อะไรแปลก ๆ ลงไปหรอกน่า”

ดากุหันมามองเธอด้วยสายตาที่แฝงความระแวงเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็หยิบช้อนเล็ก ๆ ขึ้นมาตักเค้กชิ้นนั้นเข้าปาก ทามะยืนกอดอก ยิ้มรอคำตอบ

ดากุเคี้ยวช้า ๆ ก่อนจะกลืน แล้วนิ่งไปพักหนึ่ง

ดากุ: “อร่อยครับ… แต่หวานไปหน่อย”

ทามะ (ยิ้มเจื่อน) : “เอ้า! ฉันก็ใส่น้ำตาลไปไม่เยอะนะ ทำไมถึงหวานขนาดนั้น…”

เธอหยิบสมุดโน้ตขึ้นมา เปิดดูสูตรเค้กที่จดไว้ ในขณะที่ดากุพูดขึ้นเบา ๆ

ดากุ: “อาจจะเพราะ… ความตั้งใจที่คุณใส่ลงไปก็ได้”

ทามะชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดอะไรที่เหมือนชมเธอ ดากุเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรแปลก ๆ ออกมา เขารีบหันกลับไปทำงานทันที

ทามะ (คิดในใจ) : “ตายละ! เขาพูดแบบนี้เพราะเขิน หรือฉันแกล้งเขามากเกินไปจนเขาเริ่มชินกันแน่?”

ขณะที่บรรยากาศเริ่มแปลก ๆ โอบะเดินเข้ามาจากหลังร้าน เขาสังเกตเห็นทั้งสองคนที่กำลังยืนอยู่ใกล้เคาน์เตอร์

โอบะ: “อ้าว! เช้านี้มีเค้กแถมให้พนักงานด้วยเหรอ? ทามะจัง ฉันไม่มีกล่องของฉันบ้างเหรอ?”

ทามะ: “พี่โอบะอยากได้เหรอคะ? คราวหน้าเอาแบบใส่น้ำตาลน้อยกว่านี้จะดีไหม?”

โอบะ: “ถ้าใส่ใจเพิ่มกว่านี้ด้วยก็ไม่เลว—โอ๊ะ ดูสิ ดากุหน้าแดงอีกแล้ว! หรือว่า… มีอะไรแปลก ๆ อยู่ในเค้กนี้จริง ๆ ?”

ดากุ: “ไม่มีครับ!”

โอบะหัวเราะลั่นในขณะที่ดากุพยายามหันกลับไปทำงานอย่างเงียบ ๆ และทามะก็ยังยืนยิ้มอย่างพอใจที่สร้างความวุ่นวายเพิ่มให้กับวันอีกครั้ง

ตอนที่ 2

ช่วงบ่ายในร้านกาแฟ ลูกค้าประจำทยอยเข้ามา ทามะยังคงนั่งประจำที่เดิมใกล้เคาน์เตอร์ แต่วันนี้เธอดูเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ เธอเปิดสมุดโน้ต พลางเขียนอะไรบางอย่างไปด้วยสายตาจริงจัง

ทางฝั่งดากุ เขากำลังทำความสะอาดเครื่องบดกาแฟ แต่ก็ไม่วายเหลือบมองทามะเป็นระยะ ราวกับสงสัยว่าเธอวางแผนอะไรไว้อีก

ทันใดนั้น ทามะลุกขึ้น เดินตรงมาที่เคาน์เตอร์ ดากุสะดุ้ง รีบหันไปทำท่าทำงานต่อ ทามะเคาะเคาน์เตอร์เบา ๆ พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย

ทามะ: “ดากุคุง\~ ฉันมีเรื่องสนุก ๆ จะชวนนายทำด้วยล่ะ”

ดากุชะงัก หันมามองเธอด้วยความระวังตัวสุดขีด

ดากุ: “เรื่องอะไรครับ?”

ทามะ: “วันนี้ฉันจะถ่ายวิดีโอคอนเทนต์ร้านกาแฟสำหรับโปรเจกต์นิยายของฉัน! นายช่วยเป็น ‘พระเอก’ ในวิดีโอหน่อยสิ”

ดากุ (ตกใจ) : “เอ่อ… ไม่ได้ครับ ผมไม่ถนัดอะไรแบบนั้น”

ทามะ (ทำหน้าหงอย) : “อ้าว! ไม่เอาน่า ก็แค่แกล้งชงกาแฟโชว์นิดหน่อยเอง ฉันจะช่วยกำกับเองนะ”

ดากุ: “แต่… ผมกลัวกล้อง…”

โอบะ (ที่แอบฟังอยู่) : “โอ๊ะ! ดีเลย! ถ้าทามะจังอยากทำคอนเทนต์ เดี๋ยวฉันช่วยจัดร้านให้ นายช่วยเธอหน่อยเถอะ ดากุ ถือว่าเป็นการโปรโมตร้านไปด้วยเลย”

ดากุ (อึ้ง) : “รุ่นพี่โอบะ… แต่ว่า…”

โอบะ: “ไม่มีแต่! ถือว่าฉันขอล่ะ”

ทามะยิ้มกว้าง “เยี่ยมไปเลย! งั้นเริ่มจากนายลองโพสท่าเท่ ๆ กับกาแฟก่อนสิ” 

ไม่นานนัก ทามะตั้งกล้องถ่ายวิดีโอไว้กลางร้าน เธอทำหน้าที่กำกับอย่างจริงจัง แต่ดูเหมือนดากุจะประหม่าอย่างหนัก

ทามะ: “โอเค! เดี๋ยวนายลองชงกาแฟแบบสโลว์ ๆ ทำให้ดูเหมือนนายกำลังใส่ความรักลงไปในกาแฟสิ!”

ดากุ (พึมพำ) : “ความรัก…?”

เขาพยายามทำตามคำบอก แต่ความประหม่าของเขากลับทำให้มือสั่นเล็กน้อยจนฟองนมหกเลอะเคาน์เตอร์อีกครั้ง ทามะหัวเราะลั่น

ทามะ: “ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น! โอเค งั้นลองใหม่ คราวนี้แค่ยิ้มหน่อยก็พอ!”

ดากุพยายามฝืนยิ้ม แต่ยิ่งเขาพยายามยิ้ม หน้าของเขาก็ยิ่งดูเกร็งจนทามะหลุดขำ

ทามะ (ปิดกล้อง) : “โอ้ย! ฉันยอมแล้ว! นายเป็นบาริสต้าที่น่ารักที่สุด แต่ก็เขินที่สุดเหมือนกันนะ”

ดากุ (หน้าแดง) : “ผมไม่ได้เขินครับ…”

ทามะยิ้มกว้าง ขณะยกกล้องขึ้นมาเช็กวิดีโอ เธอกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็นใบหน้าของดากุในแต่ละช็อต

ทามะ (คิดในใจ) : “นี่มันน่ารักเกินไปแล้ว…”

หลังจากการถ่ายทำที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทามะเก็บของเตรียมกลับบ้าน เธอเดินมาที่เคาน์เตอร์เพื่อบอกลา

ทามะ: “ขอบคุณนะ ดากุคุง\~ ฉันจะตัดต่อวิดีโอนี้ให้ดีที่สุดเลย!”

ดากุ: “อย่า… เอาไปลงออนไลน์นะครับ”

ทามะ: “โธ่\~ ไม่เอาน่า! ฉันลงแค่ในเพจของฉันเองแหละ รับรองไม่มีใครล้อหรอก (มั้ง) ”

ดากุ: “มั้ง…?”

ทามะหัวเราะเสียงใส ก่อนจะเดินออกจากร้าน ทิ้งให้ดากุถอนหายใจอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขากลับมีรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าที่เขาไม่รู้ตัว

วันถัดมา ดากุ มาทำงานตามปกติ แต่บรรยากาศในร้านดูจะแปลกไปเล็กน้อย ลูกค้าประจำหลายคนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้าง และหลายคนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปในร้าน ดากุเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

ระหว่างที่เขากำลังจัดถ้วยกาแฟ โอบะ เดินเข้ามาตบบ่าเขาอย่างแรง

โอบะ: “นายดังใหญ่แล้วนะ ดากุ”

ดากุ (งง) : “ดัง? ผม…ทำอะไรครับ?”

โอบะชูมือถือให้เขาดู หน้าจอแสดงวิดีโอของทามะที่โพสต์ลงเพจของเธอ คลิปที่ดากุพยายามยิ้มเกร็ง ๆ ตอนชงกาแฟ และทำฟองนมหกเพราะความเขิน มียอดวิวทะลุหลักหมื่นในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พร้อมแคปชันที่ทำให้เขาแทบจะอยากมุดพื้นหนี

“เมื่อบาริสต้าผู้แสนขี้อายต้องใส่ความรักลงในกาแฟ อ่ะ ใครอยากมาเจอตัวจริง เชิญที่ร้านนี้เลยค่า\~”

ดากุเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงฉ่า ขณะที่ลูกค้าในร้านเริ่มส่งยิ้มให้เขาแบบมีเลศนัย

ดากุ: “เธอ… ลงคลิปจริง ๆ เหรอ?”

เสียงหัวเราะดังมาจากประตูร้าน ทามะเดินเข้ามาในจังหวะพอดี เธอยกมือขึ้นเหมือนสารภาพผิด แต่สีหน้ากลับดูภูมิใจสุด ๆ

ทามะ: “ฉันบอกแล้วว่าจะลงเพจไง\~ แถมนายยังได้เพิ่มลูกค้าให้ร้านอีกนะ ไม่ดีเหรอ?”

ดากุ: “แต่…ผมไม่ได้อนุญาต!”

ทามะ: “โธ่\~ ก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่นา! นายก็แค่…ดูน่ารักแบบที่เป็นตัวของนายเองไงล่ะ”

ดากุเงียบ เขาก้มหน้าลงพยายามซ่อนความเขิน ขณะที่โอบะหัวเราะลั่น

โอบะ: “เอาน่า นายดังแล้วก็ดังไปเลย! เดี๋ยวฉันอาจจะต้องเพิ่มเมนู ‘ลาเต้ใส่ความรัก’ เป็นเมนูประจำร้านแล้วมั้ง!”

ดากุ : “ไม่ต้องใส่เข้าไปน่ะครับ”

ในช่วงบ่ายของวัน ลูกค้าหลายคนเริ่มพูดถึงคลิปนั้น บางคนถามหาบาริสต้าหนุ่มขี้อาย บางคนขอถ่ายรูปกับดากุจนเขาเริ่มประหม่ามากขึ้น

ทันใดนั้น ลูกค้าหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอเป็นสาวสวย ใบหน้ามีความมั่นใจ เธอก้าวตรงไปที่เคาน์เตอร์และส่งยิ้มให้ดากุ

ลูกค้า: “ขอสั่งลาเต้…แบบใส่ความรักค่ะ”

ดากุที่ยังคงเขินจากเหตุการณ์ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตาเขาเต็มไปด้วยความลนลาน ทามะที่นั่งอยู่ไม่ไกลรีบลุกขึ้นมาทันที

ทามะ (แทรกขึ้น) : “เอ้า! เดี๋ยวก่อนนะ เมนูนี้ฉันคิดขึ้นเอง มันไม่มีอยู่จริงค่ะ!”

ลูกค้าหญิงยิ้มพลางหันไปมองทามะ “อ้าวเหรอคะ? แต่ฉันแค่อยากลองดื่มกาแฟที่เขาชงด้วย ‘ความตั้งใจ’ จริง ๆ เท่านั้นเอง”

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย ทามะจ้องลูกค้าคนนั้นด้วยสายตาเหมือนจะบอกว่า “ไม่ให้เข้าใกล้ดากุเด็ดขาด” ในขณะที่ดากุพยายามสงบอารมณ์และชงกาแฟต่อ

เมื่อกาแฟเสร็จ ลูกค้าหญิงรับแก้วไปพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณมากนะคะ บาริสต้าคุง ฉันจะมาใหม่แน่นอนค่ะ”

เธอเดินออกไปจากร้าน ทิ้งให้ทามะมองตามด้วยความไม่พอใจเล็ก ๆ

โอบะ (กระซิบ) : “หึงเหรอ?”

ทามะ (เสียงแข็ง) : “ใครจะหึงกัน! แค่…ฉันไม่อยากให้เขาถูกใครล้ออีกเท่านั้นแหละ!”

เมื่อร้านปิด ทามะเดินมาหาดากุที่ยังคงจัดเก็บอุปกรณ์อยู่ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนจะรู้สึกผิด

ทามะ: “เอ่อ… ขอโทษนะเรื่องคลิป ฉันไม่ได้คิดว่านายจะลำบากใจขนาดนี้”

ดากุชะงัก หันมามองเธอ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

ดากุ: “ไม่เป็นไรครับ… แค่…คราวหน้า ช่วยถามผมก่อน”

ทามะยิ้มออกมา “ตกลง! สัญญาเลย\~”

และในคืนนั้นเอง ทามะกลับบ้านพร้อมกับความคิดใหม่ในใจ… ครั้งหน้าที่จะทำอะไรสนุก ๆ เธอจะทำให้ดากุยิ้มจริง ๆ ให้ได้

ดากุ (คิดในใจ) : “ถึงจะวุ่นวาย แต่ก็… สนุกดีเหมือนกัน”

วันหนึ่ง ร้านกาแฟเต็มไปด้วยลูกค้าแน่นร้าน จุน เด็กฝึกงานเดินไปเดินมาอย่างวุ่นวาย ขณะที่ ริกะ กำลังพยายามยกถาดกาแฟ 4 แก้ว แต่ดันสะดุดขาโต๊ะจนถาดเอนและกาแฟเกือบหก

ดากุ ที่อยู่ใกล้รีบเข้ามาช่วยรับถาดไว้ทัน แต่ด้วยความรีบร้อน เขาดันชนเข้ากับ จุน ที่กำลังถือกล่องขนมปัง ทำให้กล่องขนมปังตกลงพื้น

จุน (ลนลาน) : “อ๊า! พี่ดากุ! ผมขอโทษครับ!”

ริกะ (หน้าซีด) : “โธ่! ฉันนี่แหละที่ผิด ฉันซุ่มซ่ามอีกแล้ว…”

ในขณะที่สถานการณ์กำลังวุ่นวาย เคนตะ เดินผ่านมาพร้อมกับถือแก้วกาแฟในมือ และพูดติดตลก

เคนตะ: “โอ๊ะ! วันนี้พวกนายทำงานกันเหมือนละครตลกเลยนะ ฉันควรหาคนมาถ่ายวิดีโอไว้ดีไหมเนี่ย?”

ทามะ ที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่จากโต๊ะประจำ หัวเราะลั่นก่อนจะเดินเข้ามา

ทามะ: “จุน! ฉันว่าครั้งหน้าถ้าเดินถือกล่องขนม อย่าหันไปมองพี่ริกะแล้วจะปลอดภัยนะ\~”

จุน (หน้าแดง) : “ผมไม่ได้มองครับ!”

ทุกคนในร้านหัวเราะกันยกใหญ่ ยกเว้น ดากุ ที่ดูเหมือนจะกลายเป็นคนเก็บกวาดสถานการณ์อีกครั้ง

ช่วงเย็นของวัน ร้านกาแฟเริ่มแน่นไปด้วยลูกค้าประจำและลูกค้าใหม่ที่ตามมาจากกระแสไวรัลในวิดีโอของ ทามะ ทุกคนต่างอยากมาดูบาริสต้าขี้อายชื่อดังด้วยตาตัวเอง

จุน เด็กฝึกงาน เดินไปเดินมาด้วยความตื่นเต้น พยายามจดออร์เดอร์จากลูกค้าอย่างตั้งใจ แต่กลับจดผิดไปหมด

จุน (ตะโกน) : “เอ๊ะ! เมื่อกี้สั่งอะไรนะครับ? อเมริกาโน่ไม่ใส่น้ำแข็ง หรือใส่แต่น้ำแข็ง!?”

ลูกค้า: “ฉันสั่งชาเขียวเย็นค่ะ…”

ลูกค้าคนอื่นเริ่มหัวเราะเบา ๆ ขณะที่ ริกะ พยายามช่วยแก้สถานการณ์ แต่ก็พลาดทำเหยือกใส่นมสดหกไปทั่วโต๊ะอีก

เคนตะ ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ยืนพิงเคาน์เตอร์หัวเราะลั่น พลางหันไปพูดกับ ดากุ

เคนตะ: “นายว่าไหมดากุ วันนี้พวกเราเหมือนเล่นตลกให้ลูกค้าดูเลยนะ”

ดากุ ถอนหายใจ พยายามจะสงบสถานการณ์ด้วยการชงกาแฟให้เสร็จไวที่สุด แต่สายตาของเขาเผลอมองไปที่ ทามะ ซึ่งกำลังหัวเราะคิกคักกับเหตุการณ์ทั้งหมด

ดากุ (คิดในใจ) : “ทำไมเธอถึงสนุกได้ทุกครั้งที่ร้านวุ่นวายขนาดนี้นะ…”

ประตูร้านเปิดออก เสียงกระดิ่งดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือ อายาโกะ บล็อกเกอร์รีวิวอาหารชื่อดังที่ติดตามวิดีโอไวรัลของทามะ และตั้งใจมาลองกาแฟ “ใส่ความรัก” ที่ร้าน

อายาโกะ (ส่งยิ้ม) : “ขอโทษนะคะ ฉันเป็นแฟนคลับของเพจนี้ พอดีอยากมาลองลาเต้ของบาริสต้าคนนั้นค่ะ”

เธอชี้ไปที่ดากุ ทุกสายตาในร้านหันมามองเขาทันที ดากุหน้าแดงจนแทบอยากมุดเคาน์เตอร์หนี

ดากุ: “เอ่อ…ผม… ผมแค่ทำลาเต้ธรรมดาครับ ไม่ได้พิเศษอะไร”

เคนตะ แอบกระซิบกับโอบะพร้อมหัวเราะ “ดูเหมือนเจ้าไวรัลของเราจะดังเกินควบคุมแล้วนะ”

โอบะ: “ก็ให้เขาลุยไปเลยสิ จะได้รู้ว่าโลกข้างนอกเป็นยังไงบ้าง”

ในขณะที่ดากุกำลังลนลานชงกาแฟอย่างสุดฝีมือ ทามะ ยืนมองอยู่ห่าง ๆ พร้อมรอยยิ้มที่แฝงความภูมิใจเล็ก ๆ

เมื่อดากุเสิร์ฟลาเต้ให้ อายาโกะ เธอจิบแล้วทำสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเริ่มถ่ายวิดีโอ พร้อมพูดเสียงดัง

อายาโกะ: “โอ้โห! กาแฟแก้วนี้หวานเหมือนความรักจริง ๆ เลย\~ นี่แหละที่ฉันอยากลอง! ขอบคุณมากค่ะ บาริสต้าคุง!”

ลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านเริ่มส่งเสียงซุบซิบว่า “กาแฟใส่ความรัก” คือของจริง ทำให้บางคนเริ่มสั่งเมนูนี้เพิ่ม ดากุหน้าแดงจัดจนแทบจะละลายตรงนั้น

ทามะที่เห็นเหตุการณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเดินเข้าไปเสริม

ทามะ: “เห็นไหม! ฉันบอกแล้วว่าดากุคุงของเราไม่ธรรมดา เมนูนี้ไม่ใช่แค่กาแฟ แต่เป็นอารมณ์ล้วน ๆ!”

ดากุ (กระซิบ) : “คุณกำลังทำให้เรื่องมันใหญ่ขึ้นนะ…”

ทามะ (ยิ้ม) : “ก็ให้มันใหญ่ไปเลยสิ\~ สนุกออก!”

หลังจากลูกค้าเริ่มซาลง ริกะ เดินเข้ามาหาดากุพร้อมกับส่งชามชาอุ่น ๆ ให้

ริกะ: “วันนี้นายเหนื่อยมากเลยใช่ไหม? ฉันชงชาให้…หวังว่าจะช่วยได้”

ดากุพยักหน้าขอบคุณ ริกะหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินไปช่วยเก็บโต๊ะต่อ

เคนตะ เดินเข้ามาตบบ่าดากุ พร้อมยิ้มกว้าง “ถ้าเมนู ‘กาแฟใส่ความรัก’ ขายดีจนเป็นที่หนึ่ง นายจะเลี้ยงข้าวฉันนะ”

ดากุ: “มันไม่ใช่เมนูจริง ๆ ครับ…”

ทามะ ที่นั่งห่างออกไป หัวเราะเสียงดังพลางเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดโน้ตของเธอ

ทามะ (คิดในใจ) : “เรื่องนี้ต้องมีฉากต่ออีกแน่ ๆ!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***