คู่อันตรายนายวายร้ายยากูซ่า
จูบแรก...เธอให้ฉัน
"ขออยู่ในชีวิตที่เหลือของเธอได้มั้ย อย่ากลืมตาแล้วใจพบเธอจนวันสุดท้าย..."
เพราะเสียงร้องอั้นหวานจับใจกับเสียงกีต้าร์ที่คลอประกอบกัน
ทำให้ชาบะเดินตามหามาถึงดาดฟ้าของมหาวิทยาลัย
เห็นทาเคโอะนั่งดีดกีต้าร์พร้อมทำเพลงเข้าจังหวะ
สายลมยามเย็นโบกพัดเบาๆทำให้เส้นผมที่ซอยได้รูปกับโครงหน้าเรียวมนของเขานั้นพริ้วไหวอย่างนุ่มนวล
แสงตะวันอ่อนและเลือดกระทบยังใบหน้าขาวนวลเช่นผู้หญิง
ขนตายาวเป็นแพของเขากระพริบอยู่ซ้ำๆท้าแรงลม
สันจมูกโด่งคมรับกับริมฝีปากบางรูปกระจับนั้นกำลังขับร้องเพลงด้วยน้ำเสียงหวานนุ่ม
ชาบะยืนมองทางเคโอะอยู่อย่างนั้น
ทาเคโอะ
อยากเป็นคนที่ได้นอนดูดาวข้างเธออีกหมื่นวัน
ทาเคโอะ
และเอนไปจุมพิตเธอซักล้านครั้ง
ทาเคโอะ
อยู่กับฉันไปนานๆ...
ทาเคโอะ
นะเธอ...เข้ามาสิ ชาบะ
ชาบะถามขณะที่ก้าวเดินเข้ามา
ทาเคโอะ
ก็เพราะเธอต่างจากคนอื่น...ทุกอย่าง
เมื่อเธอนั่งลงในระดับเดียวกันกับเขา
ชาบะ
เอ๊ะ...?//ทำสีหน้าสงสัย
แต่ถ้าเคโอะก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ...
สัญชาตญาณของยากูซ่านั้น ถ้าผูกพันหรือสนใจใครสักคน...
จะจำได้แม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
จังหวะเท้าในการเดิน หรือแม้แต่กลิ่นไอตัวของผู้นั้น
ชาบะ
นายไม่รังเกียจฉันหรอ...ที่ฉัน...
ทาเคโอะ
เธอน่ะ...มีดีกว่าใครๆ
ทาเคโอะ
เธอเหมือนเค้ามาก//จ้องตาชาบะ
ถ้าเคโอะจ้องตาชาบะด้วยสายตาอันอ่อนโยน
อุ้งมือนุ่มๆประคบแก้มข้างซ้ายของชาบะ
นิ้วโป้งเกลี่ยไล้พวงแก้มเธอไปมาด้วยความทะนุถนอม
ใบหน้าของเขาเคลื่อนไปใกล้เธอเรื่อยๆ
เธอมองหน้าเขาด้วยความงุนงง เขาเอี้ยวคอพร้อมจะประกบริมฝีปากกับเธอ
ชาบะ
ทำอะไรอ่ะ?//ผลักอกทาเคโอะออก
ทาเคโอะ
ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอเหมือนเค้ามาก
ทาเคโอะ
เธอเหมือนคนรักของฉันที่ตายจากฉันไปเมื่อ 2 ปีก่อน
ทาเคโอะทำสีหน้าไม่ดีเอามากๆ
ชาบะ
ถือซะว่าเธอไปสบายแล้ว
ชาบะ
อย่าเศร้าไปเลยนะ...อืม
แล้วทาเคโอะก็บรรเลงกีต้าร์เป็นเพลง
พร้อมร้องคลอตามไปด้วยโดยมีชาบะนั่งปรบมือให้จังหวะ
ชาบะเห็นรอยสักรูปหงส์ขาวที่มือระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ของทาเคโอะ จึงทักออกไป
ทาเคโอะ
งั้นเหรอ?//หยุดเล่นกีต้าร์แล้วพลิกมือดูไปมา
ชาบะเหลือบไปเห็นหอนาฬิกาอันสูงตระหง่านของมหาวิทยาลัยซึ่งบอกเวลา 17:55 น เธอจึงรีบวิ่งไปจากที่นั่นโดยเร็วราวกับว่ามีธุระอะไรบางอย่างที่ดูสำคัญมาก
ทาเคโอะ
เดี๋ยวก่อนสิ//ตะโกนรั้งท้ายชาบะ
ทาเคโอะส่ายหัวก่อนจะเก็บกีต้าร์ใส่กล่อง แล้วเดินออกไปจากที่แห่งนั้น
ชาบะก็รีบปั่นจักรยานคันเก่งของเธอไปที่ร้านเบเกอรี่ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านเธอไม่มากนัก
เธอทำงานที่ร้านนั้นตั้งแต่ปีแรกที่เธอได้เข้ามาเรียนที่นี่
เนื่องจากเป็นงานที่ง่ายและเบาสำหรับผู้ชายตัวเล็กๆอย่างเธอ
แถมยังมีเจ้าของร้านที่เธอนับถือเป็นพี่ชายที่แสนดี
ขอให้คำปรึกษาและเป็นผู้รับฟังเวลาที่เธอรู้สึกท้อแท้หรือมีอะไรที่ไม่สบายใจ
เธอมักจะนั่งปรับทุกข์กับเขาเสมอ
ชาบะตะโกนบอกพ่อกับแม่เธอที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
เอสุมิ
ทำงานมาเหนื่อยๆ...มากินข้าวก่อนสิลูก
เอสุมิ...แม่ของเธอร้องชวน
ชินโจ
วันนี้กับข้าวอร่อยๆทั้งนั้นเลยนะ
ชินโจ
พอดีว่าแม่เขาเล่นมาได้นะลูก
ชาบะ
ไม่หรอกคับ...วันนี้ผมไม่หิว
ชาบะ
พ่อกับแม่กินกันให้เต็มที่เลยนะคับ
ซาบะยิ้มอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเดินเข้าห้องไป
ปล่อยให้พ่อกับแม่มองหน้ากันอย่างงงๆ
ก่ายหน้าผากนึกถึงเหตุการณ์ในตอนเย็น แล้วยิ้มอยู่คนเดียว
ชาบะ
ทาคานาชิ ทาเคโอะ...เจ้าชายของฉัน
ชาบะกอดหมอนแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่อย่างนั้น
ชาบะเดินไปที่ดาดฟ้าแล้วพบกับทาเคโอะทุกครั้ง
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ชาบะเดินไปที่ดาดฟ้าเช่นเคย
เพราะหวังว่าจะได้พบกับทาเคโอะเหมือนทุกวัน
ที่กำลังเป่าเมาท์ออร์แกนที่เป็นรูปมังกรมีหวายดำเป็นสายสร้อย
ชาบะตกใจที่คนตรงหน้าเธอนั้นไม่ใช่ทาเคโอะ
แต่เธอก็ยังคงแอบมองริวอิจิเป่าออร์แกนอยู่อย่างนั้น
แอดแสนสวย🤮
นี่คือออร์แกนนะคะเผื่อใครไม่รู้จัก
ชาบะ
(ฉันชอบเสียงออร์แกนที่สุดเลย)
ชาบะคิดในใจแล้วเผลอยิ้มออกมาก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเธอคิดได้ว่าเธอไม่ถูกกับริวอิจิสักเท่าไหร่
เธอจึงชักเท้ากำลังจะเดินกลับ
ริวอิจิ
แล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆงั้นหรอ
ทำให้เธอต้องชะงักก้าวเดินทันที
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของเขา
เธอกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแต่ริวอิจิก้าวยาวๆคว้าข้อมือของเธอได้ทันการ
ชาบะสะบัดมือออกแต่ไม่สำเร็จ
มือใหญ่กลับบีบแน่นกว่าเดิม
ริวอิจิ
แต่ดันมาเจอฉันใช่ไหมล่ะ?
ชาบะ
จะมาหาใครมันก็เรื่องของฉัน
ชาบะ
เกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า!
ริวอิจิ
ติดใจจูบของนายนั่นขึ้นมา
ริวอิจิ
ถึงได้ขึ้นมาหามันทุกวันใช่มั้ย?
ขณะที่ออร์แกนของริวอิจินั้นเปลี่ยนจากสีเงินเทากลายเป็นสีแดงเลือดออกมา
เธอมองสิ่งนั้นด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก
ริวอิจิ
ไม่เคยครั้งเดียวล่ะสิ...ไหนๆก็เคยลิ้มรสชาติมาแล้ว
ริวอิจิ
ลองจูบของฉันบ้างสิ
ริวอิจิ
เผื่อติดใจจะได้มาหาฉันบ่อยๆเหมือนกับที่เธอมาหานายทาเคโอะนั่น
แล้วริวอิจิก็ดันไหล่ทั้งสองข้างของชาบะไปติดกับประตูทางลง
พร้อมกับประกบริมฝีปากของตัวเองบนเรียวปากของชาบะอย่างรุนแรง
เขาดูดคลึงริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างบ้าคลั่ง
เธอดิ้นหนีสุดฤทธิ์แต่ไม่เป็นผล
ริวอิจิไซร้ซอกคอเธอที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้น
พร้อมน้ำตาที่ซึมออกจากดวงตา
เขาคว้าออร์แกนมังกรขึ้นมาดู
แสดงถึงความโกรธจัดในตัวของเขา ริวอิจินั่งลงมองใบหน้าเธอด้วยสีหน้าสลด
ชาบะ
มันก็ไม่สามารถทดแทนกับสิ่งที่ฉันเสียไปหรอก
ชาบะ
คำขอโทษของนายมันเอาจูบแรกของฉันกลับคืนมาได้มั้ย?
ชาบะตบหน้าริวอิจิจนหน้าหัน
ชาบะ
นายมันก็เหมือนกับคนในสังคมมหาลัยนี้แหละ
ชาบะ
ที่มีความสุขเวลาที่ได้แกล้งคนที่ไม่มีทางสู้
ชาบะปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะลุกขึ้นเปิดประตูแล้ววิ่งลงไปทันที
ริวอิจินั่งชันเข่าก้มหน้าเพราะรู้สึกผิด
ออร์แกนกลายเป็นสีน้ำเงินเพราะอารมณ์เริ่มเย็นลง
"คำขอโทษของนายมันเอาจูบแรกของฉันกลับคืนมาได้มั้ย?"
ริวอิจินึกถึงคำพูดที่ชาบะได้พูดไปเมื่อครู่นี้
ริวอิจิ
จูบแรก...เธอให้ฉัน
ริวอิจิ
ทาเคโอะก็ไม่ได้จูบเธองั้นสิ
ริวอิจินั่งเคลิ้มอยู่อย่างนั้นจนลืมเวลากลับบ้าน
ปล่อยให้ไฮด์ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดของเขายืนรออยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยเป็นนานสองนาน
ชาบะรีบปั่นจักรยานมาทำงานพร้อมน้ำตาด้วยความรีบร้อน
ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งแค้นยิ่งเจ็บใจมากกว่าเดิม
ด้วยอารมณ์แค้นเหล่านี้จึงทำให้เธอระบายใส่รถจักรยานอย่างหนัก
ยิ่งแค้นก็ยิ่งปั่นเร็วขึ้น
และคงเป็นเพราะเวลาเข้างานที่ล่วงเลยมาหลายนาทีแล้ว
ถึงรู้ว่าเจ้าของร้านไม่ดุไม่ว่า แต่เธอก็ยังมีความเกรงใจเขาเช่นกัน
Comments