ตอนที่ 3
ในวันรุ่งขึ้นเขาทั้งสองก็ได้ต่างคนต่างตื่นกันและมีหน้าที่ของตัวเอง
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อันนี้หลินเจีย ฉันจะไปเรียนหนังสือแล้วล่ะแล้วก็นาย ช่วย เก็บห้องให้ดีก็แล้วกัน แล้วก็ตอนเที่ยงนายมาเจอฉันที่สวนสาธารณะนะ เอาไม่สิตอนเย็นตอนเย็นนายก็มันจะชั้นที่สวนสาธารณะก็แล้วกันเพราะว่าเดี๋ยวฉันจะพานายไปหางานทำก็แล้วกันเนาะงานพิเศษ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ได้สิ ฉันก็อยากจะลองทำงานอย่างอื่นเหมือนกันโดยที่ฉันเป็นคนธรรมดาในโลกของนายแต่ถ้าเป็นโรคของฉันฉันมีงานของฉันอยู่แล้วก็ไม่แปลกอะไรถ้าฉันจะลองทำงานในโลกของนายดู
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออว่าแต่ว่าแต่ว่านาย ไปสวนสาธารณะถูกไหม ก็เอาอย่างนี้เดี๋ยวฉันจะ เอาโทรศัพท์ให้นายอีก 1 เครื่องพอดีฉันมีเครื่องสำรองอยู่น่ะนายใช้เป็นไหมถ้านายใช้ไม่เป็น อ่า ฉันจะสอนนายก็แล้วกันนะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ขอบใจนะ นายเป็นคนดีมากๆเลย
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ว่าแต่ว่า สถานที่ที่เจ้าว่านั้นน่ะสวนสาธารณะมันอยู่ที่ไหนกัน ได้โปรดบอกข้าเถิด
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
สวนสาธารณะหรอ ถ้านายออกจากบ้านฉันไป นายก็คง จะเดินตรงออกไปด้านหน้า แล้วเลี้ยวถนนด้านซ้าย แล้วก็ตรงไปด้านขวาอีกนิดนึงแล้วก็เดินตรงไปหน่อยนึงมันจะอยู่เอี้ยงสะพานฝั่งตรงข้ามบ้านน่ะ ถ้านายไม่เข้าใจก็ถามคนแถวนั้นก็ได้นะ งั้นโทรศัพท์ฉันจะสอนนายตอนที่ไปสาธารณะก็แล้วกันฉันจะเอาเครื่องนึงไปให้นายด้วยล่ะ ตกลงนะ ตามนั้น
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ได้ๆถ้าจะรอเจ้าที่นั่นละกัน เราเรียนหนังสือเสร็จแล้ว ต่อไป เจ้าก็รีบมาแล้วกันนะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ได้ๆโอเคไว้เย็นนี้เจอกันและกันบาย เก็บห้องให้ดีล่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เฮ้ยทำไมเราจะต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ เจ้าบ้าน เราเป็นฮ่องเต้อยู่ดีๆ กับการมาเป็นคนใช้เจ้าบ้านนี้เฉยเลย เฮ้ยช่างเถอะช่างเถอะ ข้าเองก็ไม่เคยทำงานเช่นนี้เหมือนกัน
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่รู้ป่านนี้ ท่านพี่กับเราขุนนางจะเป็นเช่นไรบ้างนะ ข้าเป็นห่วงแล้วจะโดนจัง ข้าจะทำอย่างไรดี ข้าจะกลับไปเช่นไร ข้าก็ไม่รู้ทางกลับไม่รู้ว่าข้ามาได้อย่างไร เฮ้ยเหนื่อยใจจัง ยังไงจำใจข้าก็ต้องทนอยู่ที่นี่ สักพักก็แล้วกันถือสิว่า ข้าพักผ่อนก็แล้วกัน ถ้าเจ้าบ้านั่น หาข้ากลับไปได้แล้วก็ มันก็จะเป็นส่วนดีของข้าและของเจ้าบ้านด้วย ความดีของเจ้าบ้านเนี่ย มันก็ทำให้ข้ารู้สึกแปลกๆกับเจ้าหนี้เหมือนกัน มันเรียกว่าอะไรนะ ไม่สิ บ้าเหรอ ถ้าจะมาคิดอะไรเช่นนั้น บ้าจริง
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
คนอย่างข้าเนี่ยนะจะมาชอบเจ้านั่นบ้าไปแล้ว
เฮ้ย ซื่อโจซื่อโ ข้าเป็นอะไรของข้าเนี่ย ทำไมข้าถึงมองดูรูปของเจ้าทำไมทำให้ข้ารู้สึก แปลกๆกับเจ้าขึ้นมานะ อเมริกาและจะทำเช่นไรดี ฉันเถอะฉันเถอะรีบทำความสะอาดบ้านก็แล้วกัน
เมื่อหลังจากนั้นได้ย้อนอดีต กลับมาที่ ยุคของหินเจียรอีกครั้ง
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
เป็นอย่างไร เรื่องที่ข้าให้สืบน่ะ ผู้เช่าสืบกันได้ไหม ว่าห้องเต้หายไปเช่นไร
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
ยังไม่ได้พระเจ้าค่ะ ข้าน้อยเรียนองค์ชายรอง ข้าน้อยหมดความสามารถสุดปัญญาที่จะหาแล้วนำพระเจ้าค่ะ ข้าน้อยก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าฮ่องเต้เสด็จไปอยู่ที่ใด ข้าน้อยก็ร้อนโดนใจ กลัวห้องเตี้ยจะเป็นอันตราย เช่นกันพระเจ้าค่ะ
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
แล้วเจ้าล่ะ ซูหลิน แล้วเจ้าล่ะเป็นเช่นไร เจ้าหาข้อมูลได้หรือไม่เจ้าสืบเสาะหาได้ว่าอย่างเช่นไรเจ้าตอบข้าที
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
ข้าน้อยได้ความมาว่า เมื่อ 2 วันที่ผ่านมา นี่เกิดเหตุการณ์ประหลาดจริงๆเป็นโรคของยุค ซึ่งเป็นโลกของเขตแบ่งแดน ซึ่ง เป็นโรคอดีตกาล ที่มาเกิดการเป็นโรคคู่ขนาน ข้าน้อยคิดว่า ฝ่าบาทน่าจะ โดนพัดหายไปในยุค ที่อยู่ในยุคปัจจุบันนะเพคะ ข้าน้อยคิดว่า น่าจะเป็นเพราะเหตุนี้อาจจะเกิดในยุคการที่ท้องฟ้ามืดมิดเดือนเพ็ญเป็นสีแดงทำให้เกิดเหตุการณ์ประหลาด ถ้าคิดว่าฮ่องเต้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องเช่นนี้ถึงได้กลับหายตัวไปพร้อมลมพายุเช่นนั้น
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ซูหลิน แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรล่ะ ว่ามันจะต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เกิดเหตุการณ์ปรากฏการณ์อะไรบ้าๆเช่นนี้ จนทำให้ฮ่องเต้ของเราหายไปเช่นนี้มันเป็นเพราะอะไรกัน
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
ที่สามารถจะทะลุร่วงไปกันได้ ถ้าเราได้ว่าเช่นนั้นนะ องค์ชายรอง
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
แล้วเจ้าดูจากที่ใดทำไมเจ้าถึงรู้ว่า มีปรากฏการณ์เช่นนี้ ทำให้เส้นคู่ขนานมาบรรจบกันเช่นนี้แล้วเจ้าดูเช่นไร
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
องครักษ์ท่านองครักษ์เจ้าคะ ข้าคิดว่าเรื่องนี้มันจะต้องมีอะไร ที่มันซ่อนลึกอยู่ในเรื่องงามแน่นอนค่าคิวว่าข้ากะท่านควรจะเสาะหาเรื่องนี้อีกทีนะ
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
ได้ๆข้าจะช่วยหาและข้าจะ คอยติดตามเรื่องราวเรื่องพรุ่งนี้ไว้ว่าฮ่องเต้เจอเหตุการณ์เรื่องนี้ได้อย่างไรประหลาดยิ่งนักข้าจะต้องเอาฮ่องเต้กลับมาให้จนได้ เมื่อถึงเวลานั้น
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ดีพวกเจ้าบอกได้ดี งั้น ข้าฝากพวกเจ้าทั้งสองคนด้วยก็แล้วกัน ถ้าเป็นห่วงฮ่องเต้ของพวกเจ้าข้าเป็นห่วงน้องชายของข้ามาก
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ข้าน้อยรับทราบพะยะค่ะ ในช่วงเวลานี้ องค์ชายรองควรที่จะ ดูแลราษฎรแทนองค์ฮ่องเต้เช่นกันเพราะว่าตอนนี้ ฮ่องเต้ ไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าน้อยควรคิดว่าองค์ชายรองควรที่จะช่วยเหลือฮ่องเต้ก่อน เพียงแค่ขออย่าให้ราษฎรได้รับรู้ว่าห้องเต้หายไปเช่นใด
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
องค์ชายรองสิคะ ข้าน้อยคิดว่า ถ้าเป็นเหตุผลเช่นนี้ถ้าเราจะทำให้ประชาชนได้ไว้วางใจได้ ข้าน้อยคิดว่าเราน่าจะควรบอกให้โจ่งแจ้งว่าตอนนี้องค์ชายรองจะทำหน้าที่แทนฮ่องเต้ในชั่วคราว เพราะฮ่องเต้นั้นเสด็จประทวนเพคะ ข้าน้อยคิดว่าเราต้องทำเช่นนี้อยู่ในเบื้องหน้าและถ้าเบื้องหลังเราอย่าให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าฮ่องเต้หายไปเด็ดขาดเพคะ
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผลนะ ซูหลิน ข้าก็ฝากเจ้าดูแลเรื่องนี้ด้วยก็แล้วกัน ถ้าเจ้า ได้เรื่องอย่างไร ก็มาแจ้งบอกข้าได้ทันที
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
น้อมรับคำสั่งสิคะ ตอนนี้ องค์ชายรอง ก็อยู่ในฐานะแทนฮ่องเต้ก่อนก็แล้วกันนะเพคะ เพื่อเป็นการ ช่วยเหลือฮ่องเต้ด้วยช่วยเหลือฝ่าบาทช่วยเหลือทุกคน แล้วพวกเจ้าทั้งหมดที่รู้เรื่องนี้ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาดไม่อย่างนั้น ค่าจัดการพวกเจ้าแน่
ฟางฟูจื่อ ทหารในกองทับ
รับทราบครับ
ในขณะนี้ฮ่องเต้ที่อยู่ในสภาพ ในโลกอนาคตปัจจุบันหรือ หลินเจีย นั้นได้ เก็บกวาดห้องจนเรียบร้อยและถึงเวลาที่เขาจะต้อง ออกไปด้านนอกสวนสาธารณะที่เขาได้รับมอบหมาย ให้ไปเจอกันที่นั่น แต่แล้วเพราะเขาไปถึงเขาก็ตกใจเช่นกัน เขานั่งรออยู่ดีๆ ก็มีวัยรุ่นพวกแก๊งอันธพาล 11 กลุ่ม เข้ามาวุ่นวายและมาสอบถามเขาจนมีเรื่องทะเลาะกัน
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยพวกแกเห็นนั่นไหม ฉันว่า เรามีอะไรสนุกๆทำแล้วว่ะ พวกเรา ไปกันดีกว่า
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยว่าไง น้องชายแกไม่รู้หรอว่าที่นี่มันเป็นถิ่นฉัน ยังอีกยังจะมามองหน้าอีก แค่งงอะไรของแกวะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
อะไรกัน ผมไม่ได้ทำอะไรพวกคุณซะหน่อย แล้วพวกคุณรู้จักผมด้วยหรอ ทำไมถึงเข้ามาหาเรื่องพวกผมแบบนี้ล่ะผมทำอะไรพวกคุณให้คุณกดเคืองกันนักหรอ
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
กระเป๋านี่แต่ที่เนี่ยมันถิ่นฉันเว้ย ใครคิดจะมานั่งที่นี่ก็ต้องเสียค่า ที่ให้ฉันทุกคนนั่นแหละ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ผมไม่มีเงินหรอกครับ ไอ้เงินที่ว่ามันนั่นเท่าไหร่เหรอครับพี่
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยแกพูดเป็นเล่นน่ะไอ้หน้าหล่อคนอย่างแกเนี่ยนะ จะไม่มีเงินให้พวกฉันแค่พื้นที่ตรงนี้ 500 หยวนเว้ย มีหรือเปล่า ไม่มีก็ออกไป ถ้ามีจะเอามาซะ เฮ้ย พวกแกคน
หยงเหยา ลูกน้องนักเลง
ได้ครับลูกพี่รับทราบ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เดี๋ยวๆหยุดนะหยุดผมไม่มีเงินให้พวกคุณหรอกพวกคุณจะมาเอาเงินอะไรจากผม ผมไม่มีเงินสักบาทติดตัวเลย ผมเอง ก็แค่มารอเพื่อนเท่านั้น จะมาบีบคั้นอะไรผมกันนักหนา
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
ปากดีเหลือเกินนะมึงเนี่ย ฉันว่าแกรีบเอาเงินมาให้ฉันดีกว่าแล้วแกจะนั่งอยู่ที่นี่ก็นั่งไป แต่เงินต้องมาให้ฉัน ไม่ว่าใคร ก็ไปไหนไม่ได้ถ้าไม่ให้เงินฉันเว้ย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
นี่มันอะไรกันน่ะอยู่เดี๋ยวนี้นะ พวกนายเป็นใครเริ่มมายุ่งอะไรกับพี่ฉัน พี่ชายฉันไม่มีเงินหรอกนะ แค่ 500 หยวนน่ะนายอยากได้ก็เอาไปสิ
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยแล้วนี่แกเป็นใครวะแกเป็นใครอีกวะเนี่ย แกจะบอกว่านี่เป็นพี่ชายแกงั้นหรอแล้วทำไมมันไม่มีเงินให้ฉันเลยวะแกไม่รู้หรือไงว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะของฉันฉันเป็นเจ้าถิ่นที่นี่เว้ย
หยงเหยา ลูกน้องนักเลง
ใช่ลูกพี่พูดถูก
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
พี่ชายผมไม่มีเงินให้พวกคุณหรอกพี่ชายผมน่ะน่าจะต่างจังหวัดผมเป็นคนไปรับมาผมให้เขามารอผมอยู่ที่สวนสาธารณะที่นี่ ถ้าพวกคุณคิดว่าที่นี่เป็นถิ่นของพวกคุณทำไมคนอื่นไม่เห็นโดนบ้างเลยล่ะครับ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
พวกนายน่ะถ้าจะมาไถตังค์กันน่ะฉันไม่มีหรอกนะ พวกนายไปซะเถอะ อย่ามารีดหายตังค์คนที่เขาไม่มีเงินเลยได้ไหม ต่อให้ฉันมีฉันก็ไม่ให้ มันไม่ใช่หน้าที่ที่กงการอะไรของพวกนาย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ถ้าพวกนายอยากได้เงินฉันล่ะก็ค่าส่งฉันไปก่อนแล้วกัน
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยไอ้น้องไอ้หน้าจืดพูดอย่างนี้ แกอยากมีปัญหาเราป่ะ ได้ดิ เฮ้ยจัดการเว้ย
หลังจากนั้นมาทั้งนักเลง และซือโจ ก็ได้มีเรื่องชกต่อยกันในส่วนที่สาธารณะนี้จนทำให้หลินเจียทนไม่ได้จึงต้องเข้าวิ่งเข้าไปช่วย จนเจ็บตัวกันทั้งคู่
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
จะไม่ให้หรอกพูดให้ตายยังไงฉันจะไม่ให้ถ้าแกอยากได้แกก็ไปฟ้องตำรวจเอาสิ เจ็บชะมัดเลยว่ะ โอ๊ย ไอ้บ้าพวกนี้ ต่อยหมัดหนักชะมัดเลย และนายเป็นยังไงบ้างหรือเปล่านะ หลินเจีย นายไม่เป็นอะไรใช่ไหมนายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่ล่ะไม่เป็นไร เรื่องนี้มันเล็กน้อยน่ะ ข้าขอโทษนะ ที่ข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บตัว เพราะข้าแท้ๆ ก็ข้าไม่มีเงินให้มันนี่นา จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ข้าจะยอมปล่อยให้เจ้าเจ็บตัวแทนค่าเช่นนี้มันไม่ได้ไง ข้าเลยจึงต้องช่วยเจ้าแล้วก็เลย บาดเจ็บกันทั้งคู่เลย ข้าขอโทษเจ้านะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออไม่เป็นไรหรอก นาย ก็เจ็บตัวไม่น้อยแพ้ฉันหรอกนะ ป่ะเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน เฮ้ย ฉันละเบื่อจริงๆเลยไอ้พวกบ้านักเลงแบบนี้ ช่างมันเถอะ อย่างน้อย ถึงเราจะเจ็บตัวแต่มันก็ไม่ได้เงินจากเราไปซะเมื่อไหร่ ไปเถอะไป เดี๋ยวฉันจะกลับไปทำยาให้นายแล้วกัน
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าชินแล้วล่ะ แต่ข้าคิดว่าเจ้าเจ็บตัวมากกว่านะ กลับไปถึงบ้านเจ้าหากล่องยามาเดี๋ยวฆ่าจะทายาให้เจ้าก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากกินอะไร กินแค่มาม่าที่เจ้าให้ข้ากินก็พอแล้ว แค่นี้ข้าก็อิ่มท้องแล้วล่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
หลังจากนั้นเข้าทั้งสองคนก็พยุงตัวเดินกลับบ้านกันไปทั้งๆที่เจ็บทั้งคู่ต่างคนต่างทาแผลให้กันและกัน จนเกิดความรู้สึก แปลกๆขึ้นมาทั้งคู่ โดยที่ไม่รู้ตัว
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เจ้าเนี่ย ช่างเป็นลูกกตัญญูจริงๆข้านับถือข้านับถือมันไม่เหมือนค่าพ่อของข้ากับแม่ของข้าก็ลาจากโลกนี้ไปตั้งแต่ข้ายังเยาว์วัย ข้าก็เปรียบเสมือน แค่รูปที่กำพร้าพ่อแม่เท่านั้นเอง
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออน่าอย่าคิดมากเลยนะนายน่ะ รีบกินเถอะ เดี๋ยวมันจะหยุดเดี๋ยวมันจะเย็นเอาแล้วมันก็จะตื่นไม่อร่อยซะล่ะฉันไปอาบน้ำล่ะ เดี๋ยวเจอกันที่ห้องแล้วกัน
หลังจากนั้นมาเข้าทั้งสองก็ได้สนิทกันมันอยู่พักนึง เขาก็รู้สึกแปลกใจ ที่จู่ๆ หลินเจียได้ทำอะไรๆหลายๆอย่าง เป็นหมดแล้ว ส่วนโทรศัพท์หลินเจียก็ใช้งานเป็นแล้ว ก็พากันไปทำงาน Part Time อยู่ที่เดียวกันเวลาช่วยเหลือกันเขาก็มักจะคอยดูแลกันมาตลอด จนมีอยู่ 1 วัน เขานั้น ไม่เคยกินเหล้า และเมามายมาก จนทำให้ หลินเจียนั้น ต้องทำอะไรอย่างที่เขาไม่คาดคิด โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
นายไม่เคยกินเหล้าฝรั่งแบบนี้หรอ ไม่เคยกินเหล้าแบบนี้ มันคงจะแรงสำหรับนายมากสินะ ไปเถอะฉันจะพานายขึ้นห้องไหนเมามากแล้วล่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่เมาไม่เมาถ้าไม่เมาแค่อยากกินอีก
เขาทั้งสองได้ขึ้นไปที่ห้อง และ เกิดเหตุการณ์โดยที่ไม่คาดคิด หลินเจียนั้น เมามาก และขาดสติอย่างรุนแรง จนทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นโดยไม่รู้ตัว หลินเจียนั้น เขาได้ ผักซื้อโจ ลงกับเตียงแล้วกดแขน และเขาได้จูบ ลูบไล้ ซือโจ โดยไม่รู้ตัว แต่ฉะนั้น ซื้อโจ๊กเขาได้ตกใจอย่างมาก ที่เห็น หลินเจียได้ทำกับเขาเช่นนั้น เขารู้สึกตกใจ แต่ก็ไม่ได้หวาดกลัวอย่างใด เขารู้สึกแค่ ตอบสนองความต้องการ ทางอารมณ์โดยที่ เขาก็ไม่รู้สึกตัวเช่นกันต่างคนต่างเมาโดยที่ไม่รู้ตัว หลินเจียนั้น ได้จับมืออย่างอ่อนโยน และจูบคอจูบปากนั้นเป็นสัญลักษณ์ว่าเป็นของเขา และลูบไล้ จูบไปทั่วร่างกาย ของซือโจ คือโจนั้น มิอาจต่อต้านแรง ของหลินเจียได้ เขาก็เลย ต้องตอบสนอง ความต้องการทั้งคู่โดยไม่รู้ตัวจนถึงรุ่งเช้า
เช้าวันรุ่งขึ้นต่อมา ต่างคนต่างตกใจ
Comments
Libny Aylin Rodríguez
เราอยากอ่านต่อจริงๆ แอดอัพให้เร็วที่สุดน้าา
2024-07-05
0