...ตอนที่ 2 ความคิดถึง...
...ปัจจุบัน...
...ก๊อกๆ...
...“ริชาๆ”...
...“ริชาลูกอาหารเสร็จแล้วนะ”...
...ผู้เป็นแม่เรียกผ่านประตูห้อง...
...“ค่ะแม่ เดี๋ยวริชารีบลงไปเลย”...
...ริชาสะดุ้งตื่นจากเสียงปลุกของผู้เป็นแม่ หลังจากที่เธอคิดถึงคนใจร้ายแล้วเผลอหลับไป...
...“เฮ้อ”...
...เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่...
... “ทำไมฉันต้องนึกถึงคนใจร้ายด้วยนะ”...
...ริชาพูดพลางเดินลงมาด้านล่าง พร้อมกับสะลัดความคิดนั้นออกไป...
.......
.......
.......
.......
...“อะ มาแล้ว”...
...ผู้เป็นแม่พูดขึ้น เมื่อเห็นลูกสาวกำลังเดินลงมา...
...“มาเร็วลูก มีแต่อาหารที่ลูกชอบเลยนะ”...
...ผู้เป็นพ่อพูดเสริม...
...“หูยยย น่ากินมาก กลิ่นหอมไปถึงด้านบนเลยค่ะ”...
...ริชารีบวิ่งลงมาร่วมโต๊ะอาหาร...
...“งั้นก็ทานเยอะ ๆ นะ”...
...“ค่ะพ่อ”...
...แล้วทั้ง 3 คนก็ทานข้าวอย่างมีความสุข ซึ่งเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมาที่บ้าน ปกติแล้วเธอจะกลับมาอาทิตย์ละครั้ง เพราะต้องดูแลร้านที่อยู่ในตัวเมือง...
.......
.......
...ก๊อกๆ...
...“ขออนุญาตค่ะบอส”...
...บงกชเอ่ยผ่านประตู...
...“เชิญ ครับ”...
...“ขอบคุณค่ะ นี่เอกสารค่ะ”...
...บงกชวางเอกสารลงบนโต๊ะ...
...“ขอบคุณครับ”...
...“ตารางมะลืนนี้มีอะไรที่สำคัญบ้าง”...
...ภาวินเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า พลางเปิดดูเอกสาร...
...“นายต้องบินไปที่เชียงใหม่ เพื่อไปดูสถานที่ ในการสร้างโรงแรมค่ะ”...
...“อ่อ ผมลืมไปเลยมัวแต่ทำงาน พี่จองตั๋วเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”...
...“ใช่ค่ะ”...
...“โอเค ขอบคุณ นี่ครับ”...
...ภาวินเซ็นเอกสารก่อนจะส่งคืนให้กับเลขาของเขา...
...“ขอบคุณค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ”...
...“ครับ”...
...บงกชกำลังจะเดินออกไป แต่ต้องหยุดซะก่อน เมื่อผู้เป็นเจ้านายเอ่ยขึ้น...
...“เดี๋ยวก่อน ผมว่าจะเอาตะหนูไปด้วยจะพาไปเที่ยวสัก 3-4 วัน พี่ช่วยแจ้งคุณครูประจำชั้นด้วยนะ”...
...“ได้ค่ะ แต่นี้เป็นวันสุดท้ายของภาคเรียนแล้วนะคะ”...
...“เอ่อใช่ ที่ผมยุ่งขนาดนั้นเลยหรอ จนลืมไปเลย”...
...“บอสน่าจะหาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ งานที่นี้เดี๋ยวพี่ดูแลให้ค่ะ”...
...“ผมก็คิดอย่างงั้นแหละ เดี๋ยวผมจะพาตะหนูไปพักผ่อน ไหนๆ ก็ปิดเทอมแล้ว โอเค ไม่มีอะไรแล้วไปทำงานของพี่ต่อเถอะครับ”...
...“ค่ะ”...
...บงกชยิ้มให้กับท่านประธาน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เธอเป็นเลขาที่ภาวินไว้ใจในการทำงานมากที่สุด เธอเป็นทั้งเลขาและเปรียบเสมือนพี่สาวของภาวินเลยก็ว่าได้...
...ณ บ้านตระกูลภักดีพิศุทธิ์...
...“ปะป๊ามาแล้วเย้”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ยรีบวิ่งเขามากอดผู้เป็นพ่อ ด้านผู้เป็นพ่อก็รีบอุ้มลูกชายพลางเดินมาที่โต๊ะอาหารที่มีคุณปู่และคุณย่ารออยู่...
...“วันสุดท้ายของภาคเรียนแล้ว ดีใจไหมครับ”...
...“ไม่เลยครับ ภูผาไม่อยากปิดเทอมเลยคิดถึงเพื่อนๆ”...
...“หวา”...
...ภาวินพูดด้วยสีหน้าเสียดาย...
...“ป๊าว่าจะพาไปเที่ยวสักหน่อย นี่ภูผาคิดถึงเพื่อน ๆ งั้นไปเรียนพิเศษต่อเลยไหมครับ”...
...“หะ ไม่เอา”...
...“ทำไมละ”...
...“ไหนคุณปู่คุณย่า บอกว่าปะป๊าจะพาภูผาไปเที่ยวภูผาไม่คิดถึงเพื่อนๆ แล้วก็ได้ครับ ภูผาจะไปเที่ยวกับป๊า เย้ๆ”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ยพูดด้วยท่าทางดีใจ โดยมีสายตาของทั้งสามมองด้วยความเอ็นดู...
...“นี่ป๊ากับม๊าบอกตะหนูแล้วหรอครับ ผมว่าจะเซอไพรส์ลูกสักหน่อย”...
...“แฮร่ ม๊าขอโทษ ก็ม๊าดีใจเนาะเลยเผลอพูดออกไป”...
...“สปอยหลานเก่งนะครับ”...
...“ใช่”...
...ภูมินทร์พูดเสริมลูกชาย...
...“ป๊าก็เหมือนกันแหละ”...
...“5555 ทำไงได้ก็มีหลานแค่คนเดียวเนาะ ใช่ไหมคุณ”...
...ภูมินทร์หันไปพูดกับภรรยา...
...“ใช่ค่ะ อะกินนี่ของโปรดภูผาเลย”...
...นภาพูดเสริมก่อนจะหันไปตักอาหารให้หลานชาย ตัวน้อย...
...“ขอบคุณครับ”...
...“วันนี้จะนอนกับใคร นอนกับปะป๊าไหม”...
...ภาวินเอ่ยถามลูกชาย...
...“นอนครับ วันนี้ภูผาขอดูการ์ตูนด้วยนะครับ”...
...“ได้ครับ แต่ไม่นอนดึกนะ”...
...“เย้ งั้นภูผาจะรีบกินเลย”...
...เด็กน้อยรีบตักข้าวเข้าปาก...
...“ใจเย็นๆลูก ไม่ต้องรีบเดี๋ยวติดคอนะ ยังไงก็ต้องได้ดูแน่”...
...ภาวินพูดพลางเช็ดข้าวที่เลอะปากลูกชาย...
...ด้าน เวธัส...
...“ว่าไงที่ให้ไปสืบมา”...
...เวธัสเอ่ยถามชายที่อยู่ตรงหน้า...
...“คุณริชาอยู่ที่เชียงใหม่ เปิดคาเฟ่ที่นั้นครับ นี่รูปถ่ายครับ”...
...ชายร่างกำยำ ยื่นรูปถ่ายจำนวนหนึ่งให้กับเวธัส...
...“ขอบใจมาก ไปได้แล้ว”...
...เวธัสเอ่ยกับลูกน้อง พลางมองดูรูปถ่ายทีละรูป...
...“ครับ”...
...พูดจบผู้เป็นลูกน้องก็เดินออกจากห้องไป...
...ก๊อกๆ...
...“บอสคะ”...
...หญิงสาวเรียกผ่านประตู...
...“เชิญ”...
...“ขอบคุณค่ะ”...
...พูดจบหญิงสาวก็รีบเปิดประตูเข้ามา...
...“ผมมีงานที่ต้องเคลียร์อีกไหม ช่วยจัดเวลาให้ผมว่างสัก 1 อาทิตย์นะ ผมจะไปเชียงใหม่ และจะพา เอวาไปด้วย...
...“ได้ค่ะบอส”...
...“ไม่มีไรแล้ว ขอบคุณมาก”...
...“ค่ะ”...
...พูดจบเลขาสาวก็เดินออกจากห้องไป ส่วนผู้เป็นเจ้านายก็ได้ต่อสายหาใครบางคน...
...📞 “เอมมี่วันนี้ผมจะไปรับลูกนะ ผมจะพาลูกไปเที่ยวที่เชียงใหม่สัก 1 อาทิตย์”...
...📞 “ได้ซิคะ เอวาต้องดีใจมาก ๆ แน่ พาไปมากกว่า 1 อาทิตย์ ก็ได้นะ ไหนๆ เอวาก็ปิดเทอมแล้ว”...
...📞 “อ่าวหรอ งั้นก็ดีเลยซิ คุณจะไปด้วยไหม”...
...📞 “อืม…ฉันขอดูก่อนนะ”...
...📞“ อืมโอเค แล้วเจอกันนะ”...
...📞 “ค่ะ คุณอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวเอมมี่ทำไว้รอ”...
...📞 “อืมมม…ต้มยำกุ้งแล้วกันครับ”...
...📞 “ 5555 แล้วทำน้ำเสียงคิดนานเลยเนาะ ถามกี่ครั้งก็เมนูนี้”...
...📞 “คุณรู้ แต่ก็ถามผมทุกครั้งไม่ใช่หรอ”...
...📞 “ก็ใช่ ก็เผื่อคุณเปลี่ยนใจบ้างไงคะ”...
...📞 “ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ แล้วเจอกันนะ”...
...📞 “อะๆ เดี๋ยวเวธัส”...
...📞 “ครับ?”...
...📞 “ซื้อเค้กมาให้เอวาด้วยนะ เห็นบ่นว่าอยากกิน ต้องร้านนี้เท่านั้นนะคะ เดี๋ยวเอมมี่ส่งรูปไปให้”...
...📞 “อ่อได้ซิ”...
...📞 “แล้วเจอกันค่ะ”...
...📞 “อื้ม”...
...พูดจบเวธัสก็วางสายไป ก่อนจะหยิบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ขึ้นมาดูอีกครั้ง...
...“ชา ตอนนี้ชาเป็นยังไงบ้าง ยังจะเหมือนเดิมอยู่ไหม เวคิดถึงชาเหลือเกิน”...
...เวธัสได้แต่พึมพำเบา ๆ ในห้องคนเดียว...
...ณ เชียงใหม่...
...“คุณตาจะข้ามไปฝั่งนั้นหรอคะเห็นรอนานแล้ว”...
...หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาหาชายชรา เมื่อเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว ...
...“ใช่ๆ ตาข้ามไม่ได้สักที รถเยอะมากไม่มีรถคันไหนหยุดให้ข้ามเลย”...
...ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า...
...“เดี๋ยวหนูพาข้ามนะคะ”...
...“โอ้ขอบใจมากๆเลยนะหนู”...
...“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูช่วยพยุงคุณตานะคะ”...
...ริชากล่าวพร้อมช่วยพยุ้งคุณตา...
...“หยุดรถทำไมครับ”...
...เด็กน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับการชมบรรยากาศข้างทางเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่ารถที่ตัวเองนั่งมากำลังหยุดลง...
...ภาวินที่ก่อนหน้านั้นกำลังก้มมองโทรศัพท์อยู่ ก็ต้องละสายตาขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะไปเจอเข้ากับหญิงสาวที่เขาบังเอิญเจอเธอเมื่อหลายปีที่แล้ว...
...ภาพที่อยู่ตรงหน้าชายคนนี้ คือภาพหญิงสาวที่ช่วยพาชายชราเดินข้ามถนนผ่านรถของเขาไป เธอก้มหน้าแสดงความขอบคุณโดยไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเป็นที่สนใจของชายที่อยู่ในรถ...
...“มันเป็นทางม้าลาย เราต้องหยุดให้คนข้ามถนนครับ”...
...“อ่อ แบบนี้นี่เอง ภูผาเข้าใจแล้วครับ”...
...“เก่งมากลูก”...
...ภาวินลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู...
...ณ โรงแรมภักดีพิศุทธิ์...
...รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดในบริเวรโรงแรมก่อนที่ภาวินจะเอ่ยขึ้น...
...“ภูผาครับ ถึงแล้วนะ”...
...ภาวินเอ่ยเรียกลูกชายที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่...
...“ภูผา”...
...“คร๊าบบบ”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ยตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะมองไปยังรอบๆ...
...“ถึงแล้วปะลงไปหาคุณอากัน”...
...“ครับ”...
...เด็กชายร่าเริงทันทีเมื่อได้ยินคำนี้...
...“ให้ป๊าอุ้มไหม”...
...“ไม่ครับ”...
...พูดจบผู้เป็นพ่อก็เดินจูงมือลูกน้อยเข้ามายังโรงแรม พนักงานที่อยู่โดยรอบต่างยกมือไหว้เป็นเสียงเดียวกัน เพราะโรงแรมนี้เป็นของตระกูลภักดีพิศุทธิ์ โดยมีลูกชายคนเล็กเป็นคนดูแล...
...“มาแล้ว ตะหนูของอาคิดถึงจังเลยมาให้กอดหน่อยซิ อาซื้อของเล่นกับขนมไว้เยอะเลย”...
...ภูริชที่เฝ้ารออย่างใจจดจ่อเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าหลานชายตัวน้อยกำลังเดินเข้ามากับผู้เป็นพ่อ ส่วนเด็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้น ก็รีบปล่อยมือผู้เป็นพ่อ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาคุณอาสุดที่รัก คุณอาที่ไม่ได้เจอหลานชายนานแล้วทั้งกอดทั้งฟัดแก้มด้วยความคิดถึง ส่วนภาวินเมื่อได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู...
...“ภูผาคิดถึงคุณอาที่สุดเลยครับ”...
...“คุณอาก็คิดถึงภูผาที่สุดเลย”...
...ภูริชพูดกับหลานชายที่อยู่ในอ้อมแขน...
...“แกไม่คิดจะทักพี่ชายแกหน่อยหรอ”...
...“ไงพี่ เมื่อไหรพี่จะแต่งงานครับ”...
...“เหอะ ถ้าจะทักแบบนี้แกหุบปากเหอะ”...
...“5555 ล้อเล่นน่าพี่”...
...“แล้วเป็นไงบ้างงานทางนี้มีปัญหาอะไรไหม”...
...“ไม่มีหรอก สบายมาก อ่อนี่จะเริ่มประชุมแล้วทุกคนรออยู่ด้านใน รีบไปกันเถอะครับ ภูผาครับ รอบอาประชุมก่อนนะ เดี๋ยวอาจะรีบออกมาหานะครับ”...
...“ภูผาครับป๊ากับคุณอาจะเข้าประชุม รออยู่กับคุณลุงสมศักดิ์นะครับ อย่าชนละ”...
...“ภูผาไปด้วยไม่ได้หรอครับ”...
...เด็กน้อยทำหน้าเศร้า...
...“ไม่ได้ครับ”...
...“ภูผาสัญญาครับ ว่าภูผาจะไม่ดื้อ”...
...“ไม่ได้ครับ ในนั้นมีแต่ผู้ใหญ่ และเรื่องที่จะคุยก็สำคัญมากด้วย”...
...“แต่…”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ย น้ำตาเริ่มคลอเบ้า...
...“ให้ภูผาไปเหอะพี่ ไม่มีอะไรหรอก”...
...ผู้เป็นอาเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นหลายชายกำลังจะร้องไห้ก็ทำให้เขาใจอ่อน...
...“ไม่ได้เราจะตามใจภูผาทุกเรื่องไม่ได้นะ ไม่งั้นภูผาจะเอาแต่ใจ”...
...“แต่พี่”...
...“แกก็เหมือนป๊ากับม๊าเลยนะ”...
...ภาวินไม่ทันให้ภูริชพูดจบ ก่อนจะไปอุ้มลูกน้อยจากอ้อมแขนภูริชแล้วส่งให้ ลุงสมศักดิ์ที่ยืนรออยู่ ถึงภูริชไม่อยากปล่อยก็ต้องจำยอม เพราะพี่ชายเขาพูดคำไหนคำนั้นไม่มีใครที่จะขัดเขาได้...
...“ปะ ไหนว่ารีบ”...
...ภาวินเอ่ยกับน้องชาย...
...“แต่พี่…”...
...“เร็ว”...
...ภาวินพูดพลางเดินไปยังห้องประชุม...
...“เอ่อๆ”...
...ภูริชตะโกนตอบพี่ชายก่อนจะหันมาพูดกับหลานตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่...
...“ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวคุณอามานะ ออกมาจะพาไปเที่ยวไปกินขนมอร่อยๆ เด็กน้อยคนเก่งเขาไม่ร้องไห้กันหรอก ระหว่างรอคุณอาเดี๋ยวคุณลุงจะพาไปดูการ์ตูนที่ภูผาชอบนะครับ”...
...เมื่อเด็กน้อยได้ยินแบบนั้นก็ใจชื้น...
...“สัญญานะครับ”...
...เด็กน้อยยกนิ้วก้อยน้อยๆ ขึ้น...
...“อาจะสัญญาก็ต่อเมื่อภูผาหยุดร้องก่อน”...
...พอได้ยินดังนั้นเด็กน้อยก็รีบเช็ดน้ำตาทันที...
...“อาสัญญาครับ”...
...พูดจบชายหนุ่มก็รีบเกี่ยวก้อยกับหลานชายตัวน้อย...
...“อาไปก่อนนะครับ”...
...“ครับ”...
...ภูริชลูบหัวหลานชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะรีบวิ่งตามพี่ชายไป...
...“คุณพ่อกับคุณอาไปประชุมแปปเดียวก็ออกมาแล้ว เดี๋ยวลุงจะพาไปดูการ์ตูนที่คุณภูผาชอบนะครับ”...
...ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นปลอบใจเจ้านายตัวน้อย...
...จบตอน...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Webcomics fan #2
คงไม่มีใครไม่ชื่นชอบงานของแอดได้เลยล่ะ 🤗
2024-05-11
0