![เรื่องวุ่นๆของสามเหลี่ยมเหล็ก [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]](https://cn-e-pic-aliyun.mangatoon.mobi/cartoon-posters/374364671bb.webp)
เรื่องวุ่นๆของสามเหลี่ยมเหล็ก [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]
เที่ยงแล้วนะ
ณ ใต้ต้นไม้ใหญ่มีคนชายคนนึงกำลังนอนพิงอยู่บนเก้าอี้โยกอย่างสบายใจ บรรยากาศที่มีต้นไม้และเย็นสบายชวนให้น่านอนแต่เพราะเหตุบ้างอย่างทำให้เขาต้องตื่นจากการใกล้จะหลับของเขา...
'อ่า... เสียงนี่... เสียงเจ้าอ้วนพั่งจื่อนี้เอง..'
หวังพั่งจื่อ
"เทียนเจิน! ฉันรู้นะว่านายตื่นแล้ว ลุกไปทานข้าวกันเถอะ นี่มันเที่ยงกว่าแล้วนะ" [เดินไปหาอู๋เสียแล้วจับเก้าอี้โยก โยกไปมา]
'เจ้าอ้วนชอบเรียกผมว่าเทียนเจินตลอด' [อู๋เสียค่อยๆลืมตาแล้วหันไปมองพั่งจื่อ]
อู๋เสีย
"รู้แล้วน่า~ เลิกโยกเก้าอี้โยกฉันได้แล้ว"
อู๋เสีย
"นายไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป" [ขยับตัวหันหน้าหนีพั่งจื่อแล้วหลับตานอนต่อ]
หวังพั่งจื่อ
"เทียนเจิน เดี๋ยวของนายเนี่ยมันเมื่อไหร่กันถ้านายยังไม่ลุกไปทานข้าวก่อนข้าวจะเย็นล่ะก็ ฉันจะเรียกเสี่ยวเกอแล้วนะ" [ยืนเท้าเอวอยู่ข้างๆเก้าอี้โยก]
หวังพั่งจื่อ
... [ถอนหายใจ]
เสียงเท้าของพั่งจื่อเดินออกไปจากบริเวณของอู๋เสีย
ก็มีเสียงเท้าเบาๆของใครสักคนเดินเข้ามาแล้วยืนอยู่ด้านข้างของเก้าอี้อีกฝั่งที่พั่งจื่อเคยยืน แสงแดดจางๆที่เคยส่องมาหายไปเพราะมีใครสักคนยืนบังแดดตรงนั้น
แต่อู๋เสียก็ยังคงไม่ได้ใส่ใจอะไรกับแสงแดดจางๆที่หายไป จนกระทั่ง...
อู๋เสีย
[รีบลืมตามองก่อนจะเบิกตากว้างตกใจและมึนงง] "สะ-เสี่ยวเกอ!? นายทำอะไรของนายเนี่ย!"
เสี่ยวเกอ ผู้เงียบขรึมและไม่ค่อยชอบพูดชอบทำหน้านิ่งตลอด เดินมาอุ้มอู๋เสียในท่าเจ้าสาวออกจากเก้าอี้โยก มาไว้ในอ้อมแขนของตนแทน
อู๋เสีย
"ฉันรู้แล้วๆ วางฉันลงเถอะ" [พยายามออกจากอ้อมแขนเสี่ยวเกอ]
จางฉี่หลิง
"..." [อุ้มอู๋เสียไว้ไม่ยอมให้อู๋เสียออกจากอ้อมแขนของตน]
อู๋เสีย
"เสี่ยวเกอ ฉันบอกให้นายวางฉันลงไง-"
อู๋เสีย
"เอ๊ะ? นี่เสี่ยวเกอ ...นายเมินโหยวผิงได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย"
เสี่ยวเกอฟังที่อู๋เสียพูดทุกคำแต่ทำเป็นไม่สนใจเหมือนที่เคยทำประจำในระหว่างอุ้มอู๋เสียที่ดิ้นเล็กน้อยอย่างขัดขืนพาไปที่ระเบียบบ้าน ที่มีโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสไม่ใหญ่มากหรือเล็กไปบนโต๊ะมีอาหารจัดเตรียมไว้สำหรับสามคนซึ่งมีพั่งจื่อนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
พั่งจื่อที่กำลังเตรียมข้าวให้เงยหน้าและหันไปมองเสี่ยวเกอแล้วเห็นอู๋เสียที่โดนอุ้มในท่าเจ้าสาวมาก็อดที่จะหัวเราะขำขันไม่ได้
เสี่ยวเกอมาถึงที่หมายของตนก็ค่อยๆวางอู๋เสียลงตรงที่ประจำอย่างเบามือและระมัดระวังก่อนที่ตนจะนั่งลงข้างๆอู๋เสียแต่ตรงกันข้ามพั่งจื่อ
หวังพั่งจื่อ
"ฮ่าๆ มาๆ เสี่ยวเกอ,เทียนเจินมาทานข้าวด้วยกัน เสี่ยอ้วนคนนี้ตักข้าวไว้ให้พวกนายแล้ว" [ยกชามข้าวที่ตักให้ไปวางไว้ตรงหน้าอู๋เสียและเสี่ยวเกอ]
จางฉี่หลิง
"...อืม" [พยักหน้ารับ]
อู๋เสีย
"เห้อ.. ขอบใจนะพั่งจื่อ" [ถอนหายใจ]
หวังพั่งจื่อ
"อู๋เสียเทียนเจิน เป็นอะไรไปไม่ชอบการบริการของพี่ใหญ่เสี่ยวเกอหรือไง ฮ่าๆ" [ใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ชามข้าวอู๋เสีย]
อู๋เสีย
"หยุดพูดไปเลยนะเจ้าอ้วน นายจะล้อเลียนฉันถึงรุ่นลูกหลานเหลนโหลนเลยหรือไง ฉันเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ" [อยากบ่นมากๆแต่บ่นไม่ได้เพราะแอบชอบที่ให้เสี่ยวเกออุ้ม]
จางฉี่หลิง
"อู๋เสีย" [กำลังใช้ตะเกียบตักอาหารใส่ชามตัวเอง]
อู๋เสีย
"ฮึ มีอะไรหรอเสี่ยวเกอ" [หันไปมองเสี่ยวเกอ]
จางฉี่หลิง
[หันไปมองอู๋เสียและสบตากับอู๋เสียสักพัก] " ... นายชอบ"
อู๋เสีย
"... ห๊ะ?" [เอียงคอไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างสงสัยและมึนงง]
เสี่ยวเกอและอู๋เสียนั่งสบตากันสักพัก...
รู้ความหมายที่เสี่ยวเกอพูด...
อู๋เสีย
"เอ๊ะ?" [หน้าแดงหลังรู้ว่าเสี่ยวเกอหมายถึงอะไร]
อู๋เสีย
"สะ-เสี่ยวเกอ ฉ-ฉันไม่ได้ชอบให้นายอุ้มซะหน่อย น-นายพูดมั่วแล้ว" [เขินจนพูดตะกุกตะกัก]
จางฉี่หลิง
"..." [หันไปใช้ตะเกียบคีบอาหารอย่างปกติเหมือนไม่ได้พูดอะไรไว้]
พั่งจื่อที่นั่งมองทั้งสองคนเป็นพักๆระหว่างคีบอาหารให้ตัวเองก็แอบหัวเราะเบาๆอย่างขำขันอารมณ์ดี
หวังพั่งจื่อ
"ฮ่าๆ เทียนเจินน้อยไม่ยอมทานข้าว ที่แท้แล้วก็อยากให้พี่ใหญ่เสี่ยวเกอไปอุ้นนี่เอง เสี่ยอ้วนเข้าใจแล้วคราวหน้าจะบอกให้เสี่ยวเกอไปอุ้มเทียนเจินมาอีกนะ ฮ่าๆ"
อู๋เสีย
"เจ้าอ้วน!" [เขินหน้าแดง... หรือโกรธพั่งจื่อก็ไม่แน่]
หวังพั่งจื่อ
"จ้าๆ เสี่ยอ้วนไม่แกล้งนายแล้ว ทานข้าวๆ ฮ่าๆ"
อู๋เสีย
"..." [⁄(⁄ ⁄>⁄-⁄<⁄ ⁄)⁄]
อู๋เสีย
"อะไร..." [หันไปมองเสี่ยวเกออย่างไม่พอใจแต่อารมณ์นั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว]
เสี่ยวเกอใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาปิ้งที่แกะออกอย่างดีมาจ่อที่ริมฝีปากของอู๋เสีย
จางฉี่หลิง
"ปลาปิ้ง ...อร่อย" [สบตาอู๋เสียอย่างไม่กระพริบตา]
อู๋เสีย
"..." [สบตาเสี่ยวเกอเช่นกัน รู้สึกประหลาดใจและหัวใจเต้นแรง]
สายตาที่ทั้งสองมองกันและกันอย่างอบอุ่นหัวใจ
เสี่ยวเกอจึงไม่สามารถปล่อยให้คนที่ตนรักและเป็นห่วงที่ถึงเวลานี้แล้วก็ยังไม่ได้ทานข้าวซะทีปล่อยผ่านไปได้
จางฉี่หลิง
"อู๋เสีย..." [ยังคงคีบเนื้อปลาที่ตนแกะอย่างปราณีตและระมัดระวังอย่างดีจ่อริมฝีปากอยู่จนกว่าอู๋เสียจะทานมันเข้าไป]
เสียงที่เรียบนิ่งและอ่อนโยนของเสี่ยวเกอ.... ที่มีให้อู๋เสียคนเดียว
อู๋เสียมีหรอที่จะไม่หวั่นไหว
อู๋เสีย
"..." [อ้าปากงับเนื้อปลาที่เสี่ยวเกอแล้วทานข้าวตามอย่างโดยดี]
จางฉี่หลิง
"..." [ทานข้าวต่อและคอยมองอู๋เสียเป็นพักๆและคอยคีบอาหารให้อู๋เสีย]
ส่วนเจ้าอ้วนหวังพั่งจื่อก็คอยดูทั้งสองเป็นพักๆเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยขัดขวางอะไรทั้งสองคน ทั้งสามคนทานข้าวกันเงียบๆ อาจจะมีคีบอาหารใส่ชามอู๋เสียเป็นบางครั้งและคุยกันบ้าง สาเหตุที่การกระทำพวกเขาดูใส่ใจอู๋เสียเป็นพิเศษเพราะเป็นห่วงเรื่องสุขภาพอู๋เสียสาเหตุมาจากที่อู๋เสียไม่ชอบดูแลตัวเอง
หวังพั่งจื่อและเสี่ยวเกอจึงเป็นห่วงอู๋เสียมากๆ เพราะเคยผ่านอะไรที่อันตรายและกับดักในสุสานมามากมายรวมเป็นรวมตายด้วยกันมาหลายปี รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง เพียงแค่มองตากันก็รู้ว่าอีกคนต้องการอะไร
ไม่ว่าอู๋เสียจะอยู่ที่ไหนพวกเขาก็จะอยู่กับอู๋เสีย
'ถ้าไม่มีกันสามคน จะเรียกว่าสามเหลี่ยมเหล็กได้อย่างไง'
คำพูดที่หวังพั่งจื่อเคยพูดไว้
"ถึงเราจะเกิดวันเดือนปีเดียวกันไม่ได้ แต่เราตายก็วันเดือนปีเดียวกันได้"
ถึงแม้ตอนนั้นเจ้าอ้วนจะเมานิดๆก็เถอะ
เรื่องลงสุสานพวกเขาเลิกรับงานกันแล้ว
และตอนนี้พวกเขาก็อยู่ที่หมู่บ้านฝน
สถานที่ที่บรรยายเย็นสบายห่างไกลจะผู้คนในเมืองแสนไกลและเงียบสงบ
ชื่อก็บอกแล้วว่าหมู่บ้านฝน ฝนมักจะตกมากกว่าสถานที่ไหนๆ
อู๋เสียชื่อเล่นที่มีคนตั้งให้ : เทียนเจิน, เสี่ยวเสีย
จางฉี่หลิงชื่อเล่นที่มีคนตั้งให้: เมินโหยวผิง, เสี่ยวเกอ, นายใบ้จาง
หวังพั่งจื่อชื่อเล่นที่มีคนตั้งให้: เจ้าอ้วน, เจ้าอ้วนหวัง, เฮียอ้วย
ตั้งเอง: เสี่ยอ้วน
Comments