เรื่องเล่าจากเด็กหญิงบี

...----------------...

สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเด็กหญิงบี (นามสมมุติ) ดิฉันเป็นเด็กในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งแต่ก่อนโรงเรียนนี้เป็นป่าช้า และภายหลังได้มีการซ่อมแซมและก่อสร้างโรงเรียนขึ้นมา ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ตอน ป.3 และได้มีความสนใจเกี่ยวกับด้านของนาฏศิลป์ ดนตรีไทย จึงได้ขออาจารย์สมัครเข้า ตื้ออาจารย์อยู่นานจนอาจารย์ยอมให้เข้า ตอนนั้นจำได้ว่าเข้าไปห้องนาฏศิลป์ทุกวัน เข้าไปเช้า-เย็น จนได้มีอยู่วันหนึ่ง อาจารย์ใช้ให้ชั้นไปหยิบของให้ที่โต๊ะอาจารย์ลนห้องนาฏศิลป์ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเพราะมันยังเช้า ยังสว่างและรวมกับว่าในตอนนั้นไม่คิดเรื่องวิญญาณหรือไม่ได้กลัวขนาดนั้น เลยจะขึ้นไปคนเดียว อาจารย์ก็มาบอกว่า "อย่าบอกนะว่าจะขึ้นไปคนเดียว อาจารย์ว่าชวนเพื่อนไปสักคนสองคนไม่ดีกว่าหรอ" ตอนนั้นเราก็งงว่าทำไมต้องชวนเพื่อนไปในเมื่อตึกของนาฏศิลป์และดนตรีอยู่แค่นี้ เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึง ในตอนนั้นก็สับสน และ งง เลยทำตามที่อาจารย์บอก เพื่อนเราก็ดูกลัวๆแต่เราไม่ได้คิดอะไร เลยให้เพื่อนรอหน้าห้องแล้วเราก็เข้าไปในห้องเพื่อหยิบของให้อาจารย์คนเดียว ในห้องมันวังเวงมาก เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เราเลยเริ่มหวั่นใจ ใจหวิวๆ เลยรีบหยิบแล้วรีบเดินออกไป เราเป็นคนไม่มีซิกเซ้นต์เรื่องนี้เท่าไหร่ แต่พอหลังจากลงมาจากตึกแล้ว เพื่อนก็สกิดเราพร้อมบอกกับเราว่า "แกไม่เห็นใช่มั้ย เขาเดินตามแกด้วย" ตอนนั้นเราตกใจและอึ้งกับคำพูดของเพื่อน แต่ก็ยังคิดติดตลกว่าเพื่อนแกล้งเรา เราเลยพูดตอบกลับเพื่อนแบบกวนๆตลกๆว่า "แก ตลกมั้ยเนี่ย ใครจะมาเดินตามเรา เราอยูคนเดียว แกน่าจะนอนน้อยนะ " เพื่อนก็ทำหน้าจริงจังหลังจากจบประโยคของเราไป แต่เราไม่ได้สนใจแล้วเอาของไปให้อาจารย์ ตลอดวัน เราสังเกตเห็นเพื่อนคนนั้นนั่งเงียบ หน้าซีดตลอดเวลา เราเลยเข้าไปถาม เพื่อนบอกว่า "บี(นามสมมุติ)แกอย่าลืมไปทำบุญนะ เชื้อเราสักครั้งเถอะ" ในตอนนั้นเราเริ่มกลัวแล้ว จึงตอบตกลงไป เช้าของอีกวัน เราได้ไปทำบุญตามที่เพื่อนบอก และได้ไปไขข้อเท็จจริงอีกครับ ด้วยความสงสัยจึงเดินไปหากระจกแบบไม่ลังเล และพูดในห้องที่มีแค่ตัวเองและเงาตัวเองในกระจก "ถ้ามีจริง ออกมาให้เห็นเลยก็ได้ค่ะ อย่าให้เพื่อนหนูเห็นคนเดียว" สิ้นประโยคก็มีเสียงดีดจะเข้ดังมาจากด้านหลัง ตอนนั้นเราขนลุกซู่ ตัวเเข็งไปหมด ไม่กล้าหันไปมอง และมีเสียงคนพูดเบาๆข้างๆหู "เงยหน้ามองกระจกสิ ฉันอยู่ในนั้น" เราทำใจนานมากๆจึงตัดสินใจลืมตาและเงยหน้ามองกระจก วินาทีนั้นเราแทบช็อก เราเห็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ค่อยๆฟ้อนรำอย่างสวยงามด้วยท่าทางบิดเบี้ยว ใบหน้าเหมือนโดนของมีคมฟันจนเละ ลูกตาขาวโพน วินาทีนั้นเราตัดสินใจสวดมนต์ในใจและวิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที เราสคิดสับสนในใจว่ามันไม่ได้เป็นนางรำ แล้วเขาคือใคร? นักเรียน หรือครู มันสับสนวุ่นวายอยู่ในหัวไม่รู้จักจบ จึงตัดสินใจบอกพ่อแม่และคนในครอบครัว ทีแรกพวกเขาไม่เชื่อ แต่พอเราเล่าแบบจริงจังมากขึ้น พวกเขาเริ่มเชื่อและพาเราไปทำบุญ รดน้ำมนต์ หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าที่จะเข้าห้องนาฏศิลป์คนเดียวอีกเลย

...****************...

เรื่องนี้คือเรื่องแต่งขึ้นทั้งหมด ตัวละคร ชื่อ สถานที่ เป็นเพียงสิ่งที่สมมติขึ้นเพื่ออรรถรสในการอ่าน เป็นเพียงแค่จินตนาการเท่านั้น โปรดใช้วิจารญาณในการอ่านและคอมเม้นต์

...****************...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***