ร้านกาแฟเล็ก ๆ กำลังคึกคักในช่วงเช้า ลูกค้าประจำเริ่มทยอยเข้ามา พร้อมกลิ่นหอมของกาแฟที่ลอยอบอวลในอากาศ
ที่เคาน์เตอร์บาริสต้า ดากุ กำลังง่วนอยู่กับการชงลาเต้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนทุกวัน ในขณะที่ ทามะ ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ตำแหน่งประจำของเธอในฐานะลูกค้าประจำสายป่วน
ลูกค้าคนใหม่ก้าวเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มในชุดสูทดูรีบร้อน เขามองซ้ายมองขวาเหมือนยังไม่เคยมา ทามะที่นั่งถือแก้วกาแฟอยู่ตรงโต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ลุกพรวดขึ้นทันที และเดินไปยืนต้อนรับหน้าประตูแทนพนักงานอย่างแนบเนียน
ทามะ: “ยินดีต้อนรับค่ะ! ร้านนี้ขายกาแฟและความรักในแก้วเดียว คุณลูกค้าชอบแบบเข้ม ๆ หรือหวานละมุนคะ?”
ชายหนุ่มดูตกใจไปนิดหนึ่งก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ “เอ่อ… กาแฟครับ ไม่เอาความรัก”
ทามะทำหน้าจริงจังทันที “อ๋อ แต่ความรักฟรีค่ะ แถมให้ทุกแก้ว! วันนี้ขอแค่รอยยิ้มของคุณก็พอค่ะ!”
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “งั้นผมเอาลาเต้ครับ แต่ขอแบบไม่แถมรักได้ไหม?”
ทามะยิ้มทะเล้น “ได้ค่ะ! เดี๋ยวฉันจะบอกบาริสต้าของเราว่าแก้วนี้ห้ามใส่ใจลงไป เดี๋ยวเขาจะลืมตัว!” เธอหันไปตะโกนลั่นร้าน “ดากุ! ลาเต้แก้วนี้ห้ามใส่ใจนะ!”
ดากุ ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินเสียง ทามะ ตะโกน เขาพยายามเพ่งสมาธิกลับมาที่ลาเต้ในมือ แต่ฟองนมดันหกเลอะขอบแก้วเพราะความลนลาน
ดากุ (พึมพำเบา ๆ) : “วันนี้ก็อีกแล้ว…”
ในขณะที่เขากำลังจัดการกับฟองนมให้เรียบร้อย ทามะเดินมาที่เคาน์เตอร์พร้อมแก้วกาแฟของตัวเองในมือ และรอยยิ้มทะเล้นประจำตัว
ทามะ: “โอ๊ะโอ! ฟองนมล้นเหรอ? หรือใส่ความใส่ใจมากไปหน่อย ดากุคุง\~”
ดากุไม่ตอบ เขาหลบสายตาทามะที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามเคาน์เตอร์ มือของเขารีบหยิบแก้วลาเต้ของลูกค้าอีกคนมาวางต่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
ดากุ (พูดเบา ๆ) : “ไม่ได้ใส่…”
ทามะ (เสียงดังลั่น) : “ฮะ!? ว่าไงนะ? พูดดัง ๆ สิ! ลูกค้าคงอยากฟังว่าบาริสต้าคนเก่งพูดอะไร!”
ลูกค้าคนอื่น ๆ ที่อยู่ในร้านหันมามอง ทามะยิ้มกว้างอย่างภูมิใจที่แกล้งดากุได้สำเร็จอีกครั้ง แต่ดากุหน้าแดงก่ำจนดูเหมือนเขาจะระเบิดตัวเองได้
ทันใดนั้น เสียง โอบะ เจ้าของร้านดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
โอบะ: “ทามะ! เธออยากเป็นพนักงานร้านแทนดากุรึไง? ถ้าอยากจริง ฉันยื่นใบสมัครให้เลยนะ!”
ทามะหันไปยิ้มหวานใส่โอบะ พลางยักไหล่ “โอ้ย\~ ไม่เอาหรอกค่ะ งานที่ต้องใส่ใจเยอะ ๆ แบบนี้ ฉันทำไม่ได้หรอก\~ แต่ถ้าเป็นงานแกล้งบาริสต้า ฉันพร้อม!”
โอบะหัวเราะ ขณะที่ดากุส่งสายตาเหมือนจะบอกว่า “ช่วยเอาเธอออกไปที” แต่โอบะทำเป็นไม่เห็น
โอบะ: “เอาน่า ดากุ นายก็คิดซะว่าเธอช่วยให้ร้านดูมีสีสันหน่อย… อย่าซีเรียสไปเลย”
หลังจากทามะสั่งลาเต้แก้วโปรดของเธอ (พร้อมใส่ความแกล้งอีกนิดหน่อย) เธอกลับไปนั่งที่โต๊ะประจำ ปล่อยให้ดากุกลับไปชงกาแฟอย่างสงบ… ชั่วคราว
ดากุถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ในใจก็ยังรู้สึกวุ่นวายเพราะเสียงหัวเราะของเธอยังคงก้องอยู่ในหัว
ดากุ (คิดในใจ) : “ผู้หญิงคนนี้… ทำไมถึงได้วุ่นวายขนาดนี้นะ…”
ตัดภาพไปที่ทามะซึ่งนั่งเขียนนิยายของตัวเอง โดยในสมุดจดของเธอมีประโยคเปิดที่เขียนไว้ว่า…
“วันนี้บาริสต้าคนนั้นโดนฉันแกล้งอีกแล้ว ดูสิว่าจะทนฉันได้อีกนานแค่ไหน…”
หลังจากช่วงเช้าผ่านไป ลูกค้าเริ่มซาลง ดากุ ก็ได้โอกาสพักหายใจ แต่ถึงจะไม่มีลูกค้าใหม่เข้ามา ทามะก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ ใกล้เคาน์เตอร์ไม่ห่าง ราวกับเป็นแมวที่คอยจ้องเหยื่อ
ดากุ แอบเหลือบตามองเธอจากมุมเคาน์เตอร์ เธอกำลังตั้งใจเขียนอะไรบางอย่างในสมุดโน้ตเล่มหนา สีหน้าของเธอจริงจัง แต่ทุกครั้งที่เขามองนานไปหน่อย ทามะก็เหมือนจะรู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นมาและจงใจจ้องตอบกลับ ทำให้ดากุสะดุ้งและรีบหลบตา
ทามะ (ยิ้มเจ้าเล่ห์) : “จ้องฉันแบบนี้ ดากุคุงแอบคิดอะไรอยู่หรือเปล่า\~?”
ดากุ (เสียงเบา) : “เปล่า…”
ทามะ: “เหรอ\~ งั้นดีแล้ว ฉันกลัวนายจะตกหลุมรักฉันน่ะสิ”
ดากุหน้าแดงก่ำ รีบจัดเรียงถ้วยกาแฟบนเคาน์เตอร์เพื่อกลบเกลื่อน เขาไม่ทันสังเกตว่าทามะเดินมาที่เคาน์เตอร์แล้ว และกำลังถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่เธอเพิ่งฉีกจากสมุดโน้ตของเธอ
ทามะ: “นี่ ๆ นายช่วยอ่านนี่ให้หน่อยสิ ฉันเขียนฉากใหม่สำหรับนิยายของฉัน คิดว่านายอาจช่วยให้คำแนะนำได้”
เธอยื่นกระดาษให้ ดากุรับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ เขาอ่านเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชะงักไป
บนกระดาษมีข้อความเขียนไว้ว่า:“ตัวเอกชายในเรื่องเป็นบาริสต้าที่กลัวผู้หญิง แต่กลับโดนลูกค้าสาวขี้แกล้งปั่นหัวทุกวันจนชีวิตวุ่นวาย”
ดากุเงยหน้าขึ้นมามองทามะ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกใจและงงงวย
ดากุ: “นี่… หมายถึงฉันเหรอ?”
ทามะ (ยิ้มแป้น) : “เอ้า! จะใช่ได้ยังไง นิยายมันก็เรื่องแต่งไง!”
ดากุ: “แต่… มันเหมือนฉันทุกอย่างเลย”
ทามะ (หัวเราะ) : “ถ้ามันเหมือนจริงขนาดนั้น นายก็คงต้องมีแฟนลูกค้าขี้แกล้งแบบในเรื่องด้วยล่ะสิ\~!”
คำพูดของทามะทำให้ดากุอึ้งจนพูดไม่ออก เขารีบคืนกระดาษให้เธอแล้วหลบไปเช็ดเคาน์เตอร์ต่อ ทามะยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่ได้แกล้งเขาอีกครั้ง
โอบะ: “ทามะจัง อย่าทำให้บาริสต้าของฉันเป็นลมตอนกลางวันล่ะ ฉันยังต้องการเขาอยู่”
ทามะ (หันไปตอบ) : “ไม่ต้องห่วงค่ะพี่โอบะ ฉันแค่แกล้งพอหอมปากหอมคอเอง\~”
โอบะส่ายหัวพลางยิ้ม เขาเดินไปช่วยจัดโต๊ะ ในใจอดไม่ได้ที่จะคิดว่าคู่นี้น่าจะมีเรื่องสนุก ๆ ตามมาอีกเยอะ
ดากุ (คิดในใจ) : “เธอคนนี้… ไม่เหมือนคนอื่นเลยจริง ๆ”
ก่อนที่ร้านจะปิด ทามะยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ พร้อมพูดกับดากุที่กำลังเก็บของ
ทามะ: “เจอกันพรุ่งนี้นะ ดากุคุง\~ อย่าคิดถึงฉันมากล่ะ!”
ดากุ: “ผมจะพยายามไม่คิด…”
คำพูดนั้นทำให้ทามะหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากร้าน ทิ้งให้ดากุยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่
เช้าวันถัดมา ร้านกาแฟเริ่มคึกคักตั้งแต่เปิด ทามะเดินเข้ามาด้วยท่าทางสดใสเหมือนเคย เธอหยิบสมุดโน้ตเล่มเดิมติดมือมาด้วย แต่คราวนี้มีกล่องเค้กเล็ก ๆ ในมืออีกกล่อง
เธอก้าวเข้าไปในร้าน ตรงไปที่เคาน์เตอร์ที่ ดากุ กำลังตั้งใจบดเมล็ดกาแฟอยู่
ทามะ: “ดากุคุง\~ เช้านี้ฉันมีอะไรพิเศษมาให้นายด้วยนะ!”
ดากุชะงัก หันมามองเธอด้วยความสงสัย ใบหน้าเขาดูเหมือนกำลังเตรียมใจรับมือกับเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง
ดากุ: “อะไรเหรอครับ?”
ทามะ (ยื่นกล่องเค้กให้) : “เค้ก! ฉันทำเองเลยนะ! ถือว่าเป็นการขอบคุณสำหรับเมื่อวานที่นายช่วยอ่านฉากในนิยายให้”
ดากุรับกล่องมาอย่างลังเล เขาเปิดออกดู เห็นเป็นเค้กชิ้นเล็ก ๆ ที่ดูหน้าตาน่ารัก มีข้อความเขียนด้วยช็อกโกแลตว่า “ขอบคุณมากนะ บาริสต้าคุง”
ดากุหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
ดากุ (พูดเบา ๆ) : “คุณทำเองจริงเหรอครับ?”
ทามะ: “แน่นอน! ฉันลงมือเองทั้งหมดเลย แต่ไม่รับประกันว่ารสชาติจะดีนะ\~”
คำพูดนั้นทำให้ดากุหยุดชะงัก เขามองเค้กในมือ แล้วก็ลังเลว่าจะกินดีไหม แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ทามะก็ยิ้มกว้างและพูดต่อ
ทามะ: “ลองชิมสิ\~! ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้ใส่อะไรแปลก ๆ ลงไปหรอกน่า”
ดากุหันมามองเธอด้วยสายตาที่แฝงความระแวงเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็หยิบช้อนเล็ก ๆ ขึ้นมาตักเค้กชิ้นนั้นเข้าปาก ทามะยืนกอดอก ยิ้มรอคำตอบ
ดากุเคี้ยวช้า ๆ ก่อนจะกลืน แล้วนิ่งไปพักหนึ่ง
ดากุ: “อร่อยครับ… แต่หวานไปหน่อย”
ทามะ (ยิ้มเจื่อน) : “เอ้า! ฉันก็ใส่น้ำตาลไปไม่เยอะนะ ทำไมถึงหวานขนาดนั้น…”
เธอหยิบสมุดโน้ตขึ้นมา เปิดดูสูตรเค้กที่จดไว้ ในขณะที่ดากุพูดขึ้นเบา ๆ
ดากุ: “อาจจะเพราะ… ความตั้งใจที่คุณใส่ลงไปก็ได้”
ทามะชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดอะไรที่เหมือนชมเธอ ดากุเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรแปลก ๆ ออกมา เขารีบหันกลับไปทำงานทันที
ทามะ (คิดในใจ) : “ตายละ! เขาพูดแบบนี้เพราะเขิน หรือฉันแกล้งเขามากเกินไปจนเขาเริ่มชินกันแน่?”
ขณะที่บรรยากาศเริ่มแปลก ๆ โอบะเดินเข้ามาจากหลังร้าน เขาสังเกตเห็นทั้งสองคนที่กำลังยืนอยู่ใกล้เคาน์เตอร์
โอบะ: “อ้าว! เช้านี้มีเค้กแถมให้พนักงานด้วยเหรอ? ทามะจัง ฉันไม่มีกล่องของฉันบ้างเหรอ?”
ทามะ: “พี่โอบะอยากได้เหรอคะ? คราวหน้าเอาแบบใส่น้ำตาลน้อยกว่านี้จะดีไหม?”
โอบะ: “ถ้าใส่ใจเพิ่มกว่านี้ด้วยก็ไม่เลว—โอ๊ะ ดูสิ ดากุหน้าแดงอีกแล้ว! หรือว่า… มีอะไรแปลก ๆ อยู่ในเค้กนี้จริง ๆ ?”
ดากุ: “ไม่มีครับ!”
โอบะหัวเราะลั่นในขณะที่ดากุพยายามหันกลับไปทำงานอย่างเงียบ ๆ และทามะก็ยังยืนยิ้มอย่างพอใจที่สร้างความวุ่นวายเพิ่มให้กับวันอีกครั้ง
ตอนที่ 2
ช่วงบ่ายในร้านกาแฟ ลูกค้าประจำทยอยเข้ามา ทามะยังคงนั่งประจำที่เดิมใกล้เคาน์เตอร์ แต่วันนี้เธอดูเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ เธอเปิดสมุดโน้ต พลางเขียนอะไรบางอย่างไปด้วยสายตาจริงจัง
ทางฝั่งดากุ เขากำลังทำความสะอาดเครื่องบดกาแฟ แต่ก็ไม่วายเหลือบมองทามะเป็นระยะ ราวกับสงสัยว่าเธอวางแผนอะไรไว้อีก
ทันใดนั้น ทามะลุกขึ้น เดินตรงมาที่เคาน์เตอร์ ดากุสะดุ้ง รีบหันไปทำท่าทำงานต่อ ทามะเคาะเคาน์เตอร์เบา ๆ พร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
ทามะ: “ดากุคุง\~ ฉันมีเรื่องสนุก ๆ จะชวนนายทำด้วยล่ะ”
ดากุชะงัก หันมามองเธอด้วยความระวังตัวสุดขีด
ดากุ: “เรื่องอะไรครับ?”
ทามะ: “วันนี้ฉันจะถ่ายวิดีโอคอนเทนต์ร้านกาแฟสำหรับโปรเจกต์นิยายของฉัน! นายช่วยเป็น ‘พระเอก’ ในวิดีโอหน่อยสิ”
ดากุ (ตกใจ) : “เอ่อ… ไม่ได้ครับ ผมไม่ถนัดอะไรแบบนั้น”
ทามะ (ทำหน้าหงอย) : “อ้าว! ไม่เอาน่า ก็แค่แกล้งชงกาแฟโชว์นิดหน่อยเอง ฉันจะช่วยกำกับเองนะ”
ดากุ: “แต่… ผมกลัวกล้อง…”
โอบะ (ที่แอบฟังอยู่) : “โอ๊ะ! ดีเลย! ถ้าทามะจังอยากทำคอนเทนต์ เดี๋ยวฉันช่วยจัดร้านให้ นายช่วยเธอหน่อยเถอะ ดากุ ถือว่าเป็นการโปรโมตร้านไปด้วยเลย”
ดากุ (อึ้ง) : “รุ่นพี่โอบะ… แต่ว่า…”
โอบะ: “ไม่มีแต่! ถือว่าฉันขอล่ะ”
ทามะยิ้มกว้าง “เยี่ยมไปเลย! งั้นเริ่มจากนายลองโพสท่าเท่ ๆ กับกาแฟก่อนสิ”
ไม่นานนัก ทามะตั้งกล้องถ่ายวิดีโอไว้กลางร้าน เธอทำหน้าที่กำกับอย่างจริงจัง แต่ดูเหมือนดากุจะประหม่าอย่างหนัก
ทามะ: “โอเค! เดี๋ยวนายลองชงกาแฟแบบสโลว์ ๆ ทำให้ดูเหมือนนายกำลังใส่ความรักลงไปในกาแฟสิ!”
ดากุ (พึมพำ) : “ความรัก…?”
เขาพยายามทำตามคำบอก แต่ความประหม่าของเขากลับทำให้มือสั่นเล็กน้อยจนฟองนมหกเลอะเคาน์เตอร์อีกครั้ง ทามะหัวเราะลั่น
ทามะ: “ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น! โอเค งั้นลองใหม่ คราวนี้แค่ยิ้มหน่อยก็พอ!”
ดากุพยายามฝืนยิ้ม แต่ยิ่งเขาพยายามยิ้ม หน้าของเขาก็ยิ่งดูเกร็งจนทามะหลุดขำ
ทามะ (ปิดกล้อง) : “โอ้ย! ฉันยอมแล้ว! นายเป็นบาริสต้าที่น่ารักที่สุด แต่ก็เขินที่สุดเหมือนกันนะ”
ดากุ (หน้าแดง) : “ผมไม่ได้เขินครับ…”
ทามะยิ้มกว้าง ขณะยกกล้องขึ้นมาเช็กวิดีโอ เธอกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็นใบหน้าของดากุในแต่ละช็อต
ทามะ (คิดในใจ) : “นี่มันน่ารักเกินไปแล้ว…”
หลังจากการถ่ายทำที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทามะเก็บของเตรียมกลับบ้าน เธอเดินมาที่เคาน์เตอร์เพื่อบอกลา
ทามะ: “ขอบคุณนะ ดากุคุง\~ ฉันจะตัดต่อวิดีโอนี้ให้ดีที่สุดเลย!”
ดากุ: “อย่า… เอาไปลงออนไลน์นะครับ”
ทามะ: “โธ่\~ ไม่เอาน่า! ฉันลงแค่ในเพจของฉันเองแหละ รับรองไม่มีใครล้อหรอก (มั้ง) ”
ดากุ: “มั้ง…?”
ทามะหัวเราะเสียงใส ก่อนจะเดินออกจากร้าน ทิ้งให้ดากุถอนหายใจอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขากลับมีรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าที่เขาไม่รู้ตัว
วันถัดมา ดากุ มาทำงานตามปกติ แต่บรรยากาศในร้านดูจะแปลกไปเล็กน้อย ลูกค้าประจำหลายคนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้าง และหลายคนหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปในร้าน ดากุเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ
ระหว่างที่เขากำลังจัดถ้วยกาแฟ โอบะ เดินเข้ามาตบบ่าเขาอย่างแรง
โอบะ: “นายดังใหญ่แล้วนะ ดากุ”
ดากุ (งง) : “ดัง? ผม…ทำอะไรครับ?”
โอบะชูมือถือให้เขาดู หน้าจอแสดงวิดีโอของทามะที่โพสต์ลงเพจของเธอ คลิปที่ดากุพยายามยิ้มเกร็ง ๆ ตอนชงกาแฟ และทำฟองนมหกเพราะความเขิน มียอดวิวทะลุหลักหมื่นในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พร้อมแคปชันที่ทำให้เขาแทบจะอยากมุดพื้นหนี
“เมื่อบาริสต้าผู้แสนขี้อายต้องใส่ความรักลงในกาแฟ อ่ะ ใครอยากมาเจอตัวจริง เชิญที่ร้านนี้เลยค่า\~”
ดากุเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงฉ่า ขณะที่ลูกค้าในร้านเริ่มส่งยิ้มให้เขาแบบมีเลศนัย
ดากุ: “เธอ… ลงคลิปจริง ๆ เหรอ?”
เสียงหัวเราะดังมาจากประตูร้าน ทามะเดินเข้ามาในจังหวะพอดี เธอยกมือขึ้นเหมือนสารภาพผิด แต่สีหน้ากลับดูภูมิใจสุด ๆ
ทามะ: “ฉันบอกแล้วว่าจะลงเพจไง\~ แถมนายยังได้เพิ่มลูกค้าให้ร้านอีกนะ ไม่ดีเหรอ?”
ดากุ: “แต่…ผมไม่ได้อนุญาต!”
ทามะ: “โธ่\~ ก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่นา! นายก็แค่…ดูน่ารักแบบที่เป็นตัวของนายเองไงล่ะ”
ดากุเงียบ เขาก้มหน้าลงพยายามซ่อนความเขิน ขณะที่โอบะหัวเราะลั่น
โอบะ: “เอาน่า นายดังแล้วก็ดังไปเลย! เดี๋ยวฉันอาจจะต้องเพิ่มเมนู ‘ลาเต้ใส่ความรัก’ เป็นเมนูประจำร้านแล้วมั้ง!”
ดากุ : “ไม่ต้องใส่เข้าไปน่ะครับ”
ในช่วงบ่ายของวัน ลูกค้าหลายคนเริ่มพูดถึงคลิปนั้น บางคนถามหาบาริสต้าหนุ่มขี้อาย บางคนขอถ่ายรูปกับดากุจนเขาเริ่มประหม่ามากขึ้น
ทันใดนั้น ลูกค้าหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอเป็นสาวสวย ใบหน้ามีความมั่นใจ เธอก้าวตรงไปที่เคาน์เตอร์และส่งยิ้มให้ดากุ
ลูกค้า: “ขอสั่งลาเต้…แบบใส่ความรักค่ะ”
ดากุที่ยังคงเขินจากเหตุการณ์ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นมองเธอ แววตาเขาเต็มไปด้วยความลนลาน ทามะที่นั่งอยู่ไม่ไกลรีบลุกขึ้นมาทันที
ทามะ (แทรกขึ้น) : “เอ้า! เดี๋ยวก่อนนะ เมนูนี้ฉันคิดขึ้นเอง มันไม่มีอยู่จริงค่ะ!”
ลูกค้าหญิงยิ้มพลางหันไปมองทามะ “อ้าวเหรอคะ? แต่ฉันแค่อยากลองดื่มกาแฟที่เขาชงด้วย ‘ความตั้งใจ’ จริง ๆ เท่านั้นเอง”
บรรยากาศเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย ทามะจ้องลูกค้าคนนั้นด้วยสายตาเหมือนจะบอกว่า “ไม่ให้เข้าใกล้ดากุเด็ดขาด” ในขณะที่ดากุพยายามสงบอารมณ์และชงกาแฟต่อ
เมื่อกาแฟเสร็จ ลูกค้าหญิงรับแก้วไปพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณมากนะคะ บาริสต้าคุง ฉันจะมาใหม่แน่นอนค่ะ”
เธอเดินออกไปจากร้าน ทิ้งให้ทามะมองตามด้วยความไม่พอใจเล็ก ๆ
โอบะ (กระซิบ) : “หึงเหรอ?”
ทามะ (เสียงแข็ง) : “ใครจะหึงกัน! แค่…ฉันไม่อยากให้เขาถูกใครล้ออีกเท่านั้นแหละ!”
เมื่อร้านปิด ทามะเดินมาหาดากุที่ยังคงจัดเก็บอุปกรณ์อยู่ เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนจะรู้สึกผิด
ทามะ: “เอ่อ… ขอโทษนะเรื่องคลิป ฉันไม่ได้คิดว่านายจะลำบากใจขนาดนี้”
ดากุชะงัก หันมามองเธอ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
ดากุ: “ไม่เป็นไรครับ… แค่…คราวหน้า ช่วยถามผมก่อน”
ทามะยิ้มออกมา “ตกลง! สัญญาเลย\~”
และในคืนนั้นเอง ทามะกลับบ้านพร้อมกับความคิดใหม่ในใจ… ครั้งหน้าที่จะทำอะไรสนุก ๆ เธอจะทำให้ดากุยิ้มจริง ๆ ให้ได้
ดากุ (คิดในใจ) : “ถึงจะวุ่นวาย แต่ก็… สนุกดีเหมือนกัน”
วันหนึ่ง ร้านกาแฟเต็มไปด้วยลูกค้าแน่นร้าน จุน เด็กฝึกงานเดินไปเดินมาอย่างวุ่นวาย ขณะที่ ริกะ กำลังพยายามยกถาดกาแฟ 4 แก้ว แต่ดันสะดุดขาโต๊ะจนถาดเอนและกาแฟเกือบหก
ดากุ ที่อยู่ใกล้รีบเข้ามาช่วยรับถาดไว้ทัน แต่ด้วยความรีบร้อน เขาดันชนเข้ากับ จุน ที่กำลังถือกล่องขนมปัง ทำให้กล่องขนมปังตกลงพื้น
จุน (ลนลาน) : “อ๊า! พี่ดากุ! ผมขอโทษครับ!”
ริกะ (หน้าซีด) : “โธ่! ฉันนี่แหละที่ผิด ฉันซุ่มซ่ามอีกแล้ว…”
ในขณะที่สถานการณ์กำลังวุ่นวาย เคนตะ เดินผ่านมาพร้อมกับถือแก้วกาแฟในมือ และพูดติดตลก
เคนตะ: “โอ๊ะ! วันนี้พวกนายทำงานกันเหมือนละครตลกเลยนะ ฉันควรหาคนมาถ่ายวิดีโอไว้ดีไหมเนี่ย?”
ทามะ ที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่จากโต๊ะประจำ หัวเราะลั่นก่อนจะเดินเข้ามา
ทามะ: “จุน! ฉันว่าครั้งหน้าถ้าเดินถือกล่องขนม อย่าหันไปมองพี่ริกะแล้วจะปลอดภัยนะ\~”
จุน (หน้าแดง) : “ผมไม่ได้มองครับ!”
ทุกคนในร้านหัวเราะกันยกใหญ่ ยกเว้น ดากุ ที่ดูเหมือนจะกลายเป็นคนเก็บกวาดสถานการณ์อีกครั้ง
ช่วงเย็นของวัน ร้านกาแฟเริ่มแน่นไปด้วยลูกค้าประจำและลูกค้าใหม่ที่ตามมาจากกระแสไวรัลในวิดีโอของ ทามะ ทุกคนต่างอยากมาดูบาริสต้าขี้อายชื่อดังด้วยตาตัวเอง
จุน เด็กฝึกงาน เดินไปเดินมาด้วยความตื่นเต้น พยายามจดออร์เดอร์จากลูกค้าอย่างตั้งใจ แต่กลับจดผิดไปหมด
จุน (ตะโกน) : “เอ๊ะ! เมื่อกี้สั่งอะไรนะครับ? อเมริกาโน่ไม่ใส่น้ำแข็ง หรือใส่แต่น้ำแข็ง!?”
ลูกค้า: “ฉันสั่งชาเขียวเย็นค่ะ…”
ลูกค้าคนอื่นเริ่มหัวเราะเบา ๆ ขณะที่ ริกะ พยายามช่วยแก้สถานการณ์ แต่ก็พลาดทำเหยือกใส่นมสดหกไปทั่วโต๊ะอีก
เคนตะ ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ยืนพิงเคาน์เตอร์หัวเราะลั่น พลางหันไปพูดกับ ดากุ
เคนตะ: “นายว่าไหมดากุ วันนี้พวกเราเหมือนเล่นตลกให้ลูกค้าดูเลยนะ”
ดากุ ถอนหายใจ พยายามจะสงบสถานการณ์ด้วยการชงกาแฟให้เสร็จไวที่สุด แต่สายตาของเขาเผลอมองไปที่ ทามะ ซึ่งกำลังหัวเราะคิกคักกับเหตุการณ์ทั้งหมด
ดากุ (คิดในใจ) : “ทำไมเธอถึงสนุกได้ทุกครั้งที่ร้านวุ่นวายขนาดนี้นะ…”
ประตูร้านเปิดออก เสียงกระดิ่งดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอคือ อายาโกะ บล็อกเกอร์รีวิวอาหารชื่อดังที่ติดตามวิดีโอไวรัลของทามะ และตั้งใจมาลองกาแฟ “ใส่ความรัก” ที่ร้าน
อายาโกะ (ส่งยิ้ม) : “ขอโทษนะคะ ฉันเป็นแฟนคลับของเพจนี้ พอดีอยากมาลองลาเต้ของบาริสต้าคนนั้นค่ะ”
เธอชี้ไปที่ดากุ ทุกสายตาในร้านหันมามองเขาทันที ดากุหน้าแดงจนแทบอยากมุดเคาน์เตอร์หนี
ดากุ: “เอ่อ…ผม… ผมแค่ทำลาเต้ธรรมดาครับ ไม่ได้พิเศษอะไร”
เคนตะ แอบกระซิบกับโอบะพร้อมหัวเราะ “ดูเหมือนเจ้าไวรัลของเราจะดังเกินควบคุมแล้วนะ”
โอบะ: “ก็ให้เขาลุยไปเลยสิ จะได้รู้ว่าโลกข้างนอกเป็นยังไงบ้าง”
ในขณะที่ดากุกำลังลนลานชงกาแฟอย่างสุดฝีมือ ทามะ ยืนมองอยู่ห่าง ๆ พร้อมรอยยิ้มที่แฝงความภูมิใจเล็ก ๆ
เมื่อดากุเสิร์ฟลาเต้ให้ อายาโกะ เธอจิบแล้วทำสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเริ่มถ่ายวิดีโอ พร้อมพูดเสียงดัง
อายาโกะ: “โอ้โห! กาแฟแก้วนี้หวานเหมือนความรักจริง ๆ เลย\~ นี่แหละที่ฉันอยากลอง! ขอบคุณมากค่ะ บาริสต้าคุง!”
ลูกค้าคนอื่น ๆ ในร้านเริ่มส่งเสียงซุบซิบว่า “กาแฟใส่ความรัก” คือของจริง ทำให้บางคนเริ่มสั่งเมนูนี้เพิ่ม ดากุหน้าแดงจัดจนแทบจะละลายตรงนั้น
ทามะที่เห็นเหตุการณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเดินเข้าไปเสริม
ทามะ: “เห็นไหม! ฉันบอกแล้วว่าดากุคุงของเราไม่ธรรมดา เมนูนี้ไม่ใช่แค่กาแฟ แต่เป็นอารมณ์ล้วน ๆ!”
ดากุ (กระซิบ) : “คุณกำลังทำให้เรื่องมันใหญ่ขึ้นนะ…”
ทามะ (ยิ้ม) : “ก็ให้มันใหญ่ไปเลยสิ\~ สนุกออก!”
หลังจากลูกค้าเริ่มซาลง ริกะ เดินเข้ามาหาดากุพร้อมกับส่งชามชาอุ่น ๆ ให้
ริกะ: “วันนี้นายเหนื่อยมากเลยใช่ไหม? ฉันชงชาให้…หวังว่าจะช่วยได้”
ดากุพยักหน้าขอบคุณ ริกะหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินไปช่วยเก็บโต๊ะต่อ
เคนตะ เดินเข้ามาตบบ่าดากุ พร้อมยิ้มกว้าง “ถ้าเมนู ‘กาแฟใส่ความรัก’ ขายดีจนเป็นที่หนึ่ง นายจะเลี้ยงข้าวฉันนะ”
ดากุ: “มันไม่ใช่เมนูจริง ๆ ครับ…”
ทามะ ที่นั่งห่างออกไป หัวเราะเสียงดังพลางเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดโน้ตของเธอ
ทามะ (คิดในใจ) : “เรื่องนี้ต้องมีฉากต่ออีกแน่ ๆ!”
ตอนที่ 3
เช้าวันถัดมา บรรยากาศในร้านกาแฟยังคงเหมือนเดิม แต่สำหรับ ดากุ และ ทามะ ทุกอย่างกลับดูไม่ปกติ ทามะที่เคยพูดเล่นแหย่ดากุเสมอ กลับนั่งเงียบเขียนสมุดโน้ตของเธอ ขณะที่ดากุเองก็หลีกเลี่ยงการสบตากับเธอ
เคนตะ ที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ สังเกตเห็นความผิดปกติระหว่างทั้งสองคนก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น
เคนตะ: “อ้าว ๆ วันนี้เงียบเชียว ทามะจังไม่แกล้งดากุแล้วเหรอ?”
ทามะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยิ้มจาง ๆ ก่อนตอบ
ทามะ: “ก็…บางทีฉันอาจจะแกล้งเขามากเกินไปแล้วก็ได้”
ดากุที่ได้ยินชะงักเล็กน้อย แต่ยังคงก้มหน้าจัดอุปกรณ์ต่อ เคนตะหัวเราะก่อนจะพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ
เคนตะ: “แหม ๆ แต่ฉันว่าเขาชินแล้วล่ะนะ จริงไหม ดากุ?”
ดากุไม่ตอบ แต่เดินออกไปด้านหลังร้านเงียบ ๆ ทิ้งให้ทามะมองตามอย่างรู้สึกผิด
ในช่วงบ่าย เรียว บรรณาธิการหนุ่มจากวันก่อนกลับมาที่ร้านอีกครั้ง คราวนี้เขามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารหลายเล่มและสีหน้าจริงจัง
ทามะ ที่นั่งอยู่มุมร้านรีบลุกขึ้นไปหาเขาทันที
ทามะ: “คุณเรียว! ทำไมมาอีกล่ะคะ?”
เรียว: “พอดีฉันมีเรื่องอยากคุยเกี่ยวกับต้นฉบับใหม่ของเธอ มันน่าสนใจมาก แต่มีบางจุดที่ต้องแก้ไขด่วนน่ะ”
ทั้งสองคนเลือกนั่งคุยกันที่โต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ โดยไม่รู้เลยว่าดากุกำลังแอบมองอยู่จากด้านหลัง ริกะ และ จุน ที่อยู่ใกล้ ๆ ก็เริ่มซุบซิบกันอีกครั้ง
ริกะ: “คุณเรียวเขามาที่นี่บ่อยจัง หรือเขาชอบทามะจังจริง ๆ นะ?”
จุน: “ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันว่าเหมาะสมดีออก!”
คำพูดของพวกเขาทำให้ดากุรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่น เขาพยายามทำตัวเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจกลับยิ่งสับสน
หลังจากที่พูดคุยเรื่องงานเสร็จ เรียว เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งกาแฟ ดากุ ที่ประจำตำแหน่งอยู่จึงต้องเป็นคนรับออร์เดอร์
เรียว: “ลาเต้หนึ่งแก้วครับ”
ดากุพยักหน้าและเริ่มชงกาแฟ แต่บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูตึงเครียดจนสัมผัสได้
เรียว (ยิ้ม) : “ฉันเคยได้ยินเรื่องของนายจากทามะ เธอพูดถึงนายบ่อยเหมือนกันนะ”
ดากุหยุดมือไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบเบา ๆ
ดากุ: “เหรอครับ…”
เรียว: “ใช่ เธอบอกว่านายเป็นคนขี้อาย แต่จริง ๆ แล้วเป็นบาริสต้าที่เก่งมาก”
ดากุไม่ตอบ แต่ยังคงชงกาแฟต่อด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท เมื่อกาแฟเสร็จ เขายื่นแก้วให้เรียวโดยไม่สบตา
ดากุ: “ขอบคุณครับ”
เรียว (มองเขานิ่ง ๆ) : “ฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับทามะ แต่ฉันหวังว่านายจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจนะ”
คำพูดนั้นทำให้ดากุชะงัก เขามองเรียวด้วยสายตาที่แฝงความสับสน แต่ก่อนที่เขาจะตอบอะไร เรียว ก็เดินกลับไปที่โต๊ะของทามะ
ในคืนนั้น หลังจากร้านปิด ดากุยังคงจัดของอยู่ในร้านเพียงลำพัง เสียงประตูดังขึ้น ทามะเดินเข้ามาพร้อมสมุดโน้ตเล่มเดิม
ทามะ: “ดากุคุง… นายโอเคไหม?”
ดากุหันมามองเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
ดากุ: “คุณชอบคุณเรียวเหรอครับ?”
คำถามนั้นทำให้ทามะนิ่งไป เธอมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ
ทามะ: “เอ๊ะ? นายถามแบบนี้ทำไม?”
ดากุ: “ผมแค่…อยากรู้”
ทามะเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
ทามะ: “นายคิดอะไรอยู่เนี่ย คุณเรียวเขาเป็นแค่บรรณาธิการของฉันเท่านั้นเอง เราสนิทกันเพราะงานเท่านั้น”
ดากุรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่เขายังคงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ภายใน
ทามะ (ยิ้ม) : “ทำไมเหรอ? หรือว่านายหึง?”
คำพูดแซวเล่น ๆ ของเธอทำให้ดากุหน้าแดงทันที
ดากุ: “ผม…ผมไม่ได้คิดแบบนั้นครับ!”
ทามะ (ยิ้มกว้าง) : “ดีแล้ว\~ เพราะถ้านายหึงจริง ๆ ฉันคงจะ…ดีใจแปลก ๆ”
ดากุชะงักไป คำพูดนั้นทำให้เขาเริ่มรู้ตัวว่าอาจถึงเวลาที่เขาต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองแล้ว
หลังจากการพูดคุยเมื่อคืน บรรยากาศระหว่าง ดากุ และ ทามะ ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้ว่าทั้งคู่จะยังไม่ได้พูดอะไรชัดเจนเกี่ยวกับความรู้สึก แต่ทุกการกระทำที่เกิดขึ้นก็เริ่มเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในใจ
วันนั้นร้านกาแฟเปิดตามปกติ ลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ และทีมงานทุกคนกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ระหว่างที่ ดากุ กำลังชงกาแฟอย่างตั้งใจ เสียง จุน เด็กฝึกงานก็ดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่ง
จุน (ตะโกน) : “โอ๊ย! ขอโทษครับพี่ริกะ!”
ทุกคนหันไปมอง เห็น จุน ทำถาดกาแฟหกใส่กระโปรงของ ริกะ จนเปียกไปหมด
ริกะ (ตื่นตระหนก) : “โอ๊ย! ฉันต้องรีบเปลี่ยนชุดแล้ว!”
โอบะ เดินเข้ามาตบหลังจุนเบา ๆ พร้อมกับถอนหายใจ
โอบะ: “เจ้าเด็กคนนี้ เมื่อไหร่จะหัดระวังตัวสักที? ริกะ เดี๋ยวไปใช้เสื้อสำรองในห้องเก็บของก่อนนะ”
ริกะ พยักหน้าและรีบเดินออกไป ในขณะที่ จุน เกาหัวเขิน ๆ ก่อนหันมามองดากุ
จุน: “พี่ดากุครับ ผมขอโทษอีกแล้ว…”
ดากุ ถอนหายใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ดากุ: “ครั้งหน้า ระวังให้มากกว่านี้”
ระหว่างช่วงพักเบรก ทามะ ที่สังเกตทุกอย่างอยู่ ก็เดินไปหา ดากุ พร้อมกับถือแก้วกาแฟมาด้วย
ทามะ: “วันนี้นายดูเหนื่อย ๆ นะ”
ดากุ เงยหน้ามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะตอบเบา ๆ
ดากุ: “ก็ปกติครับ”
ทามะ: “จริงเหรอ? แต่ฉันว่าดูเหมือนนายจะคิดอะไรอยู่ตลอดเลยนะ”
ทามะ วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา สีหน้าของเธอดูจริงจังขึ้น
ทามะ: “ฟังนะ ถ้านายมีอะไรในใจ นายบอกฉันได้นะ ฉันไม่อยากให้นายต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว”
ดากุ มองเธอนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดสิ่งที่เขาไม่เคยพูดกับใครมาก่อน
ดากุ: “ผม…ไม่เก่งเรื่องพูด ผมกลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไป ทุกอย่างจะยุ่งยากขึ้น”
คำพูดนั้นทำให้ทามะนิ่งไปชั่วขณะ แต่เธอกลับยิ้มออกมา
ทามะ: “บางครั้งความยุ่งยากก็ไม่ได้แย่นะ มันอาจทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้นก็ได้”
ทั้งสองคนนั่งเงียบกันอยู่พักหนึ่ง แต่บรรยากาศรอบตัวกลับรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายมากขึ้น
ในวันเดียวกัน โอบะ เรียกทุกคนมารวมตัวเพื่อประกาศข่าวสำคัญ
โอบะ: “ทุกคน! อีกสองสัปดาห์จะมีงานเทศกาลกาแฟประจำปีที่ย่านช้อปปิ้งใหญ่ ฉันได้รับคำเชิญให้ไปร่วมงานด้วย แต่เราต้องส่งตัวแทนจากร้านไปจัดบูธ”
ทุกคนเริ่มซุบซิบกันอย่างตื่นเต้น จนกระทั่ง โอบะ พูดต่อ
โอบะ: “ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะส่ง ดากุ กับ ทามะ ไปเป็นตัวแทนของร้าน”
คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในร้านหันมามองทั้งสองคนทันที
ดากุ (ตกใจ) : “เอ๊ะ? แต่ผม…”
โอบะ: “ไม่มีแต่! นายเป็นบาริสต้าที่ดีที่สุดของร้าน ส่วนทามะก็มีความสามารถในการดึงดูดลูกค้าได้ ฉันเชื่อว่าพวกนายจะทำให้บูธของเราประสบความสำเร็จแน่”
หลังจากเลิกประชุม ทามะ เดินมาหา ดากุ ด้วยสีหน้าตื่นเต้น
ทามะ: “ดากุคุง! นี่มันน่าสนุกสุด ๆ ไปเลย! ฉันจะช่วยนายเต็มที่แน่นอน!”
ดากุ ที่ยังคงดูประหม่า พยักหน้าช้า ๆ
ดากุ: “ครับ…ผมจะพยายาม”
ทามะ ยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดเบา ๆ
ทามะ: “ฉันดีใจนะ ที่จะได้ทำงานนี้กับนาย”
ในคืนเดียวกัน ขณะที่ ทามะ กำลังเขียนสมุดโน้ตของเธออยู่ที่บ้าน เธอก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะเขียนข้อความลงไปอย่างช้า ๆ
“บางที…ฉันอาจไม่ได้แค่ชอบแกล้งเขา แต่ฉันอาจชอบเขาจริง ๆ”
สองวันก่อนงานเทศกาล ดากุ และ ทามะ กำลังช่วยกันจัดเตรียมสิ่งของสำหรับบูธ ทั้งเมล็ดกาแฟ อุปกรณ์ชง และเมนูพิเศษที่โอบะกำหนดให้พวกเขาไปโปรโมต
ทามะ ที่นั่งเขียนไอเดียการตกแต่งบูธไปด้วยก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตว่าดากุดูเครียด
ทามะ: “ดากุคุง นายดูไม่ค่อยตื่นเต้นเลยนะ”
ดากุ หยุดมือจากการเช็ดอุปกรณ์แล้วหันมามองเธอ
ดากุ: “ผม…ไม่เก่งเรื่องการเจอคนเยอะ ๆ ครับ”
ทามะ: “งั้นนายก็แค่ทำกาแฟตามที่นายถนัดไง ส่วนการพูดคุยกับลูกค้าปล่อยให้ฉันจัดการเอง!”
เธอยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ แต่ดากุยังคงดูไม่สบายใจ
วันที่งานเทศกาลกาแฟมาถึง บูธของร้านโอบะตกแต่งด้วยสไตล์เรียบง่ายและอบอุ่น มีผู้คนเดินผ่านไปมาไม่ขาดสาย ทามะ ที่แต่งตัวสบาย ๆ แต่ดูสดใส ยืนเรียกลูกค้าอย่างกระตือรือร้น
ทามะ (ยิ้ม) : “กาแฟสดใหม่จากบาริสต้าขี้อายของเรา ลองเลยค่ะ! รับรองว่าอร่อยจนลืมไม่ลง\~”
คำพูดของเธอเรียกความสนใจจากลูกค้าหลายคนที่เข้ามาสั่งกาแฟ ดากุ ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์พยายามชงกาแฟอย่างตั้งใจ แม้ว่าจะยังประหม่าที่ต้องเจอผู้คนมากมาย
ทามะ: “ดากุคุง! ลูกค้าคนนี้ขอเมนูพิเศษ ลาเต้ลายหัวใจ! นายทำได้ไหม?”
ดากุ พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะลงมือชงลาเต้ด้วยสมาธิอย่างเต็มที่ เสียงชื่นชมจากลูกค้าที่ได้รับกาแฟทำให้บรรยากาศของบูธคึกคักขึ้นเรื่อย ๆ
ระหว่างที่ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี จู่ ๆ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดสีแดงเดินเข้ามาที่บูธ เธอมีท่าทางมั่นใจและรอยยิ้มที่ดูจงใจเรียกร้องความสนใจ
ทามะ หันไปยิ้มต้อนรับเธอ
ทามะ: “ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าสนใจเมนูไหนเป็นพิเศษไหมคะ?”
หญิงสาวคนนั้นไม่ได้ตอบ เธอกลับมองตรงไปที่ ดากุ ที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ดวงตาของเธอเป็นประกายราวกับจำเขาได้
หญิงสาว: “ดากุ… ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เสียงของเธอทำให้ ดากุ ชะงักทันที มือของเขาที่ถือแก้วกาแฟเริ่มสั่นเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจและไม่สบายใจ
ทามะ มองทั้งคู่สลับกัน เธอสัมผัสได้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้ไม่ใช่ลูกค้าทั่วไป
ทามะ (สงสัย) : “เอ๊ะ? คุณรู้จักกับดากุคุงเหรอคะ?”
หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบ
หญิงสาว: “แน่นอนสิ ฉันเป็น…อดีตคนสำคัญของเขาเอง”
คำพูดนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ หันมามองทันที บรรยากาศในบูธเต็มไปด้วยความตึงเครียด
หลังจากเหตุการณ์ในงาน หญิงสาวคนนั้นจากไปแล้ว แต่ทิ้งความอึดอัดไว้เบื้องหลัง ทามะ พยายามถามดากุถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขากลับปิดตัวเองและไม่พูดอะไร
จนกระทั่งในคืนวันนั้น ดากุ ตัดสินใจเล่าเรื่องของเขาให้ ทามะ ฟังเป็นครั้งแรก
ดากุ เล่าว่าในอดีต เขาเคยคบกับหญิงสาวคนหนึ่ง (คนที่ปรากฏตัวในงาน) แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความสุข หญิงสาวคนนั้นเคยใช้คำพูดและการกระทำกดดันเขา ทำให้เขารู้สึกไร้ค่า
ดากุ: “เธอเคยบอกว่าผมไม่ดีพอ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ผิดหมด ผมเริ่มเชื่อแบบนั้น และทุกครั้งที่เธอโกรธ ผมจะต้องขอโทษ ทั้งที่บางครั้งผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย…”
ทามะ ฟังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเห็นใจ
ดากุ: “ตั้งแต่ตอนนั้น ผมเริ่มกลัวการเข้าใกล้ผู้หญิง ผมกลัวว่าจะเจอใครที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นอีก”
หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ทามะ ยิ้มบาง ๆ แล้วพูดเบา ๆ
ทามะ: “ดากุคุง… นายไม่ได้ไร้ค่าเลยนะ ที่ผ่านมา นายแค่เจอคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวนายเท่านั้นเอง”
ดากุ เงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
ทามะ: “แต่นายไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ เพราะฉันจะอยู่ตรงนี้…และฉันจะไม่มีวันทำให้นายรู้สึกแบบนั้นอีกแน่นอน”
คำพูดของ ทามะ ทำให้หัวใจของ ดากุ อบอุ่นขึ้นมาเป็นครั้งแรก เขารู้สึกเหมือนความกลัวที่ฝังลึกในใจเริ่มจางหายไปทีล่ะน้อย
ตอนที่ 4
หลังจากคืนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่าง ดากุ และ ทามะ ดูเหมือนจะลึกซึ้งขึ้นโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แม้ ดากุ จะยังคงมีความระมัดระวังอยู่บ้าง แต่เขาก็เริ่มเปิดใจให้ ทามะ มากขึ้น และทามะเองก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เขารู้สึกปลอดภัย
ในวันที่สองของเทศกาลกาแฟ บูธของ ดากุ และ ทามะ กลายเป็นจุดสนใจมากขึ้นหลังจากมีลูกค้าหลายคนพูดถึง “บาริสต้าขี้อาย” และ “กาแฟใส่ความรัก” ลูกค้าจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา บางคนขอให้ ดากุ วาดลาเต้อาร์ตแบบพิเศษ
ดากุ พยายามอย่างเต็มที่ แม้จะยังประหม่า แต่เขาก็เริ่มชินกับการทำงานในที่คนเยอะ ๆ เพราะมี ทามะ คอยช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของลูกค้า
ลูกค้าหญิง: “ดากุคุง\~ ขอหัวใจสองดวงในแก้วนี้ได้ไหมคะ?”
ทามะ (พูดแทรกพร้อมยิ้ม) : “ไม่ได้ค่ะ! บาริสต้าคนนี้วาดหัวใจได้แก้วละดวงเท่านั้น คนสำคัญเก็บไว้ให้คนเดียวค่ะ!”
คำพูดของ ทามะ ทำให้ลูกค้าหัวเราะ แต่ ดากุ ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์กลับหน้าแดงจนแทบทำงานต่อไม่ไหว
ขณะที่ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่น หญิงสาวคนเดิมในชุดสีแดง (อายากะ) กลับมาที่บูธอีกครั้ง คราวนี้เธอมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนมีบางอย่างแอบแฝง
อายากะ: “ดากุคุง… ฉันอยากคุยกับนายสักครู่ได้ไหม?”
ดากุ ชะงัก ท่าทางประหม่าและลังเลอย่างเห็นได้ชัด ทามะ ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ มองทั้งสองคนด้วยความไม่สบายใจ
ทามะ (พูดแทรก) : “เอ่อ… ถ้าจะคุย ทำไมไม่สั่งกาแฟไปด้วยล่ะคะ? ดากุคุงจะได้ชงให้ระหว่างคุย”
อายากะ: “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากคุยส่วนตัวมากกว่า”
คำพูดนั้นทำให้ ทามะ รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบจับแขนของ ดากุ และพูดเบา ๆ
ทามะ (กระซิบ) : “ถ้านายไม่อยากคุยกับเธอ นายก็ไม่จำเป็นต้องทำตามนะ”
ดากุ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าและพูดขึ้น
ดากุ: “ครับ…แต่ผมต้องเคลียร์เรื่องนี้สักที”
ดากุ และ อายากะ เดินออกไปพูดคุยกันด้านหลังบูธ ในขณะที่ ทามะ แอบมองจากมุมหนึ่งอย่างกังวล
อายากะ: “ดากุ… ฉันไม่คิดเลยว่าจะเจอนายในงานแบบนี้ นายเปลี่ยนไปเยอะนะ ดู…มั่นใจขึ้น”
ดากุ หายใจลึกก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
ดากุ: “ผมเปลี่ยนไปเพราะผมต้องเปลี่ยน ผมไม่อยากกลับไปเป็นคนที่ยอมทุกอย่างอีกแล้ว”
คำพูดของเขาทำให้ อายากะ ชะงักไปเล็กน้อย แต่เธอยังยิ้ม
อายากะ: “ฉันไม่ได้มาทำให้นายลำบากใจนะดากุ ฉันแค่อยากขอโทษ…สำหรับทุกอย่างที่ฉันเคยทำกับนายในอดีต”
ดากุ มองเธอด้วยสายตาที่แฝงความเจ็บปวด ก่อนจะตอบ
ดากุ: “คุณรู้ไหมว่าคำพูดของคุณมันส่งผลกับผมแค่ไหน? มันทำให้ผมกลัวทุกครั้งที่ต้องอยู่ใกล้ผู้หญิง เพราะผมคิดว่าผมคงไม่ดีพอสำหรับใครทั้งนั้น”
อายากะ: “ฉันรู้… และฉันเสียใจมาก ฉันแค่อยากให้เราจบเรื่องทั้งหมดด้วยดี นายจะได้ไม่ต้องแบกอดีตนี้ไว้อีก”
ดากุ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า
ดากุ: “ถ้าการให้อภัยคุณช่วยให้ทุกอย่างจบลง ผมก็ยินดี แต่ผมคงไม่สามารถกลับไปไว้ใจคุณได้อีกแล้ว”
หลังจากการพูดคุยจบลง ดากุ กลับมาที่บูธด้วยท่าทางอ่อนล้า ทามะ ที่ยืนรอเขาอยู่รีบเข้ามาหา
ทามะ: “นายโอเคไหม?”
ดากุ พยักหน้า แต่สีหน้าเขายังดูไม่สดใสนัก
ทามะ: “รู้ไหม? ฉันดีใจนะที่นายยอมเผชิญหน้ากับอดีตได้ นายเก่งมากเลย”
คำพูดของเธอทำให้ ดากุ รู้สึกอบอุ่นในใจ เขาเงยหน้ามองเธอและพูดเบา ๆ
ดากุ: “ขอบคุณนะ…ที่อยู่ข้างผม”
ทามะ ยิ้มกว้างก่อนจะพูดติดตลก
ทามะ: “ก็แน่นอนอยู่แล้ว นายยังเป็นตัวละครในนิยายของฉันอยู่นี่นา จะปล่อยให้เศร้าไม่ได้หรอก!”
ทั้งสองคนหัวเราะออกมาเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศของงานที่ยังคงคึกคัก
ในวันสุดท้ายของเทศกาล ทามะ และ ดากุ กลายเป็นคู่หูที่ลูกค้าชื่นชอบที่สุด บรรยากาศที่อบอุ่นและสนุกสนานของพวกเขาดึงดูดลูกค้ามากมาย
และในคืนนั้น ดากุ ตัดสินใจเขียนข้อความสั้น ๆ ลงในสมุดจดของเขา
“ขอบคุณที่ทำให้ฉันกล้าก้าวข้ามอดีต… และเริ่มมองไปข้างหน้าอีกครั้ง”
หลังจากคืนที่ ทามะ สารภาพความรู้สึก ทุกอย่างดูเหมือนจะเปลี่ยนไป แต่แทนที่จะทำให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับเริ่มมีระยะห่างโดยไม่รู้ตัว
วันถัดมา: การปรากฏตัวของเรียวอีกครั้ง
ดากุ ที่ยังคงทำงานในร้านกาแฟตามปกติ สังเกตว่า ทามะ หายไปอีกครั้งในช่วงเช้า แต่เขาพยายามไม่แสดงความกังวล
จนกระทั่งช่วงบ่าย ทามะ เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับ เรียว บรรณาธิการหนุ่ม ทั้งคู่ดูสนิทสนมและหัวเราะกันอย่างออกรสชาติ
เรียว: “ทามะ! ฉันว่าไอเดียของเธอยอดเยี่ยมมากเลยนะ ถ้าเธอเพิ่มตัวละครให้นิยายของเธออีกหน่อย มันจะสมบูรณ์แบบแน่นอน”
ทามะ ยิ้มกว้างก่อนจะตอบกลับ
ทามะ: “จริงเหรอ! ขอบคุณมากเลยค่ะ ฉันจะรีบแก้ไขตามคำแนะนำของคุณแน่นอน”
บทสนทนาของทั้งสองทำให้พนักงานในร้านเริ่มซุบซิบกันอีกครั้ง
ริกะ: “ดูเหมือนทั้งคู่จะเหมาะสมกันมากเลยนะ”
จุน: “ใช่ ๆ ดูเข้ากันดีสุด ๆ”
ดากุ ที่ได้ยินทุกอย่างพยายามก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ แต่ความรู้สึกอึดอัดเริ่มครอบงำใจ เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงกลับไปสู่ความกลัวเดิม ๆ
หลังจาก เรียว ออกจากร้าน ทามะ เดินเข้ามาหาเขาที่เคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้ม
ทามะ: “ดากุคุง\~ วันนี้ฉันเอาขนมมาให้นายด้วยล่ะ! ของโปรดเลยนะ”
แต่ครั้งนี้ ดากุ กลับไม่ได้ตอบเหมือนทุกครั้ง เขาเพียงพยักหน้าเบา ๆ และหลีกเลี่ยงการสบตา
ทามะ (สงสัย) : “เอ๊ะ? นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
ดากุ: “เปล่าครับ ผมแค่…เหนื่อยนิดหน่อย”
น้ำเสียงเรียบเฉยของเขาทำให้ ทามะ ชะงัก เธอมองเขาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
คืนนั้น หลังจากร้านปิด ทามะ ยังอยู่ในร้านเหมือนทุกวัน เธอนั่งเขียนนิยายของเธออยู่ที่โต๊ะประจำ ในขณะที่ ดากุ กำลังเก็บของอยู่ด้านหลัง
เธอตัดสินใจพูดขึ้นมา
ทามะ: “ดากุคุง… นายกำลังหนีฉันอยู่ใช่ไหม?”
คำถามตรงไปตรงมาของเธอทำให้ ดากุ ชะงักไป เขาหันกลับมามองเธอ
ดากุ: “ผมไม่ได้หนีครับ…”
ทามะ: “ถ้าอย่างนั้น ทำไมนายถึงไม่เหมือนเดิมล่ะ? หรือว่าฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจ?”
ดากุ ก้มหน้า หายใจลึก ก่อนจะตอบ
ดากุ: “คุณไม่ได้ทำอะไรผิดครับ… แต่บางทีคุณควรอยู่กับคนที่เหมาะสมกับคุณมากกว่าผม”
คำพูดนั้นทำให้ ทามะ เบิกตากว้าง เธอลุกขึ้นยืนทันที
ทามะ: “นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะ!? ใครจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ฉันเป็นคนตัดสินใจเองนะ!”
ดากุ: “แต่คุณกับคุณเรียวดูเข้ากันมาก… และผม…”
ทามะ เดินเข้ามาใกล้เขา เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ทามะ: “ดากุ นายกำลังคิดเองเออเองอีกแล้วใช่ไหม? ฉันเคยบอกนายไปแล้วนี่ว่าไม่มีอะไรระหว่างฉันกับเขา!”
ดากุ: “แต่ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงของคุณ…”
คำพูดนั้นทำให้ ทามะ น้ำตาคลอ เธอพยายามระงับอารมณ์ก่อนจะพูดเสียงสั่น
ทามะ: “นายไม่ใช่ตัวถ่วง! นายคือคนที่ฉันเลือกจะอยู่ด้วย… ทำไมนายถึงไม่เข้าใจล่ะ?”
ดากุ เงียบไป เขาไม่กล้าสบตาเธอ ในขณะที่ ทามะ หยิบสมุดโน้ตของเธอขึ้นมา
ทามะ: “นายรู้ไหม? ในสมุดเล่มนี้ ฉันเขียนถึงนายทุกวัน ไม่ใช่เพราะฉันอยากแกล้งนาย แต่เพราะนายเป็นแรงบันดาลใจให้ฉัน… แต่ถ้านายยังคิดว่าตัวเองไม่มีค่า แบบนั้นฉันคงช่วยอะไรนายไม่ได้แล้วล่ะ”
เธอวางสมุดโน้ตลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ ดากุ ยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ
ดากุ หยิบสมุดโน้ตเล่มนั้นขึ้นมาเปิดดู สิ่งที่เขาเห็นคือข้อความที่เขียนไว้ทุกวัน
“ฉันอยากทำให้เขายิ้ม ฉันอยากให้เขารู้ว่าเขามีค่ามากแค่ไหน”
คำพูดในสมุดโน้ตทำให้หัวใจของ ดากุ เหมือนถูกปลดล็อก เขาเริ่มตระหนักว่า เขากำลังปิดกั้นตัวเองและทำร้ายคนที่สำคัญที่สุดไปโดยไม่รู้ตัว
ในคืนนั้น ดากุ ตัดสินใจครั้งใหญ่ เขาเขียนข้อความลงในกระดาษแผ่นหนึ่งและเดินออกจากร้านไปหาทามะที่บ้าน
แต่เมื่อไปถึง เขาพบว่าทามะไม่ได้อยู่ที่นั่น…
เมื่อ ดากุ ไปถึงบ้านของ ทามะ กลับพบว่าไฟในบ้านมืดสนิท ไม่มีใครอยู่ และแม้ว่าเขาจะพยายามโทรหาเธอหลายครั้ง แต่ปลายสายกลับไม่มีคนรับ ตรงหน้าประตูบ้าน มีสมุดโน้ตอีกเล่มหนึ่งวางอยู่
ดากุ หยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมา เปิดดู และพบเพียงข้อความสั้น ๆ เขียนไว้ว่า:
“ฉันคิดว่าฉันควรพักจากทุกอย่างสักระยะ… อย่าห่วงฉันนะ ดากุคุง”
ข้อความนั้นทำให้ ดากุ ใจสั่น เขารู้สึกผิดที่คำพูดของเขาเมื่อคืนอาจทำให้ ทามะ ตัดสินใจแบบนี้
วันรุ่งขึ้น ดากุ ไม่สามารถทำงานได้อย่างปกติ เพราะความกังวลยังคงกัดกินใจเขา ทุกคนในร้านต่างสังเกตเห็นความผิดปกติ
เคนตะ (ถาม) : “เฮ้ ดากุ นายดูเหมือนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย มีอะไรหรือเปล่า?”
ดากุ: “ทามะ… เธอหายไปครับ”
ริกะ: “เอ๊ะ! ทามะจังหายไป? แล้วนายรู้ไหมว่าเธอไปไหน?”
ดากุ ส่ายหน้า ก่อนจะหันไปพูดกับ โอบะ
ดากุ: “พี่โอบะ…ผมขอออกไปข้างนอกสักพักได้ไหมครับ? ผมต้องหาคำตอบบางอย่าง”
โอบะ พยักหน้า และพูดอย่างจริงจัง
โอบะ: “ถ้านายคิดว่าเธอสำคัญขนาดนั้น ก็รีบไปเถอะ…อย่าปล่อยให้มันสายเกินไป”
ดากุ เริ่มต้นตามหาทามะจากสถานที่ที่เธอมักจะไป เช่น ร้านหนังสือ คาเฟ่ที่เธอชอบ หรือสวนสาธารณะใกล้บ้าน แต่ทุกแห่งกลับไม่มีร่องรอยของเธอ
ในที่สุด เขาจำได้ว่า ทามะ เคยพูดถึงสถานที่หนึ่งซึ่งเธอไปบ่อย ๆ เวลาอยากสงบจิตใจ นั่นคือ สถานีรถไฟร้างนอกเมือง ที่เธอเคยบอกว่าเงียบและเหมาะกับการเขียนนิยาย
เมื่อ ดากุ ไปถึงสถานีรถไฟร้าง ท้องฟ้ากำลังมืดลง เขาเห็น ทามะ นั่งอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่ง โดยมีสมุดโน้ตและปากกาในมือ
ดากุ เดินเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะพูดขึ้น
ดากุ: “ทามะ…”
เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความแปลกใจ
ทามะ: “ดากุคุง… นายมาที่นี่ได้ยังไง?”
ดากุ: “ผมตามหาคุณ… ผมต้องการพูดกับคุณ”
เธอปิดสมุดโน้ตของเธอและมองเขาด้วยสีหน้าที่แฝงไปด้วยความเศร้า
ทามะ: “แต่นายบอกเองนี่…ว่านายไม่อยากเป็นตัวถ่วงของฉัน แล้วทำไมนายถึงมาตามหาฉันล่ะ?”
คำพูดของเธอเหมือนลูกศรที่พุ่งเข้าใส่หัวใจของ ดากุ เขาสูดหายใจลึก และตัดสินใจพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจ
ดากุ: “เพราะผมผิด…ผมคิดผิดที่ผลักคุณออกไป ผมคิดว่าถ้าผมทำแบบนั้น คุณจะมีความสุขกว่า แต่ผมเพิ่งรู้ว่าผมเองก็ต้องการคุณเหมือนกัน”
ทามะ มองเขาโดยไม่พูดอะไร ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
ดากุ (เสียงสั่น) : “ผมอาจไม่สมบูรณ์แบบ ผมอาจไม่เหมาะสม…แต่ถ้าคุณยังอยากอยู่ข้างผม ผมสัญญาว่าจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้น”
ทามะ ลุกขึ้นยืน เธอเดินเข้าไปหาดากุใกล้ ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ทามะ: “ดากุคุง… นายไม่ต้องสมบูรณ์แบบสำหรับฉัน เพราะฉันไม่ต้องการคนที่สมบูรณ์แบบ ฉันต้องการแค่นาย…แค่นายเท่านั้น”
คำพูดนั้นทำให้ ดากุ น้ำตาคลอ เขาก้มหน้าลงก่อนจะตอบเบา ๆ
ดากุ: “ขอบคุณครับ…ขอบคุณที่ไม่ปล่อยมือจากผม”
ทั้งสองคนยืนมองหน้ากัน ท่ามกลางความเงียบสงบของสถานีรถไฟร้าง
เมื่อทั้งสองกลับมาที่ร้านในวันรุ่งขึ้น บรรยากาศเต็มไปด้วยรอยยิ้มของพนักงานทุกคน
เคนตะ: “อ้าว! กลับมาพร้อมกันแบบนี้ หรือว่าสารภาพรักกันเรียบร้อยแล้ว?”
ทามะ หัวเราะเบา ๆ ในขณะที่ ดากุ หน้าแดงจัด
ทามะ: “ใช่! และนายอย่าลืมว่า จากนี้ไปดากุคุงจะไม่หนีใครอีกแล้ว”
ดากุ พยักหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเต็มที่เป็นครั้งแรก
ตอนที่ 5
หลังจาก ดากุ และ ทามะ กลับมาสู่ชีวิตปกติ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มชัดเจนขึ้น แต่ความลุ้นระทึกยังไม่จบง่าย ๆ เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นในร้านกาแฟ
ร้านกาแฟกำลังคึกคักตามปกติ ดากุ กำลังชงกาแฟอย่างตั้งใจ ขณะที่ ทามะ เดินเล่นอยู่ในร้านพร้อมสมุดโน้ตของเธอ ทันใดนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน เขาคือ เรียว บรรณาธิการหนุ่มที่เคยสนิทกับ ทามะ
เรียว: “สวัสดีครับทุกคน!”
เสียงทักทายของเขาดึงดูดสายตาทุกคนในร้าน รวมถึง ทามะ ที่เดินเข้ามาหาเขา
ทามะ: “อ้าว! คุณเรียว วันนี้มาอีกแล้วเหรอคะ?”
เรียว (ยิ้ม) : “ใช่ ผมมีข่าวดีจะมาบอกเธอด้วยล่ะ”
เขาดึงเอกสารฉบับหนึ่งออกมา ก่อนจะพูดเสียงดัง
เรียว: “ต้นฉบับของเธอผ่านแล้วนะ สำนักพิมพ์ตัดสินใจจะตีพิมพ์นิยายเล่มนี้!”
เสียงเฮดังขึ้นจากพนักงานในร้าน โดยเฉพาะ จุน และ ริกะ ที่ปรบมือดีใจกันใหญ่
จุน: “สุดยอดเลย! ทามะจังเก่งมาก!”
ทามะ ยิ้มกว้างและกล่าวขอบคุณทุกคน แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังฉลอง มีบางอย่างในสายตาของ เรียว ที่ดึงดูดความสนใจของ ดากุ เขาดูเหมือนจะมีเจตนาแอบแฝง
หลังจากความคึกคักจางลง เรียว ดึง ทามะ ออกไปคุยที่โต๊ะด้านข้าง ทั้งคู่ดูจริงจังมากจน ดากุ เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
เรียว: “ทามะ…ฉันอยากถามอะไรเธอสักอย่าง”
ทามะ: “ได้สิคะ ว่าแต่ทำไมดูจริงจังขนาดนี้ล่ะ?”
เรียว: “ฉันอยากให้เธอย้ายมาทำงานที่โตเกียวกับฉัน สำนักพิมพ์มีตำแหน่งนักเขียนประจำที่เหมาะกับเธอมาก ฉันเชื่อว่าเธอจะไปได้ไกลกว่าการอยู่ที่นี่”
คำพูดของ เรียว ทำให้ ทามะ ชะงักไป เธอรู้ว่านี่เป็นโอกาสครั้งใหญ่ในชีวิตของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็อดเหลือบมองไปที่ ดากุ ที่กำลังชงกาแฟอยู่ไม่ได้
เมื่อ ดากุ สังเกตเห็นว่าทั้งสองคุยกันนานผิดปกติ เขาเริ่มกระวนกระวายใจ เคนตะ ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ สังเกตเห็นท่าทางของเขาและอดไม่ได้ที่จะพูดแซว
เคนตะ: “นายเป็นห่วงเธออยู่ใช่ไหม? ดูก็รู้ว่าคิดมากตั้งแต่คุณเรียวเดินเข้ามา”
ดากุ: “ผมแค่…กลัวว่าเธอจะไปจากที่นี่”
เคนตะ หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตบบ่าดากุ
เคนตะ: “ถ้านายไม่อยากให้เธอไป ก็รีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะสายเกินไปสิ”
คำพูดของ เคนตะ เหมือนจุดประกายบางอย่างในใจ ดากุ
คืนนั้น หลังจากร้านปิด ทามะ อยู่ช่วยเก็บของเหมือนทุกวัน แต่บรรยากาศระหว่างเธอกับ ดากุ ดูเงียบผิดปกติ
ดากุ ตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
ดากุ: “ทามะ…ผมได้ยินว่าคุณเรียวชวนคุณไปโตเกียว”
ทามะ ชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
ทามะ: “ใช่…มันเป็นโอกาสที่ดีมากเลยล่ะ”
ดากุ (เสียงสั่น) : “แล้ว…คุณจะไปไหมครับ?”
ทามะ นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ
ทามะ: “ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่…ฉันอยากรู้นะว่าถ้าฉันไป นายจะรู้สึกยังไง”
คำพูดตรงไปตรงมาของเธอทำให้ ดากุ ชะงัก เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์
ดากุ: “ผมไม่อยากให้คุณไป…แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามคุณ”
ทามะ ยิ้มเศร้า ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ
ทามะ: “นายไม่ต้องห้ามฉันหรอกดากุคุง… แต่ถ้านายพูดว่าอยากให้ฉันอยู่ ฉันจะฟัง”
คำพูดของ ทามะ ทำให้ ดากุ ตระหนักว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองให้ได้ หากเขาปล่อยเธอไปครั้งนี้ เขาอาจไม่มีโอกาสพูดในสิ่งที่อยู่ในใจอีก
ในคืนนั้น ดากุ ตัดสินใจเขียนจดหมายสั้น ๆ ใส่ในกล่องกาแฟที่เขาชงให้ ทามะ ในวันถัดมา แต่ในเช้าวันนั้น ทามะ กลับไม่ปรากฏตัวที่ร้าน…
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ ทามะ ไม่ปรากฏตัวที่ร้านกาแฟ ดากุ ตัดสินใจออกไปตามหาเธอ ระหว่างทางฝนเริ่มตกหนัก ทำให้ถนนลื่นและอันตราย ขณะที่เขากำลังขี่จักรยานเพื่อมุ่งหน้าไปบ้านของ ทามะ จู่ ๆ รถคันหนึ่งก็พุ่งออกมาจากทางแยก
ดากุ เบรคไม่ทันและชนเข้ากับรถอย่างแรง ร่างของเขาล้มกระแทกพื้นและหมดสติในทันที
สองวันต่อมา ดากุ ฟื้นขึ้นมาบนเตียงในโรงพยาบาล รอบตัวเขามี โอบะ, เคนตะ และ ริกะ ที่มาเยี่ยม
โอบะ (โล่งใจ) : “นายฟื้นแล้ว! ดีจริง ๆ เราเป็นห่วงนายมากเลยนะ”
ดากุ ขมวดคิ้ว เขาพยายามลุกขึ้นนั่งแต่ก็รู้สึกปวดศีรษะอย่างหนัก
ดากุ: “ผม…เกิดอะไรขึ้น?”
เคนตะ อธิบายว่าเขาประสบอุบัติเหตุจักรยานชนรถ แต่คำพูดเหล่านั้นกลับไม่ช่วยอะไร เมื่อ ดากุ เริ่มรู้สึกถึงความว่างเปล่าในความทรงจำของตัวเอง
ดากุ (เสียงสั่น) : “ทำไม…ผมจำอะไรไม่ได้เลย?”
คำพูดของเขาทำให้ทุกคนในห้องนิ่งไปทันที
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ดากุ ถูกพาตัวกลับมาที่ร้านกาแฟอีกครั้ง แต่ทุกอย่างรอบตัวกลับดูแปลกตาสำหรับเขา แม้เขาจะจำชื่อพนักงานบางคนได้ แต่ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นและคนสำคัญบางคนกลับหายไป
จนกระทั่ง ทามะ เดินเข้ามาในร้าน หลังจากที่เธอได้ยินข่าวอุบัติเหตุของเขา เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความเป็นห่วง
ทามะ: “ดากุคุง! นายเป็นยังไงบ้าง? ฉันเป็นห่วงมากเลย!”
แต่คำตอบที่เธอได้รับกลับเป็นเพียงสายตาที่ว่างเปล่าและถอยหนีของเขา
ดากุ (เสียงสั่น) : “คุณ…เป็นใคร?”
คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของ ทามะ เธอยืนนิ่ง น้ำตาคลอเบ้า
ทามะ: “นายจำฉันไม่ได้เหรอ…?”
โอบะ ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ รีบเข้ามาอธิบาย
โอบะ: “ดากุเสียความทรงจำหลังอุบัติเหตุ…เขาจำได้บางอย่าง แต่ดูเหมือนจะลืมเรื่องสำคัญไปหลายเรื่อง”
และสิ่งที่น่ากังวลยิ่งกว่าคืออาการ กลัวผู้หญิง ของ ดากุ ที่เคยบรรเทาลงกลับยิ่งรุนแรงขึ้น เขาไม่สามารถอยู่ใกล้ ทามะ ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป
แม้ ดากุ จะจำ ทามะ ไม่ได้ แต่เธอก็ตัดสินใจว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาฟื้นความทรงจำและเอาชนะความกลัวที่กลับมาอีกครั้ง
ทามะ (คิดในใจ) : “ถ้าฉันทำให้เขายิ้มได้ครั้งหนึ่ง ฉันก็จะทำได้อีกครั้ง ไม่ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม”
เธอเริ่มพยายามเข้าไปใกล้เขาอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่เธอพยายาม ดากุ กลับถอยหนีเหมือนคนแปลกหน้า
ดากุ: “อย่าเข้ามาใกล้ผม…ได้โปรด”
คำพูดนั้นเจ็บปวดสำหรับ ทามะ แต่เธอก็ไม่ละความพยายาม
วันหนึ่งขณะที่ ทามะ กำลังช่วยเก็บของในร้าน เธอพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งของ ดากุ ที่เขาเคยเขียนไว้ก่อนเกิดอุบัติเหตุ ข้อความในสมุดเต็มไปด้วยคำพูดที่เกี่ยวกับเธอ
“ขอบคุณทามะที่ทำให้ผมกล้าข้ามผ่านอดีต…ผมไม่อยากเสียเธอไป”
เมื่อ ทามะ เห็นข้อความเหล่านั้น เธอตัดสินใจนำมันมาให้ ดากุ ดู
ทามะ ยื่นสมุดเล่มนั้นให้ ดากุ ที่นั่งอยู่เงียบ ๆ ในร้าน
ทามะ: “นี่คือสิ่งที่นายเขียนก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้น บางที…มันอาจช่วยให้นายจำอะไรบางอย่างได้”
ดากุ เปิดสมุดอย่างลังเล แต่เมื่อเขาอ่านไปเรื่อย ๆ ภาพความทรงจำที่เกี่ยวกับ ทามะ ก็เริ่มผุดขึ้นมาในหัว เขาจำได้ถึงรอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ และคำพูดที่เคยช่วยเขาผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก
ดากุ หยุดอ่านและเงยหน้ามอง ทามะ น้ำตาเอ่อคลอ
ดากุ (เสียงสั่น) : “ผม…ผมจำคุณได้แล้ว”
ทามะ ยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพูดเบา ๆ
ทามะ: “ยินดีต้อนรับกลับมานะ ดากุคุง”
แม้ ดากุ จะฟื้นความทรงจำได้ แต่เขาก็ยังต้องเผชิญกับอาการกลัวผู้หญิงที่รุนแรงขึ้น ทามะ ตัดสินใจว่าจะอยู่เคียงข้างเขาในทุกก้าวของการฟื้นตัว
ดากุ: “ผมสัญญาว่าจะพยายามอีกครั้ง…เพื่อคุณ”
ทามะ: “และฉันก็จะอยู่ตรงนี้…เพื่อช่วยนายเสมอ”
ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความหวัง ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของร้านกาแฟ
ตอนที่ 6
หลังจากที่ ดากุ ฟื้นความทรงจำและเริ่มพยายามฟื้นฟูตัวเอง อาการกลัวผู้หญิงของเขายังเป็นอุปสรรคใหญ่ที่เขาต้องเอาชนะ ในขณะที่ ทามะ ยังคงอยู่เคียงข้างเพื่อช่วยเขา
แต่แล้ววันหนึ่ง ร้านกาแฟก็ได้รับข่าวสำคัญจาก โอบะ
โอบะ: “ทุกคน! เราได้รับคำสั่งจากสำนักงานใหญ่ให้รับพนักงานใหม่มาเสริมทีม ดูเหมือนจะเป็นมือโปรเรื่องกาแฟโดยเฉพาะเลยนะ”
ทุกคนในร้านต่างตื่นเต้น จนกระทั่งพนักงานใหม่ปรากฏตัวขึ้น…
ไอโตะ ชายหนุ่มหน้าตาดีและมีบุคลิกมั่นใจ เป็นบาริสต้าระดับมืออาชีพที่เคยชนะการประกวดลาเต้อาร์ตระดับประเทศ เขาถูกส่งมาประจำที่ร้านกาแฟแห่งนี้เพื่อช่วยยกระดับร้าน
ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามา ไอโตะ ก็ดึงดูดสายตาทั้งพนักงานและลูกค้าทันที ด้วยทักษะการชงกาแฟและบุคลิกที่เป็นกันเอง
ไอโตะ (ยิ้ม) : “ผมชื่อไอโตะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคนครับ!”
เคนตะ: “โอ้โห นี่ร้านเราจะกลายเป็นแชมป์ลาเต้อาร์ตแน่ ๆ”
ริกะ: “ยินดีต้อนรับค่ะ! คุณดูเก่งมากเลยนะคะ”
ตั้งแต่ที่ ไอโตะ เข้ามา ดากุ เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองถูกบดบัง เขาสังเกตเห็นว่าลูกค้าหลายคนหันไปสนใจ ไอโตะ มากขึ้น และแม้แต่ ทามะ เองก็ดูจะพูดคุยกับเขาอย่างสนิทสนม
ในวันหนึ่ง ขณะที่ทุกคนกำลังยุ่งกับการทำงาน ไอโตะ พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ไอโตะ: “ทามะซัง! ผมได้ยินว่าคุณเป็นนักเขียนด้วยเหรอ? ถ้ามีเวลา เราน่าจะไปนั่งคุยเรื่องงานเขียนด้วยกันนะ”
คำพูดนั้นทำให้ ดากุ ชะงักเล็กน้อย แม้เขาจะไม่พูดอะไร แต่สีหน้าของเขาแสดงถึงความไม่สบายใจ
ทามะ (หัวเราะ) : “แน่นอนค่ะ! แต่ระวังนะ ถ้าคุยกับฉันมากไป นายอาจจะโดนจับเขียนลงนิยายเลย”
คำพูดหยอกล้อนั้นทำให้ ไอโตะ หัวเราะเสียงดัง และทำให้ ดากุ รู้สึกว่าตัวเองอาจกำลังสูญเสียบางอย่างไป
วันหนึ่ง ขณะที่ ดากุ กำลังจัดการชงกาแฟ เขาเห็น ทามะ และ ไอโตะ นั่งคุยกันที่โต๊ะมุมร้าน ทั้งคู่ดูจริงจังเหมือนกำลังปรึกษาเรื่องสำคัญอะไรบางอย่าง
เมื่อ ดากุ เดินเข้าไปใกล้ เขาได้ยินบางส่วนของบทสนทนา
ไอโตะ: “งั้นเราตกลงกันตามนี้นะ ผมจะช่วยคุณเต็มที่”
ทามะ: “ขอบคุณมากเลย ไอโตะซัง!”
คำพูดนั้นทำให้ ดากุ เข้าใจผิดทันทีว่า ทามะ และ ไอโตะ อาจกำลังพัฒนาความสัมพันธ์บางอย่าง เขาตัดสินใจเดินออกไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้ถามอะไร
คืนนั้น หลังจากร้านปิด ทามะ สังเกตเห็นว่า ดากุ ดูหลบหน้าเธอไปทั้งวัน เธอจึงตัดสินใจเข้าไปถามตรง ๆ
ทามะ: “ดากุคุง นายเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมนายดูเหมือนหลบฉัน?”
ดากุ (เสียงเรียบ) : “ผมไม่อยากรบกวนคุณกับไอโตะซัง…คุณสองคนดูเหมาะสมกันดี”
คำพูดนั้นทำให้ ทามะ ตกใจ เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
ทามะ: “นายพูดเรื่องอะไรน่ะ!? ฉันกับไอโตะไม่ได้มีอะไรแบบนั้น!”
ดากุ: “แต่ผมเห็นคุณสองคนสนิทกันมาก คุณดูมีความสุขเวลาคุยกับเขา…ต่างจากเวลาที่อยู่กับผม”
คำพูดนั้นทำให้ ทามะ น้ำตาคลอ เธอส่ายหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
ทามะ: “ดากุคุง…นายไม่เคยเชื่อใจฉันเลยใช่ไหม?”
ดากุ ชะงัก คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของเขา
ทามะ: “ฉันพยายามทุกอย่างเพื่อช่วยนาย…แต่ถ้านายยังคิดแบบนี้ ฉันก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”
เธอเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ ดากุ ยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบ
วันถัดมา ไอโตะ เดินมาหา ดากุ ที่เคาน์เตอร์พร้อมสีหน้าจริงจัง
ไอโตะ: “ดากุคุง ผมมีเรื่องต้องพูดกับคุณ”
ดากุ มองเขาด้วยความสงสัย
ไอโตะ: “เรื่องที่ผมคุยกับทามะซัง…มันเกี่ยวกับคุณเลยน่ะ”
ดากุ ตกใจ เขานิ่งฟังในขณะที่ ไอโตะ อธิบาย
ไอโตะ: “ทามะซังขอให้ผมช่วยคิดวิธีที่จะช่วยนายเอาชนะอาการกลัวผู้หญิง…เธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อนายน่ะ”
คำพูดนั้นทำให้ ดากุ รู้สึกเหมือนตัวเองทำผิดพลาดครั้งใหญ่
ดากุ ตัดสินใจวิ่งไปหาทามะที่บ้านทันที เขาเคาะประตูอย่างร้อนรน และเมื่อเธอเปิดประตู ทั้งสองคนสบตากันด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น
ดากุ: “ผมขอโทษ…ผมเข้าใจผิด และผมรู้แล้วว่าคุณทำเพื่อผมมากแค่ไหน”
ทามะ (น้ำตาคลอ) : “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากให้นายเชื่อใจฉัน…นายจะทำได้ไหม?”
ดากุ พยักหน้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ดากุ: “ผมสัญญา…ผมจะพยายามเป็นคนที่คู่ควรกับคุณ”
ทั้งสองคนยืนมองหน้ากัน ก่อนที่ ทามะ จะยิ้มทั้งน้ำตา
ทามะ: “แค่นี้ก็พอแล้ว ดากุคุง”
หลังจากที่ ดากุ และ ทามะ เคลียร์ความเข้าใจกันได้ ดากุ พยายามทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเองและเอาชนะอาการกลัวผู้หญิง แต่ยิ่งเขาพยายามมากเท่าไหร่ อาการก็กลับยิ่งแย่ลง
เมื่อ ทามะ พยายามเข้าใกล้เพื่อช่วยเขา ดากุ กลับถอยหนีโดยไม่รู้ตัว และบางครั้งเขาก็ถึงขั้นมีอาการตื่นกลัวอย่างรุนแรง ทำให้ ทามะ เริ่มสงสัยว่าเธออาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้อาการของเขาแย่ลง
คืนหนึ่ง ขณะที่ ทามะ กำลังเขียนนิยายของเธอในร้านกาแฟ เธอตัดสินใจคุยกับ โอบะ
ทามะ: “พี่โอบะ… ฉันคิดว่าฉันควรจะหายไปสักพัก”
โอบะ (ตกใจ) : “เธอพูดอะไรน่ะ? เธอหมายถึงจะทิ้งดากุเหรอ?”
ทามะ: “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ… แต่ฉันคิดว่าการที่ฉันอยู่ใกล้เขา อาจจะยิ่งทำให้อาการของเขาแย่ลง ฉันอยากให้เขามีโอกาสได้ฟื้นตัวด้วยตัวเอง”
คำพูดของเธอทำให้ โอบะ เงียบไป ก่อนจะถอนหายใจ
โอบะ: “เธอคิดว่าการจากไปของเธอจะช่วยเขาได้จริง ๆ เหรอ?”
ทามะ: “ฉันไม่รู้ค่ะ…แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดึงเขาไว้ ทั้งที่ฉันอยากช่วยเขาแท้ ๆ”
วันรุ่งขึ้น ทามะ เขียนจดหมายถึง ดากุ และฝากไว้ที่ โอบะ จดหมายนั้นมีข้อความสั้น ๆ ว่า
“ดากุคุง… ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ฉันเชื่อว่านายจะเข้มแข็งขึ้นได้ด้วยตัวเอง ฉันจะเฝ้าดูนายจากที่ไกล ๆ และหวังว่าวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีกครั้งเมื่อทุกอย่างดีขึ้น”
เมื่อ ดากุ มาถึงร้านและพบว่าทามะไม่อยู่ เขารีบถามทุกคนในร้าน แต่คำตอบที่เขาได้รับกลับเป็นความเงียบ
ดากุ: “เธอ…หายไปแล้วจริง ๆ เหรอ?”
โอบะ วางจดหมายลงตรงหน้าเขา ดากุ อ่านมันจบในไม่กี่วินาที ก่อนจะกำมันไว้แน่น
การหายไปของ ทามะ ทำให้ ดากุ รู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้กลางทาง เขาเริ่มทำงานผิดพลาดบ่อยขึ้น และเมื่อมีลูกค้าผู้หญิงพยายามเข้ามาใกล้ เขาก็แสดงอาการตื่นกลัวจนถึงขั้นล้มแก้วกาแฟ
เคนตะ: “ดากุ นายต้องพักก่อน เดี๋ยวฉันจัดการแทนเอง”
แต่ ดากุ กลับส่ายหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงสั่น
ดากุ: “ผมไม่อยากพัก…ผมอยากดีขึ้น แต่…ผมทำไม่ได้”
สามเดือนผ่านไป ดากุ ยังคงพยายามต่อสู้กับตัวเอง เขาเริ่มไปพบจิตแพทย์เพื่อบำบัด และค่อย ๆ มีพัฒนาการที่ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ในใจลึก ๆ เขายังคงคิดถึง ทามะ
วันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังเก็บของในร้าน จู่ ๆ เสียงกระดิ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น เมื่อเขาเงยหน้ามอง เขาเห็น ทามะ ยืนอยู่ตรงนั้น
เธอถือสมุดโน้ตเล่มใหม่ และยิ้มให้เขาเหมือนเดิม
ทามะ: “ดากุคุง…ฉันกลับมาแล้ว”
ดากุ จ้องเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ เขาทั้งดีใจและโกรธในเวลาเดียวกัน
ดากุ: “ทำไมคุณถึงทิ้งผมไว้แบบนั้น?”
ทามะ มองเขานิ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ
ทามะ: “ฉันไม่อยากเป็นภาระของนาย… ฉันอยากให้นายมีโอกาสได้ยืนด้วยตัวเอง”
คำพูดของเธอทำให้ ดากุ ชะงัก เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ดากุ: “เธอไม่เคยเป็นภาระของผม…เธอคือคนที่ทำให้ผมอยากดีขึ้นต่างหาก”
ทั้งสองคนจ้องตากัน ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบในร้านกาแฟ
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุย ลูกค้ากลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นผู้หญิงทั้งหมดเดินเข้ามาในร้าน ดากุ หันไปมองพวกเธอ และเขาก็รู้สึกถึงความกลัวที่พุ่งเข้ามาอีกครั้ง
ทามะ สังเกตเห็นอาการของเขา เธอวางมือเบา ๆ บนแขนของเขา และพูดเบา ๆ
ทามะ: “นายไม่จำเป็นต้องกลัวอีกต่อไป…ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”
คำพูดนั้นเหมือนจุดประกายบางอย่างในใจของ ดากุ เขาสูดหายใจลึก ก่อนจะพยายามเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้า แม้มือของเขาจะสั่น แต่เขาก็สามารถผ่านมันไปได้
หลังจากผ่านค่ำคืนที่ยากลำบาก ดากุ และ ทามะ นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมร้าน ท่ามกลางแสงไฟอุ่น ๆ
ดากุ: “ผมอาจจะยังไม่สมบูรณ์แบบ…แต่ผมจะพยายามต่อไป”
ทามะ: “ฉันไม่ได้ต้องการให้นายสมบูรณ์แบบ ฉันแค่อยากให้นายกล้าที่จะยอมรับตัวเอง…และยอมรับฉัน”
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นที่เริ่มกลับคืนมาในร้านกาแฟแห่งนี้
หลังจากที่ ดากุ และ ทามะ เริ่มกลับมาอยู่ในจุดที่ทั้งคู่พอใจกับความสัมพันธ์ สิ่งหนึ่งที่ยังหลอกหลอนอยู่ในใจของ ดากุ คือความกลัวที่เขาไม่เคยเข้าใจต้นตอที่แท้จริง
คืนหนึ่ง ขณะที่ ทามะ กำลังเก็บร้านอยู่ เธอพบกล่องเก็บของเก่าของ โอบะ ในกล่องนั้นมีภาพถ่ายของร้านในยุคแรก ๆ เธอเปิดดูอย่างสนใจ แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเจอรูปของ ดากุ ในวัยเด็ก ที่ยืนอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงในภาพมีรอยยิ้มอบอุ่น แต่ท่าทางของ ดากุ ในรูปนั้นกลับดูหวาดกลัวและหลบสายตาเธอ
โอบะ เดินเข้ามาเห็นพอดี เขาถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น
โอบะ: “นั่นคือ…แม่ของดากุ”
ทามะ (ตกใจ) : “แม่ของดากุคุง?”
โอบะ เล่าว่าแม่ของ ดากุ เคยเป็นคนที่เข้มงวดและคาดหวังกับลูกชายอย่างมาก ในวัยเด็ก ดากุ มักถูกตำหนิอย่างรุนแรงเมื่อทำผิดพลาด แม่ของเขาใช้คำพูดที่บั่นทอนความมั่นใจของเขาเสมอ เช่น “เธอทำอะไรไม่ได้เรื่อง” หรือ “ไม่มีใครอยากอยู่กับคนอ่อนแอหรอก”
ความสัมพันธ์นี้ทำให้ ดากุ เริ่มสร้างกำแพงขึ้นมา และกลายเป็นคนหวาดกลัวผู้หญิงที่มีบุคลิกคล้ายแม่ของเขา
โอบะ: “หลังจากแม่ของเขาจากไปในอุบัติเหตุ เขาก็ย้ายมาอยู่กับญาติ และเริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้นบ้าง…จนกระทั่งเขาได้งานที่นี่”
ทามะ: “แต่นั่นก็ยังหลงเหลือรอยแผลในใจเขา…”
คืนนั้น ทามะ ตัดสินใจพูดเรื่องนี้กับ ดากุ เธอวางภาพถ่ายไว้ตรงหน้าเขา ขณะที่เขานั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์
ทามะ: “ดากุคุง…นี่คือนายกับแม่ของนายใช่ไหม?”
ดากุ ชะงักทันทีเมื่อเห็นภาพนั้น เขาหันหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
ดากุ (เสียงสั่น) : “ทำไมคุณถึงมีรูปนี้?”
ทามะ: “ฉันเจอมันในของเก่าของพี่โอบะ…และฉันคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวกับความกลัวของนาย”
ดากุ นิ่งไป สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ดากุ: “ผมไม่อยากพูดถึงมัน…ได้โปรด อย่าขุดเรื่องนี้ขึ้นมา”
แต่ ทามะ ไม่ยอมปล่อย เธอจับมือเขาไว้เบา ๆ
ทามะ: “ดากุคุง ถ้านายอยากก้าวไปข้างหน้า นายต้องเผชิญหน้ากับอดีต ฉันอยู่ตรงนี้…ฉันจะไม่ปล่อยให้นายเผชิญมันคนเดียว”
คำพูดนั้นทำให้ ดากุ น้ำตาคลอ เขาตัดสินใจเล่าความรู้สึกที่เขาเก็บไว้ในใจมาตลอด
ดากุ เล่าว่าแม่ของเขาเป็นคนที่รักเขา แต่การแสดงออกของเธอกลับเต็มไปด้วยความกดดันและความคาดหวัง เธอต้องการให้เขา “สมบูรณ์แบบ” เพราะเธอเชื่อว่าความสมบูรณ์แบบคือหนทางสู่ความสำเร็จ
ดากุ: “ผมกลายเป็นเด็กที่กลัวทำผิด…กลัวว่าถ้าผมล้มเหลวจะไม่มีใครรักผมอีก”
เขามองหน้าทามะด้วยแววตาเศร้า
ดากุ: “และนั่นคือเหตุผลที่ผมกลัวคุณในตอนแรก…คุณดูมั่นใจ ดูเหมือนคนที่สามารถทำทุกอย่างได้ง่ายดาย…และผมกลัวว่าผมจะไม่ดีพอสำหรับคุณ”
ทามะ จับมือ ดากุ แน่นขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
ทามะ: “ดากุคุง…นายไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบเพื่อใครทั้งนั้น ฉันรักในสิ่งที่นายเป็น ไม่ใช่สิ่งที่นายคิดว่านายควรเป็น”
คำพูดนั้นเหมือนปลดล็อกบางอย่างในใจของ ดากุ เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ
ดากุ (เสียงสั่น) : “ขอบคุณครับ…ผมรู้แล้วว่าผมไม่ต้องกลัวอีกต่อไป”
วันรุ่งขึ้น ดากุ ตัดสินใจเขียนจดหมายถึงแม่ของเขา แม้ว่าเธอจะไม่สามารถอ่านมันได้อีกแล้ว แต่เขาก็เชื่อว่าการเขียนจดหมายนี้จะช่วยให้เขาปล่อยวางอดีตได้
“แม่ครับ ผมรู้ว่าที่ผ่านมาแม่รักผม แต่ผมอยากให้แม่รู้ว่า…ผมก็รักตัวเองในแบบที่ผมเป็น ผมจะไม่กลัวอีกต่อไป ขอบคุณที่ทำให้ผมเข้มแข็ง”
หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ ดากุ เผามันในเตาผิง ท่ามกลางสายตาอ่อนโยนของ ทามะ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
ทั้งสองคนยิ้มให้กัน และในที่สุด ดากุ ก็สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างแท้จริง
หลังจากที่ ดากุ ปลดล็อกความกลัวในใจและเริ่มต้นชีวิตใหม่กับ ทามะ ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับเข้าสู่ความสงบ แต่แล้ว วันหนึ่ง ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนเดินเข้ามาในร้านกาแฟ
เขาเป็นชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำ ท่าทางสุขุมและดูจริงจัง ทามะ สังเกตเห็นว่าเขามองตรงไปที่ ดากุ
ชายลึกลับ: “ดากุ…ใช่ไหม?”
ดากุ ชะงัก หยุดชงกาแฟและมองชายคนนั้นด้วยความงุนงง
ดากุ: “คุณเป็นใคร?”
ชายคนนั้นยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบ
ชายลึกลับ: “ฉันชื่อ มาซาโตะ… ฉันเป็นเพื่อนเก่าของแม่เธอ และฉันมีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับแม่ของเธอที่อยากบอก”
ดากุ และ มาซาโตะ คุยกันที่โต๊ะในร้าน โดยมี ทามะ นั่งอยู่ไม่ไกล เธอจับตามองการสนทนาด้วยความสงสัย
มาซาโตะ: “แม่ของเธอเป็นคนที่ฉันเคารพมาก เธอไม่ใช่แค่แม่ที่เข้มงวด แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ต้องเสียสละทุกอย่างเพื่อครอบครัว…รวมถึงอนาคตของตัวเอง”
คำพูดนั้นทำให้ ดากุ สงสัย
ดากุ: “คุณหมายความว่ายังไง?”
มาซาโตะ: “เธอเคยเป็นนักเปียโนชื่อดัง แต่หลังจากที่พ่อของเธอจากไป แม่ของเธอต้องละทิ้งความฝันของตัวเองเพื่อดูแลเธอ เธอจึงกลายเป็นคนที่คาดหวังในตัวลูกชายอย่างมาก…เพราะเธอไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดแบบที่เธอเคยเจอ”
ดากุ นิ่งอึ้งไป เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
ดากุ (เสียงเบา) : “แม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย…”
มาซาโตะ: “เพราะเธอไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด เธออยากให้เธอเติบโตอย่างเข้มแข็ง แต่บางที…เธอก็ไม่รู้วิธีที่ถูกต้อง”
คืนนั้น ดากุ นั่งอยู่คนเดียวในร้านกาแฟ เขามองไปที่รูปถ่ายของแม่ที่เขาเคยหลบเลี่ยงมานาน และเริ่มรู้สึกถึงความขัดแย้งในใจ
ทามะ เข้ามานั่งข้าง ๆ เธอยื่นแก้วช็อกโกแลตร้อนให้เขา
ทามะ: “นายโอเคไหม?”
ดากุ: “ผมไม่รู้…ผมควรโกรธเธอไหม? หรือผมควรจะเข้าใจเธอ?”
ทามะ จับมือเขาเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
ทามะ: “นายไม่จำเป็นต้องรีบหาคำตอบหรอก บางที…แม่ของนายอาจจะอยากให้เวลาตอบคำถามนั้นเอง”
สองวันต่อมา มาซาโตะ กลับมาที่ร้านอีกครั้ง คราวนี้เขาถือสมุดเล่มหนึ่งมาด้วย
มาซาโตะ: “นี่คือสมุดบันทึกของแม่เธอ ฉันคิดว่ามันควรจะอยู่ในมือของเธอมากกว่าฉัน”
ดากุ รับสมุดเล่มนั้นมาอย่างลังเล เขาเปิดอ่านและพบข้อความที่แม่ของเขาเขียนไว้
“ดากุ…แม่อาจไม่ใช่แม่ที่ดีที่สุด แต่อยากให้รู้ว่าแม่รักลูกมากกว่าสิ่งใด แม้ว่าแม่จะแสดงมันออกมาในทางที่ผิด แต่ทุกอย่างที่แม่ทำ…ก็เพื่อให้ลูกไม่ต้องเจ็บปวดเหมือนแม่”
คำพูดในสมุดบันทึกทำให้ ดากุ น้ำตาคลอ เขารู้สึกถึงความรักที่แม่พยายามส่งผ่านมา แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยความผิดพลาด
คืนหนึ่ง ดากุ ตัดสินใจไปที่สุสานที่แม่ของเขาถูกฝัง เขานำดอกไม้ไปวาง และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่น
ดากุ: “แม่ครับ…ผมขอโทษที่ผมไม่เคยเข้าใจแม่เลย แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทุกสิ่งที่แม่ทำ…มันคือความรัก”
เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ
ดากุ: “ผมสัญญาว่าจะใช้ชีวิตอย่างที่แม่อยากให้ผมมี…แต่ผมจะทำในแบบของผมเอง ผมจะไม่กลัวอีกต่อไป”
หลังจากปลดปล่อยความเจ็บปวดในอดีต ดากุ กลับมาที่ร้านกาแฟด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจขึ้น เขาเริ่มเปิดใจและใช้ชีวิตอย่างที่เขาเป็น
ทามะ มองเขาจากโต๊ะประจำของเธอ ก่อนจะยิ้มกว้าง
ทามะ: “ดากุคุง…ฉันดีใจที่นายกลับมา”
ดากุ: “ขอบคุณนะทามะ…ถ้าไม่มีคุณ ผมคงไม่มีวันนี้”
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นของร้านกาแฟที่เต็มไปด้วยแสงไฟอ่อน ๆ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
