ตอนที่ 3 พบกันโดยบังเอิญ

"โรคประหลาดหรอ เหมือนกับอาหารเป็นพิษอะไรทำนองนั้นไม?" บลูโน้ถามขึ้นพร้อมกับขับรถไปตามท้องถนน 

"ใช่ อะไรแบบนั้นแหละ แต่ฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เพราะหลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็หายเป็นปกติ เหมือนกับว่าเป็นแค่เรื่องปกติ"โทมัสตอบพร้อมกับยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ

"ถ้าเป็นฉันนะ ฉันคงกลับมาเรียนไม่ได้เป็นอาทิตย์เลยวะ อาเจียนเป็นเลือดซะขนาดนั้น"บลูโน้ตอบ 

"หรือว่าเด็กคนนั้นจะเป็น...."

"ไม่เอาน่ะ เรื่องตำนานปีศาจอีกแล้วสิ"

บลูโน้กล่าวต่อแต่ยังไม่ทันจะได้จบประโยค โทมัสก็พูดตัดบทขึ้นมาแบบดื้นๆ ทั้งคู่เงียบ แล้วก็มีสัญญานวิทยุดังขึ้น

".......ผู้หมวดโทมัส.......ตอบกลับด้วย......เปลี่ยน....."

"นี้ผู้หมวดโทมัสพูด นั้นใครน่ะ"

".......ไม่มีเวลาแล้ว......อย่ามาที่.........เด็ดขาด.......อย่ามา.......ซ่าาา...."

แล้ววิทยุก็เงียบลงเหลือเพียงแค่ความสงสัยที่มีต่อทั้งคู่ ทั้งสองหนุ่มต่างมองหน้ากันและได้แต่สงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น โทมัสหยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาคาบใว้ที่ปากแล้วจุดมัน 

"บ้าเอ๊ย!ไฟแช็กดันหมดซะอีก เฮ้บลู ยืมไฟแช็กทีสิ" โทมัสพยายามเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้เพื่อหวาดกลัวกันเรื่องที่เกิดขึ้น บลูโน้ล่วงมือเข้าไปในเสื้อแล้วหยิบไปไฟแช็กออกมาด้วยมือที่สั่นเทา

"ไม่เอาน่ะเพื่อน มันก็แค่สัญญาณไม่ค่อยชัดเอง ไม่มีอะไรหรอก"โทมัสปลอบพร้อมกับจุดบุหรี่สูบ

"นะ..นายแน่ใจใช่ไหม..วะ.ว่ามันเป็นแค่สัญญาณน่ะ" บลูโน้ตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวอะไรบางอย่าง โทมัสส่ายหน้าก่อนที่จะพ่นควันออก

"น่าจะเป็นแค่สัญญาณแทรกหรืออะไรพวกนั้นแหละ ปกติบนเขามักจะเป็นบ่อยๆ"โทมัสพูดต่อพร้อมกับสูบบุหรี่ที่อยู่ในมือ 

สักพักโทมัสก็เห็นป้ายบอกทางที่อยู่ข้างทาง 

"เราใกล้ถึงแล้วล่ะ"โทมัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะดีใจนิดๆ เพราะที่ๆพวกเขาต้องไปทำคดีนั้นคือเมืองที่โทมัสโตมาที่นั่น

เมืองแพนเทอร์ ยินดีต้อนรับ

"โอเคใช่ไหมทอมมี่ ฉันเห็นนายยิ้มมาสักพักแล้วน่ะ"บลูโน้ถามขึ้นเพราะความสงสัย โทมัสมองหน้าบลูโน้

"บ้านเกิดฉันเองแหละ ฉันอยู่ที่นี้มันเกือบทั้งชีวิตฉันเลยล่ะ บ้านน่าอยู่ ผู้คนน่าคบ ทุกคนเป็นมิตรและกันเองมากๆ"โทมัสตอบด้วยน้ำเสียงที่แลดูดีใจที่ได้กลับมาที่บ้านเกิดอีกครั้ง   

ทั้งสองขับรถมาได้สักระยะก็ได้พบว่าที่เมืองแห่งนี้เงียบสนิทราวกับไม่มีผู้คนอีกทั้งฟ้ายังดูอึมครึมยังกับว่าฝนกำลังจะตก ผิดกับก่อนหน้าที่จะเข้ามาในเมืองที่ยังคงมีแสงแดดสาดส่องลงมา บรรยากาศในเมืองนี้มีทั้งความอึดอัดและความแปลกประหลาดปะปนอยู่ในความเงียบสงัด 

"เหมือนไม่มีใครอยู่เลยแหะ...สารวัตรคิดอะไรอยู่ถึงได้สงพวกเรามาในที่แบบนี้ด้วยเนี้ย วังเวงซะมัด" บลูโน้บ่นขึ้นพร้อมกับหยุดรถแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ 

"เงียบจริงๆอย่างที่นายว่านั้นแหละ"โทมัสพูดขึ้นพร้อมกับพยายามมองไปรอบๆ

"แล้วสน.ที่นี้อยู่อีกไกลรึป่าว"บลูโน้ถาม

"ตรงไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว"โทมัสตอบพลานสอดส่องสายตาหาบางอย่าง

"โอเคทอมมี่ ฉันเองก็อยากไปให้ถึงสน.ใจจะขาดล่ะ"หลังจากบลูโน้พูดจบ โยนบุหรี่ทิ้งแล้วเคลื่อนรถไปตามที่โทมัสบอก ไม่นานหลังจากนั้นทั้งคู่ก็มาถึงสน.แพนเทอร์ ทั้งคู่เข้าไปหาสารวัตรประจำสน.แห่งนี้เพื่อรายงานตัว แต่ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินเข้าไปที่สน.นั้นมีสายตาของตำรวจที่อยู่ในสน.มองทั้งคู่อย่างไม่ละสายตาด้วยความประหลาดใจ 

"มีอะไรให้ช่วยรึป่าวครับ"เจ้าหน้าที่ถามกับทั้งคู่พร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"ผมผู้หมวดโทมัสครับ ผมมาพบสารวัตรเกี่ยวกับคดีของเมืองนี้ครับ"โทมัสตอบ

"อ่ออ เข้าพบสารวัตรได้เลยครับ ท่านกำลังรอพวกคุณอยู่"เจ้าหน้าที่ตอบพร้อมกับบอกทางไปห้องทำงานของสารวัตร 

ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าห้องสารวัตรโทมัสเคาะประตูแล้วผลักประตูเข้าไป

"ไงทอมมี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"หญิงสาวคนหนึ่งทักทายโทมัสราวกับว่ารู้จักกับโทมัสเป็นอย่างดี 

".......อลิซหรอ. ว้าว..นี้เธอเป็นสารวัตรแล้วหรอเนี้ย"โทมัสตอบด้วยความดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าอย่างอลิช 

"นี้ ทั้งสองคนรู้จักกันหรอ" บลูโน้ถาม

"ใช่ นี้คืออลิซเพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกันน่ะ"โทมัสตอบ

"สวัสดีค่ะคุณบลูโน้ แทนนีโอ้ฉันสารวัตรอลิ-ซาเบธ เมย์สันค่ะ"อลิซแนะนำตัวกับบลูโน้ ทำเอาบลูโน้ถึงกับตกใจ

"นี้คุณนามสกุล เมย์สัน หรอ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***