สามีผมเป็นซอมบี้
ที่ไหน ?
อาร์มิน (นอ.)
อึก..ที่ไหนวะเนี่ย
อาร์มิน (นอ.)
น่ากลัวแบบนี้กันนะ
อาร์มิน (นอ.)
ออกมาเดี๋ยวนี้นะ
อาร์มิน (นอ.)
อึก! นี่ ไม่ตลกนะ
อาร์มิน (นอ.)
แกพาฉันมาที่ไหนเนี่ย ?!
“ ที่ไม่มีใครรู้นอกจาก ฉันกับเธอไงล่ะ ”
อาร์มิน (นอ.)
( เสียงนี้ ! นี่มันเสียงของ..คุณคิน )
” หื้อ.. รู้สะแล้วสิ ว่าเป็นฉัน “
อาร์มิน (นอ.)
คุณพาผมมาที่นี่ ..ทำไมครับ ?
เงาหนึ่งโผล่ออกมาจาก ความมืดจากป่าด้านหลัง ของ อาร์มิน
ซูคิน (พอ.)
โง่และซื่อบื้อจริงๆเลย
ซูคิน (พอ.)
อยากกลับบ้านเรามั้ย มิน?
อาร์มิน (นอ.)
อยากครับ ที่นี่น่ากลัวแปลกๆ ผมหนาวด้วย
อาร์มิน (นอ.)
ผมใส่เสื้อผ้าชิ้นบางมาน่ะครับ
ซูคิน (พอ.)
ช่วงนี้ก็หน้าหนาว
ซูคิน (พอ.)
ทำไมถึงไม่ใส่ชุดหนาๆล่ะ
อาร์มิน (นอ.)
ผมอยู่แต่บ้านน่ะครับ นอนอยู่ดีๆก็โผล่มาที่นี่
คินเดินไปข้างหน้าของอาร์มิน พร้อมกับ ถกเสื้อชิ้นบางของเขาขึ้น
และใช้มือข้างซ้าย จับไปที่หน้าอกเล็กของ อาร์มิน
อาร์มิน (นอ.)
อ๊ะ! คุณคิน..ทำอะไรครับ?!
อาร์มิน (นอ.)
ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ เราอยู่ข้างนอก
ซูคิน (พอ.)
ทำไมจะทำไม่ได้
ซูคิน (พอ.)
เธอเป็นเมียชั้น ชั้นจะทำอะไรก็ได้
ซูคิน (พอ.)
ในเมื่อเธอเป็นของชั้น
อาร์มิน (นอ.)
ผมไม่ใช่ของนะ.. อึก! 😣
หน้าของ อาร์มินร้อนผ่าวขึ้นมา
ซูคิน (พอ.)
เขินชั้นงั้นหรอ?
อาร์มิน (นอ.)
ป่าว.. ป่าวครับผม
ซูคิน (พอ.)
หึ.. กลับบ้านกันดีกว่า
รู้สึกตัวอีกที อาร์มินได้สะดุ้งตื่นอยู่ที่คฤหาสน์ หลังโตของซูคินสะแล้ว
อาร์มิน (นอ.)
อะไรวะเนี่ย!
ซูคิน (พอ.)
ลงไปทำอะไรตรงนั้น
อาร์มิน (นอ.)
ป่าวครับ.. ผมแค่ สดุดล้ม
ซูคิน (พอ.)
ไปทำอีท่าไหนเนี่ย !
อาร์มิน (นอ.)
ผมก็แค่ล้มครับ ไปเป็นไรหรอก
ซูคิน (พอ.)
หึ เจ็บมั้ย..?
อาร์มิน (นอ.)
นิดหน่อยครับ..
ซูคิน (พอ.)
ฉันถนอมมาอย่างดี
ซูคิน (พอ.)
ทีหลังก็อย่าล้มอีกล่ะ
ซูคิน (พอ.)
มานี่ จะทำแผลให้
อาร์มิน (นอ.)
( บ้าเอ้ย! ทำไมเดี๋ยวนี้คุณคินถึงได้ เป็นห่วงเราขนาดนี้นะ )
ซูคิน (พอ.)
ชั้นก็เป็นห่วงเมียชั้น
ซูคิน (พอ.)
มันผิดปกติหรือไง ?
อาร์มิน (นอ.)
นี่คุณรู้ได้ไงครับ?!
อาร์มิน (นอ.)
( อะไรวะเนี่ย ….)
อาร์มิน (นอ.)
แล้วเรื่องในป่า เมื่อตอนนั้น
อาร์มิน (นอ.)
คือยังไงหรอครับ
อาร์มิน (นอ.)
ก็ที่ คุณ พาผมไปไงครับ
อาร์มิน (นอ.)
ป่าหิมะและ กองเลือดขอบใครก็ไม่รู้…
ซูคิน (พอ.)
ชั้นไม่เห็นรู้เรื่อง
ซูคิน (พอ.)
ไปกินข้าวเช้าได้แล้ว..
ซูคิน (พอ.)
ร่างกายของเธอน่ะ ดูแลให้มันดีๆหน่อยนะ
ซูคิน (พอ.)
มันเป็นเสมือนแบตเตอรี่ของชั้น
ซูคิน (พอ.)
เข้าใจใช่มั้ย ?..
อาร์มิน (นอ.)
เข้าใจครับผม
ซูคิน (พอ.)
ดี แบบนี้สิค่อยเป็นเด็กน่ารักหน่อย
คิน ใช้มือของเขาสัมผัสลงที่คอด้านหลังของ มิน พร้อมกับบีบเบาๆ
ซูคิน (พอ.)
เคลิ้มหรอ ? หึหึ
อาร์มิน (นอ.)
อ๊ะ! พอแล้วคะ..ครับ
อาร์มิน (นอ.)
อึก!! นี่คุณคิน
ซูคิน (พอ.)
หึ.. เด็กน้อยจริงๆ
ตอนแรก งงๆขออภัยงับป๋มม🫰🏼🙂↕️
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
