ประเทศไทย ณ คาเฟ่เเห่งหนึ่ง

"ถ้าชั้นจะรับหนูไปเลี้ยง หนูจะไปกับชั้นมั้ย"

"ไหนว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับหนูไงคะ"

"ใช่ ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับหนู"

"เเต่ชั้นเเค่รู้สึก รู้สึกว่าหนูเหมือนกับหลานของชั้นที่เสียไป"

เสียงพูดคุยระหว่างชายร่างใหญ่(เกรย์สัน)กับหญิงสาวร่างเล็ก(เสียงหวาน)

  เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ดีเเต่ไม่ใช่เพราะบทสนทนา เเต่เป็นเสียงของทั้งคู่ต่างหาก เสียงที่ดูหล่อเเฝงไปด้วยความเข้มบวกกับหน้าตาวัย47ที่ไม่เหมือน47เลยเเม้เเต่นิดเดียว เเตกต่างกับเสียงเด็กสาวที่เสียงน่ารัก น่าฟัง พร้อมกับหน้าตาจิ้มลิ้ม จมูกเล็ก ปากเล็กน่าเอ็นดู ผิวขาวราวกับหิมะ ที่เหมือนจะไม่ใช่คนไทยเเต่เธอคือคนไทยจริงๆเเละเป็นคนที่รอดจากเเดดประเทศไทย

"หนูไว้ใจคุณได้จริงๆใช่มั้ยคะ"

พ่อเเม่ของเธอเสียไปพร้อมกันทำให้เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติ เเต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเธอเองก็ส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาเอก สาขาการเเสดง

"ชั้นกับหนูเราสองคนรู้จักกันมา3ปีเเล้วนะ มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับชั้นที่หนูไม่รู้บ้างละ"

"ถึงยังไงหนูก็ไม่ไว้ใจคุณ"

"จะให้ชั้นทำอะไรหนูบอกชั้นมาได้เลย"

"ชั้นคิดกับหนูเหมือนหลานสาวเเท้ๆจริงๆ"

"ทำไมต้องเป็นหนูคะ"

เค้าเป็นถึงมาเฟียเธอเองก็รู้เเล้วทำไมคนอย่างเค้าถึงได้มาสนใจอะไรในตัวเธอขนาดนั้น

"หนูเหมือนหลานสาวชั้น"

ถึงจะพูดอย่างนั้นท่าทีของหญิงสาวก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ใช่ว่าเธอจะยอมเชื่อเค้าง่ายๆ

"ชั้นรอร้อง"

"หนู.."

"ชั้นจะพิสูจน์ พิสูจน์ทุกอย่างให้หนูดูเอง"

 วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆผ่านไปทุกๆย่างก้าว มันน่าเเปลกใจที่ทำไมคนบางคนถึงคิดว่ามันผ่านไปเร็วเร็วมาก เเต่อีกคนกลับคิดว่ามันช้าช้าจนรู้สึกเหนื่อยจนอยากให้มันผ่านไปเร็วๆ

2ปีผ่านไป

คฤหาสน์หรู

   เสียงหวานที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวน เธอรู้สึกไม่ชิน ไม่ชินกับทุกๆสิ่ง ในเเต่ละวันเธอเเทบไม่ได้ทำอะไรเลย ได้เเต่นอน กิน นอน เเล้วก็กิน จนเธอเริ่มเหนื่อยเริ่มเบื่ออยากหาไรทำ เธอจบเอกการเเสดงมาเธอต้องได้ใช้สิ!ถึงเเม้เธอจะมีเงินให้ใช้มากมายก็ตาม เเต่สุดท้ายมันไม่ใช่เงินเธอ เธอเองก็ลำบากที่จะใช้เหมือนกัน จะใช้ทีมันก็คิดมาก

"พี่ๆคะ"หญิงสาวหันไปหาชายร่างใหญ่ทั้งสามที่ถูกเเต่งตั้งให้เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวให้เธอเพราะอาบุญธรรมของเธอเป็นมาเฟียระดับต้นๆ อาบอกว่าเค้าทั้งสามปกป้องเธอได้ดีที่สุดเเละสามารถพูดภาษาไทยกับเธอได้ ถึงเเม้เธอจะพูดได้หลายภาษาก็ตาม

"ครับ"(ลีวาย)ชายผิวเข้มที่สุดในสามหมุ่มเเละเป็นเจ้าของหน้าตาดุอันหล่อเหลาา ที่ดูเหมือนเค้าจะเป็นพ่อของเธออีกคนจริงๆเพราะเค้าทั้งอบอุ่นดูเเลเธอดุจใจเจ้าหญิงจนเธออดเเกล้งเค้าไม่ได้

"หวานอยากไปข้างนอกค่ะ"

"ด้านนอกมันไม่ปลอดภัย คุณหนูก็รู้นิครับ ทำไมยังคิดจะออกไปอีก รู้มั้ยครับพวกผมต้องคอยดูเเล เเค่ด้านในก็ลำบากมากพออยู่เเล้ว"(ฮันเตอร์)ชายหนุ่มที่ร่างเล็กที่สุดในบรรดาบอดี้การ์ดของเธอเเต่ร่างกายเค้ากลับเต็มไปด้วยรอยสักที่เเอบเเฝงไปด้วยความดุดัน ตัดกับหน้าที่ชอบทำหน้าหงุดหงิดตลอดเวลามันชั่งไม่เหมาะจริง!ๆ ความจริงเธอรู้นะว่าทำไมเค้าถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้ ก็มันเป็นเพราะเค้าอยากดูเเลเกรย์สันมากกว่าดูเเลเธอน่ะสิ!! เเต่เธอทำไงได้ละปฏิเสธไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก!!

"เเต่หวานเบื่อ ก่อนหน้านี้หวานมีอิสระ หวานไม่ชินนะคะ"เธอพูดออกไปด้วยนํ้าเสียงปกติเพราะเธอไม่รู้ว่าถ้าเธออ้อนไปพวกเค้าจะหาว่าเธออ่อยมั้ยโดยเฉพาะฮันเตอร์ที่ดูจะดุจะด่าเธอสะทุกเรื่อง

"นะคะ หวานขอร้องละ"เธอหันไปหา(โรมัน)ชายผิวขาวเนียนเจ้าของใบหน้าที่หล่อหล่อมากกก เธอยอมรับเลยว่าเธอเจอเค้าครั้งเเรกเธอเเอบตกใจมาก เพราะหน้าตาขนาดนี้ทำไมไม่ไปเป็นดาราละเธอว่าเค้าต้องฮอตมากๆเเน่ เเต่ติดที่เค้าชอบนิ่งทั้งหน้าตาทั้งการกระทำ ตั้งเเต่ที่เธอเจอเค้าเค้าก็ไม่เคยพูดเลย รึเค้าพูดไม่ได้กัน?

"ก็ได้ครับ"

"เห้ย ไอ้ลีวาย"

"เอาเถอะ ยังไงเราก็เป็นบอดี้การ์ดมีหน้าที่เเค่ทำตามคำสั่ง ไม่ได้มีหน้าที่ขัดความต้องการของคุณหนู"

"เเล้วไงว่ะ"ฮันเตอร์ดูหงุดหงิดขึ้นมากทันทีที่โดนเพื่อนเข้าข้างคนตัวเล็กมากกว่าตัวเองทั้งที่เป็นเพื่อนกันถึงจะไม่นานก็เถอะ

"เเล้วไง มึงอย่าลืมสิว่านายให้พวกเราดูเเลคุณหนู รึมึงจะขัดคำสั่งนาย"

ฮันเตอร์ที่ตอนนี้หมดหนดทางกลับหันไปมองโรมันเพื่อหวังว่าอีกคนจะช่วย เเต่ไม่เลย อีกคนกลับยืนนิ่งนิ่งจนเค้าเเอบหงุดหงิดขึ้นมาอีก

 สุดท้ายเค้าก็ต้องยอมยอมทั้งๆที่ไม่อยากทำเลยซักนิดไม่ใช่เพราะเค้าเป็นห่วงคนตัวเล็กเเต่เป็นเพราะถ้ามีคนมาทำร้ายเธอเค้าต้องปกป้องเธอให้ถึงที่สุดเเละเป็นห่วงชีวิตของคนตัวเล็กมากกว่าการชนะ ถ้าไม่ไหวหนีได้หนี ซึ่งมันขัดกับตัวเค้าที่ตั้งเเต่เกิดมาไม่เคยหนีการต่อสู้เลยเเม้เเต่นิดเดียว จนกลายเป็นว่าเค้าเป็นพวกบ้าความชนะ

 ตั้งเเต่ที่เธอมาอยู่นี่ได้2เดือนนายเค้าดูเปลี่ยนไปทั้งกลับบ้านเร็วที่สำคัญเค้าพยายามไม่มีเรื่อง หรือขยายเขตการปกคลองเลย เค้าอยู่กับเกรย์สันมาตั้งเเต่เด็กอยู่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเกรย์สันมาตลอด ทำไมต้องให้เค้าปกป้องยัยเตี้ยนี่ด้วย ทำไมต้องทำเพื่อยัยเตี้ยนี่ ทั้งให้เค้าที่เป็นลูกน้องมือดีที่สุด ลีวายนักฆ่าที่ฆ่าคนไม่เลือกหน้าเพื่อเงิน โรมันนักธุรกิจหรือมาเฟียอีกคน มาดูเเลยัยเปี๊ยกนี่ขนาดนี้ด้วย

    เกรย์สันมีพระคุณกับพวกเค้าทุกคนทำให้พวกเค้าต้องตอบเเทนบุญคุณของเกรย์สันทุกอย่างที่คนเป็นนายต้องการ เเต่ใครจะไปคิดละว่าเกรย์สันจะให้พวกเค้ามาดูเเลยัยเตี้ยนี่

ห้างสรรพสินค้า

"พี่ๆทำงานกับคุณอามากี่ปีเเล้วหรอคะ"

"พี่พึ่งทำงานกับนายครับ ส่วนโรมัน นายเคยช่วยชีวิตมันไว้มันก็เลยอาสามาปกป้องคุณหนู ถ้านับตามการทำงานไอ้ฮันเตอร์อยู่กับนายมาตั้งเเต่เด็กสนิทกับนายมาที่สุดเลยละครับ"

"มึงจะร่ายยาวทำห่าไรว่ะ"ก็เเค่บอกเวลาทำไมเเม่งต้องร่ายยาวขนาดนั้นด้วย พูดไปยัยนี่ก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก

"มึงจะขัดทุกเรื่องเลยหรอว่ะ"ถึงพวกเค้าจะไม่ได้สนิทกันเเต่ก็ใช่ว่าจำเป็นต้องพูดเพราะด้วย

"ทำไม มึงมีปัญหาหรอ"ฮันเตอร์ที่ตอนนี้เหมือนหมาบ้าที่พร้อมจะกัดคนอื่นไปทั่วไม่เลือกหน้าด้วยซํ้า

"พี่คะ"หญิงสาวที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำยังไงได้เเต่มองหน้าโรมันเเต่เค้าก็ไม่ได้มีท่าทางหรือท่าทีทุกร้อนอะไรเลย

 จนสุดท้ายเธอก็ต้องไปเเยกทั้งสองออกจากกันจนได้ ก่อนที่จะได้พากันไปหาอะไรกิน สำหรับชุดหรือเสื้อผ้าหรือเเม้กระทั่งของส่วนตัวของเธอเธอก็ไม่จำเป็นต้องไปหาซื้อเพิ่มอีกเพราะของที่เธอมีตอนนี้เเทบจะใช้ได้ทั้งชาติเเบบที่ไม่ต้องใส่ตัวเดิมซํ้า

ตกเย็น

คฤหาสน์

"คุณอา"เสียงหวานร้องเรียกอีกคนที่กำลังยืนหันหลังให้เธอพร้อมกับร่างกายที่พุ่งเข้าหาหวังจะกอด เมื่อเกรย์สันได้ยินก็รับหันมาหาเธอพร้อมกับเเขนที่กางออกเพื่อให้เธอได้กอด

"เป็นไงบ้าง สนุกมั้ย"

"สนุกค่ะ คลายเบื่อได้ดีมากๆ"

"ถ้าหนูเบื่อ..งั้น..พรุ่งนี้เราไปเที่ยวทะเลกันมั้ย"

"ที่ชวนไปเเบบนี้..มีงานใช่มั้ยคะ"รู้จักกันมาตั้ง5ปีทำไมเเค่นี้เธอจะดูไม่ออกละ

"ฮ่าาๆ โดนจับได้สะเเล้ว"เกรย์สันถึงกับหลุดขำออกมากับท่าทีที่รู้ทันของเธอ

"ถ้าไม่มีงาน คุณอาก็คงไม่พาหนูไป"เสียงหวานถึงกับหน้าหงอยเมื่อความจริงที่ว่าเค้าชวนเธอไปเที่ยวด้วยเพราะเค้ามีงานที่นั่นต่างหาก

  เธอกับเค้ารู้จักกันด้วยความสัมพันธ์อาหลานทำให้เธอไม่เกรงเเถมยังเป็นตัวของตัวเองมากเวลาอยู่กับเค้า

"โถ่ อาบอกเเล้วไงว่าอาหยุด5ปีเพื่อทำให้หนูเปิดใจยอมรับอาเป็นเหมือนครอบครัวอีกคนของหนู อาหยุดไปขนาดนั้นงานอาที่ค้างไว้มันก็เลยเยอะ

อาถึงตัองคอยเครียงานให้มันเรียบร้อยไง"เกรย์สันร่ายยาวเพื่อให้คนในอ้อมกอดได้เข้าใจ เค้าเองก็อายุ49เเล้วด้วยเวลาทำงานทีมันก็ช้าลง

"ค่ะ ก็ได้ หนูเข้าใจ หนูเเค่อยากน้อยใจเฉยๆ"เสียงหวานอายุ26ปีเเล้วเเต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ชอบทำตัวเหมือนเด็กเวลาอยู่กับอาบุญธรรมเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"เเล้วหนูจะไปมั้ย"

"อาจะไปวันไหนหรอคะ"

"ไปวันนี้เลยค่ะ เพราะพรุ่งนี้อาจะเริ่มทำงานเลย"

"งั้นขอเวลาหนูไปจัดกระเป๋าก่อนนะคะ"หญิงสาวพูดจบก็ผละกอดจากผู้เป็นอาก่อนที่จะจะรีบวิ่งออกไป

"เป็นไงบ้าง เกิดเรื่องอะไรขึ้นมั้ย"เกรย์สันหันไปถามบอดี้การ์ดจำเป็นทั้ง3

"ไม่มีครับนาย"ลีวายตอบกลับออกไปพร้อมหน้าที่นิ่งนิ่งจนรู้สึกเสียวสันหลัง

"อืม ชั้นรบกวนพวกนายไม่นานหรอก ถ้าหากชั้นจัดการงานนั้นจบ ชั้นจะหาคนอื่นมาเเทนพวกนายเอง"ถ้าไม่จำเป็นเค้าก็คงไม่ให้ทั้งสามมาปกป้องเสียงหวานหรอกเเต่สิ่งที่เค้ากำลังทำเป็นครั้งสุดท้ายมันอันตรายเเถมยังเสี่ยง ทำให้เค้าที่ไม่มีทางเลือก ต้องขอให้ทั้งสามมาปกป้องหลานบุญธรรมของตัวเองเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอันตรายไปด้วย

เสียงหวานที่กำลังเดินเล่นไปตามขอบนํ้าทะเลพร้อมกับบอดี้การ์ดทั้ง3ที่เดินตามเธอไม่หยุด

"พี่ๆคะ พี่ๆจะไม่เล่นนํ้ากันจริงหรอคะ"เธอมองบอดี้การ์ดทั้งสามที่อยู่ในชุดสูทเต็มยศ

"ครับ"ลีวายเป็นคนเติมกลับคำพูดของเธอเหมือนเดิม

"....งั้นพี่ๆช่วยเดินออกไปห่างๆได้มั้ยคะ ตรงนี้คนไม่เยอะ หวานจะเล่นน้ำน่ะค่ะ"

 เมื่อได้ยินดังนั้นบอดี้การ์ดทั้งสามก็หันหลังให้เธออย่างพร้อมเพียง ก่อนที่เธอจะถอดชุดคลุมสีขาวออก เเล้วชุดบิกินี่สีชมพูอ่อนก็ปรากฏบนเลือนร่างสีขาวผ่อง หน้าอกที่บางทีเธอจะรัดเเน่น วันนี้มันไม่ถูกรัดเเล้ว มันทั้งใหญ่ใหญ่เกินตัวเธอไปมากๆ จนคนที่เเอบเห็นยังต้องตกใจว่าขนาดเท่านี้มันไม่หนักเกินไปหรอ เเต่ถามว่าเธอได้ทำมั้ย ป่าวเลยเธอไม่ได้ทำไม่มีเงินจะทำด้วยซ้ำ บางทีเธอก็เเอบคิดเหมือนกันว่าทำไมมันถึงได้ใหญ่ขนาดนี้ ชุดบิกินี่ของเธอไม่ถึงขั้นว่าโป๊ขาดนั้นมันจะมีลูกเล่นที่สามารถปิดเลือนร่างของเธอได้อีกเยอะ เเต่ก็ปิดสีผิว เเละขนาดหน้าอกของเธอไม่มิด

  ในระหว่างที่เสียงหวานกำลังว่ายนํ้าเล่น บอดี้การ์ดทั้งสามก็คุยกันเพราะคนตัวเล็กไม่ได้สนใจพวกเค้า

"เเค่นี้กูก็เบื่อเเล้วว่ะ"ฮันเตอร์พูดออกมาพรางมองไปรอบๆเเต่เค้าไม่ได้สังเกตการณ์หรอก เค้ามองสาวต่างหาก

"เอาเถอะอย่างน้อยก็ได้เงิน เเถมเงินดีด้วย"ลีวายหนุ่มผิวสีเข้มพูดออกมาเพราะที่เค้ารับงานนี้เพราะมันดีมากเเถมไม่ต้องทำอะไรเยอะเเยะด้วย ได้เงินเยอะอีก

"ไอ้โรมัน"ฮันเตอร์หันไปเรียกเจ้าของชื่อที่เอาเเต่มองไปรอบๆใช่ว่าโรมันจะมองสาวเหมือนเค้าเเต่โรมันกำลังมองเพื่อสังเกตการณ์ต่างหาก เเตกต่างกันสุดๆ

"หลังจากที่มึงทำงานนี้เสร็จ มึงจะกลับไปทำงานหลักมึงต่อหรอ"

"ตอนนี้งานในการดูเเดปกป้องคืองานหลักกู"โรมันพูดตอบเเต่ก็ไม่ได้หันไปมองฮันเตอร์เเต่อย่างไร

 กูก็พอเข้าใจในความตั้งในของมึงนะเเต่บางทีมึงช่วยมีชีวิตชีวาให้มันมากกว่านี้หน่อยเถอะ เวลาอยู่กับยัยเตี้ยพูดซักคำก็ไม่พูด ยัยนั่นคงคิดว่ามึงเป็นใบ้เเล้วมั้ง เเละใช่เค้าคิดถูกตอนนี้เธอคิดว่าโรมันเป็นใบ้เเล้ว

  ทางด้านหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังเล่นน้ำอย่างมีความสุขอยู่คนเดียวเพราะไม่มีใครกล้ามาทักเธอนั่นก็เพราะว่าบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสาม เเต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีเบื่อเพราะตลอดที่ผ่านมาเธอเบื่อมามากกว่านี้อีก เเค่นี้เธอก็มีความสุขเเล้ว

 ผ่านไปได้ไม่ถึง6นาทีก็มีหนุ่มฝรั่งหน้าหล่อว่ายนํ้าเข้ามาหาเธอ ก่อนที่จะจะสังเกตเห็น

"Hi"

"Hi"ฉันพูดออกไปเสียงเบา เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่ออยู่ๆเค้าก็เข้ามาใกล้จนชั้นต้องขยับตัวหนี

"What is your name"

"sweet voice"

"This name really suits you."

"My name is Leo"

"I want to know more about you."ลีโอพูดพรางว่ายนํ้าเข้ามาใกล้ชั้น

 ฉันที่พยายามขยับหนีจนสุดท้ายต้องร้องออกมา

"พี่ๆคะ!!"

  ทันทีที่ชั้นพูดจบพวกพี่ๆก็รีบหันมาพร้อมกันก่อนที่เค้าจะสังเกตเห็นลีโอที่พยายามเข้ามาใกล้ชั้น จนชั้นต้องรีบว่ายนํ้าขึ้นฝั่งก่อนที่จะหยิบชุดคลุมที่ชั้นวางไว้ขึ้นใส่

"เป็นอะไรมั้ยครับ"พี่ลีวายรีบวิ่งมาหาชั้นก่อนที่จะพูดออกมา

"ไม่เป็นอะไรคะ"เค้าจะเห็นชุดบิกินี่ที่ชั้นใส่มั้ยนะเเต่ถ้าเห็นก็ชั่งเถอะ

 ลีโอว่ายนํ้ามาก่อนจะเดินเข้ามาหาชั้น เเต่ยังไม่ทันถึงตัวพี่ฮันเตอร์กับพี่โรมันก็เดินเข้ามาบังตัวชั้นเเถมยังกันตัวลีโอออกไปอีก

"what do you guys do"ลีโอถามขึ้นพรางมองหน้าที่เค้าทั้งสอง

"I'm the one who has to ask you."ฮันเตอร์พูดออกไปด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะถกเสื้อขึ้นให้เห็นรอยสัก

 ลีโอที่เห็นรอยสักที่เป็นรูปของเเก๊งมาเฟียเเก๊งหนึ่งก็รีบวิ่งออกไป

"ปลอดภัยเเล้วนะครับ"ลีวายที่เห็นคนตัวเล็กตัวสั่นก็รีบพูดขึ้น

"ขอบคุณนะคะ"

"มันมาได้ยังไง"ฮันเตอร์ถามขึ้นเพราะพวกเค้าคอยดูอยู่บนฝั่งก็ไม่เห็นว่าจะมีคนมาเลย

"ว่ายนํ้ามาค่ะ"

"งั้นคงต้องดูทะเลด้วย"ลีวายพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่ทะเล

"เเล้วนี่จะเล่นต่อมั้ย"ฮันเตอร์ถามคนตัวเล็กออกไป

"ไม่เเล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ"

"หงอยเป็นหมาเลยนะครับคุณหนู"ฮันเตอร์ที่เห็นคนตัวเล็กมีท่าทีเเปลกไปก็เริ่มเเซวขึ้น

"ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ"ลีวายพูดขึ้นพรางมองฮันเตอร์ที่คิดเเต่จะเเกล้งเเต่คนตัวเล็ก

บ้านพัก

 หลักจากที่กลับมาชั้นก็รีบจัดการตัวเอง

ติ่ง!

"!!!!!"ทวิตเตอร์! เป็นไปได้ไงง กรี๊ดดดดดด!!อยากจะบ้ายตาย ทำไมทำไมถึงได้มีรูปชั้นขึ้นเทรนขนาดนี้!!

ด้านล่าง

"พี่ๆคะ"คนตัวเล็กรีบวิ่งลงมาก่อนที่จะพุ่งมาหาบอดี้การ์ดทั้งสาม

"เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้วิ่งมาเเบบนั้น"เกรย์สันรีบถามขึ้น หลังจากที่เค้าคุยงานเสร็จเค้าก็รีบกลับมา เพราะลีวายรายงานเค้าว่าวันนี้เกิดเรื่องขึ้นเเละเค้าที่กำลังฟังลีวายพูดเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ คนตัวเล็กก็รีบวิ่งพร้อมกับพูดมาเเต่ไกล

"คุณอา"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น"เกรย์สันถามขึ้นอีกครั้ง

"เอออ"

"เสียงหวาน"เกรย์สันที่ตอนนี้เริ่มเป็นห่วงคนตัวเล็กขึ้นเรื่อยๆ

 เสียงหวานมองหาเกรย์สันก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ให้พรางมองหน้าอีกคน สีหน้าของเกรย์สันเริ่มเปลี่ยนไป

"!!!!!"

"อาจะรีบจัดการเอง"เกรย์สันพูดจบก็รีบเดินออกไป

"เกิดเรื่องอะไร"ลีวายมองหน้าคนตัวเล็กก่อนที่จะเอยออกไป

"มีคนเอารูปหวานตอนใส่บิกินี่ลงทวิตเตอร์น่ะค่ะ"

"ก็เเค่ใส่บิกินี่"ฮันเตอร์นึกเเอบเเปลกใจ เพราะเเค่ใส่บิกินี่มีอะไรให้น่าตกใจกัน

"นายหวงคุณหนูจะตายไป"ลีวายพูดขึ้นพรางมองคนตัวเล็ก

ตกดึก

ทางด้านฮันเตอร์

ติ้ง!

"!!"ผมมองรูปผู้หญิงที่เพื่อนผมส่งมาให้ดู ปกติผมจะไม่ตกใจอะไรขนาดนี้เเต่ที่ผมตกใจเพราะคนในรูปคือยัยเตี้ยเเล้วที่สำคัญร่างกายนี่จะใช่ยัยนี่จริงๆหรอทำไมถึงได้เกินตัวขนาดนี้เเถมยัง..ซี๊ดดดด!ซวยเเล้วไง

หน้าห้องของคนตัวเล็ก

"ฝากด้วย"เสียงของชายหนุ่มผิวสีเข้ม

"เออมึงไปพักเถอะ"พวกเค้าต้องเปลี่ยนกันเฝ้าหน้าห้องของคนตัวเล็กเพื่อพักผ่อน

 เวลาผ่านไป15นาที

 "เหี้ยเอ้ย เเม่ง"ฮันเตอร์สบดออกมาก่อนที่จะก้มมองเเก่นที่อยู่ภายในที่มันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเพราะเค้าเผลอคิดถึงภาพของคนตัวเล็ก

 ใครมันสร้างเรื่องมันก็ต้องรับ

ในห้อง

เเกร๊ก!

ร่างอรชรที่กำลังนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ภายใต้ชุดนอนขนปุกปุย ได้ปรากฏเเก่สายตาของชายหนุ่ม

ก่อนที่ร่างใหญ่จะนั่งลงที่ข้างๆร่างเล็ก

"ยัยเตี้ยนี่ เนี้ยนะ ตัดต่อป่าวว่ะ"ผมพูดไปก็พรางมองหน้าอกอีกคนที่โดนผ้าห่มปกปิด

ก่อนที่ฮันเตอร์จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้มือของฮันเตอร์ก็เริ่มที่จะไม่หยุดนิ่ง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือของเค้ากำลังสอดเข้าไปภายในชุดของเสียงหวาน

"เอาไงก็เอาว่ะ"

ความอยากรู้ว่าคนในรูปใช่เสียงหวานจริงๆมั้ยตอนนี้มาก่อนหน้าที่ของตัวเองที่กำลังเป็นอยู่ ก่อนที่ดวงตาเเหลมจะเบิกโพรงขึ้น เมื่อเจอกับเป้าหมายที่ตัวเองอยากรู้

"เชี้ย!ใหญ่ชิบหายเลย ของปลอมรึป่าวว่ะ"

ความสงสัยผุดขึ้นมาอีกครั้ง จนสุดท้ายมือหนาก็เริ่มที่จะบีบหน้าอกของคนตัวเล็ก ก่อนที่ฮันเตอร์จะตกใจขึ้นอีกครั้ง

"เป็นไปได้ไง!"

เค้ามั่นใจว่าความนุ่มนิ่มที่ตัวเองกำลังบีบอยู่ไม่มีเเม้เเต่ก้อนสิริโคนอยู่เเม้เเต่นิดเดียว เเต่มันใหญ่ได้ขนาดนี้เลยหรอ หน้าอกของคนตัวเล็กมันล้นมือของเค้ามากมากจนเค้าไม่อยากผละมือออก มากจนเค้าอยากจะเอาหน้าไปมุดดูเพื่อความเเน่ใจ

ผ่านไปมากกว่า5นาทีที่มือหนายังคงบีบหน้าอกอีกคนอยู่อย่างนั้น จนเค้ารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กางเกงของตัวเองเริ่มเเข็งขึ้นมากกว่าเดิมจนเค้ารู้สึกปวดหนึบเเละต้องการที่อยากจะปล่อยมันออกมาก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

ก่อนที่ดวงตาเเหลมคมจะจ้องใบหน้าน่ารักที่นอนหลับพริ้มเเถมยังไม่มีท่าทีจะตื่นเลย คงเป็นเพราะวันนี้เธอเล่นนํ้าจนเหนื่อยเเถมยังเดินเล่นไปมาอีก

คนร่างใหญ่เริ่มปลดกระดุมกางเกงของตัวเองก่อนที่จะย้ายร่างกำยำของตัวเองขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก

เเก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่าเเขนของคนตรงหน้าเค้าชี้โด่ขึ้นปะทะเข้ากับความเย็นของห้องที่เปิดเเอร์ไว้มันชี้จนสามารถเเสดงถึงความต้องการที่มีมากของเค้าได้ดี ก่อนที่มือหน้าจะจับเสื้อของคนตรงหน้าถกขึ้น

  ถ้าเป็นเเต่ก่อนเสียงหวานก็คงใส่บลาเเต่พอเธอเริ่มอยู่ที่นี่นานบวกกับมีคนคอยเฝ้าเธอตลอดทำให้นิสัยที่ไม่ชอบใส่บลาของเธอกลับมาอีกครั้ง เเต่ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอไว้วางใจมากจะเป็นคนทำอย่างนี้กับเธอสะเอง

 ยามที่เสื้อขนนุ่มถูกถกขึ้นไปจนถึงคอ เสียงกลืนนํ้าลายอึกใหญ่ก็ดังขึ้น

ความใหญ่โตของหน้าอกสีขาวนวนพร้อมกับยอดปทุมสีชมพูปรากฏเเก่สายตาเเหลมคมของฮันเตอร์

 ไม่กี่วิหลังจากนั้นมือทั้ง2ข้างของฮันเตอร์ก็ประกบเข้ากับหน้าอกที่ล่อตาล่อใจเค้า ก่อนที่เค้าจะเริ่มขยับมือ เสียงกลืนนํ้าลายดังขึ้นตลอด ฮันเตอร์พยามที่จะหักห้ามใจเเล้วความต้องการของตัวเองไม่ให้ประกบริมฝีปากเข้ากับหน้าอกอวบอิ่มของอีกคน

 ไม่นานนักมืออีกข้างของเค้าก็ผละออกจากหน้าอกอิ่ม ก่อนจะจับหมับไปที่เเก่นที่ปรายหัวเริ่มมีนํ้าสีขาวขุ่นออกมาเล็กน้อย

"ซี๊ดดดดด"

เสียงครางต่ำของฮันเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับเสียงมือเเกร่งที่สาวรูดเเก่นเข้าออกดังระงมไปทั่วห้อง นานนับ10กว่านาที

"อ..อื้อ"

เสียงคนตัวเล็กขึ้น เรียกสติของฮันเตอร์ที่กำลังสุขสม ก่อนที่เค้าจะก้มลงมองคนตัวเล็ก ที่เธอครางขึ้นคงเป็นเพราะความเย็นปะทะเข้ากับร่างกายของตัวเอง ดวงตาเเหลมคมโตขึ้นเนื่องจากมองไปที่หน้าอีกของอีกคนที่มีรอยมือของตัวเอง ไม่ได้ครางเพราะความเย็นอย่างเดียวเเน่!!

"เชี้ย" เสียงสบถของเค้าดังขึ้น

 คนตัวโตที่มีท่าทีระเเวงเริ่มจะปล่อยใจไปก่อนที่จะรีบสาวเอ็นของตัวเองเร็วขึ้น เพื่อที่จะรีบเสร็จก่อนที่คนตัวเล็กจะตื่น

ความเสียวซานของเค้าเเทบจะถูกระบายออกผ่านมือที่กำลังบีบหน้าอกอวบของคนตัวเล็ก

เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีหลังจากนั้นนํ้าสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจากเเก่นกายใหญ่ ปะทะเข้ากับหน้าท้องของเสียงหวาน

ฮันเตอร์ก้มมองก่อนจะกระตุกยิ้มพึงพอใจกับสิ่งที่ตัวเองพึ่งทำลงไป