สามีผมเป็นซอมบี้ ที่ไหน ?

อาร์มิน (นอ.)

อึก..ที่ไหนวะเนี่ย

อาร์มิน (นอ.)

ทำไมถึง…

อาร์มิน (นอ.)

น่ากลัวแบบนี้กันนะ

ฟึบ! ..

อาร์มิน (นอ.)

ฮึก!..

อาร์มิน (นอ.)

ใครอะ ?!

อาร์มิน (นอ.)

ออกมาเดี๋ยวนี้นะ

หึหึ …

อาร์มิน (นอ.)

อึก! นี่ ไม่ตลกนะ

อาร์มิน (นอ.)

แกพาฉันมาที่ไหนเนี่ย ?!

“ ที่ ที่หนึ่ง ”

“ ที่ไม่มีใครรู้นอกจาก ฉันกับเธอไงล่ะ ”

อาร์มิน (นอ.)

( เสียงนี้ ! นี่มันเสียงของ..คุณคิน )

” หื้อ.. รู้สะแล้วสิ ว่าเป็นฉัน “

อาร์มิน (นอ.)

คุณพาผมมาที่นี่ ..ทำไมครับ ?

ฟึบ!

เงาหนึ่งโผล่ออกมาจาก ความมืดจากป่าด้านหลัง ของ อาร์มิน

ซูคิน (พอ.)

ให้ตายสิ

ซูคิน (พอ.)

นายนี่..

ซูคิน (พอ.)

โง่และซื่อบื้อจริงๆเลย

อาร์มิน (นอ.)

หื้อ ?..

ซูคิน (พอ.)

อยากกลับบ้านเรามั้ย มิน?

อาร์มิน (นอ.)

อยากครับ ที่นี่น่ากลัวแปลกๆ ผมหนาวด้วย

อาร์มิน (นอ.)

ผมใส่เสื้อผ้าชิ้นบางมาน่ะครับ

ซูคิน (พอ.)

ช่วงนี้ก็หน้าหนาว

ซูคิน (พอ.)

ทำไมถึงไม่ใส่ชุดหนาๆล่ะ

อาร์มิน (นอ.)

ผมอยู่แต่บ้านน่ะครับ นอนอยู่ดีๆก็โผล่มาที่นี่

คินเดินไปข้างหน้าของอาร์มิน พร้อมกับ ถกเสื้อชิ้นบางของเขาขึ้น

และใช้มือข้างซ้าย จับไปที่หน้าอกเล็กของ อาร์มิน

อาร์มิน (นอ.)

อ๊ะ! คุณคิน..ทำอะไรครับ?!

ซูคิน (พอ.)

ทำไมล่ะ?

อาร์มิน (นอ.)

ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ เราอยู่ข้างนอก

ซูคิน (พอ.)

ทำไมจะทำไม่ได้

ซูคิน (พอ.)

เธอเป็นเมียชั้น ชั้นจะทำอะไรก็ได้

ซูคิน (พอ.)

ในเมื่อเธอเป็นของชั้น

อาร์มิน (นอ.)

ผมไม่ใช่ของนะ.. อึก! 😣

หน้าของ อาร์มินร้อนผ่าวขึ้นมา

แก้มเริ่มแดงไปถึงใบหู

ซูคิน (พอ.)

เขินชั้นงั้นหรอ?

อาร์มิน (นอ.)

ป่าว.. ป่าวครับผม

ซูคิน (พอ.)

หึ.. กลับบ้านกันดีกว่า

อาร์มิน (นอ.)

คะ.. -

ภาพของอาร์มินตัดไป

รู้สึกตัวอีกที อาร์มินได้สะดุ้งตื่นอยู่ที่คฤหาสน์ หลังโตของซูคินสะแล้ว

อาร์มิน (นอ.)

อึก..!

อาร์มิน (นอ.)

อะไรวะเนี่ย!

ปึก!

อาร์มิน (นอ.)

โอ้ย!

อาร์มิน (นอ.)

อ๊ะ! เจ็บ

กรึก..

ซูคิน (พอ.)

…

ซูคิน (พอ.)

ลงไปทำอะไรตรงนั้น

อาร์มิน (นอ.)

ป่าวครับ.. ผมแค่ สดุดล้ม

อาร์มิน (นอ.)

ซูคิน (พอ.)

ไปทำอีท่าไหนเนี่ย !

อาร์มิน (นอ.)

ผมก็แค่ล้มครับ ไปเป็นไรหรอก

ซูคิน (พอ.)

หึ เจ็บมั้ย..?

อาร์มิน (นอ.)

นิดหน่อยครับ..

ซูคิน (พอ.)

ฉันถนอมมาอย่างดี

ซูคิน (พอ.)

ทีหลังก็อย่าล้มอีกล่ะ

ซูคิน (พอ.)

มานี่ จะทำแผลให้

อาร์มิน (นอ.)

ครับ..

อาร์มิน (นอ.)

( บ้าเอ้ย! ทำไมเดี๋ยวนี้คุณคินถึงได้ เป็นห่วงเราขนาดนี้นะ )

ซูคิน (พอ.)

ชั้นก็เป็นห่วงเมียชั้น

ซูคิน (พอ.)

มันผิดปกติหรือไง ?

อาร์มิน (นอ.)

ห๊ะ!?

อาร์มิน (นอ.)

นี่คุณรู้ได้ไงครับ?!

ซูคิน (พอ.)

รู้อะไร?

อาร์มิน (นอ.)

…

อาร์มิน (นอ.)

( อะไรวะเนี่ย ….)

อาร์มิน (นอ.)

คุณคินครับ

ซูคิน (พอ.)

ว่าไง?

อาร์มิน (นอ.)

แล้วเรื่องในป่า เมื่อตอนนั้น

อาร์มิน (นอ.)

คือยังไงหรอครับ

ซูคิน (พอ.)

ป่าอะไร?

อาร์มิน (นอ.)

ก็ที่ คุณ พาผมไปไงครับ

อาร์มิน (นอ.)

ป่าหิมะและ กองเลือดขอบใครก็ไม่รู้…

ซูคิน (พอ.)

หึ..

ซูคิน (พอ.)

อะไร

ซูคิน (พอ.)

ชั้นไม่เห็นรู้เรื่อง

อาร์มิน (นอ.)

แต่ว่า..

ซูคิน (พอ.)

เสร็จแล้ว

ซูคิน (พอ.)

ไปกินข้าวเช้าได้แล้ว..

อาร์มิน (นอ.)

ขอบคุณครับ

หลังจากที่ผมลุกจากเตียง

ซูคิน (พอ.)

เดี๋ยว..

อาร์มิน (นอ.)

หื้อ?

ซูคิน (พอ.)

มานี่สิ้

อาร์มิน (นอ.)

ครับผม..

ซูคิน (พอ.)

ร่างกายของเธอน่ะ ดูแลให้มันดีๆหน่อยนะ

ซูคิน (พอ.)

มันเป็นเสมือนแบตเตอรี่ของชั้น

ซูคิน (พอ.)

เข้าใจใช่มั้ย ?..

อาร์มิน (นอ.)

คะ..ครับ

อาร์มิน (นอ.)

เข้าใจครับผม

ซูคิน (พอ.)

ดี แบบนี้สิค่อยเป็นเด็กน่ารักหน่อย

อาร์มิน (นอ.)

อ๊ะ! อึก..

คิน ใช้มือของเขาสัมผัสลงที่คอด้านหลังของ มิน พร้อมกับบีบเบาๆ

อาร์มิน (นอ.)

…

ซูคิน (พอ.)

เคลิ้มหรอ ? หึหึ

อาร์มิน (นอ.)

อ๊ะ! พอแล้วคะ..ครับ

ฟอด !

อาร์มิน (นอ.)

อึก!! นี่คุณคิน

ซูคิน (พอ.)

หึ.. เด็กน้อยจริงๆ

ตอนแรก งงๆขออภัยงับป๋มม🫰🏼🙂‍↕️

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ