ความจำเสื่อม
นางเอกที่เจอพระเอกนอนหมดสติจมกับกองเลือดอยู่หน้าบ้านนางเอกนั้นก็ตัดสินใจช่วยพระเอก
ด้านนางเอกก็พยายามลากพระเอกเข้าบ้านอย่างทุลักทุเลแต่เนื่องจากน้ำหนักที่ต่างกันมากของนางเอกและพระเอก
นางเอกจึงไปเอารถเข็นที่จ่ายตลาดของตัวเอง มาใส่พระเอกและลากรถเข็น ที่ใส่พระเอก นั้นเข้าบ้าน อย่างทุลักทุเล รวมรวมแล้วหมดเวลาไป 15 นาที กับการลากพระเอกเข้าบ้านเพื่อไปปฐมพยาบาลรักษาแผล
พอนางเอกลากพระเอกเข้ามาบ้านได้สำเร็จ ก็ถึงกับหอบเลยทีเดียว
อัญชัน (นางเอก)
เห้อ เหนื่อยชะมัด ! ร่างกายนายก็ไม่ได้อ้วนแต่ทำไมหนัหนักนะ ?! 😫
พอนางเอกนั่งหายใจได้ยังไม่ถึง 1 นาทีก็นึกขึ้นได้ว่าต้องรีบรักษาแผลเขา
นางเอกที่ไม่เคยถอดเสื้อผู้ชายก็รู้สึกละอายและประหม่าขึ้นมา เลยพูดติดๆขัดๆ
อัญชัน (นางเอก)
ฉะ ฉะ ฉัน -//- โอ้ยย ! จะมาติดอ่างอะไรตอนนี้ยัยอัญชัญ สติๆ ตั้งสติหน่อย!
แล้วนางเอกก็สูดหายใจเข้าลึกลึก แล้วพูดขออนุญาตพระเอก ถึงแม้พระเอกจะไม่ได้ยินที่นางเอกพูดก็ตาม
อัญชัน (นางเอก)
ฮึบบ ~!! 😤ฉะ ฉันขออนุญาตถอดเสื้อนายนะ เพราะฉันต้องทำแผลให้นาย !
จากนั้นนางเอกก็ทำการถอดเสื้อพระเอกออก เพื่อที่จะทำแผลได้ง่ายง่าย
อัญชัน (นางเอก)
โห~ แผลนายเยอะเหมือนกันนะเนี่ย 😰
แต่พอนางเอกถอดเสื้อผ้าพระเอกออกมาก็พบว่าพระเอกมีแผลเยอะกว่าที่คิด
จากนั้นนางเอกก็ไม่รอช้า รีบไปหยิบกล่องยา ที่มีไว้ปฐมพยาบาลมาทันที อุปกรณ์ในกล่องก็มีเกือบครบ
จากนั้นนางเอกก็ได้ทำการล้างแผลและเย็บแผลพระเอก ทุกบาดแผลที่อยู่บนร่างกายพระเอก ทำอย่างชำนาญ เพราะนางเอกเคยเป็นผู้ช่วยหมอมาก่อนที่โรงพยาบาลเล็กๆในพื้นที่ชนบทที่ห่างไกลผู้คน
ตอนนั้นนางเอกได้ไปทำจิตอาสาและสถานการณ์ดันบีบบังคับให้นางเอกต้องมาเป็นผู้ช่วยหมอ หรือบ้างครั้งต้องรักษาแผลกับคนไข้ที่มีเยอะมากกว่าหมอที่ไป จึงทำให้นางเอกเรียนรู้มีประสบการณ์และมีวิชาติดตัวมา
ถึงแม้จะห่างหายจากการเป็นจิตอาสาไปหลายปีก็ตาม และนางเอกยังชอบทำจิตอาสากับหลายๆอย่าง หลายๆที่เช่นกัน
ด้านพระเอกที่นอนไป 15 ชั่วโมง ก็รู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว พระเอกเริ่มขยับและพยายามเปิดเปลือกตาอย่างยากลำบาก เพราะอาการเจ็บปวดกับบาดแผลที่ยังอยู่ และมีอาการมึนๆหัวหน่อยๆ
ซีแอล (พระเอก)
😔🤕😔 ...อือ..
พอพระเอกตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ถูกทำแผลแล้วเรียบร้อย หน้าท้องถูกพันไปด้วยผ้าก็อตทำแผล พระเอกเริ่มมองไปรอบๆตัวว่าที่นี้ที่ไหน และใครที่ช่วยเขาทำแผล
ซีแอล (พระเอก)
ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย.. ? 🤕
แต่มองหาเท่าไหร่ ก็ไม่พบใครสักคน และในขณะนั้นไปก็ไอออกมาเริ่มหิวน้ำสายตากวาดไปข้างข้างก็พบว่ามีเหยือกน้ำกับแก้วน้ำวางอยู่ และพระเอกกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบเหยือกน้ำมาเทน้ำกิน แต่ทว่า ดันมีมือนึงยื่นมือเข้ามาจับเหยือกน้ำเทน้ำให้ซะก่อน
อัญชัน (นางเอก)
ตื่นแล้วหรอคุณ ? 🙂
ซีแอล (พระเอก)
คุณเป็นคนช่วยผมไว้หรอ ?
ซีแอล (พระเอก)
คุณ "คนเดียว" ?? 🤨
อัญชัน (นางเอก)
ใช่ค่ะ ทำไมหรอคะ ? 😅
นี่เขาคิดว่าฉันเป็นเดอะฮักหรือเปล่านะที่แบกเขาเข้ามาคนเดียวได้ คงทึ่งอยู่ละสิ อย่าว่าแต่คุณเลย ฉันก็ยังทึ่งกับตัวเองเหมือนกัน ที่ลากคนที่น้ำหนัก 80 กว่าโลเข้ามาในบ้านได้ยังไง 🧠((นางเอกคิดในใจ))🫀
ด้านพระเอกที่ถามไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้คนรู้เยอะ ถ้าคนรู้เยอะว่าเขารักษาตัวอยู่ที่นี้เท่ากับมันจะยิ่งอันตรายต่อตัวพระเอกมากขึ้นกว่าเดิม และเหมือนพระเอกกับนางเอกจะเข้าใจไปคนละแบบเลย
ซีแอล (พระเอก)
ขอบคุณนะ แต่ผมต้องไปแล้ว..
แล้วพระเอกก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
นางเอกที่ได้ยินไม่ถนัดก็ได้ถามออกมาอย่าง งงๆ
อัญชัน (นางเอก)
ห้ะ.. คะ ? 🤨
แต่พระเอกยังลุกได้ไม่เท่าไหร่ก็เจ็บแผลขึ้นมา
อัญชัน (นางเอก)
เดี๊ยวสิคุณ ! แผลปริหมดแล้วเนี่ย ฉันอุสาทำแผลให้คุณทั้งคืนเลยนะ ! 😑
ซีแอล (พระเอก)
ผมขอโทษ แต่ว่าผมต้อง...
ด้านพระเอกยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีคนมากดกริ่งที่หน้าบ้านนางเอก
และนางเอกก็หันไปมองหน้าบ้านอย่างอัตโนมัติ และก็หันมาพูดกับพระเอกอย่างรีบๆว่า
อัญชัน (นางเอก)
แป๊บนะคุณ เดี้ยวฉันมา...
แล้วนางเอกก็ทำท่าจะเดินไปหน้าบ้าน
ซีแอล (พระเอก)
เดี๊ยวคุณ !! คุณอย่าบอกใครนะ ว่าคุณเจอผม
ในขณะที่พระเอกพูดกับนางเอกก็รีบจับมือนางเอกไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว เพราะสัญชาติญาณการระวังตัวและไม่ไว้ใจใครมันดันมีขึ้นมาอย่างฉับพลัน
อัญชัน (นางเอก)
😳 !! หะ ห้ะ ห๊ะะ ?!
ด้านนางเอกก็ตกใจแต่เก็บอาการอยู่ เพราะจู่จู่ก็มีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาจับมือนางเอกอย่างไม่มีปีไม่มีขลุ่ย
ซีแอล (พระเอก)
ผมบอกคุณว่าอย่าบอกใครนะว่า...
พระเอกยังไม่ทันได้พูดจบกริ่งหน้าบ้านก็ถูกกดและเสียงดังไม่หยุด
จนนางเอกต้องรีบตอบปากรับคำไปก่อน เพื่อให้พระเอกโอเคแล้วยอมปล่อยมือนางเอกก่อน จะได้รีบไปดูว่าใครมากดกริ่งเรียกอยู่หน้าบ้าน
อัญชัน (นางเอก)
โอเคๆ !! ( >||< )แต่คุณปล่อยมือฉันก่อนได้ไหม ? ฉันจะได้ไปดูว่าใครมา..
ซีแอล (พระเอก)
อ่อ เอ่อ โทษที.. 😥
แล้วพระเอกก็ปล่อยมือนางเอก
ส่วนด้านนางเอกก็เดินออกไปดูที่หน้าประตูว่าใครมา แต่ปรากฏว่าเป็นยายข้างบ้านที่เอาผลไม้มาให้นางเอก
แกเป็นยายที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงและทำสวนทำนาอยู่แถวนี้นางเอกมาอยู่ที่นี่ จนสนิทกับคนรอบข้างไปหมดด้วยความที่นางเอกอัธยาศัยดีนอบน้อมและมีมารยาทผู้ใหญ่จะเอ็นดูรักใคร่
อัญชัน (นางเอก)
อ้าว คุณยาย สวัสดีค่ะ🙏🏻 มีอะไรหรอคะ ? 😃
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ☺️ ยายแค่เอาผลไม้มาให้ ในสวนมันขึ้นเยอะแล้ว ส่วนนึงก็เอาไปขาย อีกส่วนนึงก็เก็บไว้กินเอง แต่มันก็ยังเยอะอยู่ดี ยายก็เลยเอามาให้น่ะจ้ะ 😊
อัญชัน (นางเอก)
อุ้ย ขอบคุณมากเลยค่ะยาย 🥹
ด้านนางเอกที่รู้ว่าบ้านยายกับนางเอกห่างกันเกือบครึ่งโลได้ จึงถามยายขึ้น
อัญชัน (นางเอก)
นี่ยายเดินมาหรอคะ ? 🤨
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
เปล่า ยายแว๊นมาน่ะ 😉
แล้วยายก็เอนตัวหลบเพื่อให้นางเอกเห็นด้านหลังว่ามีมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ และขับมันมาจริงๆ
อัญชัน (นางเอก)
โอ้ 5555😂 ขอบคุณมากจริงๆค่ะยาย รู้สึกเกรงใจมากเลยค่ะ เดี๋ยววันหลังหนูทำพายส้มขอบคุณที่ยายเอาผลไม้มาให้นะคะ 😅
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
อุ้ย~ ไม่เป็นไรหรอก ยายแค่เอามาให้ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน เราคนกันเองทั้งนั้น
ด้านนางเอกก็ยิ้มรับขอบคุณแทนคำพูดอีกครั้ง
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
เออว่าแต่.. อัญพอมีร่มสักคันให้ยายยืมไหมลูก พอดีว่าที่บ้านยายมันพัง ยายจะยืมกลางไปสวนหน่อยนะ
อัญชัน (นางเอก)
อ่อ 😮ได้ค่ะ!
อัญชัน (นางเอก)
เดี๋ยวคุณยายรอหนูแป๊บนะคะ
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
ได้จ้ะ😊
แล้วนางเอกก็เดินเข้ามาหยิบร่มให้ยายที่ห้องซักผ้าหลังบ้าน แต่ระหว่างทางที่นางเอกเดินผ่านมา นางเอกก็พบว่าพระเอกหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่เมื่อกี้ก่อนที่นางเอกจะออกมาหายาย พระเอกยังนอนอยู่ตรงห้องทำงานนางเอกอยู่เลย
แต่ นางเอกก็เก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน และรีบไปหยิบร่มให้ยายที่รออยู่หน้าบ้าน ไม่นานนักนางเอกก็ยื่นร่มให้ยายที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
อัญชัน (นางเอก)
นี่ร่มค่ะยาย ยายไม่ต้องคืนหนูหรอกค่ะ หนูมี2คัน 😊
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
เอางั้นหรอ งั้นก็ขอบใจมากนะจ้ะ😉☺️
อัญชัน (นางเอก)
หนูก็เช่นกันค่ะยาย 😊
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
โอเค ยายไม่รบกวนเวลาพักผ่อนเราละ ยายไปแล้วนะ😊
อัญชัน (นางเอก)
ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากอีกครั้งนะคะคุณยาย😊
ยายมน (ยายข้างบ้านนานเอก)
จร้าา☺️
แล้วยายก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไป
ด้านนางเอกที่มองเห็นว่ายายขับรถออกไปลับตาแล้ว ก็รีบปิดประตูแล้วล็อคบ้านทันที แล้วก็รีบเดินมาที่ห้องทำงานเพื่อหาพระเอกว่าหายไปไหน
แต่พอนางเอกเดินกลับมาก็เห็นพระเอกนั่งรออยู่ที่เดิม
เอ๊ะ.. เมื่อกี้เค้าไม่ได้อยู่ตรงนี้นิ ((🧠นางเอกคิดในใจ🫀))
อัญชัน (นางเอก)
คุณ.. ไปไหนมาคะ ?
ด้านพระเอกก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ซีแอล (พระเอก)
ผมก็อยู่ตรงนี้ตลอดนะ..
เอ๊ะ หรือว่าฉันตาฝาดไปเอง ? (( 🧠นางเอกคิดในใจ🫀))
อัญชัน (นางเอก)
...งั้นหรอ 🤔อืม.. ช่างเถอะ..
อัญชัน (นางเอก)
แผลที่หน้าท้องของคุณใหญ่มาก น่าจะสาหัสเอาการเลยนะ คุณต้องพักรักษาตัวที่นี้ไปก่อนสัก 3-4 วัน เดี้ยวก็ดีขึ้นแล้วละค่ะ
ในขณะที่นางเอกพูดก็ทำการเตรียมเครื่องมือจะทำแผลให้พระเอกอีกรอบ เพราะแผลพระเอกปริจากก่อนหน้านี้ที่รีบลุกจะไปไหน
ด้านพระเอกก็ไม่มีทีท่าว่าจะรีบไปไหนแล้ว เหมือนก่อนหน้านี้ จึงทำให้นางเอกสงสัยขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
ด้านนางเอกก็กลับมาประหม่าอีกครั้งที่ต้องทำแผลให้พระเอกอีก และแถมตอนนี้เจ้าตัวตื่นแล้วและจ้องนางเอกตาไม่กระพริบไปอีก
อัญชัน (นางเอก)
ดะ เดี้ยวฉันขออนุญาติทำแผลคุณใหม่หน่อยนะคะ ? .. -//-
นางเอกทั้งเกร็งและประหม่ายิ่งกว่าเดิมเลย คราวนี้ เพราะลำพังตอนที่พระเอกหลับ นางเอกก็ว่าพระเอกหล่อแล้ว
แต่พอพระเอกลืมตาตื่น พระเอกกลับมีเสน่ห์และหล่อขึ้นมากกว่าเดิมอีก นางเอกได้แต่คิดในใจ ว่าพระเอกเป็นพระเอกหล่อๆในการ์ตูนที่หลุดออกมาเจอโลกแห่งความจริงหรือเปล่านะ ถึงได้หล่อขนาดนี้..
ทั้งโครงหน้า คิ้ว ดวงตา จมูก จดลงมาที่ปาก คือทุกอย่างเพอร์เฟคไปหมดอย่างกับพระเอกในการ์ตูนที่ตั้งใจวาดออกมา และหลุดออกมาจากโลกการ์ตูนจริงๆ
และในระหว่างที่นางเอกนั่งทำแผลให้พระเอกอยู่ข้างๆ นางเอกก็หาเรื่องคุยกับพระเอก จะได้ไม่รู้สึกประหม่าและเขินอายมาก
อัญชัน (นางเอก)
เอ่อ.. (-//-)คะ คุณมาจากไหนคะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ ? หรือคุณมาเที่ยวเกาะเราหรอคะ ?
ซีแอล (พระเอก)
...คงงั้นมั่งครับ😐
พอนางเอกได้ยินคำตอบพระเอกแบบกำกวมก็รู้สึกงงขึ้นมา แต่จากที่นางเอกเดาสถานการณ์ก็ดูเหมือนว่าพระเอกจะโดนปล้นมาเลยพูดออกไปตามที่ตัวเองเดา
อัญชัน (นางเอก)
เอ่อ.. คุณมาเที่ยวแล้วโดนโจรปล้น และโดนมันทำร้ายคุณใช่ไหมคะ ? 🧐เพราะคุณไม่มีของมีค่าสักชิ้นติดตัวเลย..😕
ด้านพระเอกก็ทำหน้าคิดว่าจะตอบยังไงดี เพราะเรื่องของเขามันยาวมาก
แต่นางเอกกลับมองหน้าพระเอกแล้วดันคิดไปว่า พระเอกคงจะกลัวโจรพวกนั้นจึงไม่กล้าบอก นางเอกจึงพูดออกมาว่า
อัญชัน (นางเอก)
เดี้ยวฉันไปแจ้งความไว้ให้ค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ🙂
ซีแอล (พระเอก)
ไม่ต้องครับ ! 😠
อัญชัน (นางเอก)
🤨คะ ? ...ทะ ทำไมละคะ ? 😅
คราวนี้นางเอกรู้สึกสงสัยในตัวพระเอกมากขึ้นกว่าเดิม แต่ด้วยความที่นางเอกก็ยังคิดในแง่บวก นางเอกจึงคิดว่าพระเอกคงกลัวและปลอบใจพระเอกไปว่า
อัญชัน (นางเอก)
ไม่ต้องห่วงนะคะ 😅เกาะที่นี้เล็กมาก หาตัวเจอได้ไม่ยากหรอกค่ะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ ? ฉันจะได้ไปบอกคุณตำรวจถูก ว่าคุณโดนโจร....
ด้านนางเอกยังไม่ทันได้พูดจบพระเอกก็พูดแทรกขึ้น
ซีแอล (พระเอก)
ผมจำไม่ได้ ! ...
อัญชัน (นางเอก)
คะ ? .. คุณจำอะไรไม่ได้คะ ? 🤨
ซีแอล (พระเอก)
ทุกอย่างครับ😐
อัญชัน (นางเอก)
?!?!.. 😨ดะ ดะ เดี๊ยวนะ 😲
ด้านนางเอกก็เริ่มตกใจ และไม่อยากจะคิดว่าพระเอกความจำเสื่อม นางเอกเลยลองยิงคำถามใส่พระเอกเผื่อสิ่งที่นางเอกคิดอาจจะไม่ใช่อย่างแบบที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ก็ได้
อัญชัน (นางเอก)
คุณมาจากไหนคะ ?😰
ซีแอล (พระเอก)
..ผมไม่ทราบครับ
อัญชัน (นางเอก)
มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณคะ ? 😰
อัญชัน (นางเอก)
คุณชื่ออะไรคะ ? 😰
ซีแอล (พระเอก)
ผมจำไม่ได้จริงๆครับ
อัญชัน (นางเอก)
😯😧😲😱😱😱!!!!!!!!!
โอ้-มาย-ก็อตตตต~ !!!
((🧠 นางเอกคิดในใจ🫀))
อัญชัน (นางเอก)
นะ นี่คุณกำลังจะ จะบอกว่าคุณ"ความจำเสื่อม"หรอคะ ?!😰
ซีแอล (พระเอก)
น่า...จะเป็นแบบนั้นละครับ.. 🫥
แล้วนางเอก็ต้องช็อคกับคำตอบของพระเอกอีกรอบ
อัญชัน (นางเอก)
😧😦😥😓😰.....
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ🥰
👍🏻👍🏻👍🏻กดไลค์ 👍🏻👍🏻👍🏻 ให้ด้วยนะคะ
แอดขอคนละ 1 ไลค์ ต่อ 1 ตอนเท่านั้นเองค่ะ
💓เพื่อเป็นกำลังใจให้แอดมินแต่งนิยายตอนต่อๆไปค่ะ💓
🥰☺️☺️🙏🏻ขอบคุณค่ะ🙏🏻☺️☺️🥰
**ขออนุญาติลงภาพทุกภาพ รูปทุกรูปที่มีหรือไม่มีลิขสิทธิ์ค่ะ ผิดพลาดปรการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ 😊
Comments