Meteor meteor 5

หลายวันต่อมา

จูน

โห นี่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

มิน

อะไรเหรอ

จูน

จำผู้หญิงในห้องเก็บของวันก่อนได้รึเปล่า

มิน

อ่า...ทำไม

จูน

ยัยนั่นมีแฟนแล้วน่ะสิ

มิน

....

จูน

คบกันเป็นปีแล้วด้วย

จูน

สงสารฝ่ายชายจริงๆ

มิน

โอ้โห...

มิน

คบกับอีกคน..แต่ก็นอนกับอีกคน

มิน

แล้วก็ชอบอีกคน

มิน

สุดยอดจริงๆ

จูน

หืม?

มิน

เปล่า ไม่มีอะไร

จูน

มิน

หืม

จูน

ช่วงนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า

มิน

ทำไมล่ะ

จูน

ก็เธอซูบลงไปเยอะมาก

จูน

ทั้งๆที่กินข้าวตลอด

จูน

แต่ก็ผอมลงเรื่อยๆ

จูน

มีปัญหาอะไรรึเปล่า

มิน

ไม่มีอะไรหรอก

มิน

ช่วงนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ

มิน

ไม่ต้องห่วง

จูน

งั้นกินนี่เข้าไปเยอะๆนะ

จูน

จะได้ไม่ผอมแห้งจนลมพัดปลิวไป

มิน

อื้ม..

มินได้แต่จ้องมองอาหารในจาน

ก่อนจะจำใจกินมันเข้าไป

ห้องน้ำ

ซ่าา..

มิน

อุบ..แหวะ..

มิน

[เหม็นสาบวิญญาณจนกินอะไรไม่ลงเลย]

มิน

เฮ้อ...ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าแพ้ท้องแน่ๆ

มิน

[แต่ว่า...เราก็ผอมลงจริงๆนั่นแหละ]

มิน

ก็เพราะฝันไร้สาระนั่นแหละนะ

มิน

อย่าไปคิดมากอะไรจะดีกว่า

แกร๊ก...

เสียงบางอย่างดังขึ้นในห้องน้ำ

มิน

....!

มินจ้องมองตัวเองในกระจกครู่หนึ่ง

ก่อนจะหลับตาลงและหายใจเข้า

เสียงกระจกแตกเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

เธอภาวนาให้ทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ดูเหมือน..คำภาวนาของเธอจะไม่เป็นจริง

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาจ้องมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง

ทันใดนั้น...กระจกก็แตกออก

เพล้งง!!

มิน

เงาปริศนาโผล่ออกมาจากเศษซากบานกระจกที่แตก

มันใกล้เข้ามาหาเธอเรื่อยๆ..

ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

มินยืนนิ่งเเทบหยุดหายใจกลิ่นเหม็นเน่าลอยขึ้นมาเตะจมูก

เธอปล่อยให้ผีตัวนั้นลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างช้าๆ

สัมผัสนั้นเย็นเฉียบชวนขนลุก

มิน

....

ผีตนนั้นเลื่อนมือลงมาที่คอของมิน

นิ้วมือที่ไม่ใช่มือมนุษย์บีบคอเธออย่างแน่นหนา

หายใจเธอเริ่มขาดห้วง เสียงหัวใจเต้นดังสะท้อนไปทั้งหัว

ราวกับวินาทีต่อไปนี้จะเป็นวินาทีสุดท้ายในชีวิต

แต่ในจังหวะนั้นเอง เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก

พร้อมกับเสียงพูดคุยของกลุ่มนักเรียนที่เข้ามา

ญ.

แย่จังเลยนะ

ญ.

นั่นสิ

เธอสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ เงาดำลึกลับหายไปในพริบตา

ราวกับมันไม่เคยมีอยู่จริง

มิน

แฮ่ก...แฮ่ก..

เหงื่อของเธอแตกพลั่กหายใจรวยริน

มีนหันไปจ้องมองนักเรียนกลุ่มนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า

ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องน้ำไป

ปึง!

ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศแปลกประหลาด

ญ.

อะไรวะ...

ญ.

เขาโมโหอะไร

มิน

[แม่งเอ้ย....ไอ้เมื่อกี้มันอะไรน่ะ]

มิน

[เงานั่น...มันไปโผล่อยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง]

มิน

[แล้วทำไมมันถึงมาโจมตีเราล่ะ]

มิน

[โรงเรียนนี้มันยังไงกันแน่]

ปึก!!

มินเร่งรีบไม่ดูทางข้างหน้าจนชนเข้ากับใครบางคนจังๆ

มิน

โอ๊ย..

ธีร์

วิ่งหนีผีมารึไง

มิน

ธีร์!?

ธีร์

อะไรกัน

ธีร์

เธอเองเหรอ

ธีร์

แล้วคอไปโดนอะไรมา

มิน

คอ?

ธีร์

ก็ใช่น่ะสิ

ธีร์

เป็นรอยมือขนาดนี้

ธีร์

แถมเลือดยังออกอีก

ธีร์

ไปเจ็บตัวที่ไหนมา

มิน

....

ธีร์

เธอนี่...ชอบทำร้ายร่างกายเป็นว่าเล่นเลยนะ

มิน

[รอย...มันทิ้งรอยไว้ได้ยังไง..]

ธีร์

รีบไปห้องพยาบาลไปทำแผลก่อนเถอะ

ธีร์

เดี๋ยวเลือดก็หมดตัวตายหรอก

มิน

อื้ม..

ห้องพยาบาล

มิน

[อย่างมากพวกมันก็แค่เข้ามาก่อกวน]

มิน

[ไม่เคยทำร้ายหรือโจมตี]

มิน

[แต่ว่าเมื่อกี้...มันคืออะไร]

มิน

[ไม่ใช่ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตาเหรอ]

มิน

[แถมนี่ยังทิ้งรอยไว้อีก]

มิน

[นี่มันไม่ปกติแล้ว..]

มิน

[มันยังไงกันแน่เนี่ย...]

ธีร์

จะเหม่ออีกนานมั้ย

มิน

ห๊ะ?

ธีร์

ฉันเรียกเธอเป็นสิบกว่ารอบแล้ว

ธีร์

เธอก็เอาแต่นั่งเหม่อ

ธีร์

ไปเจอผีมารึไง?

มิน

ไม่มีอะไรหรอก

มิน

แค่มีเรื่องให้คิดเยอะนิดหน่อยน่ะ

ธีร์

คิดอะไรเยอะเเยะ

ธีร์

ครอบครัวเป็นนักธุรกิจพันล้านรึไง

มิน

อืม..ก็นะ

ธีร์

อย่ามาล้อเล่นหน่อยเลย

ธีร์

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงไม่มาเรียนที่นี่หรอก

มิน

มันก็ไม่แน่หรอกนะ

ธีร์

เงยหน้าขึ้นหน่อยสิ

มิน

อื้ม

ธีร์

ไปทำอีท่าไหนให้เป็นรอยเนี่ย

มิน

นี่

ธีร์

อะไร

มิน

นายเชื่อเรื่องผีมั้ย

ธีร์

...

ธีร์

เชื่อสิ

มิน

ทำไมล่ะ

มิน

เคยเห็นเหรอ

ธีร์

บอกให้เงยหน้าไง

มิน

โทษที..

มิน

แต่นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ

ธีร์

อืม..ก็ไม่เชิงว่าเคยเห็นหรอก

ธีร์

เรียกว่าสัมผัสได้มากกว่า

มิน

อะไรกันล่ะนั่น

ธีร์

ไม่รู้สิ

ธีร์

ฉันก็อธิบายไม่ถูก

มิน

...

ธีร์

แล้วเธอล่ะ

ธีร์

เชื่อรึเปล่า

มิน

อืม..เชื่อ

ธีร์

เธอเองก็เชื่อเหมือนกันนี่

ธีร์

เคยเห็นรึไง

มิน

....

ธีร์

เป็นเรื่องที่ตอบไม่ได้เหรอ

มิน

ทำนองนั้น

ธีร์

บอกมาเถอะน่า

ธีร์

ฉันไม่ใช่คนปากพล่อย

มิน

เฮ้อ...

มิน

ใช่..ฉันเห็นพวกมัน

ธีร์

เรื่องจริงเหรอ

มิน

อืม

มิน

โลกที่ฉันมองเห็น...มันต่างจากคนอื่นๆ

มิน

มองเห็น..ในสิ่งที่ทุกคนไม่เห็น

มิน

มันน่าขำนะที่ถูกมองว่าเป็นเด็กขี้โกหก

มิน

เด็กไม่ดีแม้แต่แม่ยังไม่ต้องการ

ธีร์

....

ธีร์

ถึงจะไม่ได้เชื่อว่ามองเห็นจริง

ธีร์

เพราะไม่มีอะไรมายืนยัน

ธีร์

แต่จะจำไว้ก็ละกัน

มิน

....

ธีร์

ฉันทำแผลเสร็จแล้ว

ธีร์

ไม่มีจุดอื่นแล้วใช่มั้ย

มิน

อืม

ธีร์

โอเค

ธีร์

เข้าเรียนด้วยล่ะ

ธีร์

จะสายแล้ว

ธีร์

แล้วก็..น้ำหอมน่ะ..

ธีร์

เบาๆลงหน่อยนะ

ธีร์

กลิ่นมันฟุ้งกระจายไปทั่วห้องแล้ว

มิน

....

ปึง..

มิน

สัมผัส...ได้สินะ

10ปีก่อน

มิน

คุณครูคะ..มีคนอยู่ตรงนั้น

ญ.

มิน?

ญ.

เธอพูดอะไรของเธอ

ญ.

ไม่เห็นมีใครเลยนะ

มิน

แต่หนูเห็นจริงๆนะคะ

มิน

เขากำลังมองมาทางนี้

มิน

ครูคะ..เขาเดินเข้ามาใกล้เราเเล้ว

มิน

ตอนนี้เขาอยู่หลังคุณครูแล้วค่ะ

ญ.

มิน!

ญ.

ทำไมต้องโกหกเพื่อเรียกร้องความสนใจด้วย

มิน

หนูไม่ได้โกหกนะ..

ญ.

โกหกชัดๆเลย!

ญ.

บอกว่ามีคนตรงนู้นตรงนี้บ้าง

ญ.

แต่ก็ไม่เห็นจะมีใคร

ญ.

รู้มั้ยว่าถ้าโกหกเนี่ย

ญ.

แปลว่าเป็นเด็กไม่ดีนะ

มิน

แต่หนู..พูดจริงนะคะ

ญ.

ไหน เพื่อนคนไหนเห็นแบบมินบ้าง

ทุกคนในห้องเงียบสนิท

ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอราวกับว่าเธอเป็นคนผิด

มิน

หนู...ขอโทษค่ะ

ญ.

ต่อไปก็อย่าพูดแบบนี้อีกล่ะ

มิน

....

ตุบ..

นักเรียนชายคนหนึ่งขยำเศษกระดาษและโยนใส่เธอ

ช

ยัยตัวประหลาด

มิน

....

ช

นี่ทุกคน

ช

อย่าไปเล่นกับมินนะ

ช

เพราะมินเป็นตัวประหลาด

ช

ชอบพูดอะไรเพ้อเจ้อ

มิน

....

มินฟุบตัวนอนลงบนเตียงในห้องพยาบาล

เธอแหงนหน้ามองเพดานอย่างว่างเปล่า

มิน

เหอะ...

มิน

สมเพชตัวเองชะมัด..

มิน

อยากหนี...ออกไปให้ไกลจากโลกความเป็นจริง

มิน

อยากจับมือนายแล้วไปในที่ที่มีแค่เรา

มิน

อยากปกป้องนายจากทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เจ็บปวดจังเลย..

มิน

กันต์..

มิน

ทำไม..การมีชีวิตอยู่มันทรมานขนาดนี้กันนะ

มิน

หืม..

มินสังเกตเห็นรอยที่ข้อมือของเธอ

มิน

ได้มาตอนไหนกันนะ

ตอนเย็น

ญ.

อา..อือ..

ญ.

อา...

ธีร์

มองเห็น...งั้นเหรอ

ธีร์

มีคนแบบนั้นอยู่จริงๆสินะ

ธีร์

นี่ฉันเชื่อสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดโดยไม่มีหลักฐานยืนยันเนี่ยนะ

ธีร์

ทุกวันนี้เริ่มเป็นบ้าไปแล้วเหรอ

ธีร์

เฮ้อ...

"ครูฮะ...ธีร์บอกว่าได้กลิ่นเหม็นเน่ามาจากตัวผม"

"ธีร์ อย่าเป็นเด็กโกหกสิ"

ธีร์

เด็กโกหก..

ธีร์

อุตส่าห์ลืมไปหมดแล้วแท้ๆ..

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ