วิธีหนีท่าน

เวลาร่วงหล่นผ่านมา10ปีตอนนี้อายุข้าเข้า16พิธีบรรลุนิติภาวะของข้าจัดขึ้นอย่างอลังการ... วันนี้เดิมทีจะเป็นวันที่ท่านขอข้าเเต่งงาน...เเต่ที่ผ่านมาข้าหลีกหนีท่านมาโดยตลอดวันนั้นของวันนี้...มันจะไม่เหมือนเดิม.

"ลูกสาวที่รักของพ่อ...พร้อมมั้ยลูกรัก?"

ท่านพ่อที่ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาก็จะขัดขการเเต่งงานข้าครั้งนั้น...ท่านก็ยังคงถามความเห็นข้าเสมอ..

"คุณหนูสิบกว่าปีเเล้วสินะคะ... โตขึ้นมาเยอะเลย..จากวันนนี้ไปคงมีจดหมายสู้ขอมาเยอะเเน่เลยฮุๆ"

พูดกล่าวด้วยความตื้นตันนัยตาที่ยังออ่นโยนทุกครั้งที่มองมายังข้านั้น...ยังเหมือนเดิมรอยยิ้มที่อบอุ่นต่อให้ใบหน้าที่เคยเต่งตึงตอนนี้จะเริ่มเหี่ยวย่น..

"คงเป็นเช่นนั้น...เพียงเเต่ข้ายังไม่คิด..ที่จะ"

ข้ากลับเข้าสู่วังวนความคิดของตนอีกครั้ง อดีตที่ผ่านมาเพราะความดื้อรั้นของข้าทำครอบครัวต้องเเตกสลาย...ตนต้องมาเจ็บปวดทรมานจากการถูกทอดทิ้งถูกรังเเก...ใครต่อใครต่างก็พร้อมเหยีบย่ำศักดิ์ศรีของข้าการที่ข้าหนาวตาย ยังเจ็บปวดไม่เท่าการถูกนำไปให้ชายโฉดนับสิบรุมขืนใจข้า... เพราะรักท่านมาก...ข้ายอมทุกอย่าง เเต่ทว่า...

"...ตั้งเเต่บัตนี้ไปอันตัวข้า 'เบลลิน ริมเวลเรีย' จะถือว่าเราตัดจบสายสัมพันธ์นี้..."

"คุณหนูของข้าท่านจะตัดอะไรกับใครกัน..."

เเมรี่เอียงตัวโน้มลงมองใบหน้าที่เศร้าหมองของคุณหนูของตนตรงหน้าอย่างข้าก่อนจะกอดปลอบประโลมจิตใจที่เจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง'เรฮาร์ท'บุรุษเลวที่ข้ารักโดยไม่รู้เลยว่าข้าเสียใจในเรื่องนี้...

"คุณหนูของข้า...เหตุใดท่านมักจะทำสีหน้าเศร้าหมองจนหม่นเช่นนี้...วันนี้คือวันบันลุนิติภาวะของท่าน...ท่านควรดีใจจริงไหน...หรือใครมันทำร้ายคุณหนูตัวน้อย.."

คำร่ายยาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหว่งใยของเเมรี่ทำให้ตัวข้าที่ควรจะหยุดเศร้ากับเรื่องที่ผ่านมามีหยดน้ำตาซึมไหล...หัวใจข้าราวกับจะเเตกสหลาย..

"..เเมรี่คิดว่าตัวข้านั้น...ควรทำอย่างไรเพื่อลืมอดีตที่เลวร้าย..."

ข้าเงยหน้าจ้องมองลึกลงไปนะนัยตาสีดำสนิดของเเมรี่ที่มั่นคง...

"...มีคนกล้าทำร้ายคุณหนูของข้าเชียวหรือนี่..เป็นเจ้าพวก ไลฟ์สินะคะคุณหนู!?"

"....ไม่ใช่พวกเขาหรอกเเมรี่...นี้คือความฝันของข้า..เเละเป็นความฝันที่โหดร้าย"

นัยตาสีทองที่เศร้าหม่นตอนนี้กลับสั่นไหวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่ตนต้องเจอเมื่อครั้งอดีต...

"คุณหนู..มันเเค่ความฝันที่โหดร้ายทำให้ท่านกลัว...เเต่ตอนนี้ท่านไม่ต้องห่วงเเล้ว...เเมตัวข้าเเมรี่จะไม่ทราบว่าฝันท่านนั้นหน้ากลัวเพียงใดเเต่ทว่า...ตอนนี้คุณหนูของข้าได้หลุดพ้นจากความฝันที่เลวร้ายนั้นเเล้ว"

เเมรี่เอ่ยในขนะที่โอบกอดตัวข้าเเละลูบหัวเบาๆ...ในตอนเด็กเวลาที่ข้าหวาดกลัวหรือเจ็บปวด...ฝ่ามือนี้ก็คือมือที่คอยปลอบข้าเสมอ..

หากนั้นคือความฝันบอกเหตุ... ข้าเเค่อย่าพลาดตามฝันก็พอ...ต่อเเต่นี้เเค่ทำหน้าที่ของข้าให้ดีก็พอเเล้ว.

"เปิดตัวคุณหนูเบลลิน ริมเวลเลีย!เจ้าภาพของงานวันนี้!!"

จบเสียงขานบอกกว่าเสียงถึงการมาถึงของข้าเสียงดนตรีก็เริ่มบันเลงตามประเภณี

เเต่ทว่าสายตาทุกสายตากลับจับจ้องมองมาที่ข้าอย่างลุ่มหลง...ข้าคือเจ้าของนัยตาสีทองประกายที่มีเพียงคนในสายเลือดริมเวลเรียเท่านั้นริมฝีปากสีสดชมพูอมส้มเล็กน้อย ในชุดเดรสรัดรูปสีขาวรวบรัดกับสัดส่วนที่งดงาม...ที่ผ่านมาข้าไม่เคยรู้ว่าตนจะงดงามไม่เเพ้ใครใดๆทั้งนั้น...

อดีตข้าเลือกเเต่งตัวมิดชิดสีดำสนิดตามความต้องการของเรฮาร์ท...เพราะความรักอันโง่เขลา

..ข้าต้องสุ่มเลือกใครสักคนภายในงานนี้ที่เป็นบุรุษเเละร่ายรำคู่ด้วย...ถ้าเช่นนั้น

เบลลินหรือเบลลินีอย่างข้าที่ผ่านชีวิตความเจ็บปวดมาเเล้วคงจะไม่เลือกอะไรมากมายที่ทำตนเจ็บเเล้ว...คนที่อยู่ตรงนั้น...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***