รับเลี้ยง

ประเทศไทย ณ คาเฟ่เเห่งหนึ่ง

"ถ้าชั้นจะรับหนูไปเลี้ยง หนูจะไปกับชั้นมั้ย"

"ไหนว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับหนูไงคะ"

"ใช่ ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับหนู"

"เเต่ชั้นเเค่รู้สึก รู้สึกว่าหนูเหมือนกับหลานของชั้นที่เสียไป"

เสียงพูดคุยระหว่างชายร่างใหญ่(เกรย์สัน)กับหญิงสาวร่างเล็ก(เสียงหวาน)

  เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ดีเเต่ไม่ใช่เพราะบทสนทนา เเต่เป็นเสียงของทั้งคู่ต่างหาก เสียงที่ดูหล่อเเฝงไปด้วยความเข้มบวกกับหน้าตาวัย47ที่ไม่เหมือน47เลยเเม้เเต่นิดเดียว เเตกต่างกับเสียงเด็กสาวที่เสียงน่ารัก น่าฟัง พร้อมกับหน้าตาจิ้มลิ้ม จมูกเล็ก ปากเล็กน่าเอ็นดู ผิวขาวราวกับหิมะ ที่เหมือนจะไม่ใช่คนไทยเเต่เธอคือคนไทยจริงๆเเละเป็นคนที่รอดจากเเดดประเทศไทย

"หนูไว้ใจคุณได้จริงๆใช่มั้ยคะ"

พ่อเเม่ของเธอเสียไปพร้อมกันทำให้เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ เเต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอเองก็ส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาเอก สาขาการเเสดง

"ชั้นกับหนูเราสองคนรู้จักกันมา3ปีเเล้วนะ มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับชั้นที่หนูไม่รู้บ้างละ"

"ถึงยังไงหนูก็ไม่ไว้ใจคุณ"

"จะให้ชั้นทำอะไรหนูบอกชั้นมาได้เลย"

"ชั้นคิดกับหนูเหมือนหลานสาวเเท้ๆจริงๆ"

"ทำไมต้องเป็นหนูคะ"

เค้าเป็นถึงมาเฟียเธอเองก็รู้เเล้วทำไมคนอย่างเค้าถึงได้มาสนใจอะไรในตัวเธอขนาดนั้น

"หนูเหมือนหลานสาวชั้น"

ถึงจะพูดอย่างนั้นท่าทีของหญิงสาวก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ใช่ว่าเธอจะยอมเชื่อเค้าง่ายๆ

"ชั้นรอร้อง"

"หนู.."

"ชั้นจะพิสูจน์ พิสูจน์ทุกอย่างให้หนูดูเอง"

 วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆผ่านไปทุกๆย่างก้าว มันน่าเเปลกใจที่ทำไมคนบางคนถึงคิดว่ามันผ่านไปเร็วเร็วมาก เเต่อีกคนกลับคิดว่ามันช้าช้าจนรู้สึกเหนื่อยจนอยากให้มันผ่านไปเร็วๆ

2ปีผ่านไป

คฤหาสน์หรู

   เสียงหวานที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวน เธอรู้สึกไม่ชิน ไม่ชินกับทุกๆสิ่ง ในเเต่ละวันเธอเเทบไม่ได้ทำอะไรเลย ได้เเต่นอน กิน นอน เเล้วก็กิน จนเธอเริ่มเหนื่อยเริ่มเบื่ออยากหาไรทำ เธอจบเอกการเเสดงมาเธอต้องได้ใช้สิ!ถึงเเม้เธอจะมีเงินให้ใช้มากมายก็ตาม เเต่สุดท้ายมันไม่ใช่เงินเธอ เธอเองก็ลำบากที่จะใช้เหมือนกัน จะใช้ทีมันก็คิดมาก

"พี่ๆคะ"หญิงสาวหันไปหาชายร่างใหญ่ทั้งสามที่ถูกเเต่งตั้งให้เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวให้เธอเพราะอาบุญธรรมของเธอเป็นมาเฟียระดับต้นๆ อาบอกว่าเค้าทั้งสามปกป้องเธอได้ดีที่สุดเเละสามารถพูดภาษาไทยกับเธอได้ ถึงเเม้เธอจะพูดได้หลายภาษาก็ตาม

"ครับ"(ลีวาย)ชายผิวเข้มที่สุดในสามหมุ่มเเละเป็นเจ้าของหน้าตาดุอันหล่อเหลาา ที่ดูเหมือนเค้าจะเป็นพ่อของเธออีกคนจริงๆเพราะเค้าทั้งอบอุ่นดูเเลเธอดุจใจเจ้าหญิงจนเธออดเเกล้งเค้าไม่ได้

"หวานอยากไปข้างนอกค่ะ"

"ด้านนอกมันไม่ปลอดภัย คุณหนูก็รู้นิครับ ทำไมยังคิดจะออกไปอีก รู้มั้ยครับพวกผมต้องคอยดูเเล เเค่ด้านในก็ลำบากมากพออยู่เเล้ว"(ฮันเตอร์)ชายหนุ่มที่ร่างเล็กที่สุดในบรรดาบอดี้การ์ดของเธอเเต่ร่างกายเค้ากลับเต็มไปด้วยรอยสักที่เเอบเเฝงไปด้วยความดุดัน ตัดกับหน้าที่ชอบทำหน้าหงุดหงิดตลอดเวลามันชั่งไม่เหมาะจริง!ๆ ความจริงเธอรู้นะว่าทำไมเค้าถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้ ก็มันเป็นเพราะเค้าอยากดูเเลเกรย์สันมากกว่าดูเเลเธอน่ะสิ!! เเต่เธอทำไงได้ละปฏิเสธไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก!!

"เเต่หวานเบื่อ ก่อนหน้านี้หวานมีอิสระ หวานไม่ชินนะคะ"เธอพูดออกไปด้วยนํ้าเสียงปกติเพราะเธอไม่รู้ว่าถ้าเธออ้อนไปพวกเค้าจะหาว่าเธออ่อยมั้ยโดยเฉพาะฮันเตอร์ที่ดูจะดุจะด่าเธอสะทุกเรื่อง

"นะคะ หวานขอร้องละ"เธอหันไปหา(โรมัน)ชายผิวขาวเนียนเจ้าของใบหน้าที่หล่อหล่อมากกก เธอยอมรับเลยว่าเธอเจอเค้าครั้งเเรกเธอเเอบตกใจมาก เพราะหน้าตาขนาดนี้ทำไมไม่ไปเป็นดาราละเธอว่าเค้าต้องฮอตมากๆเเน่ เเต่ติดที่เค้าชอบนิ่งทั้งหน้าตาทั้งการกระทำ ตั้งเเต่ที่เธอเจอเค้าเค้าก็ไม่เคยพูดเลย รึเค้าพูดไม่ได้กัน?

"ก็ได้ครับ"

"เห้ย ไอ้ลีวาย"

"เอาเถอะ ยังไงเราก็เป็นบอดี้การ์ดมีหน้าที่เเค่ทำตามคำสั่ง ไม่ได้มีหน้าที่ขัดความต้องการของคุณหนู"

"เเล้วไงว่ะ"ฮันเตอร์ดูหงุดหงิดขึ้นมากทันทีที่โดนเพื่อนเข้าข้างคนตัวเล็กมากกว่าตัวเองทั้งที่เป็นเพื่อนกันถึงจะไม่นานก็เถอะ

"เเล้วไง มึงอย่าลืมสิว่านายให้พวกเราดูเเลคุณหนู รึมึงจะขัดคำสั่งนาย"

ฮันเตอร์ที่ตอนนี้หมดหนดทางกลับหันไปมองโรมันเพื่อหวังว่าอีกคนจะช่วย เเต่ไม่เลย อีกคนกลับยืนนิ่งนิ่งจนเค้าเเอบหงุดหงิดขึ้นมาอีก

 สุดท้ายเค้าก็ต้องยอมยอมทั้งๆที่ไม่อยากทำเลยซักนิดไม่ใช่เพราะเค้าเป็นห่วงคนตัวเล็กเเต่เป็นเพราะถ้ามีคนมาทำร้ายเธอเค้าต้องปกป้องเธอให้ถึงที่สุดเเละเป็นห่วงชีวิตของคนตัวเล็กมากกว่าการชนะ ถ้าไม่ไหวหนีได้หนี ซึ่งมันขัดกับตัวเค้าที่ตั้งเเต่เกิดมาไม่เคยหนีการต่อสู้เลยเเม้เเต่นิดเดียว จนกลายเป็นว่าเค้าเป็นพวกบ้าความชนะ

 ตั้งเเต่ที่เธอมาอยู่นี่ได้2เดือนนายเค้าดูเปลี่ยนไปทั้งกลับบ้านเร็วที่สำคัญเค้าพยายามไม่มีเรื่อง หรือขยายเขตการปกคลองเลย เค้าอยู่กับเกรย์สันมาตั้งเเต่เด็กอยู่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเกรย์สันมาตลอด ทำไมต้องให้เค้าปกป้องยัยเตี้ยนี่ด้วย ทำไมต้องทำเพื่อยัยเตี้ยนี่ ทั้งให้เค้าที่เป็นลูกน้องมือดีที่สุด ลีวายนักฆ่าที่ฆ่าคนไม่เลือกหน้าเพื่อเงิน โรมันนักธุรกิจหรือมาเฟียอีกคน มาดูเเลยัยเปี๊ยกนี่ขนาดนี้ด้วย

    เกรย์สันมีพระคุณกับพวกเค้าทุกคนทำให้พวกเค้าต้องตอบเเทนบุญคุณของเกรย์สันทุกอย่างที่คนเป็นนายต้องการ เเต่ใครจะไปคิดละว่าเกรย์สันจะให้พวกเค้ามาดูเเลยัยเตี้ยนี่

ห้างสรรพสินค้า

"พี่ๆทำงานกับคุณอามากี่ปีเเล้วหรอคะ"

"พี่พึ่งทำงานกับนายครับ ส่วนโรมัน นายเคยช่วยชีวิตมันไว้มันก็เลยอาสามาปกป้องคุณหนู ถ้านับตามการทำงานไอ้ฮันเตอร์อยู่กับนายมาตั้งเเต่เด็กสนิทกับนายมาที่สุดเลยละครับ"

"มึงจะร่ายยาวทำห่าไรว่ะ"ก็เเค่บอกเวลาทำไมเเม่งต้องร่ายยาวขนาดนั้นด้วย พูดไปยัยนี่ก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก

"มึงจะขัดทุกเรื่องเลยหรอว่ะ"ถึงพวกเค้าจะไม่ได้สนิทกันเเต่ก็ใช่ว่าจำเป็นต้องพูดเพราะด้วย

"ทำไม มึงมีปัญหาหรอ"ฮันเตอร์ที่ตอนนี้เหมือนหมาบ้าที่พร้อมจะกัดคนอื่นไปทั่วไม่เลือกหน้าด้วยซํ้า

"พี่คะ"หญิงสาวที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำยังไงได้เเต่มองหน้าโรมันเเต่เค้าก็ไม่ได้มีท่าทางหรือท่าทีทุกร้อนอะไรเลย

 จนสุดท้ายเธอก็ต้องไปเเยกทั้งสองออกจากกันจนได้ ก่อนที่จะได้พากันไปหาอะไรกิน สำหรับชุดหรือเสื้อผ้าหรือเเม้กระทั่งของส่วนตัวของเธอเธอก็ไม่จำเป็นต้องไปหาซื้อเพิ่มอีกเพราะของที่เธอมีตอนนี้เเทบจะใช้ได้ทั้งชาติเเบบที่ไม่ต้องใส่ตัวเดิมซํ้า

ตกเย็น

คฤหาสน์

"คุณอา"เสียงหวานร้องเรียกอีกคนที่กำลังยืนหันหลังให้เธอพร้อมกับร่างกายที่พุ่งเข้าหาหวังจะกอด เมื่อเกรย์สันได้ยินก็รับหันมาหาเธอพร้อมกับเเขนที่กางออกเพื่อให้เธอได้กอด

"เป็นไงบ้าง สนุกมั้ย"

"สนุกค่ะ คลายเบื่อได้ดีมากๆ"

"ถ้าหนูเบื่อ..งั้น..พรุ่งนี้เราไปเที่ยวทะเลกันมั้ย"

"ที่ชวนไปเเบบนี้..มีงานใช่มั้ยคะ"รู้จักกันมาตั้ง5ปีทำไมเเค่นี้เธอจะดูไม่ออกละ

"ฮ่าาๆ โดนจับได้สะเเล้ว"เกรย์สันถึงกับหลุดขำออกมากับท่าทีที่รู้ทันของเธอ

"ถ้าไม่มีงาน คุณอาก็คงไม่พาหนูไป"เสียงหวานถึงกับหน้าหงอยเมื่อความจริงที่ว่าเค้าชวนเธอไปเที่ยวด้วยเพราะเค้ามีงานที่นั่นต่างหาก

  เธอกับเค้ารู้จักกันด้วยความสัมพันธ์อาหลานทำให้เธอไม่เกรงเเถมยังเป็นตัวของตัวเองมากเวลาอยู่กับเค้า

"โถ่ อาบอกเเล้วไงว่าอาหยุด5ปีเพื่อทำให้หนูเปิดใจยอมรับอาเป็นเหมือนครอบครัวอีกคนของหนู อาหยุดไปขนาดนั้นงานอาที่ค้างไว้มันก็เลยเยอะ

อาถึงตัองคอยเครียงานให้มันเรียบร้อยไง"เกรย์สันร่ายยาวเพื่อให้คนในอ้อมกอดได้เข้าใจ เค้าเองก็อายุ49เเล้วด้วยเวลาทำงานทีมันก็ช้าลง

"ค่ะ ก็ได้ หนูเข้าใจ หนูเเค่อยากน้อยใจเฉยๆ"เสียงหวานอายุ26ปีเเล้วเเต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ชอบทำตัวเหมือนเด็กเวลาอยู่กับอาบุญธรรมเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"เเล้วหนูจะไปมั้ย"

"อาจะไปวันไหนหรอคะ"

"ไปวันนี้เลยค่ะ เพราะพรุ่งนี้อาจะเริ่มทำงานเลย"

"งั้นขอเวลาหนูไปจัดกระเป๋าก่อนนะคะ"หญิงสาวพูดจบก็ผละกอดจากผู้เป็นอาก่อนที่จะจะรีบวิ่งออกไป

"เป็นไงบ้าง เกิดเรื่องอะไรขึ้นมั้ย"เกรย์สันหันไปถามบอดี้การ์ดจำเป็นทั้ง3

"ไม่มีครับนาย"ลีวายตอบกลับออกไปพร้อมหน้าที่นิ่งนิ่งจนรู้สึกเสียวสันหลัง

"อืม ชั้นรบกวนพวกนายไม่นานหรอก ถ้าหากชั้นจัดการงานนั้นจบ ชั้นจะหาคนอื่นมาเเทนพวกนายเอง"ถ้าไม่จำเป็นเค้าก็คงไม่ให้ทั้งสามมาปกป้องเสียงหวานหรอกเเต่สิ่งที่เค้ากำลังทำเป็นครั้งสุดท้ายมันอันตรายเเถมยังเสี่ยง ทำให้เค้าที่ไม่มีทางเลือก ต้องขอให้ทั้งสามมาปกป้องหลานบุญธรรมของตัวเองเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายไปด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***