ครั้งนึงผมเคยมีฝาเเฝด

บทนำ

ณ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พุทธศักราช 2548 เป็นวันที่คุณซาเรียคลอดลูกเเฝด ณ โรงพยาบาลเเห่งหนึ่ง.. ลูกที่เธอคลอดออกมานั้นเป็นฝาเเฝดชายทั้งคู่ ซาเรียผู้ให้กำเนิดเธอได้ตั้งชื่อให้เเฝดทั้งสองคน เเฝดคนพี่มีชื่อว่า "วาโธ" เเละเเฝดคนน้องมีชื่อว่า "ธวา" ไวโอผู้เป็นบิดาดีใจมากที่หญิงสาวอันเป็นที่รักได้ให้กำเนิดของขวัญแสนพิเศษนี้ออกมา ทั้งสองสบตามอบความคำว่า 'รัก' แก่กันโดยไม่ต้องมีคำบอกกล่าว นับจากวินาทีจากนี้เป็นต้นไปความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองพัฒนาเกินกว่า 'คนรัก'เป็น 'ครอบครัว' พ่อ แม่ และลูกชายที่น่ารักทั้งสอง จุดเริ่มต้นของครอบครัวแสนสุข และเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

''วาโธ''และ ''ธวา''พวกเขาเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเพรียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความอบอุ่น ฐานะที่เรียกได้ว่าร่ำรวยจนเหลือกินเหลือใช้ ไม่ว่าพวกเขาต้องการอะไร อยากได้สิ่งไหน พวกเขาล้วนได้รับมันทั้งหมดโดยไม่จำเป็นต้องดิ้นรนให้เหนื่อย มันเป็นชีวิตที่หลายคนอาจนคกฝัน แต่แล้วทุกอย่างกลับพลิกผันในตอนที่พวกเขาอายุแค่ 13 ปี ไวโอเขามีความฝันว่าอยากจะปั้นลูกๆของเขาให้เรียนเก่งกีฬาดีเด่นหัวไวเรื่องการงานจึงคอยเคร่งครัดเรื่องเรียนอยู่เสมอ..

บทที่1 ความรักจากพ่อ

(ธวา) "เมื่อไหร่เกรดจะออกมาดีเสียทีนะ.. ถ้าพ่อเห็นเกรดคงตายเเหง" ผมกำลังผิดหวังกับเกรดตัวเองไม่ว่าจะพยายามไปสักกี่หนกี่ครั้งผมก็ทำมันเเย่ตลอด ผมน่ะต่างจากฝาเเฝดพี่ชายมาก คนนั้นอะนะทั้งเก่งทั้งเป็นลูกรักพ่ออีกต่างหากผมนี่อิจฉาจริงๆนะ หลังจากที่ผมกำลังตัดพ้อกับตัวเองอยู่นั้นเสียงทุ้มได้พูดบางอย่างขึ้นทันที

'ไหนพ่อขอดูเกรดลูกหน่อยสิธวา'

ผมเมื่อได้ยินคำพูดเเบบนั้นจึงเริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย ผมคิดอยู่ในหัวว่าพ่อจะด่าว่าอะไรหรือจะลงโทษเเบบไหนถ้าให้ดู

"นี่ครับพ่อ เกรดของผม"

....

'อ่านี่สินะความพยายามของเเก ทำได้เเค่นี้หรอ'

"ครับ ผมขอโทษนะครับพ่อ"

'ฉันน่ะไม่คิดจะคาดหวังกับเเกเลยสักครั้งเพราะเเกมันโง่เรียนไม่เก่ง ทำไมเเกไม่พยายามให้มากกว่านี้ ทำไม่เก่งเหมือนพี่เเกบ้าง'

“ ผมขอโทษนะครับ.. “

หลังจากที่เสียงผมสิ้นสุดคำพ่อก็เริ่มใช้อารมณ์โทสะมากขึ้นเขาคงจะเบื่อคำขอโทษของผมเต็มทีเเล้ว ขณะนั้นผมรู้ตัวว่าหากกลับถึงบ้านผมคงได้เจอกับฝันร้ายของผม พ่อพาผมกลับบ้านตลอดทางเขาบ่นไปเรื่อยเเต่ผมเลือกที่จะเงียบไม่โต้ตอบอะไรเเกไปเลยสักประโยคเดียว

เอี๊ยดดด-..

เสียงรถดับลง ตอนนั้นผมพร้อมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นเเล้ว พ่อพาผมลงรถเเละรีบพาเข้าไปในบ้าน เวลานั้นเขาเริ่มเอาผมไปเปรียบเทียบกับวาโธทันที

'ดูอย่างพี่เเกสิเฟอร์เฟคทุกอย่าง ไม่เหมือนเเกสักนิดที่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้'

ผมรับฟังคำด่าทอจากพ่อโดยไม่โต้ตอบอะไรกลับไป เขาเหมือนปีศาจเลยล่ะทุกคำด่าของเขาล้วนทำร้ายจิตใจผมทุกอย่าง เเต่วาโธเเฝดคนพี่ไม่นิ่งเฉยเขาเริ่มห้ามพ่อให้หยุดต่อว่าผม เวลาผ่านไปไม่นานมากนักคนเป็นพ่อเริ่มสงบอารมณ์ได้เเล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกอิจฉาวาโธอยู่ดี ผมเริ่มรู้สึกเกลียดวาโธเข้าไส้จนอารมณ์โทสะบังเกิดขึ้น ผมรู้สึกว่าหากผมไม่มีมันไม่มีเเม้เเต่กระดูก พ่อคงจะรักเเค่ผมคนเดียวเพียงเเค่คนเดียว

’นี่ธวา มึงโอเคหรือเปล่า พ่อเค้าเป็นเเบบนั้นอยู่เเล้วอย่าเสียใจไปเลยนะ’

"อย่าอวดดีนะมึง ถ้าดีมากก็หุบปากไปเถอะ"ผมตอบ

ผมตอบกลับวาโธไปด้วยความโกรธเเละความเสียใจภายในใจ เวลานั้นผมรีบหันหลังเเล้ววิ่งกลับเข้าห้องทันที ผมเเค่ไม่อยากสนทนากับวาโธต่อ รู้สึกเกลียดเวลาที่เสียงอันนุ่มนวลเเละผู้ดีของวาโธนั้นพูดประโยคปลอบใจออกมา มันก็เเค่พูดเอาเท่ไปงั้นเเหละเเต่ก็ต้องหยุดคิด

เพราะวาโธกลับมาตามผมถึงห้องเพราะเเค่อยากคุยด้วย

’ธวาออกมาคุยกันก่อนสิ ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง’

"กูไม่จำเป็นต้องคุยกับมึงตอนนี้กลับห้องไปเถอะวาโธ"

’ทำไมพูดเเบบนั้น ธวารู้สึกยังไงบอกพี่สิพี่จะอยู่ข้างธวา

ตลอดเลยนะ’

"เลิกทำตัวเหมือนพี่เเสนดีสักทีสิ กูรู้สึกเกลียดมึงฉิบหายเลยนะ"

’....’

วาโธเงียบไปหลังจากสิ้นสุดคำพูดของผมน้ำตาผมก็เอ่อล้นออกมาทันทีผมรู้สึกว่าวาโธก็คงรู้สึกเเบบเดียวกับผมตอนนี้คงรู้สึกเสียใจหรืออะไรทำนองนั้น

เช้าวันต่อของวันหยุดมาผมตื่นจากการนอนก็ลุกไป

อาบน้ำเเปรงฟันตามปกติเเต่รู้สึกว่าวันนี้อากาศจะหนาวมผิดปกติ

"ฝนตกรึเปล่านะ?"

อยู่ๆก็มีเสียงนุ่มนวลดังขึ้น