เรื่องวุ่นๆของสามเหลี่ยมเหล็ก [บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน]
เที่ยงแล้วนะ
ณ ใต้ต้นไม้ใหญ่มีคนชายคนนึงกำลังนอนพิงอยู่บนเก้าอี้โยกอย่างสบายใจ บรรยากาศที่มีต้นไม้และเย็นสบายชวนให้น่านอนแต่เพราะเหตุบ้างอย่างทำให้เขาต้องตื่นจากการใกล้จะหลับของเขา...
'อ่า... เสียงนี่... เสียงเจ้าอ้วนพั่งจื่อนี้เอง..'
หวังพั่งจื่อ
"เทียนเจิน! ฉันรู้นะว่านายตื่นแล้ว ลุกไปทานข้าวกันเถอะ นี่มันเที่ยงกว่าแล้วนะ" [เดินไปหาอู๋เสียแล้วจับเก้าอี้โยก โยกไปมา]
'เจ้าอ้วนชอบเรียกผมว่าเทียนเจินตลอด' [อู๋เสียค่อยๆลืมตาแล้วหันไปมองพั่งจื่อ]
อู๋เสีย
"รู้แล้วน่า~ เลิกโยกเก้าอี้โยกฉันได้แล้ว"
อู๋เสีย
"นายไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป" [ขยับตัวหันหน้าหนีพั่งจื่อแล้วหลับตานอนต่อ]
หวังพั่งจื่อ
"เทียนเจิน เดี๋ยวของนายเนี่ยมันเมื่อไหร่กันถ้านายยังไม่ลุกไปทานข้าวก่อนข้าวจะเย็นล่ะก็ ฉันจะเรียกเสี่ยวเกอแล้วนะ" [ยืนเท้าเอวอยู่ข้างๆเก้าอี้โยก]
หวังพั่งจื่อ
... [ถอนหายใจ]
เสียงเท้าของพั่งจื่อเดินออกไปจากบริเวณของอู๋เสีย
ก็มีเสียงเท้าเบาๆของใครสักคนเดินเข้ามาแล้วยืนอยู่ด้านข้างของเก้าอี้อีกฝั่งที่พั่งจื่อเคยยืน แสงแดดจางๆที่เคยส่องมาหายไปเพราะมีใครสักคนยืนบังแดดตรงนั้น
แต่อู๋เสียก็ยังคงไม่ได้ใส่ใจอะไรกับแสงแดดจางๆที่หายไป จนกระทั่ง...
อู๋เสีย
[รีบลืมตามองก่อนจะเบิกตากว้างตกใจและมึนงง] "สะ-เสี่ยวเกอ!? นายทำอะไรของนายเนี่ย!"
เสี่ยวเกอ ผู้เงียบขรึมและไม่ค่อยชอบพูดชอบทำหน้านิ่งตลอด เดินมาอุ้มอู๋เสียในท่าเจ้าสาวออกจากเก้าอี้โยก มาไว้ในอ้อมแขนของตนแทน
อู๋เสีย
"ฉันรู้แล้วๆ วางฉันลงเถอะ" [พยายามออกจากอ้อมแขนเสี่ยวเกอ]
จางฉี่หลิง
"..." [อุ้มอู๋เสียไว้ไม่ยอมให้อู๋เสียออกจากอ้อมแขนของตน]
อู๋เสีย
"เสี่ยวเกอ ฉันบอกให้นายวางฉันลงไง-"
อู๋เสีย
"เอ๊ะ? นี่เสี่ยวเกอ ...นายเมินโหยวผิงได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย"
เสี่ยวเกอฟังที่อู๋เสียพูดทุกคำแต่ทำเป็นไม่สนใจเหมือนที่เคยทำประจำในระหว่างอุ้มอู๋เสียที่ดิ้นเล็กน้อยอย่างขัดขืนพาไปที่ระเบียบบ้าน ที่มีโต๊ะสี่เหลี่ยมจัตุรัสไม่ใหญ่มากหรือเล็กไปบนโต๊ะมีอาหารจัดเตรียมไว้สำหรับสามคนซึ่งมีพั่งจื่อนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
พั่งจื่อที่กำลังเตรียมข้าวให้เงยหน้าและหันไปมองเสี่ยวเกอแล้วเห็นอู๋เสียที่โดนอุ้มในท่าเจ้าสาวมาก็อดที่จะหัวเราะขำขันไม่ได้
เสี่ยวเกอมาถึงที่หมายของตนก็ค่อยๆวางอู๋เสียลงตรงที่ประจำอย่างเบามือและระมัดระวังก่อนที่ตนจะนั่งลงข้างๆอู๋เสียแต่ตรงกันข้ามพั่งจื่อ
หวังพั่งจื่อ
"ฮ่าๆ มาๆ เสี่ยวเกอ,เทียนเจินมาทานข้าวด้วยกัน เสี่ยอ้วนคนนี้ตักข้าวไว้ให้พวกนายแล้ว" [ยกชามข้าวที่ตักให้ไปวางไว้ตรงหน้าอู๋เสียและเสี่ยวเกอ]
จางฉี่หลิง
"...อืม" [พยักหน้ารับ]
อู๋เสีย
"เห้อ.. ขอบใจนะพั่งจื่อ" [ถอนหายใจ]
หวังพั่งจื่อ
"อู๋เสียเทียนเจิน เป็นอะไรไปไม่ชอบการบริการของพี่ใหญ่เสี่ยวเกอหรือไง ฮ่าๆ" [ใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ชามข้าวอู๋เสีย]
อู๋เสีย
"หยุดพูดไปเลยนะเจ้าอ้วน นายจะล้อเลียนฉันถึงรุ่นลูกหลานเหลนโหลนเลยหรือไง ฉันเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ" [อยากบ่นมากๆแต่บ่นไม่ได้เพราะแอบชอบที่ให้เสี่ยวเกออุ้ม]
จางฉี่หลิง
"อู๋เสีย" [กำลังใช้ตะเกียบตักอาหารใส่ชามตัวเอง]
อู๋เสีย
"ฮึ มีอะไรหรอเสี่ยวเกอ" [หันไปมองเสี่ยวเกอ]
จางฉี่หลิง
[หันไปมองอู๋เสียและสบตากับอู๋เสียสักพัก] " ... นายชอบ"
อู๋เสีย
"... ห๊ะ?" [เอียงคอไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างสงสัยและมึนงง]
เสี่ยวเกอและอู๋เสียนั่งสบตากันสักพัก...
รู้ความหมายที่เสี่ยวเกอพูด...
อู๋เสีย
"เอ๊ะ?" [หน้าแดงหลังรู้ว่าเสี่ยวเกอหมายถึงอะไร]
อู๋เสีย
"สะ-เสี่ยวเกอ ฉ-ฉันไม่ได้ชอบให้นายอุ้มซะหน่อย น-นายพูดมั่วแล้ว" [เขินจนพูดตะกุกตะกัก]
จางฉี่หลิง
"..." [หันไปใช้ตะเกียบคีบอาหารอย่างปกติเหมือนไม่ได้พูดอะไรไว้]
พั่งจื่อที่นั่งมองทั้งสองคนเป็นพักๆระหว่างคีบอาหารให้ตัวเองก็แอบหัวเราะเบาๆอย่างขำขันอารมณ์ดี
หวังพั่งจื่อ
"ฮ่าๆ เทียนเจินน้อยไม่ยอมทานข้าว ที่แท้แล้วก็อยากให้พี่ใหญ่เสี่ยวเกอไปอุ้นนี่เอง เสี่ยอ้วนเข้าใจแล้วคราวหน้าจะบอกให้เสี่ยวเกอไปอุ้มเทียนเจินมาอีกนะ ฮ่าๆ"
อู๋เสีย
"เจ้าอ้วน!" [เขินหน้าแดง... หรือโกรธพั่งจื่อก็ไม่แน่]
หวังพั่งจื่อ
"จ้าๆ เสี่ยอ้วนไม่แกล้งนายแล้ว ทานข้าวๆ ฮ่าๆ"
อู๋เสีย
"..." [⁄(⁄ ⁄>⁄-⁄<⁄ ⁄)⁄]
อู๋เสีย
"อะไร..." [หันไปมองเสี่ยวเกออย่างไม่พอใจแต่อารมณ์นั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว]
เสี่ยวเกอใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาปิ้งที่แกะออกอย่างดีมาจ่อที่ริมฝีปากของอู๋เสีย
จางฉี่หลิง
"ปลาปิ้ง ...อร่อย" [สบตาอู๋เสียอย่างไม่กระพริบตา]
อู๋เสีย
"..." [สบตาเสี่ยวเกอเช่นกัน รู้สึกประหลาดใจและหัวใจเต้นแรง]
สายตาที่ทั้งสองมองกันและกันอย่างอบอุ่นหัวใจ
เสี่ยวเกอจึงไม่สามารถปล่อยให้คนที่ตนรักและเป็นห่วงที่ถึงเวลานี้แล้วก็ยังไม่ได้ทานข้าวซะทีปล่อยผ่านไปได้
จางฉี่หลิง
"อู๋เสีย..." [ยังคงคีบเนื้อปลาที่ตนแกะอย่างปราณีตและระมัดระวังอย่างดีจ่อริมฝีปากอยู่จนกว่าอู๋เสียจะทานมันเข้าไป]
เสียงที่เรียบนิ่งและอ่อนโยนของเสี่ยวเกอ.... ที่มีให้อู๋เสียคนเดียว
อู๋เสียมีหรอที่จะไม่หวั่นไหว
อู๋เสีย
"..." [อ้าปากงับเนื้อปลาที่เสี่ยวเกอแล้วทานข้าวตามอย่างโดยดี]
จางฉี่หลิง
"..." [ทานข้าวต่อและคอยมองอู๋เสียเป็นพักๆและคอยคีบอาหารให้อู๋เสีย]
ส่วนเจ้าอ้วนหวังพั่งจื่อก็คอยดูทั้งสองเป็นพักๆเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยขัดขวางอะไรทั้งสองคน ทั้งสามคนทานข้าวกันเงียบๆ อาจจะมีคีบอาหารใส่ชามอู๋เสียเป็นบางครั้งและคุยกันบ้าง สาเหตุที่การกระทำพวกเขาดูใส่ใจอู๋เสียเป็นพิเศษเพราะเป็นห่วงเรื่องสุขภาพอู๋เสียสาเหตุมาจากที่อู๋เสียไม่ชอบดูแลตัวเอง
หวังพั่งจื่อและเสี่ยวเกอจึงเป็นห่วงอู๋เสียมากๆ เพราะเคยผ่านอะไรที่อันตรายและกับดักในสุสานมามากมายรวมเป็นรวมตายด้วยกันมาหลายปี รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง เพียงแค่มองตากันก็รู้ว่าอีกคนต้องการอะไร
ไม่ว่าอู๋เสียจะอยู่ที่ไหนพวกเขาก็จะอยู่กับอู๋เสีย
'ถ้าไม่มีกันสามคน จะเรียกว่าสามเหลี่ยมเหล็กได้อย่างไง'
คำพูดที่หวังพั่งจื่อเคยพูดไว้
"ถึงเราจะเกิดวันเดือนปีเดียวกันไม่ได้ แต่เราตายก็วันเดือนปีเดียวกันได้"
ถึงแม้ตอนนั้นเจ้าอ้วนจะเมานิดๆก็เถอะ
เรื่องลงสุสานพวกเขาเลิกรับงานกันแล้ว
และตอนนี้พวกเขาก็อยู่ที่หมู่บ้านฝน
สถานที่ที่บรรยายเย็นสบายห่างไกลจะผู้คนในเมืองแสนไกลและเงียบสงบ
ชื่อก็บอกแล้วว่าหมู่บ้านฝน ฝนมักจะตกมากกว่าสถานที่ไหนๆ
อู๋เสียชื่อเล่นที่มีคนตั้งให้ : เทียนเจิน, เสี่ยวเสีย
จางฉี่หลิงชื่อเล่นที่มีคนตั้งให้: เมินโหยวผิง, เสี่ยวเกอ, นายใบ้จาง
หวังพั่งจื่อชื่อเล่นที่มีคนตั้งให้: เจ้าอ้วน, เจ้าอ้วนหวัง, เฮียอ้วย
ตั้งเอง: เสี่ยอ้วน
ฝนตกระวังเดินไม่ได้
วันที่ 20 มี.ค.
ณ บ้านหลังนึงท้ายหมู่บ้านฝน
ฝนตกตั้งแต่5ตีจนถึง9โมงครึ่งก็ยังตกอยู่
บรรยากาศโดยรอบเย็นสบาย เสียงฝนกระทบหลังคาและต้นไม้ใบหญ้าพื้นดินเบาๆเหมือนเสียงกล่อมทำให้รู้สึกง่วงนอนและผ่อนคลาย
แต่มีบางคนที่อยากออกไปข้างนอกบ้านอย่างอู๋เสียแต่ออกไปไม่ใด้เพราะฝนตกจึงทำได้เพียงนั่งมองออกไปนอกบ้าน
อู๋เสีย
"เจ้าอ้วนเมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก ฉันอยากออกไปข้างนอกแล้ว" [นอนอยู่บนที่นั่งตัวยาวที่ทำจากไม้อย่างดีหันเท้าไปทางหน้าบ้าน นอนมองดูเม็ดฝนที่ตกลงมา]
หวังพั่งจื่อ
"เทียนเจินน้อย นี่นายถามฉันหรอ ฉันไม่ใช่พยากรณ์อากาศซะหน่อยจะไปรู้ได้อย่างไง" [กำลังกวาดบ้าน]
ปล่อยในความเงียบปกคลุมได้ยินเพียงฝนที่ตกลงมาและเสียงเจ้าอ้วนทำความสะอาดบ้าน
อู๋เสีย
"เจ้าอ้วน" [น้ำเสียงเบื่อหน่าย]
หวังพั่งจื่อ
"หึ มีอะไร เทียนเจิน นายรู้สึกเบื่อหรือไง ถ้าเบื่อล่ะก็นอนไปเลย" [ก้มหน้าก้มหน้าตั้งใจทำความสะอาดบ้าน]
อู๋เสีย
"ไม่เอา ฉันนอนเต็มอิ่มแล้ว ว่าแต่นายเห็นเสี่ยวเกอไหม" [นอนมองเพดาน]
หวังพั่งจื่อ
"เสี่ยวเกอนะหรอ คงน่าจะอยู่บนห้องแหละมั้ง เห็นตอนเช้าลงมาทานข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องไปเลย" [ทำความสะอาดเสร็จแล้ว]
เจ้าอ้วนเก็บอุปกรณ์ของตัวเองไปหลังบ้าน นานสักพักก็เดินกับมาหาอู๋เสีย
หวังพั่งจื่อ
"เทียนเจิน เดี๋ยวฉันจะออกไปข้านนอกซักพักนะ" [เตรียมตัวออกไปข้างนอก]
อู๋เสีย
[พอได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง หันไปมองพั่งจื่อที่กำลังใส่เสื้อกันฝนตัวใหญ่ที่พอดีตัว] "นายจะออกไปข้างนอกหรอ ฝนมันยังตกอยู่เลยนะ เดี๋ยวอีกสักพักคงตกหนักกว่านี้"
หวังพั่งจื่อ
"เอาน่า ฉันแข็งแรงกว่านายอีกนะเทียนเจินน้อย เห็นพุงของฉันหรือเปล่า เฮียอ้วนไม่ป่วยเพราะฝนแค่นี้หรอกนะฮ่าๆ" [ใส่เสื้อกันฝนเสื้อเสร็จแล้ว เตรียมออกไปข้างนอก]
อู๋เสีย
"...คนอ้วนก็ป่วยได้นะเจ้าอ้วน" [(눈‸눈)]
หวังพั่งจื่อ
"ฮ่าๆ เทียนเจินนายเนี่ยคิดมากเกินไปแล้วนะ แต่ฉันเป็นคนป่วยยากนายก็รู้~" [(｡•̀ᴗ-)✧]
อู๋เสียอยากจะออกจากบ้าน จึงจะถามพั่งจื่อ
หวังพั่งจื่อ
"ไม่ได้" [(ʘᴗʘ)]
อู๋เสีย
"ฉันยังพูดไม่จบเลย-"
หวังพั่งจื่อ
"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ นายอยู่ที่นี่แหละเทียนเจิน ถ้านายโดนฝนเดี๋ยวจะป่วยเอาได้เพราะฉะนั้นนายอยู่ที่นี่แหละ" [( ´◡‿ゝ◡`)]
หวังพั่งจื่อ
"เปล่า ฉันคือพี่เลี้ยงของนาย" [(. ❛ ᴗ ❛.)]
หวังพั่งจื่อ
"โอ้ ฉันต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวฝนจะตกหนักกว่านี้" [หยิบของที่จำเป็นและก็รีบออกไป]
อู๋เสีย
"เอ๊ะ!? เดี๋ยวสิ..." [ยกมือขึ้นและหันมองตามเจ้าอ้วนที่รีบออกจากบ้าน]
อู๋เสียยกมือค้างบนอากาศสักพักก่อนจะเอามือลงอยากจะพูดถามพั่งจื่อว่าจะไปไหนก็ไม่ทันเสียแล้ว
พั่งจื่อถึงจะอ้วนแต่ก็เดินเร็วมาก... อู๋เสียรู้สึกว่า เจ้าอ้วนจะออกไปไหนถึงได้รีบร้อนแบนนี้คงไม่ได้เป็นเพราะกลัวฝนจะตกหนักอีกรอบแน่ๆ มันต้องมีเหตุผลอื่นด้วย ...แล้วเหตุผลนั้นคืออะไรกันล่ะ?
อู๋เสีย
[ถอนหายใจ] "เห้อ~ ช่างเถอะเจ้าอ้วนคงไปหาสาวในหมู่บ้านล่ะมั้ง"
อู๋เสีย
"โอ้ย~ เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกเนี่ย รู้สึกเบื่อแล้วสิ เจ้าอ้วนก็รีบออกไปไหนก็ไม่รู้ เจ้าอ้วนนะเจ้าอ้วนทิ้งฉันไว้คนเดียวเฉยเลย" [หงุดหงิดนิดๆ]
อู๋เสีย
"เอ๊ะ? จริงด้วย เจ้าอ้วนบอกว่าเสี่ยวเกออยู่ในห้อง ...รองไปหาดีไหมนะ"
ถึงอู๋เสียจะตั้งคำถามกับตัวเองเหมือนไม่แน่ใจ แต่ความจริงแล้วถึงไม่ตั้งคำถามก็ไปหาเสี่ยวเกออยู่ดี
อู๋เสียลุกจากที่นั่งเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านตรงไปห้องของเสี่ยวเกอ
อู๋เสีย
[เปิดประตูห้องเสี่ยวเอกแล้วเดินเข้าไปในห้อง] "เสี่ยวเกอ"
เสี่ยวเกอที่นั่งมองหน้าต่างหลังบ้านอยู่ก็หันไปมองอู๋เสีย ด้วยสีหน้านิ่งๆเหมือมเดิม
อู๋เสีย
[ยิ้มจางๆ] "เสี่ยวเกอ นายทำอะไรอยู่หรอ"
อู๋เสียปิดประตูห้องก่อนจะเดิมไปหาเสี่ยวเกอ
เสี่ยวเกอไม่ได้พูดอะไร หันไปมองข้างนอกหน้าต่างหลังบ้านเหมือนเดิม
อู๋เสีย
"นายดูฝนตกอยู่หรอหรือว่าท้องฟ้า?"
อู๋เสียไม่ได้รู้สึกแปลกใจที่เสี่ยวเกอไม่คุยด้วยเพราะเขาชินแล้วที่เสี่ยวเกอเป็นแบบนี้และเป็นเรื่องปกติที่เขาจะเป็นคนชวนคุยแล้วไม่มีการตอบกลับจากเสี่ยวเกอมากนัก
อู๋เสีย
"หือ มีอะไรหรอเสี่ยวเกอ?"
จางฉี่หลิง
[หันไปมองอู๋เสีย]"เจ้าอ้วนไม่อยู่"
อู๋เสีย
"อ่าใช่.. เจ้าอ้วนไม่อยู่" [สับสนและมึนงง]
อู๋เสีย
"เสี่ยวเกอ...นายอยากทำอะไร"
อู๋เสีย
"มีอะไรให้อยากทำตอนฝนตกแบบนี้กัน"
จางฉี่หลิง
"...เจ้าอ้วนไม่อยู่... ฉันอยากทำเรื่องอย่างนั้น..." [ลุกขึ้นยืนแล้วเดิมมาหาอู๋เสีย]
อู๋เสีย
"...เรื่องอย่างนั้นหรอ นายหมายถึง..."
เสี่ยวเกอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอู๋เสีย แล้วโน้มตัวลงมา ปลายจมูกห่างกันไม่กี่นิ้ว ดวงตาสีดำที่เหมือนกับท้องฟ้ายามค่ำคืนกับแวววาวเหมือนดวงดาวในขณะที่ทั้งสองจองตากัน
จางฉี่หลิง
"อู๋เสีย... ฉันอยากทำเรื่องยังว่า"
จางฉี่หลิง
"เรื่องนั้น...ที่มีเราแค่สองคน"
อู๋เสีย
"เสี่ยวเกอ!?... พะ-พูดอะไรของนายเนี่ย!" [หน้าแดงและก้าวเท้าถอยหลังเล็กน้อย]
เสี่ยวเกอโอบเอวอู๋เสียแล้วอุ้มเขาไปนอนบนเตียงพร้อมขึ้นคร่อมไม่อู๋เสียให้หนี
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนอู๋เสียไม่ทันได้คัดค้านเลยแม้แต่น้อย
อู๋เสียพอตั้งสติได้ก็พยายามขัดขืน ผลักเสี่ยวเกอที่คร่อมร่างตนไปไกลๆแต่กำลังที่มีไม่มากพอจะผลักเสี่ยวเกอออกไป
แต่ถึงแบบนั้นแต่เสี่ยวเอกก็มีความอดทนมากพอที่จะรอฟังคำอนุญาตจากอู๋เสีย
สายตาอู๋เสียบังเอิญไปเห็นรอยสักกิเลนของเสี่ยวเกอที่หน้าอกซ้ายเพราะเสื้อที่เสี่ยวเกอคอกว้างอยู่พอสมควรแถมเป็นเสื้อยืดพอโดยดึงเล็กน้อยก็ทำให้เห็น
อู๋เสีย
"เอ๊ะ!?" [อุทานเบาๆ]
รอยสักกิเลนที่จะเห็นเฉพาะตอนที่เจ้าของรอยสักมีอุณหภูมิร่างกายสูงเท่านั้น...
อู๋เสีย
'เอาไงดีกิเลนตื่นซะแล้ว... เจ้าอ้วนก็ไม่อยู่บ้านฝนก็ตกหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลย...'
จางฉี่หลิง
[เสี่ยวเกอโน้มหน้าลงซุกซอกคออู๋เสีย สูดดมกลิ่นน้ำหอมประจำตัวอู๋เสียก่อนจะงับต้นคออู๋เสียเบาๆเป็นการกระตุ้นอู๋เสีย]
อู๋เสีย
"อะ..อืม~" [ครางเบาๆ]
หัวใจที่เต้นแรงเป็นจังหวะกลองและความรู้สึกที่อยากทำเหมือนกันทำให้อู๋เสียปัดความลังเลทิ้งไป
อู๋เสีย
'เห้อ ช่างเถอะ ให้ทำสักวันคงไม่เป็นไร'
เหมือนอู๋เสียเลิกผลักเสี่ยวเกอออก เสี่ยวเกอก็รับรู้ว่าอู๋เสียอนุญาตแล้วจึงเริ่มรุกหนักกว่าเดิม
ทั้งจูบ ทั้งหอม ทั้งกอด และ... ลูบคลำไปทั่วอย่างซุกซน
เสื้อผ้าที่ถูกถอดทีละชิ้น ถูกโยกให้อยู่บนพื้นในห้องนอนของเสี่ยวเกออย่างไม่ใส่ใจ
ฝนข้างนอกห้องยังคงตกหนักเหมือนเป็นใจให้ทั้งสองคนทอดรักกันอย่างคลั่งไคล้และเร้าร้อน...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
