ฉันหรือเธอคือคนที่นายรัก หัวหน้าหน่วย

กึก!!

ตึกตึก!

ตึก!ตึก!!

???

เร็วเข้าพวกมันมากันแล้ว!!

เสียงของพันโท กรภัทร์ วิภาตตะโกนแข่งกับ เสียงกระสุนที่กราดยิงดังขึ้นทั่วลานจอดยานบิน

" รีบไปขึ้นยาน ฉันจะล่อมันไปอีกทางเอง "

???

แต่ว่า..ผมไม่ไปครับ!! ถ้าลูกพี่ไม่มาด้วย ผมจะไม่ไปไหน-..

“ นายมีครอบครัวที่ต้องกลับไปดูแล อย่าทิ้งชีวิตตัวเองไว้ที่นี่ พวกมันไม่ได้ฝังไมโครชิพไว้ที่นายถ้ารอดไปได้ หนีไปอยู่ที่ SVT ”

???

ล..ลูกพี่!!

“ รีบไป!! ”

กึก!!

ตึกตึก

ปั้งปั้งปั้ง

วิน

เจ้าพวกนี้กัดไม่ปล่อยจริงๆ

ชายหนุ่มเปลี่ยนแม็กกาซีนปืนพกทั้งสองกระบอก เขาหันกลับไปมองกลุ่มทหารหัวกะทิที่ตามเขามาตั้งแต่ฐานข้อมูลจนถึงที่เก็บยานบิน

???

ออกมาหมารับใช้ พวกเรารู้ว่าแกอยู่ตรงนั้น

ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นขณะกำลังเตรียมยิงเขาอีกครั้ง

วิน

ฉันไม่ใช่หมารับใช้!!

ปั้ง! ปั้ง!!

เขาหันมายิงทหารที่กำลังรุกเข้ามาเสียชีวิตคาที่ 2 นาย ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปยังทางออก

“ ตามจับมันมา!! ถ้าจับเป็นไม่ได้ฆ่ามันซะ!! ” หัวหน้าประจำกองทหารพูดขึ้นเสียงดังพร้อมสั่งทหารใต้บังคับบัญชาของตน

ปั้ง!! ปั้ง! ปั้ง!!

วิน

ไอ้เวรนี่!!

ชายหนุ่มหันกลับมายิงสวนจำนวนสี่นัด ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปแอบที่มุมหนึ่งของตึก บาดแผลหน้าท้องเกิดจากกระสุนฝังใน ช่วงที่เขาไม่ระวังตัว ลูกตะกั่วถูกฝังอยู่ในเนื้อของเขา ตอนนี้เขาตกอยู่ในสถานะการณ์ที่คับขันเสียทั้งลูกทีมเสียทั้งคนที่ไว้ใจ และคนที่ชอบ

วิน

เหลืออยู่แม็กซ์เดียว

มือซ้ายกำลังกุมแผลที่หน้าท้อง มือขวากำปืนพร้อมกับดันตัวเองขึ้น

“ นี่วิน ฉันว่าแกออกมาให้พวกฉันจับดีกว่านะ ฉันไม่อยากฆ่าคนร่วมอุดมการณ์ ” หัวหน้าประจำกองทหารคนหนึ่งเอ่ย

“ แกพูดแบบนั้นแล้วได้อะไรขึ้นมา ฉันไม่เห็นตาบ้านั้นจะโผล่หัวออกมาเลย อีกอย่างนายอย่าลืมสิ!! ยัยนั่นต้องการจับเป็นนะย่ะ ” หญิงหัวหน้าประจำกองทหารคนหนึ่งโวยวายขึ้นเสียงดัง ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นเขาได้แต่สมเพชตัวเองเงียบ ๆ ทั้งชีวิตของเขาถึงจะเคยอยู่ตกต่ำขนาดไหนก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่ต้องให้ผู้หญิงมาปกป้อง

“ วิน!! แกเก่งแต่หลบอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงหรอว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าๆ ไอ้หน้าตัวเมียเอ้ย!! ”

ปั้ง!!

“ อ๊ากก!! ไอ้บ้าเอ้ย!! ไอเวรนี่!! แกกล้ายิงฉันหรอ!! ”

วิน

ทำไมฉันจะยิงแกไม่ได้..ในเมื่อเราไม่ได้อยู่ข้างเดียวกัน ฉันจะฆ่าใครก็ได้

น้ำเสียงเย็นชาเจือปนด้วยโกรธเคือง วินเหลือบมองพวกเขาอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งไปอีกฝั่ง

วินวิ่งมายังแม่น้ำสายกลางที่ไหลไปทั่วเมือง เพื่อไว้ใช้สำหรับการเกษตรตามทุ่งนาและการทำไร่ต่าง ๆ เขากระโดดลงไปในแม่น้ำสายกลางที่กำลังไหลอย่างเชี่ยวกาจอย่างไม่ลังเล

ตู้มม!

“ หมอนั่นกระโดดลงน้ำไปแล้ว!! รีบไปตามคนมาล้อมที่นี่กับปลายน้ำเอาไว้ อย่าให้หมอนั่นหนีไปได้!! ” หัวหน้าประจำกองทหารหญิงสั่งลูกน้องของตน ก่อนที่เธอจะรีบกลับไปที่ศูนย์บัญชาการเพื่อรายงานผู้บังคับบัญชา

‘ ชีวิตนี้เกิดมาเพียงครั้งเดียว.' ‘ฉันไม่เคยเสียใจกับเรื่องไหน.. ’ ‘ เท่ากับเรื่องที่เกิดขึ้น... ’ ‘ จากการตัดสินใจของฉัน ’ ‘ ที่ไม่อาจย้อนไปแก้ไขอะไรได้อีก... ’ ‘ ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดว่า....’ ‘ ฉันได้เจอแสงสว่าง...’ ‘ ที่จะนำฉันสู่ปลายทางที่สดใส... ’ ‘ แต่ทุกอย่าง...ไม่ใช่แบบนั้น ' เพล้ง!! ‘ สิ่งที่เธอมอบให้ฉัน... ’ ‘ หากว่ากลางความมืดมิด... ’ ‘ มีแสงสว่างส่องลงมา.... ’ ‘ ก็คงจะดี... ’ “ ต่อจากนี้ฉันจะ... ” “ ไม่รักเธออีกแล้ว... ”

20 นาทีต่อมา

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

นายท่าน

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

ดึกแล้วทำไมท่านถึงยังออกมาเดินอยู่ด้านนอกที่พักแบบนี้

หุ่นยนต์นามว่าอีทัชเอ่ยถามนายของตน เจ้าของเส้นผมสีดำสลวยยาวปิดบังใบหน้าหันมามองหุ่นยนต์ตัวกลมที่ลอยอยู่ข้าง ๆ

เสี่ยวไป๋

ออกมาเพราะต้องการจะมาหาร้านตัดผมยังไง เรื่องนี้เราคุยกันหลายรอบแล้วนะอีทัช

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

แต่ว่าอีทัช จำได้

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

นายท่านไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

เสี่ยวไป๋

แน่อยู่แล้วนี่

เสี่ยวไป๋

ฉันจำได้ว่าบอกอีทัชในฝัน~ ฮ่าฮ่าฮ่า

เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้ามีความสุขที่แกล้งผู้ช่วยตัวเองได้สำเร็จ

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

นายท่านอีทัชว่า... อีทัชพบศพมนุษย์

เสี่ยวไป๋

อีทัช ดึกดึ่นแบบนี้แล้วอย่าพูดอะไรไม่เข้าเรื่องได้ไหม นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ

ถึงจะพูดแบบนั้นแน่เจ้าตัวกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม

เสี่ยวไป๋

อยู่ตรงไหน

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

กำลังลอยอยู่ชาญตลิ่ง

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

นายท่านเดินลงไปก็จะเจอ นายท่านน่าจะได้ซุปหม้อใหญ่เลยนะครับ

เสี่ยวไป๋

ไอเจ้าบ้า! ฉันไม่กินคนเว้ย!!

อีทัช [ผู้ช่วยส่วนตัวธีร์]

อีทัชนึกว่านายท่านกำลังหิว..

เสี่ยวไป๋

เงียบ!

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ