ก๊อก ก๊อก

.

.

"กำลังไปรอแปปหนึ่งนะ"ชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้นพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู

"ชักช้าไปกันเร็ววันนี้กีฬาสีที่โรงเรียนน้องชายถ้าไม่ไปเดี๋ยวจะมาโวยวายอีก"หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับรีบจูงมือชายร่างเล็กออกๆไป

"โอเคๆ"

'ปิง'ชายหนุ่มร่างเล็กอายุ23ปีปัจุบันไม่ได้เรียนต่อมหาลัยทำงานอยู่ที่ร้านคาเฟ่ของคนรู้จัก

'น้ำหวาน'เพื่อนของปิงเป็นผู้หญิงผมยาวประบ่าอายุ23ปีทำงานที่เดียวกันกับปิง น้ำหวานมีน้องชาย1คนและน้องสาว 1คน เป็นน้องคนล่ะแม่ ปิงอาสาช่วยน้ำหวานดูแลน้องๆมาตลอดหลังจากที่พ่อของน้ำหวานเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

.

.

ที่โรงเรียนบ้านแก้ววิทยาคม

"ทำไมมาช้า!!"เด็กชายอายุ13ปีตะคอกใส่พี่สาวเสียงดัง

"มาเร็วสุดแล้วยังไม่ได้แข่งไม่ใช่หรอไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

"แล้วลงแข่งอะไรล่ะ"ปิงเอ่ยถาม

"ผมแข่งฟุตบอลพี่ปิงพี่คอยดูนะผมจะยิงประตูเท่ๆให้ดู"

"จะยืนดูอยู่ข้างสนามนี่แหละ"

"ถ้ามองมาจากสนามไม่เห็นพวกพี่ผมไม่ยอมกลับบ้านจริงๆด้วย"

"รู้แล้วๆไปหาเพื่อนได้แล้ว"

"พี่หวานพี่ปิง"สาวน้อยอายุ13ปีวิ่งมาพร้อมกลับตะโกนเสียงดัง

"นํ้าอย่าวิ่งสิ"

"ดู..หนูได้เป็นลีดเดอร์ด้วยสวยมั้ย"น้ำหมุนตัวไปรอบๆให้ทั้งสองคนดู

"สวยๆ..แล้วเพื่อนไปใหนหมดล่ะ"

"เพื่อนหนูแต่งหน้ากันอยู่พี่หวานๆพี่ กร ม.6เขาอยากเจอพี่อ่ะตอนนี้อยู่หลังห้องน้ำตรงนู้นลองไปหาสิ"น้ำพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป

.

.

ที่ห้องน้ำห่างออกไปจากสนามกีฬาไปหน่อย

"กรมีอะไรรึป่าวน้ำบอกว่าอยากคุยกับพี่หรอ"

"ครับ"กรเหลือบมองปิงที่ยืนอยู่ข้างๆน้ำหวาน

"อ่อจริงสิไปก่อนนะว่าจะไปเดินเล่นสักหน่อยคุยกันไปนะกรฝากไอ้หวานด้วยนะ"

"ครับพี่ปิงระวังตัวด้วยนะเด็ก ม.3ม.4มันชอบหาเรื่อง"กรรีบตะโกนบอกในทันทีที่เห็นว่าปิงจะเดินไปคนเดียว

ปิงเป็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานไม่ชอบใช้กำลังเวลามีปัญหาจะชอบเจรจาดีๆมากกว่าเป็นคนที่ไม่สู้คนเลยเลยมักจะโดนกลั่นแกล้งเสมอตัังแต่เด็ก

'เห้อพรุ่งนี้ต้องกลับไปทำงานอีกแล้วน่าเบื่อจัง'ในขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยปิงก็ไม่ได้เดินมองทางเลยรู้ตัวอีกทีก็เดินมาไกลมากแต่ปิงก็ยังเดินต่อไปเพราะเห็นว่ามีคนอยู่ด้วย

"เอ่อ..สวัสดีครับ"ปิงเอ่ยปากทักทายขึ้นมาก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกมา

"ครับ"ชายร่างหนาคนหนึ่งเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าของปิง

'วิคเตอร์''ชายหนุ่มร่างหนาอายุ28ปีเรื่องการทำงาน****เป็นคนชอบใช้กำลังอารมณ์ร้อนและหัวร้อนง่าย

"คุณมาทำอะไรตรงนี้หรอครับ"

"แค่มาเดินเล่นครับ..คุณล่ะ"

"ผมเองก็มาเดินเล่นงานจะเริ่มแล้วเดินไปด้วยกันมั้ยครับ"

"อื้มไปสิ"

"เอ่อว่าแต่..คุณชื่ออะไรหรอครับ"

"อืม...วิน"

"ผม ปิงนะครับ..คุณมาดูน้องหรอครับหรือว่าลูก"

"ป่าวหรอกก็แค่อยากมาดู"

"งั้นมากับผมสิครับผมมาดูน้องชายกับน้องสาว"

"พี่คนโตหรอ"

"เอ่อ..น้องที่ว่าหมายถึงน้องของเพื่อนน่ะครับผมเป็นลูกคนเดียว"

"น้องชื่ออะไรล่ะ"

"น้องชายชื่อ 'เก่ง'ครับส่วนน้องสาวชื่อ 'น้ำ' "

.

"ปิงมาพอดีเลยดูสิไอ้เก่งจะลงแข่งพอดีเลย"

"เบอร์4นั้นหรอมัน"

"ใช่ๆ..แล้วผู้ชายคนนี้"น้ำหวานเอ่ยปากถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองพาใครมาด้วย

"นี่นะหรอเขาชื่อ วิน พอดีเจอระหว่างเดินออกไปเดินเล่นอ่ะเลยชวนเขามา"

"สวัสดีค่ะ"

"ครับ.."

"ไอ้น้ำนอกจากจะเป็นลีดแล้วยังเป็นนักบอลด้วย"

"มันเบอร์อะไรล่ะไม่เห็นเลย"

"เบอร์17 นักบอลหญิงรอลงสนามอยู่ด้านนู้น"

"นี่แฟนนายหรอ.."วิคเตอร์พูดขึ้นมาเบาๆและมองไปที่น้ำหวาน

"เพื่อนผมครับไม่ใช่แฟนมันชื่อน้ำหวาน"

ทั้งสามคนนั้นยืนอยู่ข้างสนามกันจนจบเกม ทั้งสองคอยตามเก่งกับน้ำปิงไปตลอดเพราะโดนบังคับให้ไปดูตนเองแข่ง จนถึงเวลากลับบ้าน

"เห็นผมทำประตูมั้ย"

"เห็นๆก็ยืนดูอยู่ตลอดแต่ว่าร้อนเหมือนกันนะนักบอลนี่ความอดทนสูงเหมือนกันนะ"

"ก็ใช่น่ะสิแต่ลงเล่นแล้วสนุกจะตาย"

"จ้ะๆ..."น้ำหวานหันหน้าไปมองเพื่อนตัวเอง

"ผมอยู่หอใกล้ๆกับโรงเรียนประถมน่ะครับ"

"กลับด้วยกันมั้ยล่ะครับผมเองก็อยู่ที่หอนั้น"

"จริงหรอครับแต่ว่า...ผมเกรงใจ"

"เอาเถอะไม่ต้องเกรงใจหรอก"

"พี่ปิง!..แฟนพี่หรอ"น้ำเด็กสาวได้พูดขึ้นมาเสียงดังก่อนที่จะวิ่งไปเกาะชายร่างหนา

"นี่ทำอะไรน่ะ!!"

"เอาเถอะครับผมไม่ว่าอะไรหรอก"

"สรุปแล้วพี่ชายเป็นแฟนพี่สาวหนูหรอ"

"ไม่ใช่ครับ"

"พี่สาวอะไรกันพี่เป็นผู้ชายนะต้องเป็นพี่ชายสิ"

"ก็พี่หน้าหวาน...ไม่เชื่อก็ถามพี่คนหล่อคนนี้ดูว่าจริงหรือไม่จริง"

"ไอ้เด็กนี่น่ารำคาญจริงๆมานี่เดี๋ยวนี้"

"ปิงฉันกับน้องจะไปเดินตลาดถ้าแกจะกลับแล้วก็กลับเองนะ"

"อื้มเดี๋ยวกลับเอง"

น้ำหวาน น้ำ และเก่งได้แยกออกไปกันก่อนส่วนปิงที่ไม่มีรถกลับก็รีบหันไปหาชายข้างๆตนทันที

"คือ...ขอกลับด้วยนะครับ"

.

.

.

ห้อง243

"ขอบคุณนะครับ"

"อยู่ห้องนี้หรอ?"

"ครับมีอะไรรึป่าว"

"นี่..ห้องผม"

"งั้นคุณคงจะเป็นเจ้าของห้องสินะคือว่าตอนที่ผมมาเช่าห้อง เขาให้ผมมาอยู่ห้องนี้น่ะครับ"

"เข้าไปเถอะคงจะได้เป็นรูมเมทกันแล้ว"

ทั้งสองคนนั่งคุยกันสักพักใหญ่เพื่อทำความรู้จักกันเอาไว้

"คุณไม่กลับห้องเลยหรอครับ"

"ไม่ค่อยกลับพอดีว่ามีงานเยอะแต่ต่อจากนี้ก็กลับมาอยู่แล้วล่ะ"

"เสื้อผ้าคุณน้อยจัง"

"ไม่อยากเอามาเยอะมันรก"

ปิงได้เดินเอาขนมที่ซื้อมาไปเก็บเอาไว้และเดินไปหยิบ ซองมาม่า

"จะทำอะไร"

"ผมหิวน่ะครับแต่ว่าไม่มีของทำกับข้าวแล้ว"

"งั้นไปกินข้าวกับฉันมั้ยเดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"คือว่าไม่รบกวนดีกว่าครับ"

"เอาน่าไปเถอะ"ชายร่างหนาเดินไปจูงมือชายร่างเล็กออกมาจากห้องก่อนที่จะพาไปที่ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลมาก

"อร่อยมั้ย"

"ครับ..."ปิงหันมองออกไปด้านนอก

"มีอะไรรึป่าว"

"พอดีว่าผมได้ยินเขาคุยกันว่าช่วงนี้มีคนถูกฆ่าเยอะมากยังจับตัวคนทำไม่ได้ด้วยก็เลยกังวลน่ะครับ"

"งั้นหรอ...มีคนพูดถึงเยอะมากเลยหรอ"

"ครับ..จริงสิเคยมีคนเห็นหน้าคนทำด้วยนะครับผมจำได้ว่าเขาเอากลับมาเล่าให้ฟังแล้วคนเขาก็เอามาพูดกันต่อ"

"เขาคนนั้นคือใครอยู่ใหนหรอ"

"เขาคนนั้นเป็นภารโรงของโรงเรียนที่เราไปวันนี้นี่แหละครับไม่เห็นเขามาโรงเรียนสามวันแล้วด้วย"

"ถ้าเห็นหน้าคนทำจริงมันคงไม่เอาไว้หรอกนะ"

"งั้นหรอครับเหมือนผมจะเคยเห็นครั้งหหนึ่งด้วยนะครับที่สวนสาธารณะแต่เขาไม่เห็นผม"

"แน่ใจหรอ"

"ไม่รู้สิครับแต่ถ้าเขาเห็นคงจะตามฆ่าผมแน่"

"เห็นหน้ามันรึป่าว"

"ไม่ครับผมเห็นไกลๆตอนนั้นกลัวมากเลยรีบวิ่งกลับหอไม่ได้สังเกตอะไรมาก"

"มันคงไม่เห็นหรอกอย่ากังวลมากเลยรีบกินรีบกลับหอกันดีกว่า"

หลังจากวันนั้น2-3วันชายร่างหนาก็คอยตามติดชายร่างเล็กอยู่ตลอดจนบางทีร่างเล็กก็แอบรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างจนถึงขั้นไม่ยอมกลับหอของตัวเองไปเจอหน้าร่างหนาเลย

"กลับมาช้าจังกินอะไรมารึยังล่ะออกไปกินข้าวกับฉันมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับผมทานมาแล้ว.."ปิงพูดพร้อมกับเดินไปหยิบเสื้อผ้า

"จะอาบน้ำหรอ"

"ครับมีอะไรหรอครับ"

"ไม่มีอะไรไปอาบเถอะ"

.

"จะไปใหนหรอ"

"ผมจะไปทำงานครับ..."ปิงหันกลับมามอง

"ไปเถอะเดี๋ยวจะสายเลิกงานตอนใหนให้ฉันไปรับมั้ย"

"ไม่เป็นไรครับผมไปกับเพื่อนดีกว่า"พูดจบก็รีบออกจากห้องไปในทันที

.

.

"ปิงทำหน้าแปลกๆมีอะไรรึป่าว"

"จะอะไรล่ะก็คุณวินน่ะสิจะทำอะไรก็ถามตลอดเวลาเลยแถมเวลาจะไปใหนก็จะมาด้วยตลอดคนที่แปลกน่าจะทางนั้นมากกว่านะ"

"เอาน่าเขาอาจจะป็นคนที่ชอบเข้าหาคนไง"

"เจ้าของหอเคยบอกเอาไว้ว่าเขาเป็นคนเย็นชาพูดน้อยไม่ชอบเข้าหาใครก่อนไม่ชอบให้ใครมาวุ่นว่ายด้วย"

"คนละขั้วเลยนะ"

"นั้นสิจนบางทีตามติดจนดูน่ากลัวเลยแหละ"

"เอาเถอะ..ลูกค้ามาแล้วไปดูเร็ว"

.

เวลาเลิกงาน

"เหนื่อยจัง...อีกไกลเลยแหะกว่าจะถึงหอขอให้คุณวินมารับได้มั้ยนะ"

ร่างเล็กเดินกลับเพราะวันนี้น้ำหวานเพื่อนของตนนั้นได้ลากลับบ้านไปตั้งแต่เที่ยงแล้วเดินไปก็บ่นไปท้องฟ้าเริ่มมืดทางที่เดินอยู่ก็เริ่มไม่มีคนร่างเล็กเดินไปบ่นไปจนถึงหอ

"ถึงสักที"ร่างเล็กพูดออกมาก่อนที่จะเปิดประตูเดินเข้าห้อเมื่อเข้าไปก็ไม่เห็นว่ามีใครอยู่

"คุณวินไม่อยู่หรอเนี้ย..เอาเถอะไปอาบน้ำดีกว่า"

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้เป็นเวลา4ทุ่มกว่าแล้วก็ยังไม่เห็นว่าชายร่างหนาจะกลับมา

"จะเป็นอะไรรึป่าวนะตอนนี้ยิ่งมีข่าวเรื่องนักฆ่าอยู่ด้วยเป็นห่วงจังทักไปก็ไม่ตอบเลย

เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงคืนประตูห้องก็ได้เปิดชายร่างหนาเดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะปิดประตูล็อก

"ไปใหนมาหรอครับ"

"ไปทำธุระนิดหน่อยเป็นห่วงฉันหรอ"

"ใช่ครับก็อยู่ๆคุณก็หายไปเลยนี่จะไม่ให้ห่วงได้ไง"

"กินข้าวรึยังฉันซื้อก๋วยเตี๋ยวมาด้วยนะคิดว่านายคงยังไม่ได้กินอะไรเลยซื้อมา"

"ขอบคุณครับผมยังไม่ได้กินอะไรเลย"ร่างเล็กรีบลุกขึ้นไปรับมา

"สีเสื้อของคุณแปลกไปนะครับเหมือนมีกลิ่นแปลกๆด้วยไปทำอะไรมาหรอ"

"แปลกงั้นหรอตัวนี้ฉันว่าจะทิ้งแล้วล่ะอย่าใส่ใจเลยรีบไปกินได้แล้วฉันจะไปอาบน้ำก่อน"

"ครับ"ร่างเล็กยิ้มออกมาเล็กๆ

ร่างเล็กนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่สักพักก็มีสายเข้ามาจากเจ้าของร้านที่ตนทำงานอยู่

"ครับ"

"พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะพอดีว่าพี่จะปิดร้านแล้วล่ะ"

"อ้าวพี่จะปิดร้านไปใหนหรอครับร้านก็ขายดีไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ"

"พอดีว่าพี่จะกลับไปอยู่ต่างประเทศกับสามีพี่น่ะเราลองไปสมัครงานที่คาเฟ่อื่นดูนะ"

"ครับ"

"มีอะไรหรอ"ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นว่าร่างเล็กทำหน้าเศร้าๆ

"พอดีว่าเจ้าของร้านคาเฟ่ที่ผมทำงานอยู่เขาจะไปอยู่ต่างประเทศน่ะครับแล้วจะปิดร้านด้วยเลย"

"ไม่มีที่ทำงานสินะ"

"ครับแต่ว่าเงินเก็บผมก็มีผมไม่มีพ่อแม่พี่น้องเงินเก็บหลักแสนกับผมคนเดียวก็ถือว่ามากแล้วล่ะครับ"

"เงินเยอะดีนิเป็นคนเก็บเงินเก่งงั้นหรอ"

"ครับอีกอย่างผมไม่ค่อยได้กินข้าวด้วยก็เลยไม่ได้เสียเงินค่าอาหารมากเท่าไหร่"

"ก็ว่าทำไมนายตัวเล็กแบบนี้ไม่ค่อยกินข้าวนี่เอง"

"ถึงเงินเก็บจะมีมากก็ต้องหาทำงานอยู่ดีไว้ผมกับเพื่อนจะไปหาร้านทำงานด้วยกัน"

"ระหว่างที่ยังหางานทำไม่ได้ก็ไม่ต้องเอาเงินเก็บมาใช้เดี๋ยวฉันเลี้ยงนายเองอยากได้อะไรอยากกินอะไรแค่บอกฉันมา"

"เอ่อไม่ต้องหรอกครับเงินผมก็มีไม่รบกวนดีกว่า"

"ไม่หรอกเงินฉันก็มีมากไม่ต้องเกรงใจฉันน่ะไม่ค่อยซื้ออะไรมากเท่าไหร่เงินเลยมีมากพอสมควร"

"แต่ยังไงผมก็เกรงใจอยู่ดี"

"เอาเถอะๆเงินฉันมีเป็นล้านไม่เป็นอะไรหรอก"

"ละ..ล้านหรอครับ"

"อืมใช่หลักล้านและฉันมีหลายบัญชีเลยจะให้นายใช้สัก3บัญชีเลยก็ได้"

"เอ่อ...คุณทำงานอะไรเนี้ย!"

"งานในบริษัทใหญ่"

"ผมไม่เห็นคุณจะไปทำงานเลยสักวัน"

"ฉันไม่จำเป็นต้องไปตลอดหรอกนะ"

"ทำไมล่ะครับทำงานไม่ไปทุกวันเดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก"

"ใครจะไล่ฉันออกได้"

"ทำไมล่ะครับ"

"ฉันเป็นลูกชายของประธาน"

"...."ร่างเล็กเงียบและจ้องหน้าร่างหน้าด้วยความสงสัยอีกฝ่ายรู้ได้เลยว่าร่างเล็กไม่เชื่อเขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มออกมาเท่านั้น

"ถ้าอย่างนั้นจะมาเช่าหอเล็กๆอยู่ทำไมล่ะครับทำไมไม่ไปอยู่บ้านดีๆ"

"ฉันแค่รำคาญพ่อเลยออกมาแต่อยากอยู่ง่ายๆผ่านหอนี้พอดีเลยเข้ามาอยู่"ร่างเล็กเอียงหัวเล็กน้อยทำเอาร่างใหญ่ถึงกับหุบยิ้มไม่ได้ เอ็นดูในความน่ารักของคนตัวเล็ก

"งั้นฉันจะพาไปที่บริษัทพรุ่งนี้"

"ผมไปได้หรอครับ"

"ได้สิแต่ว่าอยู่ใกล้ๆฉันเอาใว้"

"ครับ"ร่างเล็กลุกขึ้นเอาถ้วยไปเก็บก่อนที่จะกระโดดลงที่นอน

ร่างเล็กทักหาเพื่อนของตัวเองแต่ปรากฏว่าน้ำหวานเพื่อนสาวของตัวเองนั้นจะกลับไปทำงานต่างจังหวัดที่บ้านเกิดของตัวเองและจะย้ายโรงเรียนน้องๆไปด้วยทำเอาร่างเล็กรู้สึกเหงาขึ้นมาทันที

"ทำหน้าบึ้งเป็นอะไรอีกล่ะ"

"เพื่อนจะกลับไปทำงานที่ต่างจังหวัดนะครับก็เลยคิดว่าน่าจะได้ทำงานเหงาๆแน่เลย"

"นี่ก็ดึกแล้วนะนอนได้แล้ว"

"ครับๆ"

เช้าวันต่อมาเวลา8โมงเช้าบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง

"บริษัทใหญ่จัง"

"มานี่เร็ววันนี้ไอ้พ่อน่ารำคาญของฉันมานี่พอดี"

"ทำไมถึงเรียกพ่อแบบนั้นล่ะครับเนี้ย"

"ก็เขาน่ารำคาญชอบวุ่นวายกับชีวิตฉันชอบมายุ่งเรื่องส่วนตัว"

"เรื่องส่ววนตัวหรือครับ"

"ก็อย่างอืม..จะหาเมียให้ฉัน"

"อายุก็ไม่ได้มากจะรีบไปใหนล่ะครับเนี้ย"

"นั้นสิฉันอายุแค่28เองแท้ๆ"

"..."

"ทำไมหรอ"

"อายุจะ30อยู่แล้วไม่แปลกเลยถ้าพ่ออยากจะหาเมียให้"

"นายเองก็ยังไม่มีนิ"

"ผมอายุแค่23เองนะครับไม่รีบหรอก"

"...."

"อย่างงี้ให้เรียกพี่ดีมั้ยครับ"

"พี่งั้นหรอ.."

"ก็อายุเยอะกว่าผมตั้ง5ปีนี่ครับ"

"ตามใจนายเถอะแต่เลิกย้ำเรื่องอายุได้แล้ว"

"ครับๆไม่พูดถึงแล้วก็ได้"ร่างเล็กขำออกมาเล็กน้อยทั้งสองคนเข้าไปในลิฟต์และขึ้นไปบนชั้น4

"ไม่ชอบคุณพ่อขนาดนั้นเลยหรอครับ"

"อืมไม่ชอบ"

"คุณพ่อแค่เป็นห่วงนะครับที่มายุ่งเรื่องในชีวิตพี่"

"งั้นหรอ...คิดว่าที่มายุ่งน่าจะไม่ได้ห่วงหรอกคงจะมาเสือกมากกว่า"

"เอ่อ..ว่าคุณพ่อแรงไปมั้ยครับถ้าท่านได้ยินคงจะเสียใจ"

"รอดูตอนเจอกันเถอะ"

"ทำไมหรอครับ..."

ทั้งสองเดินมาที่ห้องๆหนึ่งร่างใหญ่เปิดประตูเข้าไปไม่ทันจะเก้าขาเสียงด่าก็ดังลั่นออกมาจากห้องทันที

"ไอ้วิคเตอร์!!ไอ้ลูกเหี้ย"

"จะโวยวายทำไม"

"ทำไมมึงไม่เข้ามาดูงานในบริษัทบ้างว่ะวันวันมึงทำอะไรอยู่แล้วไปที่คอนโดไม่เคยเจอ มึงไปอยู่ห่าใหน

"..."

"จะอยู่ใหนมันก็เรื่องของผมมั้ย"ร่างหนาจูงมือคนตัวเล็กมานั่งลงที่โซฟา

"แล้วมึงไปเอาเด็กที่ใหนมาวะ"

"รูมเมท"

"สวัสดีครับผมชื่อปิงอายุ23ปี"

"ไปเป็นรูมเมทกับคนอย่างไอ้วิคเตอร์เนี้ยนะหาห้องใหม่ได้ก็รีบหานะ"

"เอ้าไรวะ"

"เอ่อ..วิคเตอร์หรอครับ"

"มีอะไรล่ะไม่เรียกวิคเตอร์จะให้เรียกอะไรนี่ชื่อมัน"

"พี่ไม่ได้ชื่อวินหรอครับ"

"ฉันชื่อวิคเตอร์ในยุโรปชื่อฉันแปลว่าผู้ชนะ"

"แล้วตอนแรกทำไมถึงบอกว่าชื่อวินล่ะครับ"

"วินก็แปลว่าชนะ"

"...."ร่างเล็กยิ้มออกมาเล็กน้อย

"อย่าพึ่งมาหาเปลี่ยนเรื่อง..ก่อนอื่นเลยมึงต้องไปดูตัวกับคนที่กูหาให้วันพรุ่งนี้"

"เลิกยุ่งกับผมเรื่องนี้ได้ล่ะ"

"อายุจะ30อยู่แล้วเรื่องมากนักจะไม่มีเมียเอาน่ะสิมึง"

'แล้วผมเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เนี้ยแค่อยากมาดูบริษัทเองนะต้องมานั่งฟังพ่อลูกเขาด่ากันหรอจะออกไปจากตรงนี้ยังไงล่ะเนี้ยดูท่าคงจะด่ากันยาวแน่เลย'ร่างเล็กบ่นอยู่ในใจและมองสองพ่อลูกสลับกันไปมา

"เลิกยุ่ง"

"กูจะเลิกยุ่งกับมึงเรื่องนี้ถ้ามึงมีเมีย"

"ได้พูดตามตรงนี่แหละเมียผม"ชายร่างใหญ่ชี้นิ้วไปที่คนร่างเล็ก

"!!?"

"มึงบอกรูมเมท"

"ก็ใช่เป็นรูมเมทที่อยู่ห้องเดียวกันแต่มันก็เป็นเมียผมแล้วด้วย"

"ทำเป็นพูดนะมึง"

"ได้กันแล้วด้วยซ้ำจะให้เย็*กันต่อหน้าเลยก็ได้"

"...."

"เออได้..อาทิตย์หน้าพาไปเจอหน้าแม่มึงด้วย"

"เออเดี๋ยวไป"หลังจบประโยคของวิคเตอร์พ่อของเขาก็เดินออกไปในทันที

"ผมเป็นเมียพี่ตอนไหนกันแถมยังบอกว่าผมกับพี่...."

"ช่วยฉันหน่อยเถอะรำคาญจะตายอยู่แล้ว"

"แกล้งเป็นแฟนหรอครับ..."คนร่างเล็กจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่สักพักก่อนที่จะตอบตกลงไป

.

.

.

ตามกำหนดวันนี้ทั้งสองคนมาที่บ้าน(คฤหาสน์)ของร่างหนา

"นี่หรอคะเมียของคุณวิคเตอร์"หญิงสาวที่พ่อของวิคเตอร์นัดไว้ให้ก่อนหน้านี้ได้พูดขึ้นมาและมองไปที่ร่างเล็ก

"สวัสดีครับผมชื่อปิง"

"น่ารักจังน้องปิงหรออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"แม่ของร่างหนาลูบหัวของปิง

"อายุ23ครับคุณน้า"

"เรียกแม่เถอะลูกอายุห่างกับเจ้าวินตั้ง5ปีไปเจอกันได้ยังไงล่ะเนี้ย"

"เจอครั้งแรกที่โรงเรียนน่ะครับผมไปดูน้องแข่งกีฬาตอนออกไปเดินเล่นบังเอิญไปเจอพี่เขาครับ"

"งั้นเองหรอวันนี้หนูนอนที่นี้มั้ยล่ะ"

"ผมไม่มีเสื้อนะครับไม่เป็นอะไรดีกว่า"

.

.

วันนี้ปิงกับวิคเตอร์อยู่ที่คฤหาสน์ทั้งวันเมื่อกลับมาที่หอปิงรีบกระโดดลงเตียงในทันที

"ผมต้องแกล้งเป็นแฟนพี่อีกนานแค่ใหนครับ"

"ไม่รู้สิคงจะอีกนาน"

"ถ้ามีสาวๆเข้าใจผิดผมจะจีบใครติดมั้ยล่ะครับเนี้ย"

"หน้าอย่างนี้จีบใครไม่ติดหรอก"

"หมายความว่า...."

"หน้าหวานแบบนี้คงจีบใครไม่ติดแน่ๆ"

"ใครๆก็บอกแบบนี้ทั้งๆที่ก็ไม่ได้หน้าหวานมากนนาดนั้นสักหน่อย"

"หึ..จริงสิฉันมีธุระนนิดหน่อยเดี๋ยวจะกลับมาดึกๆหน่อยนะจะกินอะไรรึปป่าวตอนกลับจะแวะซื้อมาให้"

"ไม่ครับรีบไปรีบกลับนะครับระวังตัวด้วย"

ร่าหนายิ้มให้และออกไปข้างนอกเวลาผ่านไป2ขั่วโมงร่างเล็กก็ได้ออกไปข้างนอกเพราะว่าอยู่ก็รู้สึกหิวขึ้นมาจึงออกไปซื้อข้าวกิน

ระหว่างทางกลับในซอยเปลี่ยวซอยหนึ่งร่างเล็กได้เห็นบางอย่างจึงเดินไปดูแต่สิ่งที่ต้องเจอนั้นก็คือ 'นักฆ่า'ที่คนเขาพูดถึง

"...."ร่างเล็กมองไปที่พื้นมีคนนอนอยู่คิดว่าคงจะถูกฆ่าแน่ๆในมือนักฆ่าคนนั้นถือมีดเอาไว้หนึ่งเล่มร่างเล็กยืนตัวสั่นก้าวขาไม่ออกของที่ซื้อมาได้หลุดมือตกลงที่พื้น

นักฆ่าคนนั้นหันมามองร่างเล็กและค่อยๆเดินตรงเข้ามาร่างเล็กด้วยความหวาดกลัวขาจึงก้าวไปด้านหน้าวิ่งผ่านนักฆ่าคนนั้นไปและรีบหาที่ซ่อนตัว

"ทำไงดีๆ..."ร่างเล็กไม่รู้จะทำยังไงจึงทักหาร่างหนาขอให้มาหาที่ๆตนอยู่

ร่างเล็กวิ่งมาเรื่อยๆเห็นว่าด้านหน้ามีทางแยกและคิดว่าจะต้องมีทางให้ออกไปอีกแน่จึงรีบวิ่งรู้ตัวอีกทีตัวเองก็ได้มาอยู่ที่โรงเรียนแล้ว

"ทางนี้คือทางมาโรงเรียนหรอไปรับไปส่งน้องทุกวันพึ่งรู้เลยแหะแต่เอาเป็นว่าเข้าไปหลบในโรงเรียนก่อนแล้วกัน"

ร่างเล็กได้บอกกับร่างหนาว่าตัวเองอยู่ที่ใหนและซ่อนอยู่ตรงใหนไม่นานก็มาถึง แต่คนที่มาคือนักฆ่าคนเมื่อกี้เขาเดินหาร่างเล็กอยู่สักพักก็เอ่ยปากพูดออกมา

"ฉันรู้นะว่านายซ่อนอยู่ตรงใหน"นักฆ่าคนนั้นมองและเดินตรงเข้ามาทางร่างเล็ก ด้วยความหวาดกลัวร่างเล็กจึงรีบวิ่งออกมาแต่ก็ได้ถูกนักฆ่าคนนั้นคว้าตัวไว้ได้

ร่างเล็กถูกดันตัวเข้าชิดกำแพงและถูกมีดจ่อใว้ที่ใบหน้าร่างเล็กเริ่มน้ำตาคลอจะดันกลับก็ไม่ได้อีกฝ่ายนั้นแรงเยอะกว่ามาก

"มาหาแล้วนี่ไงทำไมถึงไม่มองหน้าฉันล่ะ"

"สะ..เสียง"ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตรงหน้าก็ต้องตกใจมาก

"คะ...คุณวิน"

ร่างหนายิ้มออกมาและพูดขึ้นมาอย่างน่ากลัว

"ดูเลือดที่หยดอยู่บนมีดนี่สิ...นายอยากให้เลือดของนาย อยู่บนนี้บ้างมั้ย"

"อย่าทำอะไร..ผะ..ผมเลยนะครับ"ร่างเล็กส่ายหน้าและพูดเสียงสั่น

"คนสวยฉันจะทำอะไรแฟนฉันได้ไงกัน"ร่างหนาเอามือปาดน้ำตาบนใบหน้าของคนร่างเล็ก

"ฉันหานายเจอเพราะนายทักบอกฉันเองเลยนะ"

"...."

"คนสวยหุบปากไว้ให้ดีอยู่กับฉันและทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างไม่งั้น"ร่างหนาใช้เสียงนิ่งก่อนที่จะใช้มีดปักไปที่กำแพงข้างๆหัวของปิง

ร่างเล็กร้องให้ออกมาด้วยความหวาดกลัวพยายามผลักร่างหนาแต่ก็ไม่มีผลอะไรเลยเพราะอีกฝ่ายแรงเยอะกว่า

"อย่าดื้อสิ...หยุดร้องแล้วกลับหอกันเถอะข้าวที่นายซื้อมาฉันเก็บมาให้ด้วยนะ"