เรือนไผ่บนเขาหวงซาน

...ช่วงศตวรรษที่15โลกบำเพ็ญเพียรที่มีผู้คนมีความสามารในโลกบำเพ็ญเพียรมีผู้ฝึกตนอยู่ทั่วทุกสารทิศแต่น้อยนักที่เป็นถึงปรมาจารย์เพราะการเป็นปรมาจารย์ไม่ได้ง่ายปรมจารย์โลกบำเพ็ญเพียรมีอยู่แค่2คนเท่านั้นคือ ลู่เกาหมิง ทวดของตระกูลลู่ผู้บุกเบิกการเป็นปรมาจารย์ของตระกูล คนถัดมา เจียงอวิ้นห่าน เป็นทวดของตระกูลเจียงผู้เป็นปรมาจารย์บุกเบิกให้รุ่นหลังได้สืบสานต่ออย่างไรก็ตามทั้งสองคนก็หายจากโลกบำเพ็ญเพียรไม่มีร่องรอยว่าทั้งสองอยู่ที่ไหนตัดมาปัจจุบันตระกูลลู่มีชื่อเสียงดังกึกก้องถึงแดนไกลมีเงินทองมากมายคนในตระกูลมีผู้มีสิทธิ์ที่จะได้เป็นปรมาจารย์คนต่อไปส่วนตระกูลเจียงมีคนมีความสามารถก็เยอะแต่สามารถนับนิ้วได้ที่เก่งๆ...

...ยามนี้ยาม*โหย่วเป็นช่วงฤดูเหมันต์อากาศบนภูเขาหวงซานค่อนข้างหนาวเป็นพิเศษมีเรือนไผ่อยู่บนเขาหวงซานบริเวณเรือนไผ่มีต้นไผ่เมื่อยามฤดูวสันต์ช่างงดงามเขียวขจีแตกต่างจากตอนนี้ที่มีหิมะปกคลุมภายในเรือนไผ่มีคนผู้หนึ่งอยู่ในเรือนไผ่กำลังทำอะไรบ้างอย่าง คนผู้นั้นคือลู่ซินเยี่ยนลูกชายคนที่5คนเล็กของตระกูลลู่ลู่ซินเยี่ยนกำลังทำอะไรบ้างพร้อมพึมพำอะไรด้วย ลู่ซินเยี่ยน"ฤดูวสันต์ยาวนานยิ่งนักอากาศบนเขาหนาวเย็นลงเรื่อยๆตึกๆ"แกร๊บเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาทางเรือนไผ่ดูถ้ารีบร้อน "คุณชายขอรับ แฮก แฮก คุณชายข้าเอาอาหารมาให้ท่านขอรับ" เสียงของคนที่เรียกคือ...

เหมิงเทียนวิ่งมาดูรีบร้อนเพราะเป็นห่วงคุณชายตัวเอง "ใจเย็นก่อนหายใจก่อนเถิด" ลู่ซินเยี่ยนเอ่ยด้วยความเป็นห่วง "แล้วหว่านอิงละนางอยู่ไหนทำไมไม่เห็นมากับเจ้าเล่า" ลู่ซินเยี่ยนเอ่ยด้วยความสงสัย"ออประเดี่ยวนางมากับคุณชายอวิ้นขอรับ"

เหมิงเทียนกล่าว

"คุณชายอวิ้นหลงซีมาหาข้ารึ"ลู่ซินกล่าว "ขอรับคุณชายอวิ้นมาหาคุณชายได้ยินว่ามีของมาฝากให้ท่านด้วย" เหมิงเทียนกล่าวไปด้วยดับอาหารให้ลู่ซินไปด้วย "คุณชายทานข้าวเถอะขอรับ" ลู่ซินเอ่ยถาม "เจ้าเล่ากินมาแล้วหรอ"

"ข.ข้าไม่หิว..คร๊อกก"เสียงท้องของเหมิงเทียนส่งเสียงร้อง "พรืด..ลู่ซินกลั่นขำจนเจ็บท้อง ไหนว่าเจ้าไม่หิวแต่เสียงเมื่อกี้นี้" ลู่ซินพูดหยอเย้า

"ค..คุณชายอย่าพูดนะมันหน้าอาย><"ลู่ซินจึงเอ่ยขึ้น" มากินข้าวกับข้าสิมันเยอะข้ากินไม่หมด" เหมิงเทียนได้ยินแบบนี้จึงรีบพูด "ไม่ได้ขอรับข้าเป็นบ่าวจะกินกับนายได้ยังไงขอรับ "น้ำเสียงเหมิงเทียนดูเศร้า "ไม่เป็นไรตอนนี้มีแค่ข้ากับเจ้าถ้าเจ้าเห็นข้าเป็นนายงั้นก็มากินข้าวกับข้า" ลู่ซินเอ่ยด้วยความเป็นกันเองลู่ซินเยี่ยนเป็นคนลักษณะนิสัยดีอ่อนโยนและมีความเมตตา,เกรงอกเกรงใจแต่เป็นที่คนที่ไม่ชอบเข้าสังคมทั้งลู่ซินและเหมิงเทียนนั่งกินข้าวด้วยกันในเรือนไผ่ที่ภายนอกยังคงมีหิมะตกตลอด "คุณชายเจ้าคะคุณชายข้าพาคนหนึ่งมาเจ้าคะ"เสียงอ่อนหวานไพเราะเรียกลู่ซินจากนอกเรือนไผ่คนเรียกมีชื่อว่า หว่านอิงสาวรับใช้ส่วนตัวลู่ซินเยี่ยน เดินเข้ามาในเรือนไผ่พร้อมชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาดูอย่างไรก็เป็นลูกคนที่มีตระกูลดีคนที่มาเยือนคือ อวิ้นหลงซี พื้นเพมาจากที่ใดก็หามิใครรู้แต่อวิ้นหลงซีชอบมาหาสู่ลู่ซินเยี่ยนเป็นประจำ ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเดินอย่างมั่นคงเดินเข้ามาแล้วตามด้วยเสียง "อาลี่คิดถึงข้าหรือไม่" เสียงนุ่มนวลของอวิ้นหลงซีพูดหยอกเย้าแล้วเดินมาถึงหน้าของลู่ซินเยี่ยนพร้อมยิ้มให้นามรองของลู่ซินเยี่ยนคือ ลี่หลินสื่อถึงยกอันงดงามแล้วให้หว่านอิงเอาของฝากมาให้ลู่ซิน"หว่านอิงเอาของมา

ให้อาลี่"เสียงของอวิ้นหลงซีพูดให้หว่านอิงนำของตนเอามาให้กับลู่ซินเยี่ยน "นี่เจ้าคะ "ของที่อวิ้นหลงพามาคือปิ่นปักผมพร้อมขนมกุ้ยฮวาที่ลู่ซินชอบกินลู่ซินเอ่ยขึ้น'' ท่านพี่ตงหยางท่านก็ซื้อมาข่าอีกแล้วทีหลังมิต้องซื้อแล้วท่านมาข้าทีไรเอาแต่ของมาฝากตลอดข้าเกรงใจ " ส่วนอวิ้นหลงซีมีชื่อรองว่า ตงหยางสือถึงพระอาทิตย์ตะวันออก ''ก็ข้าอยากให้เจ้าได้กินของดีๆอร่อยนี่น๊า'' อวิ้นหลงเอ่ยด้วยความรู้สึกเศร้า ''ออจริงสิเจ้าจะไม่ลงเขาไปรึที่นี่ค่อนข้างหนาวนักหากเจ้าอยู่นานจะทำให้ป่วยอีก''อวิ้นหลงกล่าวด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้เป็นฤดูเหมันต์และยังเป็นห่วงร่างกายของลู่ซินอีกเพราะลูกซินมักป่วยบ่อยสามวันดีสี่วันไข้ทำให้ป่วยบ้างครั้งหนักจนหน้าสงสาร ''ข้าได้ยินว่าที่ตระกูลเจ้าจะมีการประลองกระบี่มีพี่ๆของเจ้าร่วมประลองด้วยเจ้าไม่สนใจรึ'' อวิ้นหลงพูดขึ้นเพื่ออยากช่วนลู่ซินลงจากเขาหวงซานบ้างลู่ซินเอ่ย "ข..ข้าไปได้จริงหรอข้าจะไม่ทำให้พี่ๆและสองคนนี้ต้องลำบากใช่หรือไม่"ลู่ซินเอ่ยด้วยความรู้สึกเศร้าและรู้สึกผิดหากไปแล้วเป็นภาระต่อผู้อื่น "ไม่เจ้าคะพวกข้าสองคนไม่ลำบากพาคุณชายไปพี่ๆของท่านพวกเขาก็อยากเจอท่านมากๆ"หว่านอิงกล่าวเป็นกำลังใจ "เช่นนั้นก็ได้พรุ่งนี้ข้าจะลงเขาไปที่ตระกูล"

อวิ้นหลงเอ่ยขึ้นทันที "เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้ามารับเจ้าได้หรือไม่" ลู่ซินพูด"ได้ข้าจะรอวันนี้ดึกแล้วท่านเดินทางกลับเถิด"อวิ้นหลงตอบกลับ"อืมงั้นพรุ่งนี้รอข้านะอาลี่" หลังทั้งสองพูดคุยเสร็จก็แยกย้ายกัน

.............................................

สาระความรู้นิดๆหน่อย

ลี่หลิน\=หยกอันงดงาม

ตงหยาง\=พระอาทิตย์ตะวันออก

ยามโหย่ว\=17:00-18:59

ฤดูเหมันต์\=ฤดูหนาว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***