แฟนตาซีแบบใดห์ บทที่ 1 : ความอลหม่านในสถาบัน (1)

| แอด R |

แค่ตอนก่อนก็ฉีกละ

| แอด R |

ตอนนี้ต้องปกติ!

Chapter 1

Start

เสียงออดดังออกมาเป็นสัญญาณเข้าช่วงพักเที่ยง

บุคคลที่กำลังสอนอยู่หยุดการกระทำของตัวเอง ก่อนนั่งลงแล้วผลอยหลับไปทั้งแบบนั้น

นักเรียนบางส่วนออกไปหาของกินบ้าง บลา ฯ และ "ฉัน" ที่กำลังเฝ้ามองทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ ก็พลันหาวออกมาเล็กน้อย

| Hikari |

นี่ก็... พักแล้วสินะ...

| Ciara |

เอาล่ะพี่สาว!!! //เปิดประตูห้องเข้ามา

| Hikari |

อ่า.........

| Hikari |

ตอนนี้

| Hikari |

น่าจะ "เคยเป็น" เวลาพักมากกว่า

| Ciara |

อย่าเมินหนูสิ คุณพี่!!! //พุ่งเข้าชาร์จตั้งแต่ไกลๆ

| Hikari |

จ้า... คุณน้องสาว //เตรียมรับ

| Ciara |

วู้ว!

| Ciara |

ไอพี่สาวขี้เกียจ!! //กระโจนเข้าใส่ฮิคาริ

| Hikari |

หนวกหูจริง... // รับเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

| Hikari |

คนเขาจะหลับจะนอน

| Ciara |

พี่จะเอาแต่นอนอย่างเดียวไม่ได้นะ!

ถ้าถามว่าเจ้าหนูที่ส่วนสูงไม่ถึง 165 นี่เป็นใครแล้วล่ะก็

เอาจริง ๆ พวกคุณก็น่าจะเดาได้จากบทสนทนานั่นแหละ ไม่ถึงกับต้องเฉลยหรอก ( ล้อเล่นเกือบจริง )

น้องสาวของฉันนั่นเอง แต่ก็ไม่ใช่น้องแท้ ๆ หรอกนะ

| Hikari |

แล้ว..... นี่

| Hikari |

จะมาทำอะไรอีกแล้วเนี่ย?

| Ciara |

ไม่รู้!

| Hikari |

เฮ้อ...

| Hikari |

ไอ้เจ้าคุณน้องเตี้ยเอาแต่ใจแถมติดพี่สาวเอ้ย...

| Ciara |

โถ... ไอคนขี้เกียจแต่ฉลาดเอ้ย!!

| Hikari |

ว้า~ เหมือนโดนชมเลย

| Ciara |

ไอ... ไอ..!!! // สันหาคำมาด่าพี่ตัวเองไม่ถูก

| Hikari |

~ // รังแกน้อง เป็นคนลักเด็กแหละ

| Ciara |

หึ..

| Ciara |

ต้องเอาจริงแล้ว!

| Hikari |

..?

| Ciara |

ไอ้พี่สาวไม่มีเพื่อนคบ!!

ฉึก!

เสียงเหมือนลูกศรอะไรบางอย่างพุ่งเข้าใส่ตัวของใครบางคนแถว ๆ นี้

| Hikari |

...ไอ้

| Hikari |

เด็กเตี้ย...

| Ciara |

หึ!

| Ciara |

ครั้งนี้หนูชนะ!! // กำลังจะหนี

| Hikari |

ไม่ต้องเลย..!!! // จับตัวน้องตัวเองเอาไว้ได้ทัน

แทรกเสริม

สถานที่แห่งนี้คือ "สถาบันเฉพาะด้าน" ที่ที่รวบรวมอัจฉริยะแต่ละด้านมาอยู่ด้วยกัน

ทั้งยังตั้งอยู่บริเวณพื้นที่ที่ห่างไกลจากผู้คนมาก เพิ่อการศึกษาและพัฒนาการของมนุษย์

แล้วที่แห่งนี้ก็มีห้องนอน และห้องใช้ต่าง ๆ ไว้ให้ครบ เพราะว่าต้องอยู่สถาบันนี่ไปตลอดนั่นแหละ

จบแทรกเสริม กลับ ๆ

| Hikari |

ไอหนูน้อยนี่นะ!! // กำลังหยุมหัวน้องตัวเอง

| Hikari |

อย่ามาว่าเรื่องนี้กับคนอายุเยอะกว่าสิย่ะ!!

| Ciara |

อ้ากกก! พี่ใช้กำลัง!!

| Ciara |

แล้วก็กำลังโมโห!!!~

| Ancil |

ร่าเริงกันดีจริงนะเด็กสมัยนี้เนี่ย... // เพิ่งตื่น

| Hikari |

! // ตกใจกับคำพูดของอาจารย์ จึงหันไปดู

| Ancil |

มีอะไรยะ...

| Hikari |

เมื่อกี้จารย์บอกว่า "เด็กสมัยนี้ใช่ไหม"??

| Ancil |

ก็ใช่

| Ancil |

มันทำไมล่ะ?

| Hikari |

ก็...

| Ciara |

มันเหมือนคนอายุเยอะไงเล่า!! //ต่อยพี่

| Hikari |

สวยเลยน้องพี่✨ // รับหมัดน้อง แบบ "ชิลๆ"

| Ancil |

เฮ้อ...

| Ancil |

อะไรคือการโดนด่าว่าแก่จนชินล่ะเนี่ย...

| Hikari |

ก็แก่อยู่แล้วนิ // พยายามจะถีบน้อง

| Ciara |

เห็นด้วยเลยพี่! // ใช้แขนรับไว้ได้

| Ancil |

ถ้าจะคุยก็ควรมองหน้ากันสักหน่อยสิย่ะ...

| Ancil |

ไม่ใช่ทะเลาะวิวาท.... // เจอแบบนี้มาบ่อยแล้ว

| Ciara |

ใช่แล้วๆ

| Ciara |

แต่ขอต่ออีก 5 นาที // ล็อคขาพี่ไว้

| Hikari |

หืม.. แปลกๆ // เสียศูนย์เนื่องจากถูกล็อคขาไว้

| Ancil |

อะไรก็ไม่รู้

| Ciara |

ย้า!! // ขว้างขาพี่ไปทางอาจารย์

| Hikari |

ทำไมน้องเก่งกว่าพี่วะ! // ตัวปลิวไปทางอาจารย์

| Ancil |

แต่จารย์จะนอนต่อ— // หลับละ

| Ancil |

// แถมตัวฮิคาริก็ผ่านหัวจารย์ไปพอดี

| Ciara |

เดี๋ยวนะ!

| Ciara |

มันไม่มีคนไปรับพี่นี่หว่า?!

| Hikari |

ไอน้องเตี้ย!! // จะถึงกำแพงและ

ตอนนี้คนในห้องเหลือกันอยู่ 3 คน

เนื่องจากคนอื่นแx่มรำคาญพวกแx่งคุยกัน คุยกันเxี้ยไรเสียงดังxิบหาx@#฿฿@@&฿—

ท่ามกลางความวุ่นวายในห้อง

มีหน้าจอสีเทาแปลก ๆ โผล่ขึ้นมาตรงหน้าของทุกคน คนน้องตกใจ คนพี่สงสัย

ส่วนอาจารย์...

ไม่สนโลก–

| Hikari |

ไอ้เด็กเปร– ห-ห้ะ..?

| Hikari |

ไรเนี่ย!? // อยู่ ๆ ตัวเธอก็เกิดลอยได้

| Hikari |

// และร่างกายหยุดนิ่งลง ทำให้ไม่ขยับบนอากาศ

| Ciara |

เห...

| Ciara |

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ล่ะเนี่ยคุณพี่!!

| Hikari |

ก็.. น้องเคยอ่านอันนั้นม่ะ

| Ciara |

อันนั้น..?

| Hikari |

เว็ปxูนอ่ะ...

| Hikari |

เพราะว่ามันดูจะเป็นอย่างนั้นน่ะสิ

| Ciara |

อ๋อ.. จะว่าเหมือนมันก็ดูจะเหมือนนะ

| Ciara |

แสดงว่าต้องเป็น "ฮันเตอร์" รึเปล่าล่ะเนี่ย..

| Hikari |

คุณน้อง...

| Hikari |

พี่ว่าเราควรสนใจหน้าต่างสีเทานี่ก่อนนะ

| Ciara |

นั่นสินะ

| Ciara |

และดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีพลังอะไรพิเศษด้วย

| Hikari |

ก็ถือว่าดี

| Hikari |

ว่าแต่... ทำไมเราถึงทำตัวเป็นนักสืบกันเนี่ย..

หน้าต่างสีเทา

[ ข้อมูล Hikari ] ﹝ชื่อ : ฮิคาริ พอลลี่ อายุ : 18 เพศ : หญิง น้ำหนัก-ส่วนสูง : 57-176 เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ บทบาท : นักเรียนในสถาบันแห่งหนึ่ง พลังประจำตัว : –ยังไม่ได้รับ– สกิล : –ยังไม่ได้รับ– ความสามารถพิเศษ : คิดวิเคราะห์ภายในเสี้ยววิ, ทักษะการต่อสู้ระยะประชิดระดับต่ำ﹞

| Hikari |

แต่พอลองคิดดูแล้ว...

| Hikari |

ความสามารถพิเศษนี่หมายถึงอะไรล่ะเนี่ย?

| Ciara |

นั่นสิพี่–

| Ciara |

เหะ..!?

| Hikari |

ห้ะ... เป็นไรไปน้อง

| Hikari |

อ๋อ พอจะเก็ทละ

[ หัวข้อ ความสามารถพิเศษ ] เป็นความสามารถที่ผู้ใช้มีอยู่ตั้งแต่ตอนนี้ยังไม่เกิดบางสิ่งขึ้น เป็นความสามารถของผู้ใช้เอง

| Hikari |

แบบนี้มันก็เหมือนกับ...

| Ciara |

บังถามไรตอบได้!

| Hikari |

นั่นไงมันเอาแล้ว...

| Ciara |

ผู้ใช้และบางอย่างนี่คือ!!? // ตื่นเต้น

[ หัวข้อ ผู้ใช้, บางอย่าง ] ผู้ใช้คือมนุษย์, บางอย่างคือเหตุการณ์ที่ทำให้มนุษย์ทุกคนมีพลังเหมือนในหนัง, หรืออื่น ๆ ที่มนุษย์มักใช้คำเรียกว่า ฮันเตอร์

| Hikari |

นี่มันก็ตรงเป๊ะทุกอย่างเลยแฮะ...

| Hikari |

ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้พลังอะไรมาครองก็เถอะ

| Ancil |

แต่จารย์ได้แล้วนะ.. // เหมือนจะตื่นนานแล้ว

| Ciara |

ไอ้...–

| Hikari |

ผีหลอก!? // จะวิ่งแต่ยังลอยนิ่งบนอากาศ

| Ancil |

ซึ่งเหมือนว่าจะเป็น...

| Ancil |

เวทมนตร์ล่ะมั้ง....

| Hikari |

เมจิกงั้นเหรอ คิดไงน้อง

| Ciara |

น้องคิดว่าเริ่มแฟนตาซีขึ้นเรื่อยๆ แล้วค่ะ..

| Ancil |

ส่วนเรื่องตัวที่เหมือนระบบ มันคุยในใจได้นะ...

| Ancil |

เพราะงั้นเดี๋ยวจะให้ดูสเตตัสของจารย์ละกัน....

เหมือนว่าอาจารย์จะพูดอะไรสักอย่างภายในใจ แล้วเมื่อผ่านไปไม่นานหน้าต่างสีเทา ที่ตอนนี้เราเรียกกันว่าสเตตัสก็ปรากฏตรงหน้าของพี่น้องทั้งสอง

[ ข้อมูล Ancil ] ชื่อ : แอนซิล อายุ : 27 เพศ : หญิง น้ำหนัก-ส่วนสูง : 52-179 เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ บทบาท : อาจารย์ในสถาบัน พลังประจำตัว : การสร้างกำแพง สกิล : กำแพงลมล่องหน ความสามารถพิเศษ : ความโชคดี/โชคร้าย ×2

| Hikari |

อย่าบอกนะว่า... // ยังลอยอยู่บนอากาศ

| Ancil |

ใช่แล้ว....

| Ciara |

?? // ไม่เข้าใจแนวคิดของคนฉลาด

| Ancil |

เธอไม่ได้ลอยอยู่บนอากาศหรอก

| Ancil |

เพียงแค่มีกำแพงกันให้เธอไม่ตกเท่านั้น

| Ancil |

แล้วฉันก็ปิดไม่เป็นด้วย–