1.กีฬา

ก๊อก ก๊อก

.

.

"กำลังไปรอแปปหนึ่งนะ"ชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้นพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

"ชักช้าไปกันเร็ววันนี้กีฬาสีที่โรงเรียนน้องชายถ้าไม่ไปเดี๋ยวจะมาโวยวายอีก"หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับรีบจูงมือชายร่างเล็กออกๆไป

"โอเคๆ"

'ปิง'ชายหนุ่มร่างเล็กอายุ23ปีปัจุบันไม่ได้เรียนต่อมหาลัยทำงานอยู่ที่ร้านคาเฟ่ของคนรู้จัก

'น้ำหวาน'เพื่อนของปิงเป็นผู้หญิงผมยาวประบ่าอายุ23ปีทำงานที่เดียวกันกับปิง น้ำหวานมีน้องชาย1คนและน้องสาว 1คน เป็นน้องคนล่ะแม่ ปิงอาสาช่วยน้ำหวานดูแลน้องๆมาตลอดหลังจากที่พ่อของน้ำหวานเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

.

.

ที่โรงเรียนบ้านแก้ววิทยาคม

"ทำไมมาช้า!!"เด็กชายอายุ13ปีตะคอกใส่พี่สาวเสียงดัง

"มาเร็วสุดแล้วยังไม่ได้แข่งไม่ใช่หรอไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

"แล้วลงแข่งอะไรล่ะ"ปิงเอ่ยถาม

"ผมแข่งฟุตบอลพี่ปิงพี่คอยดูนะผมจะยิงประตูเท่ๆให้ดู"

"จะยืนดูอยู่ข้างสนามนี่แหละ"

"ถ้ามองมาจากสนามไม่เห็นพวกพี่ผมไม่ยอมกลับบ้านจริงๆด้วย"

"รู้แล้วๆไปหาเพื่อนได้แล้ว"

"พี่หวานพี่ปิง"สาวน้อยอายุ13ปีวิ่งมาพร้อมกลับตะโกนเสียงดัง

"นํ้าอย่าวิ่งสิ"

"ดู..หนูได้เป็นลีดเดอร์ด้วยสวยมั้ย"น้ำหมุนตัวไปรอบๆให้ทั้งสองคนดู

"สวยๆ..แล้วเพื่อนไปใหนหมดล่ะ"

"เพื่อนหนูแต่งหน้ากันอยู่พี่หวานๆพี่ กร ม.6เขาอยากเจอพี่อ่ะตอนนี้อยู่หลังห้องน้ำตรงนู้นลองไปหาสิ"น้ำพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป

.

.

ที่ห้องน้ำห่างออกไปจากสนามกีฬาไปหน่อย

"กรมีอะไรรึป่าวน้ำบอกว่าอยากคุยกับพี่หรอ"

"ครับ"กรเหลือบมองปิงที่ยืนอยู่ข้างๆน้ำหวาน

"อ่อจริงสิไปก่อนนะว่าจะไปเดินเล่นสักหน่อยคุยกันไปนะกรฝากไอ้หวานด้วยนะ"

"ครับพี่ปิงระวังตัวด้วยนะเด็ก ม.3ม.4มันชอบหาเรื่อง"กรรีบตะโกนบอกในทันทีที่เห็นว่าปิงจะเดินไปคนเดียว

ปิงเป็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานไม่ชอบใช้กำลังเวลามีปัญหาจะชอบเจรจาดีๆมากกว่าเป็นคนที่ไม่สู้คนเลยเลยมักจะโดนกลั่นแกล้งเสมอตัังแต่เด็ก

'เห้อพรุ่งนี้ต้องกลับไปทำงานอีกแล้วน่าเบื่อจัง'ในขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยปิงก็ไม่ได้เดินมองทางเลยรู้ตัวอีกทีก็เดินมาไกลมากแต่ปิงก็ยังเดินต่อไปเพราะเห็นว่ามีคนอยู่ด้วย

"เอ่อ..สวัสดีครับ"ปิงเอ่ยปากทักทายขึ้นมาก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกมา

"ครับ"ชายร่างหนาคนหนึ่งเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าของปิง

'วิคเตอร์''ชายหนุ่มร่างหนาอายุ28ปีเรื่องการทำงาน****เป็นคนชอบใช้กำลังอารมณ์ร้อนและหัวร้อนง่าย

"คุณมาทำอะไรตรงนี้หรอครับ"

"แค่มาเดินเล่นครับ..คุณล่ะ"

"ผมเองก็มาเดินเล่นงานจะเริ่มแล้วเดินไปด้วยกันมั้ยครับ"

"อื้มไปสิ"

"เอ่อว่าแต่..คุณชื่ออะไรหรอครับ"

"อืม...วิน"

"ผม ปิงนะครับ..คุณมาดูน้องหรอครับหรือว่าลูก"

"ป่าวหรอกก็แค่อยากมาดู"

"งั้นมากับผมสิครับผมมาดูน้องชายกับน้องสาว"

"พี่คนโตหรอ"

"เอ่อ..น้องที่ว่าหมายถึงน้องของเพื่อนน่ะครับผมเป็นลูกคนเดียว"

"น้องชื่ออะไรล่ะ"

"น้องชายชื่อ 'เก่ง'ครับส่วนน้องสาวชื่อ 'น้ำ' "

.

"ปิงมาพอดีเลยดูสิไอ้เก่งจะลงแข่งพอดีเลย"

"เบอร์4นั้นหรอมัน"

"ใช่ๆ..แล้วผู้ชายคนนี้"น้ำหวานเอ่ยปากถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองพาใครมาด้วย

"นี่นะหรอเขาชื่อ วิน พอดีเจอระหว่างเดินออกไปเดินเล่นอ่ะเลยชวนเขามา"

"สวัสดีค่ะ"

"ครับ.."

"ไอ้น้ำนอกจากจะเป็นลีดแล้วยังเป็นนักบอลด้วย"

"มันเบอร์อะไรล่ะไม่เห็นเลย"

"เบอร์17 นักบอลหญิงรอลงสนามอยู่ด้านนู้น"

"นี่แฟนนายหรอ.."วิคเตอร์พูดขึ้นมาเบาๆและมองไปที่น้ำหวาน

"เพื่อนผมครับไม่ใช่แฟนมันชื่อน้ำหวาน"

ทั้งสามคนนั้นยืนอยู่ข้างสนามกันจนจบเกม ทั้งสองคอยตามเก่งกับน้ำปิงไปตลอดเพราะโดนบังคับให้ไปดูตนเองแข่ง จนถึงเวลากลับบ้าน

"เห็นผมทำประตูมั้ย"

"เห็นๆก็ยืนดูอยู่ตลอดแต่ว่าร้อนเหมือนกันนะนักบอลนี่ความอดทนสูงเหมือนกันนะ"

"ก็ใช่น่ะสิแต่ลงเล่นแล้วสนุกจะตาย"

"จ้ะๆ..."น้ำหวานหันหน้าไปมองเพื่อนตัวเอง

"ผมอยู่หอใกล้ๆกับโรงเรียนประถมน่ะครับ"

"กลับด้วยกันมั้ยล่ะครับผมเองก็อยู่ที่หอนั้น"

"จริงหรอครับแต่ว่า...ผมเกรงใจ"

"เอาเถอะไม่ต้องเกรงใจหรอก"

"พี่ปิง!..แฟนพี่หรอ"น้ำเด็กสาวได้พูดขึ้นมาเสียงดังก่อนที่จะวิ่งไปเกาะชายร่างหนา

"นี่ทำอะไรน่ะ!!"

"เอาเถอะครับผมไม่ว่าอะไรหรอก"

"สรุปแล้วพี่ชายเป็นแฟนพี่สาวหนูหรอ"

"ไม่ใช่ครับ"

"พี่สาวอะไรกันพี่เป็นผู้ชายนะต้องเป็นพี่ชายสิ"

"ก็พี่หน้าหวาน...ไม่เชื่อก็ถามพี่คนหล่อคนนี้ดูว่าจริงหรือไม่จริง"

"ไอ้เด็กนี่น่ารำคาญจริงๆมานี่เดี๋ยวนี้"

"ปิงฉันกับน้องจะไปเดินตลาดถ้าแกจะกลับแล้วก็กลับเองนะ"

"อื้มเดี๋ยวกลับเอง"

น้ำหวาน น้ำ และเก่งได้แยกออกไปกันก่อนส่วนปิงที่ไม่มีรถกลับก็รีบหันไปหาชายข้างๆตนทันที

"คือ...ขอกลับด้วยนะครับ"

.

.

.

ห้อง243

"ขอบคุณนะครับ"

"อยู่ห้องนี้หรอ?"

"ครับมีอะไรรึป่าว"

"นี่..ห้องผม"

"งั้นคุณคงจะเป็นเจ้าของห้องสินะคือว่าตอนที่ผมมาเช่าห้อง เขาให้ผมมาอยู่ห้องนี้น่ะครับ"

"เข้าไปเถอะคงจะได้เป็นรูมเมทกันแล้ว"

ทั้งสองคนนั่งคุยกันสักพักใหญ่เพื่อทำความรู้จักกันเอาไว้

"คุณไม่กลับห้องเลยหรอครับ"

"ไม่ค่อยกลับพอดีว่ามีงานเยอะแต่ต่อจากนี้ก็กลับมาอยู่แล้วล่ะ"

"เสื้อผ้าคุณน้อยจัง"

"ไม่อยากเอามาเยอะมันรก"

ปิงได้เดินเอาขนมที่ซื้อมาไปเก็บเอาไว้และเดินไปหยิบ ซองมาม่า

"จะทำอะไร"

"ผมหิวน่ะครับแต่ว่าไม่มีของทำกับข้าวแล้ว"

"งั้นไปกินข้าวกับฉันมั้ยเดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"คือว่าไม่รบกวนดีกว่าครับ"

"เอาน่าไปเถอะ"ชายร่างหนาเดินไปจูงมือชายร่างเล็กออกมาจากห้องก่อนที่จะพาไปที่ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลมาก

"อร่อยมั้ย"

"ครับ..."ปิงหันมองออกไปด้านนอก

"มีอะไรรึป่าว"

"พอดีว่าผมได้ยินเขาคุยกันว่าช่วงนี้มีคนถูกฆ่าเยอะมากยังจับตัวคนทำไม่ได้ด้วยก็เลยกังวลน่ะครับ"

"งั้นหรอ...มีคนพูดถึงเยอะมากเลยหรอ"

"ครับ..จริงสิเคยมีคนเห็นหน้าคนทำด้วยนะครับผมจำได้ว่าเขาเอากลับมาเล่าให้ฟังแล้วคนเขาก็เอามาพูดกันต่อ"

"เขาคนนั้นคือใครอยู่ใหนหรอ"

"เขาคนนั้นเป็นภารโรงของโรงเรียนที่เราไปวันนี้นี่แหละครับไม่เห็นเขามาโรงเรียนสามวันแล้วด้วย"

"ถ้าเห็นหน้าคนทำจริงมันคงไม่เอาไว้หรอกนะ"

"งั้นหรอครับเหมือนผมจะเคยเห็นครั้งหหนึ่งด้วยนะครับที่สวนสาธารณะแต่เขาไม่เห็นผม"

"แน่ใจหรอ"

"ไม่รู้สิครับแต่ถ้าเขาเห็นคงจะตามฆ่าผมแน่"

"เห็นหน้ามันรึป่าว"

"ไม่ครับผมเห็นไกลๆตอนนั้นกลัวมากเลยรีบวิ่งกลับหอไม่ได้สังเกตอะไรมาก"

"มันคงไม่เห็นหรอกอย่ากังวลมากเลยรีบกินรีบกลับหอกันดีกว่า"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***