ตอนที่ 8 จดหมาย

[ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่ตัวข้าถูกประมูลเข้ามาในตระกูล ขุนนาง บารอส]

[ตัวเราตอนที่เข้ามาใน คฤหาสน์บอกตรงๆทำอะไรไม่ถูกเลย ถึงจะเข้ามาในฐานะพ่อบ้านแต่พวกเขากลับตอนรับฉันเป็นอย่างดี]

"เจ้าอยากมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเราไหม"

[ถึงคุณหญิงมาริสต้าจะเป็นพวกไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังเป็นคนขี้เล่นไม่ค่อยเอาจริงเอาจัง

เหมือนกับเด็ก แต่เธอก็มีความเป็นผู้ใหญ่อยู่เสมอในช่วงเวลาที่สำคัญ]

[อย่างในกรณีของเรา ที่ถูกประมูลในราคา ห้าแสนเดาว์ บอกตรงๆว่าเป็นราคาที่มหาศาลถ้าเพื่อซื้อพ่อบ้านแค่คนเดียว ถึงจะมาเนตรเทวะก็ตามที่]

[ในตอนแรก ท่านหญิง มาริสต้า ประมูลเรามาเพราะมีเนตรเทวะ แต่พอเธอมาเจอเราเธอกลับ เหมือนเข้าใจความรู้สึกเราให้กำลังใจเรา พูดในสิ่งที่เราใฝ่ฝันมาโดยตลอด]

สำหรับเขาเธอเปรียบเสมือน มราดาผู้ให้กำเนิด ต้องทำให้เธอคิดถูกที่ประมูลเรามาให้จงได้

ตัวของเลเว่นที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ทันได้สังเกตเด็กผู้หญิงที่เดินเข้าไปหาเขาเลย"เอ่อ เลเล่นคุง กำลังทำอะไรอยู่เหรอ"

น้ำเสียงอันแผ่วเบาของเด็กผู้หญิงทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อยและหลุดจากห้วงความคิด

พอเขาหันไปมองทางต้นเสียงพอกับเด็กผู้รูปร่างเล็กอายุไม่เกิน แปดปี จ้องมองมาที่เขา"ขอประทานโทษขอรับท่าน ไฮชา ข้าคิดอะไรเพลินๆ"

ไฮชา บารอส ลูกคนสุดท้องของตระกูล บารอส เธอมีใบหน้าและมีนิสัยขี้เล่นเหมือนกับแม่ของเธอ

เขาได้รับหน้าที่เป็นพ่อบ้านส่วนตัวของคนผู้นี่ ด้วยเหตุผลง่ายๆอย่างเราอายุใกล้เคียงกัน

ถึงตัวเขาจะไม่ค่อยถูกกับเธอ เพราะตั้งแต่ที่เข้ามา เธอก็แกล้งเขามาโดยตลอดอย่างเช่นแกล้งให้เข้าไป เอาของในห้องพอเราเข้าไปกลับปิดประตูขังเขาไว้ข้างในเกือบหนึ่งชั่วโมง

"อ่า เลเว่นคุง พ่อบ้านใหญ่เขาตามหานายอยู่น่ะ"

เขาโน้มตัวลงไปเล็กน้อยพร้อมกล่าว"ขอบคุณที่มาบอกให้ขอรับ คุณหนูไฮชา ถ้างั้นข้าขอตัวไปก่อน"

หลังจากพูดจบเขาเดินออกจากห้องและตรงไปที่ห้องของพ่อบ้านใหญ่ ในระหว่างทางเดินใจของเขาเต้นตึกต

[เฮ๋ คุณพีช เรียกเรางั้นเหรอ แต่ถ้าจำไม่ผิดเขาเคยบอกไว้] "ข้ายังไม่ยอมรับเจ้าในฐานะพ่อบ้านของตระกูล บารอส"

"ข้าจะจับตามองดูทุกการเคลื่อนไหว แล้วถ้าเจ้าเกิดทำอะไรผิดพลาดหรือน่าสงสัยข้าจะฆ่าเจ้าในทันที"

ตอนที่เขานึกขึ้นมาได้ หัวใจเขาแถบตกลงตาตุ๋ม[อือ ที่เขาเรียกเขาไปหาอย่าบอกนะว่าเราทำอะไรผิดพลาดอย่างนั้นเหรอหรือเราเผลอไปเหยียบขาเขากันไม่สิ เรายังไม่ได้เหยียบเลยซักนิด จะว่าไปตอนทำงานวันแรกเรานอนตื่นสาย ที่ถูกเรียกเพราะเรื่องนี้รึป่าวไม่สิถ้าเขาจะเรียกเราด้วยเรื่องนี้เขาคงจะเรียกตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ถ้าเขาพยายามทำให้เราตายใจและกระฆ่าเราในวันเกิดของเขากัน นี่เขาเห็นเราเป็นของเล่นอย่างนี้นเหรอ ไม่น่าาานี่เราจะตายอย่างนั้นเหรอข้ายังไม่อยากตาย ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่ยังไม่ได้ทำตามสิ่งที่คิดไว้เมื่อกี่เลยสักกะนิดก็จะถูกประหารแล้วหรือกระไรกัน เราจะทำอย่างไงให้รอดูดีต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อน แต่ที่เขาเรียกเรามาเขาต้องรู้แน่ๆเลยว่าเราตื่นสายน่ะ ต้องบอกเขาไปซึ่งๆหน้าเพื่อความผิดที่เราทำจะได้ลดลงซักนิดหนึ่งก็ยังดี เอาล่ะบอกเขาไปตรงๆนี้แหละ]

พอคิดเสร็จเบื้องหน้าของเขาคือประตูห้องของพ่อบ้านใหญ่ เขาสูบอากาศหายใจเข้าลึกก่อนเคาะประตู "ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

"เข้ามาได้"หลังจากพูดจบเขาเปิดประตูเข้าไปข้างใน

"เอ่อ.."

"ขอประทานโทษ ที่นอนตื่นสายค้าบ ครั้งหน้าจะไม่มีอีกขอรับ"

"เอ๋..."

"เอ่...."

.....................................................................

ชั่ววินาทีนั้นตรงไปด้วยความเงียบ สีหน้ามึนงงของเลเว่นสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

"ฉันไม่ได้เรียก นายมาเพราะเรื่องนี้เหรอ แค่จะให้นายออกไปธุระนิดหน่อยเอง"

"อ-อย่างนั้นเองเหรอครับ"

[คิดว่าจะต้องตายซะแล้ว]

"ฉันอยากให้นายเอา จดหมายไปส่งที่ร้ายทำอาวุธชุดเกราะอาราไดซ์ พอไปเจอเจ้าของร้านให้บอกเขาว่า ขอซื้ออาวุธจำนวน 113 เดาว์ และชุดเกราะจำนวน 125 เดาว์ แล้วพูดซ้ำอีกครั้ง ว่า 113 เดาว์ 125 เดาว์ ด่วนๆ"

"ครับ ผมจะทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ"

"จงจำไว้ จดหมายฉบับนี้สำคัญมาก อย่าทำพลาดเด็ดขาด"

หลังจากตัวของเลเว่นได้รับภารกิจลับ เขาเดินออกจากคฤหาสน์เข้าเมืองและตรงไปที่ร้านอาราไดซ์

เขาเข้าประตูเข้าไปข้างใน เจอกับพนังงานขายอยู่เบื้องหน้าเขา

"สวัสดีครับ คุณลูกค้า จะซื้ออะไรหรือขอรับ"

"เอ่อคือผมมาส่งจดหมายให้เจ้าของร้านนะครับ"

"อย่างนั้นเหรอ เดียวกระผมขอตัวไปตามเจ้าของร้านมาให้น่ะขอรับ"

เขาเดินเข้าไปทางประตูหลังของร้านปล่อยให้ตัวขิงเลเว่น ยื่นอยู่ซักแปปแล้วเขาก็มาถึง

"ว่าไง เจ้าหนูน้อย มาส่งจดหมายสินะ"

"เอ่อ คือ..มีอีกหนึ่งเรื่องครับ ขอซื้ออาวุธจำนวน 113 เดาว์ และชุดเกราะจำนวน 125 เดาว์ 113 เดาว์ 125 เดาว์"

หลังจากที่ตัวของเลเว่นพูดจบสีหน้าของเขาที่ ปกติยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าดำมืด มองไปที่จดหมาย

"นี่ เจ้าหนู..."