ตอนที่ 1

หน้าทางเข้าโรงเรียน มีนักเรียนชายคนหนึ่ง ตัวสูงโปร่ง ราว 190 เซนติเมตร ผมสีดำแต่คิ้วทั้งสองข้างดันสีแดงเข้ม เป็นอะไรที่ดูไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย

เขาเดินมาในอาการงัวเงียเหมือนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ตัวเอนไปมาเหมือนต้นไม้โดนลมพัด นั่นคือวีระที่ออกจากบ้านมาในชื่อชิน

"หาว....." ชินอ้าปากกว้าง พร้อมสูดลมเข้าไปเต็มปอด ใต้ตาคล้ำ

"โอย....ให้ตายสิทำไมถึงได้ง่วงแบบนี้นะ" ชินบ่นระหว่างเดินไปตามทาง

ในที่สุดเขาก็เจอห้องเรียน 4/3 หลังจากที่เดินเลยไปและวนกลับถึงสามรอบได้ วีระเดินเข้าไปในห้องเรียน โดยไม่ต้องเปิดประตู

"เพราะมั้นเปิดไว้อยู่แล้วไง;-;"

ในห้องที่นักเรียนคนอื่นกำลังคุยกันอยู่ หนึ่งคนที่คุยเป็นนักเรียนชายชื่อ ซัน

"เห้ยดูสิพึ่งย้ายมาไม่ถึงเดือนมีสาวเอาของกินให้ทุกวัน....แหม....น่าอิจฉาจริงๆ" ซันพูดจา แซวชินตามปกติ

ชินได้ยินดังนั้นจึงพูดเสียงเรียบ"อ่า..อีกแล้วหรอ ยัยนั่นอีกแล้วสิเนี่ย" เหมือนว่าตอนนี้อาการง่วงหายไปเหมือนไม่เคยมีเลย

ถึงซันจะไม่รู้ แต่ชินรู้ดีเลย กลิ่นน้ำหอมบนกระดาษ และ...ตัวหนึงสือที่เป็นเอกลักษณ์อย่างกับเธอเป็นหมอมานาน แน่นอน... เพราะมันอ่านยาก

ชินเดินไปยังโต๊ะของเขาที่มีขนมวางไว้อยู่ ข้างกันมีผู้ชายนั่งฟุบหลับอยู่ เขาคือปราณ คนที่เปรียบเหมือนน้องชายของวีระ

"นี่ปราณมีรสกล้วยหอมด้ว--"ยังไม่ทันจบประโยค เสียงกรนนั้นพลันหายไป และมีใบหน้าของปราณพุ่งเข้ามางับฉกฉวยขนมรสกล้วยหอมไปจากมือชินอย่างแม่นยำ

ปราณเคี้ยวขนมแก้มตุ่ย และหันมาหาชิน ทำหน้ายิ้มยิงฟัน ยกนิ้วโป้งพร้อมบอกอย่างภาคภูมิใจ "แซบเวอร์"

12:00น.

ในเวลานี้ นักเรียนทุกคนที่เรียนจบชั่วโมงแล้ว จึงพากันลงมาทานอาหารกลางวัน

ม้าหินอ่อนหน้าอาคาร ม.4 มีนักเรียนชายสองคนนั่งอยู่ ผู้ชายผมสีผมตาลนั่งฟุบอยู่ ส่วนอีกคนผมสีน้ำเงินมืดๆนั่งหลังตรง สายตาจับจ้องไปยังอะไรบางอย่างข้างหน้า

ลีออนที่นั่งฟุบอยู่เงยหน้าขึ้นมาพูดกับลัคกี้ที่นั่งมองอะไรอยู่

"เดี๋ยวเบาหวานก็ขึ้นตาหรอกจ้องอยู่นั่นแหล่ะให้ตายสิ"

ลัคกี้ในตอนนี้หน้าตาบึ้งตึง เขานั่งมองนักเรียนชายหญิงคู่นั้นที่อยู่หางไปไม่ไกล พร้อมบรรยายสิ่งที่เห็น

"อื้อหือ..ดู๊ดู..มียิ้มส่งสายตาให้กัน..โห....ดู๊ดู....มีป้อนข้าวหืม......พวกคนมีคู่เขาห่อข้าวมากินเองหรอวะเนี่ย"

จากนั้นเป็นทีของลีออนบ่นพึมพัม พร้อมหันหน้าไปทางอาคาร ม.4

"ไอ้สองคนนั้นมันจะมาตอนไหนวะ?"

ทันใดนั้นเหมือนคำพูดของลีออนจะส่งผล ทั้งสองเดินออกมาจากอาคาร ม.4 ลีออนเพียงคิดอยู่ในใจ พูดให้เร็วกว่านี้เสียก็ดีไอ้พวกนั้นจะได้ลงมาเร็วๆ

ลัคกี้หันหน้าไปทางชายทั้งสอง เป็นผู้ชายตัวสูงในชุดนักเรียน คนที่สูงราวๆ 180 เซนติเมตร คือบาส ส่วนคนที่สูงกว่าบาสประมาณ 5 เซนติเมตร คือจิน คู่หูหุ่นนายแบบเดินมาหาเพื่อนสนิททั้งสองที่นั่งรออยู่ ลัคกี้กี้พูดด้วยความหมั่นไส้

"โห..หล่อนักนะพวกมึง "

จินยิ้มยิงฟัง พร้อมขยิบตาซ้าย เชิดออกไหล่อย่างภาคภูมิพร้อมพูดพระโยคแทงใจดำ

"อืม...พวกไม่มีวาสนาคงไม่เข้าใจหรอกว่าคนหล่อมันเป็นไง"

จากนั้นทั้งสี่คนจึงเดินตามกันต้อยต้อย เพื่อไปยังโรงอาหาร โดยที่ลัคกี้กับจินยังทะเลาะกันเรื่องหล่ออยู่

จากนั้นไม่ถึงสามนาทีมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากอาคาร ม.4 เธอเป็นผู้หญิงตัวสูงราว 170 เซนติเมตร ผมสีส้มมัดหางม้า ใส่แว่นเลนส์เทาสีทึบจนมองไม่เห็นดวงตา มาพร้อมกับข้าวหล่อห่อใหญ่ เธอชื่อเบลล์

เป็นแบบนี้ทุกวัน เบลล์ตรงไปยังสวนหลังอาคาร และนั่งลงที่เก้าอี้ยาวตัวโปรด วางข้าวกล่องไว้บนตัก เธอเปิดกล่องหยิบช้อนซ่อม ในขณะนั้น

"โห ....น่าอร่อยนะขอคำนึงได้ป่ะ?" เสียงจากผู้ชายที่เหมือนว่าจะอยู่ใกล้กับเบลล์ตอนนี้ เบลล์รับรู้ได้ทันทีว่านั่นคือใคร เธอหันไปทางซ้ายพบกับผู้ชายนั่งพิงเก้าอี้ยาว นั่งข้างกับเธออยู่

จบตอนที่1

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***