บทนำ

เสียงฟ้าผ่าร้องกระหึ่มก้องดังไปทั่วผืนป่า ฝนตกเทลงมาจนเนื้อตัวเปียกปอน ฉันกับรุ่นพี่รีบวิ่งหาที่หลบฝนและยกมือขึ้นมาบังสายฝนที่กระเด็นเข้าตาจนแสบ

รองเท้าเต็มไปด้วยโคลนดิน มีบางครั้งที่ลื่นล้มรุ่นพี่รีบพยุงตัวและประคองฉันขึ้น จากนั้นวิ่งกันสุดชีวิตจนเจอเข้ากับกระท่อมหลังหนึ่ง

ฉันถอดเสื้อคลุมบิดไล่น้ำฝนออก พอตัวเปียกอากาศรอบตัวเย็นลงจนต้องยกมือขึ้นกอดตัวเองให้คลายหนาว

ฉันกับรุ่นพี่ชื่อทูนเราเป็นเจ้าหน้าที่ของอุทานพาเพลิน วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันทำงานอย่างเต็มตัว จากเมื่อก่อนเป็นแค่เจ้าหน้าที่ฝึกหัด

“มูนมาทำงานวันแรกก็เจอแจ็คพอตพอดีเลย” พี่ทูนหันมาหัวเราะ

“ปกติเป็นอย่างนี้บ่อยไหมคะ”

“ไม่นะ คงเพราะวันนี้พายุลูกใหญ่เข้าในรอบห้าสิบปีเลยเป็นแบบนี้”

“เราคงต้องรอฝนให้ตกน้อยลงก่อนแล้วค่อยไปที่รถ”

ระหว่างรอฝนซาลงพี่ทูนเล่าประสบการณ์ที่พบเจอให้ฟัง ฉันรับฟังอย่างตั้งใจและจินตนาการถึงอนาคตที่จะได้เจอบ้าง

ซึ่งงานนี้เป็นงานที่ฉันอยากเป็นมาตั้งแต่เด็กและพยายามทำจนสำเร็จได้

"เธอต้องเป็นเจ้าหน้าที่ที่ดีได้" เขายกยิ้มและตบไหล่ให้กำลังใจฉัน

“เอาแหละ ฝนตกเบาลงแล้วเราไปที่รถกันเถอะ”

บริเวณรอบนอกกระท่อมมืดมิดจนมองอะไรไม่ชัด พี่ทูนหยิบไฟฉายขึ้นมาส่องและเดินนำหน้า

ฉันที่เห็นจึงเปิดไฟฉายส่องตาม เราเดินมาเรื่อยๆจนถึงที่จอดรถหน้าทางเข้าป่า

“นี่มันบ้าอะไรวะ!!”  เสียงสบถเรียกความสนใจจากฉัน

“เกิดอะไรขึ้นคะ” พี่ทูนส่องที่ยางล้อให้ดู ซึ่งล้อทั้งสี่แบนเรียบติดพื้น 

“พี่โทรหาที่สำนักงานให้เขาเอารถมารับแล้วกัน เราขึ้นไปนั่งรอที่รถกันก่อนเถอะ”

“ไม่มีใครรับสายเลย บ้าจริงคงไปแอบอู้กันแน่”

เรานั่งรออยู่ในรถสองชั่วโมงแล้วฝนก็ไม่มีท่าทางจะหยุด พี่ทูนยื่นเสื้อคลุมที่อยู่ในรถให้ฉันใส่กันหนาว

ตอนนี้ร่างกายสั่นไม่หยุดจากการตากฝนเป็นเวลานาน ยิ่งอยู่ในป่าอากาศที่เย็นลงจนติดลบอีก

“พี่ทูนคะ เหมือนมีคนยืนอยู่ตรงหน้ารถค่ะ” ไฟหน้ารถเปิดอยู่ ฉันที่เห็นคนยืนตรงหน้ารถก็สะกิตเรียก

“ในป่าตอนมืด ถ้าเห็นอะไรอย่าไปทักนะ” พี่ทูนที่นอนเอนหลังพูดขึ้นทั้งที่หลับตา

ฉันเอนหน้าเพ่งมองจนมันเริ่มปรากฏรูปร่างคล้ายคน เขายกมือขึ้นโบกมือไปมาในอากาศเหมือนทักทาย มือถืออะไรบางอย่างที่เป็นท่อนยาวๆ

ฉันสะดุ้งสุดตัวที่เขาวิ่งมาด้านพี่ทูน ก่อนฟาดที่กระจกเต็มแรง

“บ้าอะไรวะเนี่ย” พี่ทูนถูกเขาจับคอเสื้อดึงออกจากรถท่ามกลางความตะลึงของฉัน

“อ๊าก!! เจ็บๆ”

ฉันรีบลงจากรถเห็นเขาคนนั้นฟาดพี่ทูนไม่หยุด พี่ทูนง้อตัวร้องด้วยความเจ็บ

ฉันรีบกวาดตามองแถวนั้นหาอะไรที่พอเป็นอาวุธได้ แต่มันไม่มีอะไรเลยที่สามารถป้องกันตัวได้

ฉันจึงตัดสินใจวิ่งพุ่งตัวผลักชายคนนั้นเต็มแรง เขายังคงยืนเฉยมองมาหาฉันที่ล้มก้มจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น

เขาเดินเข้ามาง้างมือถือท่อนนั้นฟาดลงมา ฉันหมุนตัวหลบก่อนที่จะโดนตัวเองและรีบลุกขึ้นยืน

เขารีบเดินเข้ามาฟาดไปมาจนบางครั้งฉันหลบไม่ทันก็โดนตีเต็มแรงหลายที จนร่างกายปวดร้าวไปทั่ว

“ปล่อยนะ” เขาบีบคอฉันยกตัวขึ้นสูงจนขาลอยจากพื้น เขาเป็นคนตัวใหญ่ร่างกายกำยำ

“ปล่อยเธอนะเว้ย”

พี่ทูนกระโดดเตะชายคนนั้นจนเขาเสียหลักและปล่อยมือออกจากคอฉัน

ฉันไอออกมาอย่างหนักมองไปยังพี่ทูนที่กำลังต่อสู้กับชายร่างใหญ่

ไม่ว่ามองยังไงพี่ทูนก็เสียเปรียบเห็นๆกับความต่างของร่างกาย

ชายคนนั้นสูงประมาณร้อยแปดสิบกว่าได้ ร่างกายกำยำอย่างกับพวกนักกล้าม  เขาดูเชื่องช้าแต่พละกำลังรุนแรงกว่าพวกเราหลายเท่า

“พี่ทูน!!” ฉันรีบวิ่งกระโดดเกาะหลังเขาช่วยพี่ทูนที่แพ้นอนจมกองเลือด

“แกต้องการอะไรจากพวกเรา”

ฉันใช้แขนและขารัดตัวเขาไว้แน่น เขาหมุนตัวไปมาพยายามทำให้ฉันหลุดจากตัว

พอสะบัดฉันออกไม่ได้จึงหยุดและจับเสื้อที่ไหล่ฉันเหวี่ยงลงพื้น ก่อนเหยียบที่ท้องตามด้วยยกตัวฉันขึ้นและกระแทกลงพื้นเต็มแรง

“ไอ้เวรนี่ มึงกล้าทำน้องกูได้ไง!!” พี่ทูนใช้อาวุธที่เขาทำหล่นฟาดเข้าที่ตัวหลายที

“มูนรีบหนี วิ่งให้เร็วที่สุด ไป!!”

ฉันที่ลังเลว่าจะหนีไปดีไหมก็โดนพี่ทูนผลักและตะโกนไล่ ฉันรีบวิ่งไปทางสำนักงานเพื่อขอความช่วยเหลือ ซึ่งมันต้องวิ่งจากนี่ไป 10 กิโล

และทางที่เร็วสุดตอนนี้คือวิ่งทะลุเข้าป่า ซึ่งตอนมืดจะอันตรายมากมันจะมีสัตว์ป่าออกหากินตอนกลางคืน

ถ้าโชคร้ายก็คงเป็นอาหารของสัตว์สักตัว แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกรีบวิ่งสุดแรงเข้าป่า

“โอ๊ย!!! เจ็บ”

ฉันวิ่งไม่มองทางจนโดนกับดักที่ใครไม่รู้มาวางไว้ที่พื้น พอมองใกล้ๆมันคือกับดักล่าหมีทรงรี ที่รอบด้านจะมีเหล็กแหลมเหมือนฟันฉลาม

ตรงกลางเป็นเหมือนสวิตช์ถ้าเหยียบไป ฟันแหลมรอบด้านนั้นจะเด้งเสียบเข้าขาเรา

“บ้าจริง โอ๊ย!!”

ฉันใช้มือง้างมันออกจากขาอย่างเต็มแรง และค่อยๆ ยกขาออกช้าๆ ถ้าเผลอทำมันหลุดมือขาฉันคงขาดแน่พอเอาออกได้แล้ว

ดันถูกชายคนเดิมจับโยนตัวลอยกระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่โดยไม่ทันตั้งตัว

“ไม่ ยะ...อย่า!!!”

สิ้นเสียงฉันล้มพับไปนอนที่พื้นจากการโดนบางอย่างฟาดเข้าที่หน้า ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่ตอนนี้สติเริ่มเลือนรางลงทุกที

ก่อนภาพที่เห็นสุดท้าย คือโดนมันจับพาดไหล่เดินเข้าป่าลึก

"ของเล่นแสนสนุกของฉัน หึหึๆ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***