อิสระภาพที่รอคอย #การเริ่มต้น

*อธิบาย*

ซีรีย์นิยายของVantion nianaจะมีอีกเยอะให้อ่าน แต่อาจจะลงไปทั่วมั่วไปเรื่อยในแต่ล่ะแอพ เช่นReadawriteที่เป็นเนื้อเรื่องของพระเอกที่เป็นทูตเจรจาที่ทำงานให้กับรัฐบาลที่คอยหนุนหัวอยู่และต้องแก้ปัญหาเกี่ยวกับประเทศที่ต้องเจรจาและต่อลอง ส่วนซีรีย์นี้จะเกี่ยวกับอีกฝากหนึ่งอย่างพระเอกที่เป็นเด็กกำพร้าหลงป่าและมีสัตว์ตำนานอย่างจิ้งจอกพระจันทร์ไปเลี้ยงในฐานะมารดา และต่อมาก็เติบโตขึ้นจนดูแลตนได้ แต่ด้วยสิ่งที่ตอนนั้นก็มีแต่สงคราม จิ้งจอกตัวนั้นก็ตายลงจากการที่ต้องปกป้องบ้านเกิดตน พูดง่ายๆคือเหตุการณ์ ก่อนทำสัญญาสงบศึก200ปีจากภาค ออริจินอล ใครที่ยังไม่เข้าใจเนื้อหา ให้ไปอ่านทางReadawriteและค้นหา Vantion niana ได้น่ะครับ อาจจะเข้าใจมากกว่านี้ ถึงอย่างใดใช่จิตนาการไปด้วยก็ดีน่ะครับ

#แนะนำตัวละคร#

#พระเอก#

Lumia symforocuz

รูเมีย ซิมโฟโรคัส

#แม่บุญธรรม พระเอก#

kuroko matahibe

คุโรโกะ บาตาฮิเบะ

#นางเอก#

Rose gresher

โรเซ่ เกรเชอร์

และนี้คือตัวละครในตอนแรกที่จะปรากฎให้เห็นและจะมีต่อเรื่อยตามตอนน่ะครับ👉😔 😈👌

*เนื้อเรื่องจะย้อนไปตอนพระเอกยังเด็ก*

???: ขอโทษจริงๆน่ะลูก... แต่พ่อกับแม่อยากจะให้ลูกมีชีวิตต่อจากนี้ให้ดีที่สุด เพราะแบบนั้นแล้ว...ลูกจงจำไว้ว่าอนาคตของลูกมันมีค่าสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด... รูเมีย....ขอโทษที่ต้องทิ้งลูกไปน่ะ...

(ทั้งสองได้วางบุตรของตนไว้ที่กองหญ้าที่ปลอตภัยก่อนจากลาไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน)

รูเมีย: อุแว้!~ อุแว้!~อุแว้!~

(เสียงเด็กทารกนั้นได้ร้องออกมาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พูดมาไม่ได้และเด็กทารกก็ร้องต่อไปโดยที่ไม่มีวี้แววคนมาช่วย)

รูเมีย: อุแว้!~อุแว~อุแว~~

(เด็กทารกนั้นค่อยๆหยุดร้องไห้ไปเอง ด้วยความรู้สึกที่เดียวดายไร้สิ่งที่จะปรอบโยนจากใครสักคน)

(แต่ทันใดฟ้าสวรรค์กับเป็นใจให้จิ้งจอกสาวที่เดินตามทางมาเห็นเขาก่อนที่จะเดินเข้าไปหา)

จิ้งจอกสาว: อาระ อาระ ทารกเผ่ามนุษย์งั้นหรอ ดูท่าเจ้าพวกที่แอบข้ามพรมแดนหนีจากสงครามจะเอามาปล่อยไว้ที่แบบนี้...ถ้าให้เดาคงอยากจะให้ลูกตัวเองรอดแล้วแลกกับชีวิตตนที่ต้องตายไป หืมม ถ้างั้นฉันเองก็ไม่ใช่คนใจดำที่จะฆ่าทารกได้ลงคอ เอาเป็นว่าไหนๆแล้วฉันจะสานต่อความพยายามของพ่อแม่เธอล่ะกันน่ะ โอเคร๊

แต่พอโตขึ้นอย่าเรียกฉันว่าแม่ล่ะ ฉันดูแก่ขึ้นไปเลยน่าาารู้ไหมเจ้าตัวน้อย...

จิ้งจอกสาว: ว่าแต่เธอชื่ออะไรกันน่ะ....(พยายามหาป้ายชื่อในตระกล้า)

จิ้งจอกสาว: อ่ะ..เจอแล้วๆ

(ในกระดาษ: รูเมีย ซิมโฟโรคัส)

จิ้งจอกสาว: อาระ~อาระ~ เป็นชื่อที่น่ารักจังเลยน่ะ นึกถึงตอนโตที่เป็นมนุษย์ฉันอยากจะหม่ำทั้งวันเลย...หิหิ

[อาการโรคจิตกำเริบ]

(หลังจากช่วงเวลานั้นเองทุกอย่างก็ล่วงเลยมาโดยมีสงครามสู้รบกันตลอดเวลา และจิ้งจอกสาวนั้นก็ดูแลเลี้ยงดูบุตรตนที่เป็นเหมือนศัตรูอย่างลับๆจนอายุได้15ปีบริบูรณ์)

รูเมีย: ท่านแม่ขอรับ ข้าจะออกไปล่าสัตว์สักหน่อย ตอนเย็นข้าก็จะไปตัดไม้เพื่อนำไปขาย เลยอยากให้ช่วยทำอาหารเย็นให้แทนหน่อยหน่ะขอรับ...

คุโรโกะ: (สกิลทำอาหารห่วยตายชัก) อะ...ได้สิ..งั้นขอให้ตั้งใจทำล่ะ ที่รัก

รูเมีย: ขอรับท่านแม่

(รูเมียปิดประตู)

คุโรโกะ: แย่แล้วๆ ตั้งแต่เลี้ยงเขามาเราก็ยังไม่เคยทำอาหารเป็นสักครั้งเลย....ตอนที่เขายังเด็กเองก็ให้กินแต่พวกผลไม้และมันหวานอยู่ตลอด แต่หลังจากที่ให้เขาอ่านหนังสือในชั้นใต้ดินนั้น ก็เปลี่ยนให้เขาเป็นคนรักการทำอาหาร ฉันนี้เป็นแม่ที่ไม่ตามรสนิยมลูกเลยจริงๆ

(มันก็ถูก)

คุโรโกะ: เอาเป็นว่า ขอแค่อ่านหนังสือนั้น ฉันก็จะทำอาหารเป็นสิน่ะ!!..

(ทันใดเสียงเค๊าะประตูก็ดังขึ้น)

คุโรโกะ: หึ๊??....รูเมียงั้นหรอ....ไม่ใช่สิ..ปกติแล้วรูเมียเองจะเป็นคนเตรียมของให้พร้อมเสมอคงไม่ลืมอะไรแน่ๆ...เอาเป็นว่าไปดูหน่อยดีกว่า..

คุโรโกะ: (เปิดประตูออกไปช้าๆ) คุณเป็นใครงั้นหรอค่ะ?....

(ภาพตรงหน้าคือจิ้งจอกตัวอื่นๆ)

คุโรโกะ: อะ...เอิม...มีธุระอะไรรึเปล่า

จิ้งจอกตนอื่นๆ: คิดว่าจะหลอกข้าไปได้นานสักแค่ไหนกันเชียว ใยกบฏ

คุโรโกะ: เอะ...เอ๋...อะไรกัน...กบฏนี้หมายถึงใครกัน...

จิ้งจอกตนอื่นๆ: ก็แกไง...เลิกทำเซ่อซ่าและสารภาพมาตรงๆดีกว่าว่า...ที่แอบเลี้ยงดูมนุษย์ด้วยฐานะมารดา...

คุโรโกะ: ไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลยสักนิด...

จิ้งจอกจนอื่นๆ: ยังรั้นอีกงั้นหรอ...คงไม่มีทางเลือก...เจ้าพวกมนุษย์นั้นเป็นเหมือนศัตรูที่เราอาฆาตมันมานานจากการที่มันใช่พวกเราเป็นทาส และยังใช่อำนาจในการส่งผลผลิต มีแต่ต้องฆ่าเท่านั้น ส่วนสิ่งที่ฉันมั่นใจว่าเธอเลี้ยงดูมนุษย์คือการที่เธอแอบหายตัวไปถี่ๆจากการรวมทัพ จนน่าแปลกใจ และฉันก็ส่งให้คนไปสืบช่วงเวลาเหล่านั้นจนได้คำตอบ ฉันเองก็ไม่ค่อยเชื่อว่านั้นเป็นความจริง เพราะคนอย่างเธอเป็นถึง จิ้งจอกสีดำที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วนจะมาเลี้ยงมนุษย์ก็แปลกไป เอาเป็นว่ามันจริงไหมล่ะ คุโรโกะ!!

คุโรโกะ: ถึงนั้นจะจริงอย่างที่สายสืบพูด แต่ฉันก็ปล่อยให้เด็กคนหนึ่งที่พ่อแม่อยากให้มีชีวิตมาตายในน้ำมือฉันไม่ได้เด็ดขาด!...

จิ้งจอกตนอื่นๆ: งั้นหรอๆ กบฏโสโครกจริงๆสิน่ะ จับมันไม่ว่าเป็นหรือตายเต็มที่เลยน่ะทุกคน...

(ทันใดคุโรโกะนั้นได้ถีบประตูและเริ่มที่จะต่อสู้ไม่คิดชีวิต...แต่ถว่า...เรื่องกำลังของอีกฝั่งที่ถึงจะด้อยกว่าแต่เรื่องจำนวนก็เป็นเรื่องที่รับมือได้ยากสุดๆนั้นจึงทำให้เธอพลาดท่าให้กับมันก่อนจะถูกจับตัวมัดไว้กับเสากลางในบ้านก่อนจะเผาทั้งเป็น...)

รูเมีย: กลิ่นไหม้...

รูเมีย: กลิ่นไหม้นี้มัน...มาจากทางบ้านเรานี้นา!!

(รูเมียนั้นถึงจะไม่รู้ถึงสถานการณ์แต่ก็ใช่สัญชาตญาณและวิ่งไป)

รูเมีย: ท่านแม่ขอรับ!!

(กลุ่มจิ้งจอกนั้นได้ขนทัพกลับไปจนหมดเหลือไว้แค่บ้านของพระเอกที่โดนเผาไปพร้อมกับคุโรโกะ)

รูเมีย: ท่านแม่ครับ!!!!

รูเมีย: ท่านแม่!!(รูเมียพยายามดันไม้และเข้าไปในตัวบ้านก่อนที่จะเจอร่างคุโรโกะที่ล่อแล้ใกล้ตาย)

รูเมีย: ท่านแม่....(รูเมียได้เอาเชือกที่พันตัวอีกฝ่ายออกและอุ้มมาวางที่นอกบ้านด้วยกำลังที่มี)

รูเมีย: ทำใจดีๆน่ะครับ...

คุโรโกะ: รูเมีย....

คุโรโกะ: นั้นเธอหรอรูเมีย

รูเมีย: ครับ..

คุโรโกะ: ฮิฮิ..ว่าแล้วเชียวลูกคนนี้ช่างกล้ากว่าใครเสียจริง...ถึงตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะตายแต่ก็พาออกมาให้เห็นสิ่งที่สวยงามเพื่อให้สงบใจในช่วงชีวิตสุดท้าย....

รูเมีย: ตะ...ตะ...ตาย!?...

คุโรโกะ: เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องวังวนไร้ที่สิ้นสุด.....ถึงจะเกิดอีกสักกี่ครา ก็จะจบลงด้วยหยดน้ำตาแห่งความเสียใจ....แต่สิ่งที่เราได้ทำไป มันเพื่อปกป้องหัวใจของใครสักคน....

(หลังพูดจบ คุโรโกะก็เอานิ้วแตะที่หน้าอกของรูเมียและสิ้นใจไปคาออบอ้อมอารีของคนที่เป็นลูก....และรูเมียก็กอดแม่ตนและร้องไห้ออกมาสุดหัวใจก่อนที่เขาจะทำใจแล้วฝังแม่ตนเองที่ยอดเขาเฟลริสเพื่อแสดงความกตัญญูที่มี)

รูเมีย: ขอบคุณจริงๆที่คอยดูแลผมตลอดมาน่ะครับ บุณคุณนี้จะไม่มีวันลืมเด็ดขาดและถ้าหากสักวันหนึ่งเราได้พบกันอีก ถึงตอนนั้นผมคงจะได้มีเรื่องคุยอีกเยอะน่าดู แต่ต่อจากนี้ผมคงต้องเติบโตด้วยตัวเองและผจญภัยต่อไปจนกว่าเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยดี...

(รูเมียได้เตรียมกระเป๋า แผนที่ และชุดหนังเดินทาง)

รูเมีย: เอาล่ะ ถึงจะยากที่จะผจญภัยแต่ถ้าตั้งใจก็จะไปต่อได้เอง แบบนี้สิน่ะที่เรียกว่าตื่นเต้น!

รูเมีย: (เอาแต่พำเพ้อจนลืมมองข้างหน้าและจนกับต้นไม้) อั๊ก...

รูเมีย: เจ็บๆๆ

รูเมีย:งั้นที่ๆแรกที่เราจะไปก็คงเป็นภูเขาไฟแห่งชีวิตล่ะกัน...

(อธิบายระหว่างที่พระเอกเดินทาง)

(ภูเขาไฟแห่งชีวิตเป็นที่ที่เหล่าสัตว์นั้นรวมตัวเพื่อพักผ่อนและนั่งสมาธิรวมถึงแช่น้ำร้อนที่บำรุงผืวพรรณ์ แต่ด้วยข้อจำกัดที่ภูเขานั้นสูงมากๆ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปถึง และคนที่จะไปได้นั้นมีแต่นักปีนเขามืออาชีพไม่ก็พวกสัตว์ตำนานอย่าง เพกาซัสที่ทนความร้อนเท่านั้น)

(ณ หน้าทางปีนเขาแห่งชีวิต)

รูเมีย:ขั้นแรกก็ต้องปีนเพื่อฝึกความแข็งแรงและอดทนเพื่อสิ่งที่ล่ำลือว่าจุดสูงสุดมีพวกหินหายากอยู่...(รูเมียเชื่อข้อมูลสมุดเดินทางที่พกมา)

รูเมีย: แต่ว่าจะไปไงล่ะ...

???: นายหน่ะ...จะให้ยืมตะขอปีน ก็ได้น่ะ..

รูเมีย: อะ...ขอบคุณน่ะครับ ว่าแต่คุณดูเหมือน

???: เผ่ามนุษย์...นายไม่จำเป็นต้องกังวล..

รูเมีย: นั้นสิน่ะครับ แต่ว่าสำหรับผู้หญิงแบบคุณที่เป็นมนุษย์มาโลกแล่นในแผ่นดินสัตว์กับตำนานแบบนี้มันอันตรายมากเลยน่ะขอรับ

???: แล้วถ้าอันตราย...จะเจอคนอย่างนายรึไงกัน

(รูเมียอ้ำอึ้ง)

โรเซ่: เอาเป็นว่า ฉันชื่อ โรเซ่ เกรเชอร์เป็นนักผจญภัยหญิง

รูเมีย: ผมชื่อ รูเมีย ซิมโฟโรคัส เป็นนักผจญภัยไม่นานขอรับ

โรเซ่: แบบนี้นี้เอง เป็นนักผจญภัยเหมือนกันสิน่ะ อ่ะ นี้ตะขอ (ยื่นตะขอให้อีกฝ่าย)

รูเมีย: (หยิบตะขอจากอีกฝ่าย) ขอบคุณน่ะ โรเซ่จัง

โรเซ่: โรเซ่จัง...ก็ไม่ได้ดูแย่สักเท่าไหร่ ตามใจที่จะเรียกเถอะ งั้นฉันขอนำหน้าไปก่อนก็แล้วกันน่ะ ไว้ตามมาล่ะ

รูเมีย: ครับ!

(โรเซ่นั้นได้ขึ้นไปถึงก่อนรูเมีย15นาทีก่อนที่รูเมียจะขึ้นตามมาด้วยอาการหอบ)

โรเซ่: นี้รูเมีย...

รูเมีย: ครับ....

โรเซ่: นายคิดมาที่นี้เพื่ออะไร...

รูเมีย: ก็เห็นว่าแร่ที่ปร่องภูเขาไฟมันมีคุณสมบัติคงทนไหนๆต้องใช่ความอดทนปีนขึ้นมา เลยคิดว่านี้น่าจะเป็นบทเรียนแรกสำหรับนักผจญภัยน่ะครับ

โรเซ่: งั้นสิน่ะ...สำหรับฉันแล้ว...ฉันมาก็แค่อยากจะให้ร่างกายพักผ่อนและลืมเรื่องสงครามบ้าๆนั้นไปเท่านั้นเอง

รูเมีย: สงคราม...คืออะไรงั้นหรอครับ..

โรเซ่: หึ่ม...ไม่ใช่ว่านายรู้งั้นหรอ...สงครามสำหรับฉันคือการฆ่าฟันกันจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้อำนาจไป

โรเซ่: แน่นอนว่าตอนนี้..โลกเราที่หลอมรวมเข้าด้วยกันดันอยู่ด้วยกันไม่ได้เพราะความเห็นแก่ตัวและอำนาจ น่าเบื่อจริงๆ

รูเมีย: ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่รู้สึกเหมือนมันเกี่ยวกับการที่แม่ผมตายยังไงเลย

โรเซ่: งั้นหรอ...สงครามนี้ เมื่อไหร่จะจบกันน่ะ

รูเมีย: ผมคงจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน..แต่ถ้าเอาแต่ทุกข์ใจก็ไม่มีอะไรดีขึ้นกว่าเดิม เพราะงั้นมาช่วยกันหยุดไอ้อาหารที่ชื่อสงครามกันเถอะ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วก็จะไม่มีอะไรที่ต้องเสียไปอีกถูกไหมล่ะครับ

โรเซ่: รูเมีย....

โรเซ่: เข้าใจแล้วๆ...ถ้างั้นฉันขอไปแช่ตัวที่อีกฝั่งสักพักน่ะ..ถ้าเสร็จเดี๋ยวจะลงไปรอก่อนน่ะแล้วก็อย่านานนักล่ะ

รูเมีย: ไม่นานหรอกครับ จะพยายามเอามาแต่แร่สำคัญๆ

โรเซ่: งั้นโชคดีล่ะ

รูเมีย: ครับ..

(ช่วงเวลานำพาทั้งสองที่พักผ่อนและขุดแร่ไปพร้อมกับบทเพลงที่สายลมนำพาจวนเสร็จธุระ)

รูเมีย: อึ้บ...เท่านี้ก็น่าจะเอาไปทำได้หลายอย่าง..เหลือแค่ไปหาโรเซ่เท่านั้น

รูเมีย: คุณโรเซ่ขอรับ...ผมมาแล้วครับขอโทษที่ให้รอนาน

(ไร้วี้แววใครจะรอหรือคน)

รูเมีย: คุณโรเซ่ครับ!

(ไร้เสียงตอบกลับ)

รูเมีย: แปลกจัง..คุณโรเซ่บอกจะรออยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรอไงกันน่ะ

(ภูเขาไฟเริ่มสั่น)

รูเมีย: อ่ะ...แย่แล้วสิ..ถ้าคุณโรเซ่ยังอยู่ที่บ่อน้ำร้อนล่ะ...

(ภูเขาไฟค่อยๆร้อนขึ้นเพราะอะไรบางอย่าง)

รูเมีย: อัก..ร้อนๆ

(ทันใดโรเซ่ก็พุ่งเข้ามาช่วยรูเมียกระโดดขึ้นไปบนฟ้าและบินอยู่สักพักก่อนที่จะมีแสงทะบุออกมาจากความร้อนนั้นแต่บางอย่างก็ทำให้โรเซ่ตกลงไปคนละที่กับรูเมียและสลบลงก่อนจะตื่นขึ้นมา)

รูเมีย: อัก...

รูเมีย: เจ็บจัง....(รูเมียจับท้องที่ถูกพันด้วยผ้าบางอย่าง)

รูเมีย: ว่าแต่ตอนนั้น..ทำไมคุณโรเซ่ถึงได้...

???: เอ๋...ตื่นแล้วหรอจ้ะ...หนุ่มน้อย

(จบ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***