องค์รัชทายาทโปรดอย่าถือสาตัวร้ายอย่างข้า ส่วมร่างตัวร้าย

ปั้ง!!!

เสียงปืนดังสนั่นทำให้คนที่วิ่งล้มลงกับพื้นทันที

เสี่ยวหยาง

เฮือก!! ฮึก||มองฝ่ายตรงข้ามที่กำลังเดินเข้ามาเรื่อยๆ

เป็นทุกอย่าง

แกอย่าคิดว่าแกจะหนีรอด\\จอปืนตรงหน้า

เสี่ยวหยาง

แกเป็นใคร ใครส่งแกมา

เป็นทุกอย่าง

บอกไปก็โง่ดิว่ะ แต่ถึงยังไงแกก็จะตายอยู่แล้วงั้นเดี๋ยวฉันบอกให้ก็ได้ ก็นายสั่งให้มาเก็บแกยังไงล่ะ

เสี่ยวหยาง

หึ

เสี่ยวหยาง

ว่าแล้วเชียวพวกมึงก็สันดานเหมือนกันหมด

เป็นทุกอย่าง

เหอะ

เป็นทุกอย่าง

ยังหัวเราะได้อีกเหรอ

เป็นทุกอย่าง

จะตายอยู่แล้ว

เสี่ยวหยาง

ยังไงก็ฝากบอกนายมึงด้วยว่างานที่สั่งให้กูไปฆ่าประธานนะยังไม่ตายหรอกเพราะกูไม่ได้ฆ่า หึ แต่ขอโทษด้วยวะกูไม่อยากตายด้วยน้ำมือมึง//พูดจบเสี่ยวหยางก็ปลิดชีพตัวเองโดยไม่รอให้อีกฝ่ายทำอะไร

เป็นทุกอย่าง

เหอะ

เป็นทุกอย่าง

(เสียดาย)พึมพำ

ในขณะเดียวกัน

ณ จวนเสนาบดี

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

ฮึก ฮือเหตุใดจึงยังไม่ฟื้นอีก

เสนาบดี(พ่อเสี่ยวหยาง)

เจ้าอย่าได้กังวลไปอีกเดี๋ยวก็คงจะฟื้น//ลูบไหล่ปลอบใจฮูหยิน

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

แต่นี่มันผ่านมา3วันแล้วนะเพคะ//มองผู้เป็นสามี

ในระหว่างนั้น

ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

(ใครมันมาร้องไห้ตรงนี้วะ)ในใจ

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

(แล้วทำไมถึงลืมตาไม่ได้)ในใจ

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

ฮือ ลูกแม่(ร้องไห้)

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

:"ลืมตาลางๆๆ:

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

ลูกแม่"ตกใจ"

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นสักที

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

น้ำขอน้ำหน่อย

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

ปิงปิงรินน้ำให้องค์ชายหน่อยเร็วเข้า

ปิงปิง(สาวใช่นายเอก)

นี่เจ้าคะฮูหยิน//ยื่นแก้วน้ำให้

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

เจ้าค่อยๆดืมนะ

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

"//รับมาดื่ม/

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

//มอง//

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

(ที่นี่ที่ไหนแล้วทำไมกูถึงมาโผล่อยู่ที่นี่)ในใจ

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

ที่นี่ที่ไหนแล้วพวกคุณเป็นใคร

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

ตายแล้วเสี่ยวเออร์นี่แม่เองแม่เจ้าไง

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

(สำเนียงการพูดอย่างกับในซีรีส์)นึกในใจ/มอง

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

(ในใจเล่นตามน้ำไปก่อนแล้วกัน)

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

เสี่ยวเออร์เจ้าเป็นอันใดอีก

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

เปล่าครับ

เสนาบดี(พ่อเสี่ยวหยาง)

ข้าว่าเรียกหมอหลวงมาตรวจอีกสักรอบ

เสนาบดี(พ่อเสี่ยวหยาง)

น่าจะดีกว่านะ

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

เจ้าคะท่านพี่

เสนาบดี(พ่อเสี่ยวหยาง)

ชิงฉิงไปตามหมอหลวงมาให้ข้าที

ชิงฉิงสาวใช่นายเอก)

เจ้าคะนายท่าน(โค้งเล็กน้อยแล้วเดินออกไป)

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

ท่านแม่ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

อะ (จู๋ความทรงจำของร่างเก่าก็พลุดขึ้นมา)

ฮูหยิน(แม่ลู่เสี่ยวหยาง)

เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า(ประคองไว้)

ลู่เสี่ยวหยาง(นายเอก)

(อย่าบอกนะว่านี่ชั้นกำลังสวมร่างของใครบางคนอยู่ใช่แล้วก็เราตายแล้วนี่น่าแล้วเจ้าของร่างนี่ละเกิดอะไรขึ้น)