ณ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พุทธศักราช 2548 เป็นวันที่คุณซาเรียคลอดลูกเเฝด ณ โรงพยาบาลเเห่งหนึ่ง.. ลูกที่เธอคลอดออกมานั้นเป็นฝาเเฝดชายทั้งคู่ ซาเรียผู้ให้กำเนิดเธอได้ตั้งชื่อให้เเฝดทั้งสองคน เเฝดคนพี่มีชื่อว่า "วาโธ" เเละเเฝดคนน้องมีชื่อว่า "ธวา" ไวโอผู้เป็นบิดาดีใจมากที่หญิงสาวอันเป็นที่รักได้ให้กำเนิดของขวัญแสนพิเศษนี้ออกมา ทั้งสองสบตามอบความคำว่า 'รัก' แก่กันโดยไม่ต้องมีคำบอกกล่าว นับจากวินาทีจากนี้เป็นต้นไปความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองพัฒนาเกินกว่า 'คนรัก'เป็น 'ครอบครัว' พ่อ แม่ และลูกชายที่น่ารักทั้งสอง จุดเริ่มต้นของครอบครัวแสนสุข และเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

''วาโธ''และ ''ธวา''พวกเขาเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเพรียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความอบอุ่น ฐานะที่เรียกได้ว่าร่ำรวยจนเหลือกินเหลือใช้ ไม่ว่าพวกเขาต้องการอะไร อยากได้สิ่งไหน พวกเขาล้วนได้รับมันทั้งหมดโดยไม่จำเป็นต้องดิ้นรนให้เหนื่อย มันเป็นชีวิตที่หลายคนอาจนคกฝัน แต่แล้วทุกอย่างกลับพลิกผันในตอนที่พวกเขาอายุแค่ 13 ปี ไวโอเขามีความฝันว่าอยากจะปั้นลูกๆของเขาให้เรียนเก่งกีฬาดีเด่นหัวไวเรื่องการงานจึงคอยเคร่งครัดเรื่องเรียนอยู่เสมอ..

บทที่1 ความรักจากพ่อ

(ธวา) "เมื่อไหร่เกรดจะออกมาดีเสียทีนะ.. ถ้าพ่อเห็นเกรดคงตายเเหง" ผมกำลังผิดหวังกับเกรดตัวเองไม่ว่าจะพยายามไปสักกี่หนกี่ครั้งผมก็ทำมันเเย่ตลอด ผมน่ะต่างจากฝาเเฝดพี่ชายมาก คนนั้นอะนะทั้งเก่งทั้งเป็นลูกรักพ่ออีกต่างหากผมนี่อิจฉาจริงๆนะ หลังจากที่ผมกำลังตัดพ้อกับตัวเองอยู่นั้นเสียงทุ้มได้พูดบางอย่างขึ้นทันที

'ไหนพ่อขอดูเกรดลูกหน่อยสิธวา'

ผมเมื่อได้ยินคำพูดเเบบนั้นจึงเริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย ผมคิดอยู่ในหัวว่าพ่อจะด่าว่าอะไรหรือจะลงโทษเเบบไหนถ้าให้ดู

"นี่ครับพ่อ เกรดของผม"

....

'อ่านี่สินะความพยายามของเเก ทำได้เเค่นี้หรอ'

"ครับ ผมขอโทษนะครับพ่อ"

'ฉันน่ะไม่คิดจะคาดหวังกับเเกเลยสักครั้งเพราะเเกมันโง่เรียนไม่เก่ง ทำไมเเกไม่พยายามให้มากกว่านี้ ทำไม่เก่งเหมือนพี่เเกบ้าง'

“ ผมขอโทษนะครับ.. “

หลังจากที่เสียงผมสิ้นสุดคำพ่อก็เริ่มใช้อารมณ์โทสะมากขึ้นเขาคงจะเบื่อคำขอโทษของผมเต็มทีเเล้ว ขณะนั้นผมรู้ตัวว่าหากกลับถึงบ้านผมคงได้เจอกับฝันร้ายของผม พ่อพาผมกลับบ้านตลอดทางเขาบ่นไปเรื่อยเเต่ผมเลือกที่จะเงียบไม่โต้ตอบอะไรเเกไปเลยสักประโยคเดียว

เอี๊ยดดด-..

เสียงรถดับลง ตอนนั้นผมพร้อมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นเเล้ว พ่อพาผมลงรถเเละรีบพาเข้าไปในบ้าน เวลานั้นเขาเริ่มเอาผมไปเปรียบเทียบกับวาโธทันที

'ดูอย่างพี่เเกสิเฟอร์เฟคทุกอย่าง ไม่เหมือนเเกสักนิดที่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้'

ผมรับฟังคำด่าทอจากพ่อโดยไม่โต้ตอบอะไรกลับไป เขาเหมือนปีศาจเลยล่ะทุกคำด่าของเขาล้วนทำร้ายจิตใจผมทุกอย่าง เเต่วาโธเเฝดคนพี่ไม่นิ่งเฉยเขาเริ่มห้ามพ่อให้หยุดต่อว่าผม เวลาผ่านไปไม่นานมากนักคนเป็นพ่อเริ่มสงบอารมณ์ได้เเล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกอิจฉาวาโธอยู่ดี ผมเริ่มรู้สึกเกลียดวาโธเข้าไส้จนอารมณ์โทสะบังเกิดขึ้น ผมรู้สึกว่าหากผมไม่มีมันไม่มีเเม้เเต่กระดูก พ่อคงจะรักเเค่ผมคนเดียวเพียงเเค่คนเดียว 

’นี่ธวา มึงโอเคหรือเปล่า พ่อเค้าเป็นเเบบนั้นอยู่เเล้วอย่าเสียใจไปเลยนะ’

"อย่าอวดดีนะมึง ถ้าดีมากก็หุบปากไปเถอะ"ผมตอบ

ผมตอบกลับวาโธไปด้วยความโกรธเเละความเสียใจภายในใจ เวลานั้นผมรีบหันหลังเเล้ววิ่งกลับเข้าห้องทันที ผมเเค่ไม่อยากสนทนากับวาโธต่อ รู้สึกเกลียดเวลาที่เสียงอันนุ่มนวลเเละผู้ดีของวาโธนั้นพูดประโยคปลอบใจออกมา มันก็เเค่พูดเอาเท่ไปงั้นเเหละเเต่ก็ต้องหยุดคิด

เพราะวาโธกลับมาตามผมถึงห้องเพราะเเค่อยากคุยด้วย

’ธวาออกมาคุยกันก่อนสิ ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง’

"กูไม่จำเป็นต้องคุยกับมึงตอนนี้กลับห้องไปเถอะวาโธ"

’ทำไมพูดเเบบนั้น ธวารู้สึกยังไงบอกพี่สิพี่จะอยู่ข้างธวา

ตลอดเลยนะ’

"เลิกทำตัวเหมือนพี่เเสนดีสักทีสิ กูรู้สึกเกลียดมึงฉิบหายเลยนะ"

’....’

วาโธเงียบไปหลังจากสิ้นสุดคำพูดของผมน้ำตาผมก็เอ่อล้นออกมาทันทีผมรู้สึกว่าวาโธก็คงรู้สึกเเบบเดียวกับผมตอนนี้คงรู้สึกเสียใจหรืออะไรทำนองนั้น

เช้าวันต่อของวันหยุดมาผมตื่นจากการนอนก็ลุกไป

อาบน้ำเเปรงฟันตามปกติเเต่รู้สึกว่าวันนี้อากาศจะหนาวมผิดปกติ

"ฝนตกรึเปล่านะ?"

อยู่ๆก็มีเสียงนุ่มนวลดังขึ้น

’ตื่นเเล้วหรอ? ตื่นไวจัง’

"เห็นหลับอยู่ป่ะล่ะ"

’เมื่อวานเป็นอะไรธวา..พี่เป็นห่วงนะ’

"เห้อ พูดเเต่อะไรน่าเบื่อเหมือนเดิมเลย"

ผมกับวาโธเงียบไปสักพัก

’เหรอ วันนี้อากาศดีเนาะว่ามั้ย อากาศที่ธวาชอบ’

ผมรีบเดินไปเอาขนมปังที่พ่อตั้งไว้เเล้วกลับเข้าห้องทันทีก็อย่างที่ว่าอะนะมันพูดอะไรไปก็น่าเบื่อผมขี้เกียจฟังเต็มทีเเล้ว

ตอนที่ 1 งานวันเกิด

 ณ วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2562

เเสงไฟระยิบระยับที่สาดส่องไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงฮือฮาภายในห้องเป็นเสียงที่เเสดงความยินดีให้เเก่ฝาเเฝดตระกูลมีฐานะตระกูลหนึ่งเเต่พวกเขาไม่เพียงเเต่จะมีความสุขกับงานที่ใหญ่ขนาดนี้ ผู้คนภายในงานต่างกันสงสัยว่า "เป็นงานวันเกิดของฝาเเฝดเเต่ทำไมเห็นเเฝดเพียงเเค่คนเดียว" ในช่วงเวลานั้นพ่อของฝาเเฝดได้ทำการเปิดพิธีเริ่มงานเลี้ยงผสมผสานกับการอวยพรให้กับเจ้าของวันเกิด ผู้คนจึงได้ตั้งคำถามให้กับพิธีกรบนเวทีทันที

"พวกเรามีคำถามที่อยากให้ท่านตอบค่ะคุณไวโอ"

'ว่ามาสิครับ'

"ตั้งเเต่ยังไม่เริ่มงานจนถึงตอนนี้พวกเรายังไม่เห็นเเฝดอีกคนนึงเลย"

ไวโอเลี่ยงคำถามพวกนั้นทันทีเขาไม่อยากจะตอบคำถามจึงเปลี่ยนเรื่องพูดบนเวทีเเทน ฝั่งทางธวาเเฝดคนน้องที่ผู้คนพูดถึง เขายังคงอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่งานเลี้ยงเขาเลือกที่จะไม่ไปงานเพราะพ่อไม่ได้ฉลองเพื่อเขา พ่อฉลองเพื่อเเฝดคนพี่เพียงเเค่คนเดียว เขารู้ว่าถ้าเขาไม่ไปคนเป็นพ่อคงมีข้ออ้างบอกผู้คนว่าเขาไปไหนเป็นเเน่ ทางฝั่งเเฝดพี่วาโธผู้เป็นห่วงน้องเอาเเต่ถามการ์ดของพ่อว่าธวาไปไหนในงานวันเกิดเเบบนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่ธวาจะไม่รู้สึกดีใจที่พ่ออุส่าจัดงานขึ้นมา จึงขอร้องการ์ดของพ่อให้ตามหาธวาให้หน่อยเเต่ก็ต้องหยุดคิดเพราะการ์ดปฏิเสธทุกอย่าง เขาทำตามคำสั่งพ่อ

'ถ้าอย่างนั้นผมจะออกไปหาธวาเอง'

"ไม่ได้นะครับ นายท่านสั่งไว้ว่าห้ามนายน้อยออกจากงานจนกว่างานจะจบครับ"

'ยังไงผมก็จะออกไปตามหาน้องครับอย่าลืมสิครับว่างานนี้จัดเพื่อฉลองวันเกิดของเเฝดนี่ครับถ้าเเฝดอีกคนไม่อยู่ผมก็ต้องไปตามเข้างาน'

"ไม่ได้ครับ"

ทั้งสองเถียงกันไม่นาน ก็มีหญิงสาวใส่ชุดเดรสยาวปิดขาอ่อนใส่เครื่องประดับงดงามสื่อถึงมีฐานะได้เดินมาขัดวาโธเเละการ์ดของพ่อที่กำลังสนทนากันอยู่เธอคนนั้นก็คือ ซาเรีย เเม่ของวาโธเเละธวานั่นเอง

’สวัสดีจ้ะ มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า’

'ท่านเเม่ครับ..' วาโธได้เรียกเเม่ตัวเองด้วยเสียงอันเศร้าหมองเเละได้เข้ากอดเเม่ ซาเรียจึงเอามือไปลูบผมอันเงางามของวาโธทันที

'ท่านเเม่การ์ดคนนี้ไม่ให้ผมออกไปหาธวาครับ เขาบอกว่าท่านพ่อสั่งไว้ว่าห้ามผมออกจากงานจนกว่าจะจบตั้งเเต่งานเริ่มมาธวายังไม่มางานเลยนะครับ'

’งั้นหรอจ้ะ งั้นฉันขอถามเธอหน่อยสินายท่านสั่งอะไรนายไว้’

"นายท่านสั่งผมไว้ว่าไม่ว่ายังไงก็ห้ามนายน้อยออกจากงานเป็นอันขาดครับ ผมเเค่ทำตามหน้าที่"

’งั้นฉันขอสั่งนายว่าตอนนี้นายน้อยสามารถออกจากงานได้เเต่ต้องกลับมาก่อนงานจะจบเเบบนี้ได้มั้ยจ้ะ นายฟังคำสั่งฉันหรือเปล่าการ์ดซาก้า’

"รับทราบครับคุณหนู"

’วาโธไปตามหาน้องได้จ้ะเเต่ต้องกลับมาให้ทันนะลูกเเม่’

'ขอบคุณนะครับท่านเเม่'

หลังจากที่วาโธได้ออกจากงานเเล้วจึงได้เดินตามหาน้อง เขาไปสถานที่ที่ธวาชอบไปบ่อยๆเเต่ก็ไม่เจอ เขาวนหาอยู่อย่างนั้นไปหลายชั่วโมง เเละเเล้วเขาก็ได้ไปสถานที่ที่ครั้งนึงเเม่ของเขาเคยพามาเเละธวาเคยพูดไว้ว่าอยากมาที่นี่เยอะๆเเละมาบ่อยๆเป็นเซฟโซนของธวาเลยก็ว่าได้ ความหวังของวาโธก็สำเร็จเพราะเขาได้เจอธวาอยู่ที่นั่นจริงๆเขาไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาคนน้องทันที

'ธวาจริงๆด้วย'

"ก็มีเเค่กูกับมึงนี่เเหละที่หน้าเหมือนกันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะจำไม่ได้กูนึกว่ามึงจะตามหากูไม่เจอเเล้ว สุดท้ายก็เจออยู่ดี"

'ก็คงอย่างงั้น..นี่ธวาทำไมถึงไม่ไปงานวันเกิดละ'

"พ่อจัดเพื่อใครกันละ"

'ห๊ะ..? วันนี้เป็นวันเกิดของพวกเราหนิก็ต้องจัดให้พวกเราสิ'

"ก็ใช่วันเกิดของมึงกับกูเเต่พ่อจัดให้มึงเเค่คนเดียว"

'ธวา พี่รู้ว่าน้องน้อยใจเรื่องที่พ่อชอบด่าชอบว่าเเต่นี่พ่อจัดเพื่อพวกเราเลยนะ ไม่มีให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง'

"ไม่จริงเลยวาโธพ่อจัดให้มึงคนเดียว"

วาโธเลือกที่จะเงียบเเละเดินเข้าไปจะกอดธวาเเต่ธวาหลบไว้ไม่ให้วาโธจับต้องเนื้อตัวเลยเเม้เเต่น้อย

"มึงอย่ามาใกล้กูนะ ถอยออกไป"

'ขอร้องนะธวากลับไปงานเถอะนะ'

ธวาโมโหมากที่คนเป็นพี่ตามตื้อไม่เลิกจึงได้ตะคอกใส่ไปด้วยวาจาที่หยาบคายเเต่วาโธไม่ยอมเเพ้ได้เเต่ขอร้องให้ธวากลับไปกับเขาอยู่อย่างนั้นจนสักพักเขาก็หยุดตื้อ เเละหันไปปลอบธวาเเทนเขายืนยันว่าจะกลับไปคนเดียวเเต่ธวาต้องกลับบ้านเพื่อให้เขาเเน่ใจว่าธวาจะไม่เป็นอะไรถ้าเขาไม่ได้อยู่ ธวาที่รำคาญก็รับปากว่าจะกลับบ้านหลังจากนี้ ทั้งสองเเยกย้ายกันไป วาโธขึ้นรถส่วนตัวเเล้วขับกลับไปงานเลี้ยง เเม่ของเขาได้ยืนรอเขาไว้ก่อนเเล้ว

’เป็นไงบ้างจ้ะวาโธเจอน้องมั้ย’เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

'เจอครับท่านเเม่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรเเล้วครับ'

’ดีเเล้วจ้ะ เก่งมากเลยวาโธ’

.

.

.

ตอนที่2 ความเข้าใจ

ผ่านไปไม่นานงานเลี้ยงก็จบลง พิธีกรบนเวทีได้อวยพรทุกคนให้กลับบ้านอย่างปลอดภัยเเละขอขอบคุณที่มาร่วมงานวันนี้เป็นอย่างสูงเมื่อผู้คนกลับบ้านกันหมดเเล้ว พ่อจึงได้พูดคุยกับภรรยาเเละลูกชาย

"วันนี้ดีมากๆเลยมีคนมางานเราเยอะมาก ส่วนคุณเเต่งตัวสวยสุดๆ ผมชอบนะ"

’ฉันก็รู้สึกมีความสุขมากค่ะในงานวันนี้เเต่ฉันก็รู้สึกโกรธคุณเช่นกันค่ะ’

"ทำไมถึึงโกรธละครับภรรยาของผม"

’คุณไม่คิดจะเป็นห่วงลูกคนเล็กของเราเลยใช่มั้ยคะ คุณเปิดงานเลี้ยงทั้งๆที่ลูกของเราอยู่ไม่ครบเลยด้วยซ้ำ เเละยังสั่งซาก้า(บอดี้การ์ดของพ่อ)ห้ามลูกคนโตของเราออกจากงานอีก คุณคิดยังไงกันเเน่คะ’

"..."

วาโธพูด "ผมคิดว่าท่านพ่อก็คงใจร้ายกับน้องเหมือนเดิมนั่นเเหละครับ"

’เกิดอะไรขึ้นกันเเน่ไวโอ คุณดูเเลลูกยังไงกันเเน่ฉันกลับบ้านเกิดไปหาพ่อเเม่เเค่ไม่กี่ปีคุณดูเเลลูกยังไงให้ลูกมีความคิดเเบบนี้คะ’

"โธ่คุณเป็นห่วงลูกมากๆเลย ผมเเค่สอนให้ลูกเก่งให้เหมือนกับภรรยาผมไงเเต่ธวาทำได้ค่อนข้างเเย่ต่างจากวาโธมากผมจึงดุนิดหน่อย"

"นิดหน่อยอะไรกันท่านพ่อดุธวาจนธวาร้องไห้เเทบจะทุกวันเลยนะ ท่านเเม่เชื่อผมเถอะครับผมพูดจริงๆ"

’คุณนี่นะต่อจากนี้ธวาฉันจะเป็นคนดูเเลเอง ฉันก็ว่าทำไมธวาถึงไม่มางานวันเกิิดตัวเอง’

พ่อมองวาโธด้วยสายตาอยากจะดุมากที่วาโธไปฟ้องเเม่เเบบนั้น

"ท่านพ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ไม่มีอะไรหรอกวาโธ ปะกลับบ้านเรากันเถอะ"

ทั้งสามก็ได้ขึ้นรถที่การ์ดซาก้้าไปเตรียมไว้กลับบ้านทันที พอถึงบ้้านก็เเทบจะไม่มีไฟเลยเหมือนไม่มีใครอยู่บ้านจึงนึกถึงธวาขึ้นมาเเต่เขาก็คิดว่าธวาคงจะเเกล้งพ่อปิดไฟทั้งบ้านละมั้ง หลังจากที่ทั้งสามลงจากรถพ่อกับเเม่ขอตัวคุยกันข้างนอกสักครู่ให้วาโธเข้าไปเปิดไฟในบ้านกับการ์ดซาก้า ธวาเดินนำการ์ดไปสักพักเขารู้สึกเหมือนเหยียบเศษเเก้วเขาจึงเอาไฟฉายส่องดู

"เศษแก้วหรอ?"

วาโธหันไปมองที่ประตูเเละเอาไฟส่องเขาต้องตกใจเพราะเศษเเก้วที่ว่าคือเศษประตูในบ้านที่พังเขาไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปดูเเละกดเปิดไฟในบ้านเมื่อเเสงไฟสว่างขึ้นเขาได้เห็นของเหลวสีเเดงบนพื้นบ้าน

"ไม่จริงน่าล้อเล่นกันเเน่ๆ.."

เขาตะโกนเรียกธวานี่คือการกลั่นเเกล้งกันจริงๆหรอการ์ดที่ตามหลังมาก็ยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเเล้วเดินไปตรวจสอบตามห้องต่างๆของบ้าน วาโธมุ่งหน้าไปทางห้องของธวาเขาภาวนาว่านี่คือการเเกล้งไม่ผิิดเเน่ พอเขาถึงหน้าห้องธวาสิ่งที่เขาภาวนาก็สิ้นสุดลง เขาพบร่างเเฝดน้องที่นอนจมกองเลือดข้างเตียง เขายืนอยู่หน้าห้องอยู่อย่างนั้นน้ำตาของเขาก็เริ่มไหลออกมาจากเบ้าตา ความเสียใจอย่างสุดหัวใจได้เอ่อล้นออกมาทางน้ำตาทั้งสิ้น

"ทำไมทำเเบบนี้ธวา..ทำไมทำเเบบนี้.."

เขาเดินเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของน้องชายตัวเองเขากอดเเน่นไม่ปล่อยร่างนั้นให้หลุดออกจากอ้อมเเขน นี่คงเป็นอ้อมเเขนสุดท้ายที่ธวาได้รับทั้งชีวิตเขาไม่เคยโดนกอดเลยเเม้เเต่น้อยเเต่ถึงอย่างนั้นกอดไปธวาก็ไม่รู้สึกถึงมัน เขาไม่อยู่บนโลกนี้เเล้ว วาโธมองรอบห้องสายตาจ้องมองไปที่คมมีดที่ตั้งอยู่กลางห้องเขาจึงสันนิษฐานได้ว่าธวาฆ่าตัวตายอาจจะกลับมาบ้านเเล้วเข้าบ้านไม่ได้จึงพังประตู เพราะที่มือของธวามีเศษเเก้วติดอยู่เล็กน้อยมีดที่อยู่บนพื้นก็เป็นมีดทำครัวในห้องครัวของบ้าน เขาจึึงเอื้อมมือไปหยิบมีดมาถือไว้เเล้วกระซิบข้างหูร่างไร้วิญญาณของธวา

"กูก็จะไปอยู่กับมึงด้วยนะ.."

พูดจบวาโธใช้มีดจ่อไปที่คอตัวเองเเต่ก็มีเสียงนึงดังขึ้นจากข้างหลัง

"นายน้อยครับ!"

เสียงการ์ดซาก้าเรียกห้ามวาโธเเละบอกให้วางมีดลงเเต่วาโธหันตัวไปเเล้วให้ซาก้ามองมาที่ร่างของธวา เมื่อซาก้าเห็นก็ต้องตกใจเพราะธวานั้นเสียชีวิตไปเเล้วจึงได้ตะโกนเรียกนายท่านเเละคุณหนูให้ขึ้นมา วาโธใช้มีดจ่อไม่ให้เข้ามาเเละขู่ว่าถ้าเข้ามาวาโธจะใช้มีดทำให้ตัวเองบาดเจ็บเเละซาก้าจะถูกไล่ออกเนื่องจากทำร้ายร่างกายนายน้อยเเละโทษอื่นๆ ซาก้าจึงหยุดไปสักพักเเละหาโอกาสวิ่งเข้าไปเเย่งมีดเเต่ก็ไม่ทันเสียเเล้ว วาโธใช้มีดปาดไปที่คอตัวเองเเล้วพูดกับซาก้าว่า

"สิ่งเดียวที่ผมอยากจะทำมาตลอดคือการที่ได้กอดน้องชายตัวเองเเต่ไม่ใช่ในร่างไร้วิญญาณเเบบนี้ถ้าผมสามารถมีพลังหรืออะไรทำนองนั้นก็คงจะดี.."

.

.

(วาโธ! วาโธตื่นสิลูก)

....

วาโธลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าทุกอย่างคือความฝันเเละตอนนี้เเก้มของเขาอาบไปด้วยน้ำตาเต็มไปหมด เขามองไปที่เเม่ของเขาจึงได้รู้ว่ามันคือความฝันจริงๆเเต่เป็นฝันร้ายที่สุดเลย พ่อของวาโธได้ช่วยวาโธเดินเข้าบ้านคิิดว่าวาโธคงจะไม่ไหว

"ฝันร้ายเหรอ?"

"ครับท่านพ่อ.."

"ฝันเรื่องอะไรละ"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ..ลืมไปหมดเเล้ว"

สิ้นสุดคำพูดวาโธก็มองไปที่ราวบรรไดเขาก็ได้เจอธวาที่ยืนมองอยู่เเล้วเขาก็ยิ้มออกมาบวกกับน้ำตาที่ไหลมากกว่าเดิมเขาดีใจที่ทุกอย่างเป็นฝันในระยะสั้นๆเขาฝันได้เลวร้ายขนาดนี้เเต่ดีเเล้วที่ธวาไม่เป็นอะไร

"ธวายังมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย ดีใจจังเลย.."

'อะไรของมึง มึงจินตนาการว่ากูตายหรอ'

"เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังนะ"

'หึ'

พ่่อของเเฝดทั้งสองได้บอกธวาว่าให้มาช่วยพยุงวาโธกลับขึ้นห้องเพื่อหวังให้สองคนนี้ได้พูดคุยกันเเต่กลับไม่ ธวาปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเขามองพ่อเเล้วหันหลังกลับขึ้นห้อง วาโธดันพ่อให้ปล่อยเขาเเล้วรีบเดินไปกอดธวาทันที

"เสียใจนะที่ธวาไม่คิดจะช่วยเหลือ"

'ปล่อย'

ยิ่งธวาพูดวาโธก็ยิ่งกอดเเน่นขึ้นเเน่นขึ้นเเน่นขึ้นจน..

'หายใจไม่ออก..'

"ขอโทษ เอ็นดูพี่หน่อยนะธวา"

'เลิกตื้อสักทีได้มั้ยกูบอกว่ากูเกลียดมึงไง'

"ไม่ใช่หรอกถ้าธวาเกลียดพี่ ธวาจะไม่ร้องไห้ในตอนที่พี่บอกกับพ่อว่าจะไม่ซื้อของขวัญให้..พี่เเค่พูดเล่นนะธวาตอนนั้น"

'กูไม่ได้ร้องไห้เพื่อมึง'

"เพื่อกููสิ ธวารักกูเหมือนกันเเต่เเค่ไม่อยากยอมรับความรู้สึกนั้นใช่มั้ย"

'รำคาญ ปล่อยกูสักที'

วาโธเอามือออกจากธวาเขารู้สึกว่าธวาก็คงรู้สึกอบอุ่นเพราะนี่เป็นกอดเเรกในรอบ14ปีที่ธวาได้รับเป็นครั้งเเรก ธวาก็คงยอมรับความรู้สึกไม่ได้จริงๆเขาอิจฉาวาโธจนทุกอย่างมันเเย่ไปหมด วาโธได้เเต่มองธวาเเฝดน้องเดินกลับเข้าห้องไปในที่สุดวาโธก็เดินกลับห้องตัวเองตามไปอีกคน พ่อของเเฝดทั้งสองจึงได้ครุ่นคิดกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่เขาในใจลึกๆก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง เพราะที่ธวาเป็นคนหยาบคายเเบบนี้ก็เป็นเพราะเขา ส่วนเเม่ของเเฝดก็คิดว่าจะทำการด่าสามียังไงที่เลี้ยงลูกให้โตมาเป็นคนเเบบนี้ค่ำคืนนี้ก็คงเงียบเหงาไปตามเคย

.

.