ปรมาจารย์หลานอัน ปรมาจารย์หลานอัน(ครอบครัวใหม่)

หลานฉี(เเม่เลี้ยงนอ.)

มานี่เลยอีมารหัวขน.ดึงหัว

หลานอัน(ตอนเด็ก)

โอ้ย!ท่านเเม่ข้าเจ็บนะขอรับฮึกปล่อยข้านะขอรับ.ร้องไห้

หลานฉี(เเม่เลี้ยงนอ.)

ข้าไม่ใช่เเม่เจ้า!!.เหวี่ยงหลานอันลงพื้น

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ข้าเจ็บนะขอรับ.โดนเหวี่ยง

หลานฉี(เเม่เลี้ยงนอ.)

ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องมาที่นี่อีก!!.ตะคอก

หลานฉี(เเม่เลี้ยงนอ.)

เด็กๆพาเจ้านี่ไป!

สาวรับใช้

เพคะ.ลากหลานอันไปหน้าประตู

สาวรับใช้

ขอโทษนะเพคะเเต่มันเป็นคำสั่ง.ปิดประตู

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ฮืออ.ร้องไห้

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ท่านพ่อฮึก...

หลานอัน(ตอนเด็ก)

เหตุใด..ท่านเเม่จึงทำเเบบนี้กับข้าฮึก.เดินไปเรื่อยๆเเบบไม่มีจุดหมายปลายทาง

เวลาผ่านไป3ชั่วโมง

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ข้าหิวเหลือเกิน.. .เดินเเบบคนไร้เรียวเเรง

หลานอัน(ตอนเด็ก)

เอะ.ตาเหลือบไปเห็นขนมที่คนทำตก

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ขนม!.รีบวิ่งไป

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ง่ำๆ.กินขนมที่ตกพื้น

หลานอัน(ตอนเด็ก)

อย่างน้อย...ข้าก็ได้กินขนม

วันเวลาผ่านไปตอนนี้เด็กน้อยอยู่ในสภาพหิวโซเสื้อผ้าขาดเเละเปื้อนหน้ามอมเเมม

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ข้า..หิว.นั่งอยู่ในมุมที่ไม่มีคนเดิน

หลานอัน(ตอนเด็ก)

เอ๊ะ.เห็นหมาป่ากำลังเดินมาหาตนเอง

หมาป่า

.เดินเข้ามา

หลานอัน(ตอนเด็ก)

อ...ออกไปนะ

หลานอัน(ตอนเด็ก)

อย่าทำอะไรข้านะ

หมาป่า

.ขู่

หมาป่า

.เดินมา

หมาป่า

.ขู่

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ข้าไม่มีอะไรให้พวกเจ้ากินนะ!

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ออกไปเลยนะฮืออ

หลานอัน(ตอนเด็ก)

.เขวี้ยงก้อนหินใส่

หมาป่า

.ตกใจ

หมาป่า

.ขู่

หมาป่า

.ขู่

หมาป่า

.จะกระโดดขย่ำหลานอัน

หมาป่า

หลานอัน(ตอนเด็ก)

อึก!!!.ใช้มือบัง

หมาป่า

เอ๋งๆ

หมาป่า

เอ๋งๆ

หมาป่า

.วิ่งหนีไป

หมาป่า

หลานอัน(ตอนเด็ก)

หือ...

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

โอ๋ๆนะเด็กน้อย

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

เหตุใดเจ้าจึงอยู่ในสภาพเช่นนี้เล่า

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

ไปเถอะไปกับข้า

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

เเล้วข้าจะฝึกฝนเจ้าอย่างดี

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

ให้เป็นลูกศิษย์คนโตของตระกูลโม่

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

ว่าไงล่ะเด็กน้อย

เวลานี้หลานอันทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ไปขอรับ

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

เเบบนั้นเเหละเด็กน้อย.ยื่นมือ

หลานอัน(ตอนเด็ก)

.จับมือเเล้วลุก

ในระหว่าทางไปตระกูลโม่พวกเขาได้คุยกันเยอะเเยะ

ณ ตระกูลโม่

โม่หลิน(ตอนเด็ก)

ท่านพ่อกลับมาเเล้ว.ดีใจ

โม่เซียน(ผู้นำตระกูลโม่)

5555เด็กน้อยเหตุใดเจ้าจึงดีใจเช่นนี้เล่าข้าไปเเค่เเปปเดียวเอง.ลูบหัว

โม่เชียว(ตอนเด็ก)

ท่านพ่-นั่นใครกัน!.ชี้

โม่เชียว(บุตรคนรอง)

เด็กน้อยนี่นะหรอ

โม่เชียว(บุตรคนรอง)

ข้าเจอเขาระหว่างที่กำลังล่าผีดิบน่ะ

โม่เชียว(บุตรคนรอง)

ข้าเห็นเขาถูกหมาป่าลังเเกจึ-

ซีฉาว(ภรรยาเอก)

จึงเก็บกลับมาน่ะหรอ.กอด อก

โม่เชียว(บุตรคนรอง)

โถ่~ข้าเห็นว่าเด็กน้อยนี่น่าสงสารจึงได้ช่วยเจ้าอย่าได้คิดมากเสียจะดีกว่านะ.เดินไปกอดจากข้างหลัง

ซีฉาว(ภรรยาเอก)

เฮ้อ...เจ้าน่ะชื่ออะไรงั้นรึ

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ข้าชื่อหลานอันขอรับ

ซีฉาว(ภรรยาเอก)

งั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า"อันอัน"

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ขอรับ

โม่หลิน(ตอนเด็ก)

เจ้าน่ารักจังเรียกข้าว่าท่านพี่

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ขอรับท...ท่านพี่

โม่หลิน(ตอนเด็ก)

ดีมาก

โม่หลิน(ตอนเด็ก)

.ลูบหัว

โม่เชียว(ตอนเด็ก)

ข้าชื่อโม่เชียว!หึ.กอด อก

หลานอัน(ตอนเด็ก)

อ...อื้อ!

ซีฉาว(ภรรยาเอก)

จะรอให้ผีดิบมากินรึ!เร็วสิเข้าบ้าน

หลานอัน(ตอนเด็ก)

ขอรับ.ยิ้ม

โม่หลิน(ตอนเด็ก)

ไปกันเถอะน้องทั้งสองของข้า.กอดคอทั้งสอง

เเอดเอง

นี่ก็เป็นเรื่องที่สองของเค้านะคะ

เเอดเอง

ฝากอ่านด้วยน้าาาาา

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ